Ο Αποδυτηριάκιας γράφει για τη
φιέστα του νταμπλούχου μπασκετικού Παναθηναϊκού και για το ποιοι
άξιζαν, πραγματικά, τον φετινό θρίαμβο.
Φιέστα χθες το βράδυ ο
Παναθηναϊκός του μπάσκετ. Είναι μια τέχνη αυτή, να ξέρεις να γιορτάζεις
τη νίκη σου. Την επιτυχία σου. Δείχνεις τον πολιτισμό σου, όπως και τη
λεχριτοσύνη σου. Ανάλογα το ποιος είσαι.
Άξιζε τη φιέστα να τη χαρεί ο Παναθηναϊκός επειδή κυριάρχησε τούτη τη σαιζόν επί του Ολυμπιακού. Αυτό είναι το λυπηρό. Ο Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε κανένα πρωτάθλημα, απλά πήρε σ’ αυτή τη δόση την παρτίδα από τον αιώνιο αντίπαλο.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε πρωτάθλημα μπάσκετ. Ούτε και στο μπάσκετ. Δεν παίζουν, δηλαδή, σε κάποιο βαθμό, ανταγωνιστικά στο επίπεδο Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, κι άλλες 2-3 ομάδες έστω.
Άξιζαν το θρίαμβο τους, πρώτα, ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Μετά το τεχνικό επιτελείο και, τέλος, οι παίκτες. Αυτή είναι η σειρά. Άλλος, άλλοι δεν χωράνε στην «ιεραρχία». Μιλάμε για μπίζνες, αυτό σημαίνει επαγγελματικός πρωταθλητισμός, άλλο αν στην Ελλάδα κυκλοφορεί η νοσηρότητα να θεωρείται ντροπή η κερδοφορία μιας αθλητικής εταιρείας.
Τον πρώτο λόγο σ’ ένα κλαμπ που είναι ανώνυμη εταιρεία, που είναι επιχείρηση εμπορική, τον έχει ο μεγαλομέτοχος. Αυτός βάζει τα λεφτά, αυτός επενδύει κι αυτός οφείλει να κερδίζει χρήματα, αν δεν είναι απατεώνας, αν δεν είναι ικανός, κι αν δεν παίζει για άλλους, εξωαθλητικούς λόγους. Ο προπονητής διαχειρίζεται αγωνιστικά την ομάδα, είναι το Νο2 άτομο του κλαμπ. Και μετά, ναι, μετά ακολουθούν οι παίκτες, που είναι ο τρίτος τροχός της αμάξης.
Μιλάμε για αθλητικό σώου. Άρα, πρώτη μούρη του έργου είναι οι μπασκεμπωλίστες. Επειδή, όμως, δεν αυτοεπιλέγονται, ούτε οι ίδιοι αποφασίζουν πότε θα χρησιμοποιηθούν, και ποια τακτική αγωνιστική θα εφαρμόσουν, δομικά, θεμελιακά, είναι ο τρίτος της παρέας.
Οι φίλαθλοι; Δεν υπάρχουν αυτοί. Και κακώς τους λένε έτσι. Οπαδοί είναι, όχι φίλαθλοι. Θεατές. Καταναλωτές, αγοραστές του προϊόντος της ομάδας, δηλαδή του αθλητικού θεάματος. Οι φίλαθλοι είναι εκτός λειτουργίας ομάδας. Ούτε διοικούν, ούτε συμβουλεύουν, ούτε απειλούν.
Χωρίς το αθλητικό κοινό δεν υπάρχει ομάδα. Όπως δεν υπάρχει υγιής σύλλογος, που να είναι σε θέση να λειτουργεί παραγωγικά και δημιουργικά όταν είναι παραδομένος στη οργανωμένη οπαδική αλητεία.
Αυτά προς το παρόν.
Για τις «ιδιαίτερες» διαπροσωπικές σχέσεις που έχει αναπτύξει ο ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗΣ με τον καπετάνιο Γιώργο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ, γράφει ο apodytiriakias.gr
Άξιζε τη φιέστα να τη χαρεί ο Παναθηναϊκός επειδή κυριάρχησε τούτη τη σαιζόν επί του Ολυμπιακού. Αυτό είναι το λυπηρό. Ο Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε κανένα πρωτάθλημα, απλά πήρε σ’ αυτή τη δόση την παρτίδα από τον αιώνιο αντίπαλο.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε πρωτάθλημα μπάσκετ. Ούτε και στο μπάσκετ. Δεν παίζουν, δηλαδή, σε κάποιο βαθμό, ανταγωνιστικά στο επίπεδο Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, κι άλλες 2-3 ομάδες έστω.
Άξιζαν το θρίαμβο τους, πρώτα, ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Μετά το τεχνικό επιτελείο και, τέλος, οι παίκτες. Αυτή είναι η σειρά. Άλλος, άλλοι δεν χωράνε στην «ιεραρχία». Μιλάμε για μπίζνες, αυτό σημαίνει επαγγελματικός πρωταθλητισμός, άλλο αν στην Ελλάδα κυκλοφορεί η νοσηρότητα να θεωρείται ντροπή η κερδοφορία μιας αθλητικής εταιρείας.
Τον πρώτο λόγο σ’ ένα κλαμπ που είναι ανώνυμη εταιρεία, που είναι επιχείρηση εμπορική, τον έχει ο μεγαλομέτοχος. Αυτός βάζει τα λεφτά, αυτός επενδύει κι αυτός οφείλει να κερδίζει χρήματα, αν δεν είναι απατεώνας, αν δεν είναι ικανός, κι αν δεν παίζει για άλλους, εξωαθλητικούς λόγους. Ο προπονητής διαχειρίζεται αγωνιστικά την ομάδα, είναι το Νο2 άτομο του κλαμπ. Και μετά, ναι, μετά ακολουθούν οι παίκτες, που είναι ο τρίτος τροχός της αμάξης.
Μιλάμε για αθλητικό σώου. Άρα, πρώτη μούρη του έργου είναι οι μπασκεμπωλίστες. Επειδή, όμως, δεν αυτοεπιλέγονται, ούτε οι ίδιοι αποφασίζουν πότε θα χρησιμοποιηθούν, και ποια τακτική αγωνιστική θα εφαρμόσουν, δομικά, θεμελιακά, είναι ο τρίτος της παρέας.
Οι φίλαθλοι; Δεν υπάρχουν αυτοί. Και κακώς τους λένε έτσι. Οπαδοί είναι, όχι φίλαθλοι. Θεατές. Καταναλωτές, αγοραστές του προϊόντος της ομάδας, δηλαδή του αθλητικού θεάματος. Οι φίλαθλοι είναι εκτός λειτουργίας ομάδας. Ούτε διοικούν, ούτε συμβουλεύουν, ούτε απειλούν.
Χωρίς το αθλητικό κοινό δεν υπάρχει ομάδα. Όπως δεν υπάρχει υγιής σύλλογος, που να είναι σε θέση να λειτουργεί παραγωγικά και δημιουργικά όταν είναι παραδομένος στη οργανωμένη οπαδική αλητεία.
Αυτά προς το παρόν.
Για τις «ιδιαίτερες» διαπροσωπικές σχέσεις που έχει αναπτύξει ο ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗΣ με τον καπετάνιο Γιώργο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ, γράφει ο apodytiriakias.gr
Την εποχή που η ΑΕΚ του Μελισσανίδη έπαιρνε τα πρωταθλήματα από τον Παναθηναϊκό του Γιώργου Βαρδινογιάννη ήταν επόμενο οι δυο άνδρες, προσωπικότητες δυναμικές και οι δυο, με εκρηκτικό χαρακτήρα, να μην έχουν καλές σχέσεις.
Πέρα απ’ αυτό, τον Μελισσανίδη με το βαρδινογιαννέϊκο, όχι απαραίτητα τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, τον «χώριζε» το πετρέλαιο. Ο Βαρδής ήταν η Motor Oil και ο τίγρης, πολύ πριν σηκώσει ο αδελφός του τη σημαία της AEGEAN στα βενζινάδικα, άσχετο αυτό, δούλευε το πετρέλαιο σαν προμηθευτής πλοίων.
Ήταν τέτοια η κόντρα Μελισσανίδη - βαρδινογιαννέϊκου που ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ πήγαινε στο ΟΑΚΑ και καθόταν στην εξέδρα περιστοιχιζόμενος από ένα λόχο κουμπουροφόρων αλλοδαπών μπράβων. Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος, όχι από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, μήπως ορμήξουν τίποτα μαχαιροβγάλτες από τον υπόκοσμο του Παναθηναϊκού επειδή ο τίγρης τους έπαιρνε τα πρωταθλήματα.
Θα μπορούσε να αποφύγει την παρουσία του στο γήπεδο, στα ντέρμπυ Παναθηναϊκού-ΑΕΚ ο Μελισσανίδης, αλλά λόγω χαρακτήρα δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα κλανιάρη.
Με τα χρόνια Δημήτρης Μελισσανίδης και Γιώργος Βαρδινογιάννης έφτιαξαν, παραέφτιαξαν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Σε κάθε επετειακή εκδήλωση της AEGEAN πάντα πρώτο τραπέζι πίστα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης με τη δική του παρέα.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου