Η στάχτη από το απανθρακωμένο
κουφάρι του ελληνικού μπάσκετ κατακάθισε κι εδώ που τα λέμε, όταν στη
ζωή μας εισβάλλει το μαύρο τόσο βίαια, με ένα κυβερνητικό όρντινο
απολίθωμα μίας άλλης εποχής, που θα βρεθεί άραγε η διάθεση να ασχοληθείς
με τη μαυρίλα του αθλητισμού; Αυτή που στο κάτω κάτω την τρώμε στα μάπα
εδώ και πολλά χρόνια. Ανακαλώντας τις σκέψεις που ακολούθησαν το
οριστικό "The End" του 3ου τελικού, μόνο μια κυριαρχεί. Αυτή που θα
ήθελα να μεταφέρω ως μήνυμα στον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο,
όχι από έναν δημοσιογράφο, αλλά εκ μέρους ενός ασήμαντου καθημερινού
ανθρώπου που δεν αποδέχεται τον διασυρμό μίας οικογένειας που δεν τον
αξίζει. "Φύγετε! Δε σας αρμόζει το ελληνικό μπάσκετ". Αν αύριο
ανακοίνωναν την αποχώρησή τους από το λιμάνι, δε θα την χαιρέτιζα, καθώς
το πλήγμα για το μπάσκετ, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ύψωνα πρώτος το
λάβαρο της υπεράσπισης τους.
Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, όσο κι αν πολλές φορές λειτούργησαν με το θυμικό, τον αγνό οπαδισμό τους, όσα λάθη κι αν έκαναν, δε αξίζουν να γίνονται ισότιμοι συνομιλητές των κρετίνων, των κομπλεξικών ανθρωποειδών που εκτονώνουν κάθε είδους προβληματισμό στο γήπεδο. Στον Ολυμπιακό, όπως και στον Παναθηναϊκό σε όλες τις ομάδες, ακόμα και στον κεντρικό πυρήνα των οργανωμένων, ή των φανατικών, υπάρχουν άνθρωποι με αρχές και αξίες, που αναγνωρίζουν την αλητεία και αποστρέφονται τη δυσωδία των ομοίων τους. Αυτοί πιθανώς να ήταν παρόντες στις εξέδρες του ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι από την Τσεντεβίτα και τον Ικαρο μέχρι το Λονδίνο. Οι άλλοι, αυτοί που στέρησαν από τους ερυθρόλευκους την ευκαιρία να παλέψουν έστω και για αυτά τα 87''. αυτοί που έσυραν τον Ολυμπιακό βιαίως, από το θρόνο της Ευρώπης σε μία περίοδο αποσταθεροποίησης και μάλιστα στην είσοδο του πιο δύσκολου καλοκαιριού της ομάδας την τελευταία τριετία, ίσως και να μην είχαν εμφανιστεί ποτέ ξανά. Μόνο που και οι μεν, οι Αγγελόπουλοι, αλλά και οι δε, (υγιείς οπαδοί), γνωρίζουν παταγώδη ήττα από τους κρετίνους, αυτών που με τις ευλογίες των δημοκρατικών κυβερνητικών δυνάμεων, λεηλατούν ό,τι πιο όμορφο έχει να παράγει αυτή η καταραμένη χώρα.
Την ίδια στιγμή, που οι Αγγελόπουλοι, αναπολούσαν τις στιγμές που ζούσαν στο τριήμερο του Λονδίνου και που οι κάφροι, τις έκαναν να μοιάζουν τόσο μακρινές όσο τα παραμύθια από το σεντούκι της γιαγιάς, ο Παναθηναϊκός απολάμβανε τους χυμούς ενός ιστορικού κατορθώματος, που όμοιό του δεν είχε καταφέρει ούτε η ομάδα του Ζοτς στα απόλυτα ντουζένια της. Το διπλό break της έδρας του Ολυμπιακού ήταν απλά η επιβεβαίωση της εικόνας που σχημάτισαν όλοι όσοι παρακολούθησαν προσεκτικά τους τρεις αγώνες: Πως ο Παναθηναϊκός σε τούτο το χρονικό σημείο ήταν καλύτερη ομάδα, λειτούργησε πιο έξυπνα, είχε ζωοφόρες πηγές τις οποίες ο Ολυμπιακός έχασε μετά το Λονδίνο και συνολικά κέρδισε πανάξια τον τίτλο του πρωταθλητή, δικαιώνοντας κυρίως τον προπονητή του, που τόσο λοιδωρήθηκε, αλλά στο τέλος απέδειξε ότι είναι από τα πιο εκλεκτά μέλη της πανευρωπαϊκής προπονητικής κοινότητας. Οπως βέβαια και ο αντίπαλός του.
Αυτό που παρουσίασε φέτος ο Παναθηναϊκός ήταν ένα μοντέλο, όμοιο με αυτό που έφερε στην επικαιρότητα πέρσι ο Ολυμπιακός. Οι ίδιες δυνάμεις, το κίνητρο, η αμφισβήτηση, η ανάγκη για επιβίωση, η φιλοδοξία και εν τέλει η καρδιά, οδήγησαν τις δύο ομάδες στις επιτυχίες τους μέχρι σήμερα.
*Εκτός παρκέ, οι τελικοί πήραν φωτιά και οι τοποθετήσεις αυτών που κόπτονται για το ελληνικό μπάσκετ ευνόησαν τις ακραίες αντιδράσεις...
*Ολόκληρη η Ελλάδα χόρεψε στους ρυθμούς ενός δημοσιεύματος που άφησε σκιές πάνω από μία ελληνική επιτυχία. Συντάσσομαι στο πλευρό του Βασίλη Σπανούλη και του Κώστα Παπανικολάου και σε όσα ανέφεραν, μπροστά ή πίσω από τις κάμερες. Ο,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Και ακόμα δεν ξέρω τι απ΄ όλα αυτά που συνέβησαν στους τελικούς ήταν ηθικά, έστω κι αν ήταν νόμιμα.
*Το ιδανικό αντίο για έναν εξαιρετικό παίκτη κι έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Κώστα Τσαρτσαρή σε ευχαριστούμε!
Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, όσο κι αν πολλές φορές λειτούργησαν με το θυμικό, τον αγνό οπαδισμό τους, όσα λάθη κι αν έκαναν, δε αξίζουν να γίνονται ισότιμοι συνομιλητές των κρετίνων, των κομπλεξικών ανθρωποειδών που εκτονώνουν κάθε είδους προβληματισμό στο γήπεδο. Στον Ολυμπιακό, όπως και στον Παναθηναϊκό σε όλες τις ομάδες, ακόμα και στον κεντρικό πυρήνα των οργανωμένων, ή των φανατικών, υπάρχουν άνθρωποι με αρχές και αξίες, που αναγνωρίζουν την αλητεία και αποστρέφονται τη δυσωδία των ομοίων τους. Αυτοί πιθανώς να ήταν παρόντες στις εξέδρες του ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι από την Τσεντεβίτα και τον Ικαρο μέχρι το Λονδίνο. Οι άλλοι, αυτοί που στέρησαν από τους ερυθρόλευκους την ευκαιρία να παλέψουν έστω και για αυτά τα 87''. αυτοί που έσυραν τον Ολυμπιακό βιαίως, από το θρόνο της Ευρώπης σε μία περίοδο αποσταθεροποίησης και μάλιστα στην είσοδο του πιο δύσκολου καλοκαιριού της ομάδας την τελευταία τριετία, ίσως και να μην είχαν εμφανιστεί ποτέ ξανά. Μόνο που και οι μεν, οι Αγγελόπουλοι, αλλά και οι δε, (υγιείς οπαδοί), γνωρίζουν παταγώδη ήττα από τους κρετίνους, αυτών που με τις ευλογίες των δημοκρατικών κυβερνητικών δυνάμεων, λεηλατούν ό,τι πιο όμορφο έχει να παράγει αυτή η καταραμένη χώρα.
Την ίδια στιγμή, που οι Αγγελόπουλοι, αναπολούσαν τις στιγμές που ζούσαν στο τριήμερο του Λονδίνου και που οι κάφροι, τις έκαναν να μοιάζουν τόσο μακρινές όσο τα παραμύθια από το σεντούκι της γιαγιάς, ο Παναθηναϊκός απολάμβανε τους χυμούς ενός ιστορικού κατορθώματος, που όμοιό του δεν είχε καταφέρει ούτε η ομάδα του Ζοτς στα απόλυτα ντουζένια της. Το διπλό break της έδρας του Ολυμπιακού ήταν απλά η επιβεβαίωση της εικόνας που σχημάτισαν όλοι όσοι παρακολούθησαν προσεκτικά τους τρεις αγώνες: Πως ο Παναθηναϊκός σε τούτο το χρονικό σημείο ήταν καλύτερη ομάδα, λειτούργησε πιο έξυπνα, είχε ζωοφόρες πηγές τις οποίες ο Ολυμπιακός έχασε μετά το Λονδίνο και συνολικά κέρδισε πανάξια τον τίτλο του πρωταθλητή, δικαιώνοντας κυρίως τον προπονητή του, που τόσο λοιδωρήθηκε, αλλά στο τέλος απέδειξε ότι είναι από τα πιο εκλεκτά μέλη της πανευρωπαϊκής προπονητικής κοινότητας. Οπως βέβαια και ο αντίπαλός του.
Αυτό που παρουσίασε φέτος ο Παναθηναϊκός ήταν ένα μοντέλο, όμοιο με αυτό που έφερε στην επικαιρότητα πέρσι ο Ολυμπιακός. Οι ίδιες δυνάμεις, το κίνητρο, η αμφισβήτηση, η ανάγκη για επιβίωση, η φιλοδοξία και εν τέλει η καρδιά, οδήγησαν τις δύο ομάδες στις επιτυχίες τους μέχρι σήμερα.
*Εκτός παρκέ, οι τελικοί πήραν φωτιά και οι τοποθετήσεις αυτών που κόπτονται για το ελληνικό μπάσκετ ευνόησαν τις ακραίες αντιδράσεις...
*Ολόκληρη η Ελλάδα χόρεψε στους ρυθμούς ενός δημοσιεύματος που άφησε σκιές πάνω από μία ελληνική επιτυχία. Συντάσσομαι στο πλευρό του Βασίλη Σπανούλη και του Κώστα Παπανικολάου και σε όσα ανέφεραν, μπροστά ή πίσω από τις κάμερες. Ο,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Και ακόμα δεν ξέρω τι απ΄ όλα αυτά που συνέβησαν στους τελικούς ήταν ηθικά, έστω κι αν ήταν νόμιμα.
*Το ιδανικό αντίο για έναν εξαιρετικό παίκτη κι έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Κώστα Τσαρτσαρή σε ευχαριστούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου