Για να πω την αμαρτία μου το
χάρηκα που η εθνική ηττήθηκε χθες το βράδυ από τη FYROM: για την
ακρίβεια το καταχάρηκα, αν και (για προφανείς και πάντως όχι
εθνικιστικούς λόγους) θα προτιμούσα ως θύτη μια άλλη ομάδα και όχι τους
Σκοπιανούς, οι οποίοι (επειδή μας είχαν ρίξει και μια κατραπακιά με σκορ
72-58 πριν από δυο χρόνια στο Αλίτους) έχουν πάρει τον αέρα που θα τους
δώσει ώθηση εάν τυχόν ξαναβρεθούν στο δρόμο μας στη Λιουμπλιάνα...
Αυτό είναι που λένε, δώσε θάρρος στον χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι!
Την ήττα τη χάρηκα, λοιπόν, πρώτα απ' όλα διότι στην παρούσα φάση απαλλάσσει την Εθνική από το άγχος, την πίεση και τη φορτικότητα να φτάσει αλώβητη στο Κόπερ. Δεν χάθηκε ο κόσμος, διάβολε, να φάμε και κανένα στραπάτσο, δεν θα μας χαλάσει τη διαγωγή και ούτε θα μας κάνει χειρότερη ομάδα απ' όσο πραγματικά καλοί είμαστε. Με την ίδια λογική ούτε (απίθανο, πλέον) σερί 11-0 θα μας έκανε καλύτερη ομάδα απ' όσο πραγματικά καλοί είμαστε, ή απ' όσο κακοί μπορούμε να εμφανιστούμε σε μια βραδιά στην οποία όλα θα πάνε στραβά, οπότε έρχεται μια η άλλη!
Παρεμπιπτόντως ο Ρίκι Πιτίνο είχε πει κάποτε μια μεγάλη κουβέντα πως θαρρώ μάλιστα πως είναι η μόνη αμερικάνικη έκφραση που δεν τη λανσάρισε στην Ελλάδα ο (έχων την αποκλειστικότητα σε αυτόν τον τομέα) Στιβ Γιατζόγλου, αλλά ο Τάκης Κορωναίος: "Η ήττα είναι σαν το λίπασμα: βρομάει πολύ, αλλά κάνει καλό"!
Ομοίως και η πρώτη ήττα της Εθνικής, μετά από τις πέντε διαδοχικές νίκες, μπορεί να βρομάει, αλλά κάνει καλό κι αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά από το μυαλό του Τρινκιέρι. Χθες το βράδυ ο Αντρέα είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή "μια ήττα στην προετοιμασία δεν αποτελεί τραγωδία", αλλά απ' ό,τι μπορώ να διαισθανθώ την ήθελε μια τέτοια ήττα, μπορεί να την επιδίωξε κιόλας!
Υπερβάλλω ίσως, αλλά αυτό υπονόησα τις προάλλες που πιάσαμε την κουβέντα στο Ηράκλειο και μου είπε ότι "στα φιλικά ματς της προετοιμασίας και κυρίως στο Τουρνουά Ακρόπολις θα πρέπει να συμπεριφερθούμε πολύ έξυπνα"! Δεν μου είπε φόρα παρτίδα ότι θα καθίσουμε να χάσουμε είτε από την Ιταλία, είτε από τη Λιθουανία, είτε από τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, αλλά όντως στα φιλικά ματς της προετοιμασίας μια ομάδα αξιώσεων και προσδοκιών οφείλει να συμπεριφέρεται έξυπνα: να καμουφλάρει τις αδυναμίες της, να μη φανερώνει όλες τις δυνατότητες της και τρόπον τινά να μπλοφάρει...
Παρεμπιπτόντως σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα με την πΓΔΜ ο Τρινκιέρι επέλεξε να παίξει μια άμυνα ζώνης, αφενός για να αναχαιτίσει τον (παρ' όλα αυτά ασταμάτητο) ΜακΚάλεμπ και αφετέρου για να θωρακίσει τη ρακέτα. Εκ του αποτελέσματος και εκ της στατιστικής του γκαρντ της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ συνάγεται πως και η εγχείριση απέτυχε και ο ασθενής τα κακάρωσε, αλλά γι' αυτό τον λόγο μια ομάδα παίζει φιλικά ματς: για να μαθαίνει από τα λάθη της και να διορθώνει τις κακοτεχνίες της...
Δεν έχω βεβαίως εικόνα από το πώς λειτούργησε αυτή η ζώνη, ωστόσο εικάζω ότι αυτή η αμυντική τακτική θα είναι συχνή επιλογή και στο Ευρωμπάσκετ. Ο Τρινκιέρι την είχε δοκιμάσει και στον αγώνα με τη Μεγάλη Βρετανία, την περασμένη Κυριακή στα Δύο Αοράκια, όμως άλλο να έχεις απέναντι σου τους... άμπαλους Αντεγκμπόγιε και Μπόατενγκ κι άλλο να πρέπει να πιάσεις αιχμάλωτο τον διάβολο που λέγεται ΜακΚάλεμπ και να κουλαντρίσεις τον πασπαρτού Αντιτς...
Στο Ηράκλειο οι Βρετανοί δεν ήταν πρόβλημα, είτε η Εθνική έπαιζε man to man, είτε κατέφευγε σε ζώνη. Αντιθέτως το προηγούμενο βράδυ τα αθλητικά προσόντα, η ορμητικότητα και το "α λα Νιγηρία" στιλ των Florida State Seminoles είχε προκαλέσει κάμποσα προβλήματα στην αμυντική λειτουργία της ελληνικής ομάδας και οι 75 πόντοι που πέτυχαν φάνηκαν πολλοί στον Τρινκιέρι. Χθες πάλι οι Σκοπιανοί έβαλαν 77 κι αυτοί παραήταν πολλοί, σε σχέση με τους 75 της δικής μας επίθεσης+, από την οποία ουσιαστικά απείχαν ο Παπανικολάου και ο Πρίνετζης που έπαιξαν όλα κι όλα (7+8) 15 λεπτά...
Εν αναμονή του σημερινού αγώνα με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και του αυριανού με τη Γερμανία (από τον οποίο επιτέλους θα έχουμε για πρώτη φορά μετά από επτά αποτυχημένες απόπειρες ζωντανή, πλήρη και ευκρινή εικόνα, μέσω της μετάδοσης του ΟΤΕ TV) θα ανοίξω μια παρένθεση για να τεκμηριώσω τον αναλώσιμο και εντέλει καθόλου δεσμευτικό χαρακτήρα των αποτελεσμάτων στα φιλικά ματς, αλλά και να δικαιολογήσω τις πιθανές αβαρίες που επίτηδες θα παρουσιάσει σε αυτή τη φάση η Εθνική. Ως γνωστόν, στο Ναυτικό Δίκαιο, ως αβαρία χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε εκούσια θυσία μικρότερου συμφέροντος προς διάσωση σαφώς μεγαλυτέρου...
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1987, η Εθνική ηττήθηκε από τη Γιουγκοσλαβία με 101-88 και μας έλουσε κρύος ιδρώτας. "Κόουτς δεν παίξαμε καλά. Πού πάμε;" τόλμησα να ψελλίσω στα αποδυτήρια προς τον Κώστα Πολίτη που έβαλε τα γέλια και απάντησε συνωμοτικά: "Επίτηδες δεν παίξαμε καλά. Θέλαμε σήμερα να χάσουμε εύκολα, να μην εφαρμόσουμε τα καινούργια συστήματα μας και να ρίξουμε λίγη στάχτη στα μάτια των Γιουγκοσλάβων. Κάντε λίγη υπομονή και θα δείτε άλλη εικόνα σε λίγες μέρες". Όντως σε λίγες μέρες τους νικήσαμε δύο φορές και εντέλει τινάξαμε την μπάνκα στον αέρα!
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1992, σε ένα από τα καλύτερα ματς που έχουν διεξαχθεί στην ιστορία του θεσμού, η Εθνική (προεξάρχοντος του Γιαννάκη που πέτυχε 35 πόντους) επιβλήθηκε της Λιθουανίας με 83-81. Τότε ενόψει της πρώτης διοργάνωσης (Προολυμπιακό Τουρνουά) στη μετά τον Γκάλη εποχή τρίβαμε τα χέρια μας από ικανοποίηση, αλλά λίγες μέρες αργότερα εμείς αποτύχαμε οικτρά στη Μούρθια, ενώ οι Λιθουανοί έκαναν περίπατο και στη συνέχεια κατάκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Βαρκελώνης.
Σε έναν φιλικό αγώνα στο Σικάγο, τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων η Εθνική (με τον Οικονόμου, τον Παταβούκα και τον Σιγάλα να οργιάζουν) ηττήθηκε στο τσακ από τους Λιθουανούς με 85-83, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα μας έριξαν 33 πόντους (66-99) στο κεφάλι!
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1999 (στο ματς στο οποίο τραυματίσθηκε σοβαρά πάνω σ' ένα μπάσιμο ο Παναγιώτης Λιαδέλης) η Εθνική κατατρόπωσε την Ιταλία με 77-53, αλλά μετά από λίγες μέρες η μεν Ελλάδα γνώρισε τρεις ήττες στη Ντιζόν και αποκλείστηκε στο πι και φι, η δε "σκουάντρα ατζούρα" διήνυσε όλο το δρόμο και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Τον Αύγουστο του 2005, Στο Τουρνουά του Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο η Εθνική ήταν να την κλαιν' οι ρέγγες! Ηττήθηκε κατά σειρά από την Κροατία με 78-70, από τη Λετονία με 76-72 και από την Ιταλία με 98-96 και πάνω που ετοιμαζόμασταν να βάλουμε μαύρες πλερέζες, βγήκε όπως ο τρελός του χωριού, ο Μιχάλης Κακιούζης και είπε ότι "θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ"! Δεν ξέρω τι όνειρο είχε δει ή με ποιο βύσμα επικοινώνησε με τον Θεό ο αρχηγός της Εθνικής, αλλά η μαντεψιά του, όσο παράταιρη κι αν ακούστηκε εκείνη τη στιγμή, βγήκε απολύτως αληθινή!
Αυτό είναι που λένε, δώσε θάρρος στον χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι!
Την ήττα τη χάρηκα, λοιπόν, πρώτα απ' όλα διότι στην παρούσα φάση απαλλάσσει την Εθνική από το άγχος, την πίεση και τη φορτικότητα να φτάσει αλώβητη στο Κόπερ. Δεν χάθηκε ο κόσμος, διάβολε, να φάμε και κανένα στραπάτσο, δεν θα μας χαλάσει τη διαγωγή και ούτε θα μας κάνει χειρότερη ομάδα απ' όσο πραγματικά καλοί είμαστε. Με την ίδια λογική ούτε (απίθανο, πλέον) σερί 11-0 θα μας έκανε καλύτερη ομάδα απ' όσο πραγματικά καλοί είμαστε, ή απ' όσο κακοί μπορούμε να εμφανιστούμε σε μια βραδιά στην οποία όλα θα πάνε στραβά, οπότε έρχεται μια η άλλη!
Παρεμπιπτόντως ο Ρίκι Πιτίνο είχε πει κάποτε μια μεγάλη κουβέντα πως θαρρώ μάλιστα πως είναι η μόνη αμερικάνικη έκφραση που δεν τη λανσάρισε στην Ελλάδα ο (έχων την αποκλειστικότητα σε αυτόν τον τομέα) Στιβ Γιατζόγλου, αλλά ο Τάκης Κορωναίος: "Η ήττα είναι σαν το λίπασμα: βρομάει πολύ, αλλά κάνει καλό"!
Ομοίως και η πρώτη ήττα της Εθνικής, μετά από τις πέντε διαδοχικές νίκες, μπορεί να βρομάει, αλλά κάνει καλό κι αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά από το μυαλό του Τρινκιέρι. Χθες το βράδυ ο Αντρέα είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή "μια ήττα στην προετοιμασία δεν αποτελεί τραγωδία", αλλά απ' ό,τι μπορώ να διαισθανθώ την ήθελε μια τέτοια ήττα, μπορεί να την επιδίωξε κιόλας!
Υπερβάλλω ίσως, αλλά αυτό υπονόησα τις προάλλες που πιάσαμε την κουβέντα στο Ηράκλειο και μου είπε ότι "στα φιλικά ματς της προετοιμασίας και κυρίως στο Τουρνουά Ακρόπολις θα πρέπει να συμπεριφερθούμε πολύ έξυπνα"! Δεν μου είπε φόρα παρτίδα ότι θα καθίσουμε να χάσουμε είτε από την Ιταλία, είτε από τη Λιθουανία, είτε από τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, αλλά όντως στα φιλικά ματς της προετοιμασίας μια ομάδα αξιώσεων και προσδοκιών οφείλει να συμπεριφέρεται έξυπνα: να καμουφλάρει τις αδυναμίες της, να μη φανερώνει όλες τις δυνατότητες της και τρόπον τινά να μπλοφάρει...
Παρεμπιπτόντως σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα με την πΓΔΜ ο Τρινκιέρι επέλεξε να παίξει μια άμυνα ζώνης, αφενός για να αναχαιτίσει τον (παρ' όλα αυτά ασταμάτητο) ΜακΚάλεμπ και αφετέρου για να θωρακίσει τη ρακέτα. Εκ του αποτελέσματος και εκ της στατιστικής του γκαρντ της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ συνάγεται πως και η εγχείριση απέτυχε και ο ασθενής τα κακάρωσε, αλλά γι' αυτό τον λόγο μια ομάδα παίζει φιλικά ματς: για να μαθαίνει από τα λάθη της και να διορθώνει τις κακοτεχνίες της...
Δεν έχω βεβαίως εικόνα από το πώς λειτούργησε αυτή η ζώνη, ωστόσο εικάζω ότι αυτή η αμυντική τακτική θα είναι συχνή επιλογή και στο Ευρωμπάσκετ. Ο Τρινκιέρι την είχε δοκιμάσει και στον αγώνα με τη Μεγάλη Βρετανία, την περασμένη Κυριακή στα Δύο Αοράκια, όμως άλλο να έχεις απέναντι σου τους... άμπαλους Αντεγκμπόγιε και Μπόατενγκ κι άλλο να πρέπει να πιάσεις αιχμάλωτο τον διάβολο που λέγεται ΜακΚάλεμπ και να κουλαντρίσεις τον πασπαρτού Αντιτς...
Στο Ηράκλειο οι Βρετανοί δεν ήταν πρόβλημα, είτε η Εθνική έπαιζε man to man, είτε κατέφευγε σε ζώνη. Αντιθέτως το προηγούμενο βράδυ τα αθλητικά προσόντα, η ορμητικότητα και το "α λα Νιγηρία" στιλ των Florida State Seminoles είχε προκαλέσει κάμποσα προβλήματα στην αμυντική λειτουργία της ελληνικής ομάδας και οι 75 πόντοι που πέτυχαν φάνηκαν πολλοί στον Τρινκιέρι. Χθες πάλι οι Σκοπιανοί έβαλαν 77 κι αυτοί παραήταν πολλοί, σε σχέση με τους 75 της δικής μας επίθεσης+, από την οποία ουσιαστικά απείχαν ο Παπανικολάου και ο Πρίνετζης που έπαιξαν όλα κι όλα (7+8) 15 λεπτά...
Εν αναμονή του σημερινού αγώνα με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και του αυριανού με τη Γερμανία (από τον οποίο επιτέλους θα έχουμε για πρώτη φορά μετά από επτά αποτυχημένες απόπειρες ζωντανή, πλήρη και ευκρινή εικόνα, μέσω της μετάδοσης του ΟΤΕ TV) θα ανοίξω μια παρένθεση για να τεκμηριώσω τον αναλώσιμο και εντέλει καθόλου δεσμευτικό χαρακτήρα των αποτελεσμάτων στα φιλικά ματς, αλλά και να δικαιολογήσω τις πιθανές αβαρίες που επίτηδες θα παρουσιάσει σε αυτή τη φάση η Εθνική. Ως γνωστόν, στο Ναυτικό Δίκαιο, ως αβαρία χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε εκούσια θυσία μικρότερου συμφέροντος προς διάσωση σαφώς μεγαλυτέρου...
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1987, η Εθνική ηττήθηκε από τη Γιουγκοσλαβία με 101-88 και μας έλουσε κρύος ιδρώτας. "Κόουτς δεν παίξαμε καλά. Πού πάμε;" τόλμησα να ψελλίσω στα αποδυτήρια προς τον Κώστα Πολίτη που έβαλε τα γέλια και απάντησε συνωμοτικά: "Επίτηδες δεν παίξαμε καλά. Θέλαμε σήμερα να χάσουμε εύκολα, να μην εφαρμόσουμε τα καινούργια συστήματα μας και να ρίξουμε λίγη στάχτη στα μάτια των Γιουγκοσλάβων. Κάντε λίγη υπομονή και θα δείτε άλλη εικόνα σε λίγες μέρες". Όντως σε λίγες μέρες τους νικήσαμε δύο φορές και εντέλει τινάξαμε την μπάνκα στον αέρα!
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1992, σε ένα από τα καλύτερα ματς που έχουν διεξαχθεί στην ιστορία του θεσμού, η Εθνική (προεξάρχοντος του Γιαννάκη που πέτυχε 35 πόντους) επιβλήθηκε της Λιθουανίας με 83-81. Τότε ενόψει της πρώτης διοργάνωσης (Προολυμπιακό Τουρνουά) στη μετά τον Γκάλη εποχή τρίβαμε τα χέρια μας από ικανοποίηση, αλλά λίγες μέρες αργότερα εμείς αποτύχαμε οικτρά στη Μούρθια, ενώ οι Λιθουανοί έκαναν περίπατο και στη συνέχεια κατάκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Βαρκελώνης.
Σε έναν φιλικό αγώνα στο Σικάγο, τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων η Εθνική (με τον Οικονόμου, τον Παταβούκα και τον Σιγάλα να οργιάζουν) ηττήθηκε στο τσακ από τους Λιθουανούς με 85-83, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα μας έριξαν 33 πόντους (66-99) στο κεφάλι!
*Στο Τουρνουά Ακρόπολις του 1999 (στο ματς στο οποίο τραυματίσθηκε σοβαρά πάνω σ' ένα μπάσιμο ο Παναγιώτης Λιαδέλης) η Εθνική κατατρόπωσε την Ιταλία με 77-53, αλλά μετά από λίγες μέρες η μεν Ελλάδα γνώρισε τρεις ήττες στη Ντιζόν και αποκλείστηκε στο πι και φι, η δε "σκουάντρα ατζούρα" διήνυσε όλο το δρόμο και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Τον Αύγουστο του 2005, Στο Τουρνουά του Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο η Εθνική ήταν να την κλαιν' οι ρέγγες! Ηττήθηκε κατά σειρά από την Κροατία με 78-70, από τη Λετονία με 76-72 και από την Ιταλία με 98-96 και πάνω που ετοιμαζόμασταν να βάλουμε μαύρες πλερέζες, βγήκε όπως ο τρελός του χωριού, ο Μιχάλης Κακιούζης και είπε ότι "θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ"! Δεν ξέρω τι όνειρο είχε δει ή με ποιο βύσμα επικοινώνησε με τον Θεό ο αρχηγός της Εθνικής, αλλά η μαντεψιά του, όσο παράταιρη κι αν ακούστηκε εκείνη τη στιγμή, βγήκε απολύτως αληθινή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου