Η εικόνα των Γάλλων στον
ημιτελικό με τους Ισπανούς με άγγιξε. Ήταν η απεικόνιση της άρνησης στον
πρόωρο θάνατο, με τρόπο που δε διδάσκεται σε κανένα σεμινάριο, ούτε καν
σε προπονήσεις. Επιμένω από την πρώτη στιγμή, ότι η στιγμή που η Γαλλία
κερδίζει το ματς είναι στο αντιαθλητικό φάουλ του Ντιό, του αρχηγού της
Εθνικής Γαλλίας. Ακριβώς σε εκείνο το χρονικό σημείο, ενώ οι Ισπανοί
είναι στο +14, οι τρικολόρ, μέχρι πρότινος soft, αφημένοι στις
αμερικάνικες συνήθειές τους, όπου το θέαμα υποσκελίζει ακόμα και τη
νίκη, γίνονται άντρες. Παλικάρια κανονικά. Και κερδίζουν. Από το -14
είχαν ήδη κερδίσει. Το παιχνίδι, αλλά πάνω απ' όλα τα αυτοσεβασμό τους,
αυτόν που είχε υποστεί μεγάλο πλήγμα βλέποντας τους Ισπανούς στο πρώτο
ημίχρονο να είναι οι πρωταγωνιστές και οι ίδιοι κομπάρσοι στην ταινία
της ζωής τους.
Θέλετε να αναλύσετε τακτικά το παιχνίδι; Για δοκιμάστε! Στο δεύτερο ημίχρονο, όπως σε πολλά παρόμοια παιχνίδια, οι τακτικές πάνε στο περιθώριο και μετράει το πρόσωπο. Η αξία, η ικανότητα, το ένας εναντίον ενός σε άμυνα κι επίθεση. Και η καρδούλα που θα έχει ο ξεμαρκάριστος παίκτης για να στείλει τη μπάλα στο πλεκτό ή όχι. Ο Ορένγκα και ο Κολέ, έπαιρναν αποφάσεις μόνο για τα σχήματα που θα χρησιμοποιούσαν. Τις αλλαγές δηλαδή που θα έκαναν. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν calls. Αλλά και να υπήρχαν πήγαιναν περίπατο από την πρώτη πάσα. Διότι το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν μπάσκετ, ήταν μία οδομαχία, μεταξύ ομάδων-ανθρώπων που έπαιζαν για την ίδια τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους.
Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις πέντε μέτρα μακριά από τα θέση τους, παίκτες που έχουν κατακτήσει τα πάντα και κυρίως φήμη, όσο και χρήμα με δημοσιότητα, να δέρνουν, να χτυπούν, να κάνουν βουτιές για να κερδίσουν μία άμυνα. Το ξύλο που έπεφτε ήταν ανελέητο. Και από τις δύο πλευρές. Και ακόμα πιο συγκλονιστικό ήταν το γεγονός ότι δεν πέρασε σχεδόν καμία φάση που να μην βρεθεί ένας παίκτης στο έδαφος, είτε από υπερπροσπάθεια, είτε σαν θύμα μίας μάχης του πεζοδρομίου.
Οι Γάλλοι κέρδισαν και τους αξίζουν χίλια εγκώμια διότι η ιστορία πρέπει να ανταμείβει αυτούς που τολμούν, που προσπαθούν και αξίζουν.
Ακόμα περισσότερα μπράβο όμως στους Ισπανούς, διότι άντεξαν στο ξύλο, έριξαν κι αυτοί όσο μπορούσαν, μάτωσαν, αλλά δεν το ήθελαν τόσο πολύ όσο οι Γάλλοι.
Προσαρμόζοντας το μήνυμα του Ευρωμπάσκετ, ίσως και του ημιτελικού, στα δεδομένα της Εθνικής ομάδας, να είμαστε ρεαλιστές πρέπει να ομολογήσουμε ότι:
*** Καλές είναι οι αναλύσεις και η απόδοση ευθυνών, αλλά πάνω απ' όλα για να παίξεις και να κερδίσεις ένα μετάλλιο χρειάζεται καρδούλα και ψυχή. Είτε είσαι αθλητικός, είτε .αντιαθλητικός, θα επικρατήσεις σε κάθε περίπτωση που το θες περισσότερο.
*** Ακούγονται διάφορα για το κλίμα της Εθνικής. Οι παίκτες μεταξύ τους σε μία ομάδα και με τον προπονητή, δεν έχουν την παραμικρή υποχρέωση να είναι φίλοι. Χρειάζεται απλά να είναι καλοί συνεργάτες. Και τέλος!
*** Σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε όλα τα αθλήματα, από το χόκεϊ μέχρι το μπάντμιντον, ο προπονητής όχι μόνο αφουγκράζεται τις διαθέσεις των παικτών του, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που ξεχωρίζει σε τέτοιο επίπεδο που να ζητάει τη γνώμη τους.
*** Ο Καλάθης μπορεί να ήθελε να έρθει. Οι απόψεις είναι αμφιλεγόμενες. Με τον επικοινωνιακό τρόπο που θα το χειριζόταν η Ομοσπονδία, θα μπορούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις. Ισως ήταν λάθος που δεν ήρθε. Όπως θα ήταν λάθος, για τον Τρινκιέρι αν δε ρωτούσε τον Σπανούλη και τον Ζήση (όχι φυσικά σε επίσημη συζήτηση εντός ημερησίας διατάξεως) πως αντιμετωπίζουν οι ίδιοι το ενδεχόμενο καθυστέρησης ενός παίκτη στην προετοιμασία. Οποιος διαφωνεί, έχει νύχτα από διαχείριση ομάδων, προσώπων, ατόμων. Όταν ο δις πρωταθλητής Ευρώπης που είναι απών από την Εθνική μόνο όταν μπαίνει χειρουργείο, και ο Νίκος Ζήσης που δηλώνει ανελλιπώς παρών επί δεκαετία, εμφανίζονται στο πρώτο ραντεβού που ορίζει ο Τρινκιέρι, δεν είχε ΚΑΝΕΙΣ το δικαίωμα να καθυστερήσει. Διότι πολύ απλά έτσι χτίζονται οι ομάδες. Από τις πολύ μικρές λεπτομέρειες των συμπεριφορών και όχι τόσο από τις λεπτομέρειες των αποφάσεων εντός αγώνα.
*** Σύμφωνα με τις δικές μου πληροφορίες, ο Τρινκιέρι με καλά του και τα στραβά του (που τα χαλάει εσχάτως με τις δηλώσεις του) ήταν ο μοναδικός ομοσπονδιακός κόουτς όλα αυτά τα χρόνια, που είχε άμεση επαφή (και πάλι όμως όχι στο επίπεδο που θα χρειαζόταν) με τους προπονητές των μικρών εθνικών ομάδων. Έτσι χτίζονται οι σχολές μπάσκετ στις χώρες και όχι με πορείες ενός ή δύο μηνών.
*** Αν κάποιος πιστεύει ότι ο εκάστοτε ομοσπονδιακός τεχνικός, με δύο μήνες εργασίας, μπορεί να αλλάξει το μοντέλο του μπάσκετ σε μία χώρα κοιμάται ύπνο βαθύ.
*** Περισσότερο κι από τα αθλητικά προσόντα, αυτό που χρειάζεται είναι η θέληση.
*** Στις εθνικές ομάδες η επιτυχία έρχεται μέσα από δύο οδούς: Από τους μεγάλους παίκτες που θα κουβαλήσουν την ομάδα με το ταλέντο και την καρδιά τους, όταν το κάρο βρεθεί πριν τη λάσπη και β) Από τεράστιους σε προσωπικότητα προπονητές, που θα εκμεταλλευτούν το σεβασμό που αποπνέουν για να διατηρήσουν ενωμένο το οικοδόμημα. Η Ισπανία αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Σε όλες τις άλλες ομάδες που έκαναν πορεία στο Ευρωμπάσκετ, θα συναντήσετε ή τη μία περίπτωση, ή την άλλη και πιο σπάνια αμφότερες. Ομάδες με συμπαθητικό ταλέντο και προπονητή «μικρό» δεν κούνησαν ρούπι.
*** Πόσα τέταρτα γκαρντ χρησιμοποιήθηκαν στο Ευρωμπάσκετ; Για ρίξτε μία ματιά. Θα επανέλθω!
*** Και οι Γάλλοι μπορούν να δείρουν! Διότι το ήθελαν! Πάρα πολύ όμως!
Θέλετε να αναλύσετε τακτικά το παιχνίδι; Για δοκιμάστε! Στο δεύτερο ημίχρονο, όπως σε πολλά παρόμοια παιχνίδια, οι τακτικές πάνε στο περιθώριο και μετράει το πρόσωπο. Η αξία, η ικανότητα, το ένας εναντίον ενός σε άμυνα κι επίθεση. Και η καρδούλα που θα έχει ο ξεμαρκάριστος παίκτης για να στείλει τη μπάλα στο πλεκτό ή όχι. Ο Ορένγκα και ο Κολέ, έπαιρναν αποφάσεις μόνο για τα σχήματα που θα χρησιμοποιούσαν. Τις αλλαγές δηλαδή που θα έκαναν. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν calls. Αλλά και να υπήρχαν πήγαιναν περίπατο από την πρώτη πάσα. Διότι το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν μπάσκετ, ήταν μία οδομαχία, μεταξύ ομάδων-ανθρώπων που έπαιζαν για την ίδια τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους.
Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις πέντε μέτρα μακριά από τα θέση τους, παίκτες που έχουν κατακτήσει τα πάντα και κυρίως φήμη, όσο και χρήμα με δημοσιότητα, να δέρνουν, να χτυπούν, να κάνουν βουτιές για να κερδίσουν μία άμυνα. Το ξύλο που έπεφτε ήταν ανελέητο. Και από τις δύο πλευρές. Και ακόμα πιο συγκλονιστικό ήταν το γεγονός ότι δεν πέρασε σχεδόν καμία φάση που να μην βρεθεί ένας παίκτης στο έδαφος, είτε από υπερπροσπάθεια, είτε σαν θύμα μίας μάχης του πεζοδρομίου.
Οι Γάλλοι κέρδισαν και τους αξίζουν χίλια εγκώμια διότι η ιστορία πρέπει να ανταμείβει αυτούς που τολμούν, που προσπαθούν και αξίζουν.
Ακόμα περισσότερα μπράβο όμως στους Ισπανούς, διότι άντεξαν στο ξύλο, έριξαν κι αυτοί όσο μπορούσαν, μάτωσαν, αλλά δεν το ήθελαν τόσο πολύ όσο οι Γάλλοι.
Προσαρμόζοντας το μήνυμα του Ευρωμπάσκετ, ίσως και του ημιτελικού, στα δεδομένα της Εθνικής ομάδας, να είμαστε ρεαλιστές πρέπει να ομολογήσουμε ότι:
*** Καλές είναι οι αναλύσεις και η απόδοση ευθυνών, αλλά πάνω απ' όλα για να παίξεις και να κερδίσεις ένα μετάλλιο χρειάζεται καρδούλα και ψυχή. Είτε είσαι αθλητικός, είτε .αντιαθλητικός, θα επικρατήσεις σε κάθε περίπτωση που το θες περισσότερο.
*** Ακούγονται διάφορα για το κλίμα της Εθνικής. Οι παίκτες μεταξύ τους σε μία ομάδα και με τον προπονητή, δεν έχουν την παραμικρή υποχρέωση να είναι φίλοι. Χρειάζεται απλά να είναι καλοί συνεργάτες. Και τέλος!
*** Σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε όλα τα αθλήματα, από το χόκεϊ μέχρι το μπάντμιντον, ο προπονητής όχι μόνο αφουγκράζεται τις διαθέσεις των παικτών του, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που ξεχωρίζει σε τέτοιο επίπεδο που να ζητάει τη γνώμη τους.
*** Ο Καλάθης μπορεί να ήθελε να έρθει. Οι απόψεις είναι αμφιλεγόμενες. Με τον επικοινωνιακό τρόπο που θα το χειριζόταν η Ομοσπονδία, θα μπορούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις. Ισως ήταν λάθος που δεν ήρθε. Όπως θα ήταν λάθος, για τον Τρινκιέρι αν δε ρωτούσε τον Σπανούλη και τον Ζήση (όχι φυσικά σε επίσημη συζήτηση εντός ημερησίας διατάξεως) πως αντιμετωπίζουν οι ίδιοι το ενδεχόμενο καθυστέρησης ενός παίκτη στην προετοιμασία. Οποιος διαφωνεί, έχει νύχτα από διαχείριση ομάδων, προσώπων, ατόμων. Όταν ο δις πρωταθλητής Ευρώπης που είναι απών από την Εθνική μόνο όταν μπαίνει χειρουργείο, και ο Νίκος Ζήσης που δηλώνει ανελλιπώς παρών επί δεκαετία, εμφανίζονται στο πρώτο ραντεβού που ορίζει ο Τρινκιέρι, δεν είχε ΚΑΝΕΙΣ το δικαίωμα να καθυστερήσει. Διότι πολύ απλά έτσι χτίζονται οι ομάδες. Από τις πολύ μικρές λεπτομέρειες των συμπεριφορών και όχι τόσο από τις λεπτομέρειες των αποφάσεων εντός αγώνα.
*** Σύμφωνα με τις δικές μου πληροφορίες, ο Τρινκιέρι με καλά του και τα στραβά του (που τα χαλάει εσχάτως με τις δηλώσεις του) ήταν ο μοναδικός ομοσπονδιακός κόουτς όλα αυτά τα χρόνια, που είχε άμεση επαφή (και πάλι όμως όχι στο επίπεδο που θα χρειαζόταν) με τους προπονητές των μικρών εθνικών ομάδων. Έτσι χτίζονται οι σχολές μπάσκετ στις χώρες και όχι με πορείες ενός ή δύο μηνών.
*** Αν κάποιος πιστεύει ότι ο εκάστοτε ομοσπονδιακός τεχνικός, με δύο μήνες εργασίας, μπορεί να αλλάξει το μοντέλο του μπάσκετ σε μία χώρα κοιμάται ύπνο βαθύ.
*** Περισσότερο κι από τα αθλητικά προσόντα, αυτό που χρειάζεται είναι η θέληση.
*** Στις εθνικές ομάδες η επιτυχία έρχεται μέσα από δύο οδούς: Από τους μεγάλους παίκτες που θα κουβαλήσουν την ομάδα με το ταλέντο και την καρδιά τους, όταν το κάρο βρεθεί πριν τη λάσπη και β) Από τεράστιους σε προσωπικότητα προπονητές, που θα εκμεταλλευτούν το σεβασμό που αποπνέουν για να διατηρήσουν ενωμένο το οικοδόμημα. Η Ισπανία αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Σε όλες τις άλλες ομάδες που έκαναν πορεία στο Ευρωμπάσκετ, θα συναντήσετε ή τη μία περίπτωση, ή την άλλη και πιο σπάνια αμφότερες. Ομάδες με συμπαθητικό ταλέντο και προπονητή «μικρό» δεν κούνησαν ρούπι.
*** Πόσα τέταρτα γκαρντ χρησιμοποιήθηκαν στο Ευρωμπάσκετ; Για ρίξτε μία ματιά. Θα επανέλθω!
*** Και οι Γάλλοι μπορούν να δείρουν! Διότι το ήθελαν! Πάρα πολύ όμως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου