Κέρδισε τη μάχη της φθοράς...!!

Ο Σταύρος Κόλκας γράφει στο blog του για το «θέμα» Παυλή, για την άφιξη Μαντούρο και για τον ΠΑΟΚ που περιμένει το 2014!

Ο αθλητισμός έχει σίγουρα στιγμές έντασης, έχει και στιγμές αναγνώρισης. Υπάρχουν στιγμές εκνευρισμού, αλλά και στιγμές που στεναχωριέσαι για κάτι που συνέβη σε αντίπαλο, όσο και αν θέλεις να το κρύψεις για να μη χαρακτηριστείς ευαίσθητος. Στον χώρο του ποδοσφαίρου άλλωστε, το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό αποτελεί μέγιστη αδυναμία κα καλά θα κάνεις να το κρύβεις.

Δεν συγκινούμαι εύκολα, αλλά έχω μάθει να σέβομαι αυτούς που τουλάχιστον εκτιμώ ως αυθεντικούς. Και ένας εξ αυτών, ο Μιχάλης Παυλής.

Τον είχα γνωρίσει στη Θεσσαλονίκη, ήταν παίκτης της Καβάλας.

Ήμουν κλασικά με τον Τσακίρη και κάναμε διαγωνισμό ποιος αντέχει περισσότερο το αλκοόλ ως γνήσιοι ανώριμοι που είμαστε. Μαζί μας ήταν μία πολύ ευγενική φυσιογνωμία που κάπου γνώριζα και μετά κατάλαβα πως ήταν ο Μιχάλης. Μου είχε κάνει εντύπωση όταν εμφανίστηκε στη ζωή της ΆΕΚ, όπως και εντύπωση όταν ξαφνικά εξαφανίστηκε μέχρι να ξαναεπιστρέψει.

Δεν ήταν από τα κλασικά παιδιά - ποδοσφαιριστές, που έχουν την ίδια κόμμωση, τα ίδια πρότυπα, το ίδιο IQ. Ήταν οπαδός, κάτι που μου φάνηκε πολύ παράξενο αφού ζήτημα να έχω γνωρίσει δέκα τέτοιους στη καριέρα μου.

Δεν το έπαιζε οπαδός, γιατί και εγώ ως οπαδός έχω την ευχέρεια να αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς συμβαίνει όταν κάποιος κάνει προσπάθεια να με πείσει για κάτι που γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν ήταν από τις περιπτώσεις που έψαχνε να αγκιστρωθεί από μια ταμπέλα και η πορεία του το απέδειξε.

Όσο μπορούσε, όσο επέτρεπαν οι δυνάμεις του, βοήθησε την ΑΕΚ. Κέρδισε τον σεβασμό μου, όσο ελάχιστοι όταν τον έβλεπα να παλεύει γνωρίζοντας το πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

Μάγκας από τους λίγους, αγνή αγάπη από αυτές που δίνουν όραμα στους υπόλοιπους οπαδούς. Και μέσα από την αρρώστια του, αυτό το πράγμα που έχτισε δεν θα φθαρεί ποτέ μέσα από μία καθημερινότητα που σε παρουσιάζει ως δεδομένο στο κοινό και πολλές φορές προσβάλει το είναι σου.

Καλή δύναμη στον Μιχάλη και όταν ανηφορήσει ξέρει αυτός.

Πάμε στα δικά μας.  Ήρθε ο Μαντούρο στη Θεσσαλονίκη, μία περίπτωση που αν τη συζητούσαμε πριν τρία χρόνια θα ήμασταν πιο γραφικοί από το Πήλιο.

Πρώτα απ όλα, δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στον ΠΑΟΚ παίκτης με 22 συμμετοχές στην εθνική Ολλανδίας. Και μάλιστα μίας εθνικής Ολλανδίας που δεν είναι στα κάτω της αυτή τη περίοδο.

Τρεις Ολλανδούς είχαμε στην ιστορία μας, ο ένας ήταν πολύ καλός για να μείνει, ο Φαν Ρόι, ο άλλος ήρθε γιατί του έμοιαζε, ο Φαν Χαμ και ο τρίτος, ο Κνολ, πρέπει να ήταν ο πιο αργός κεντρικός αμυντικός που πέρασε ποτέ από τον.  πλανήτη.

Ο Μαντούρο, είναι ελίτ του Ολλανδικού ποδοσφαίρου και δεν θα ερχόταν ποτέ αν δεν συνέβαιναν πολλά μυστήρια στη καριέρα του όπως αυτό το θέμα με την καρδιά το οποίο πάντως δεν μπορώ να γνωρίζω το κατά πόσο είναι σοβαρό αφού στη σεζόν που είχε ακολουθήσει όταν εντοπίστηκε, έκανε 31 παιχνίδια.

Προφανώς και υπήρχαν θέματα με τη Σεβίλλη, αλλά ευελπιστώ ο ΠΑΟΚ να το έχει μελετήσει καλά το έργο.

Ο Μαντούρο, εφόσον περάσει τις ιατρικές εξετάσεις και υπογράψει στον ΠΑΟΚ, είναι μία ποιοτική λύση και για τη μεσαία του γραμμή αλλά και για το κέντρο της άμυνας. Ο Ενόχ, δεν αποκλείεται να ενταχθεί και αυτός, αφού ο ΠΑΟΚ χρειάζεται καλούς παίκτες και σίγουρα έναν με τα χαρακτηριστικά του Καμερουνέζου κυρίως για τους αγώνες της Ευρώπης, αλλά και του κυπέλλου που είναι ο νούμερο ένα στόχος σύμφωνα με τον Σαββίδη.

Ο ΠΑΟΚ για να πετύχει στόχους χρειάζεται να αποβάλει το αίσθημα του όσα πάνε και όσα έρθουν. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να ελέγχει καλύτερα τους χώρους μέσα από τα ρίσκα που έτσι κι αλλιώς παίρνει, άρα παίκτες με τρεξίματα, δυναμικοί και με ποιότητα χρειάζονται για την εύρεση μία ισορροπίας που θα τον κάνει ικανό για το επόμενο βήμα.

Μέχρι στιγμής, ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε κανένα παιχνίδι με σοβαρό - ανταγωνιστικό αντίπαλο και αυτός είναι ο λόγος που αναφέρομαι στη χρησιμότητα της απόκτησης και του Μαντούρο αλλά και του Ενόχ.

Τις τελευταίες ώρες κυκλοφόρησε από Ιταλία το όνομα του Αρντεμάνι της Κιέβο, ο οποίος μένει ελεύθερος το ερχόμενο καλοκαίρι και στη Βερόνα δεν παίζει. Πέρυσι στη Μόντενα έκανε 24 γκολ, κάποτε ήταν μία περίπτωση ενδιαφέρουσα αλλά στην Ιταλία υπάρχουν πολλοί παίκτες που οργιάζουν στη Seria B αλλά μόλις πατήσουν Καμπιονάτο χάνονται γιατί η διαφορά επιπέδου είναι τεράστια.

Βέβαια, σε έναν ΠΑΟΚ που αυτή τη στιγμή έχει μείνει με τους Σαλπιγγίδη - Αθανασιάδη, ένας τέτοιος παίκτης, ανίκανος για Καμπιονάτο αλλά ικανός να βγει πρώτος σκόρερ στο δεύτερο πρωτάθλημα της χώρας, στα 26 του χρόνια, μπορεί να είναι χρήσιμος.

Δεν είναι ο περιφερειακός φορ, είναι κλασικός περιοχής και άμα ο ΠΑΟΚ μπορεί να του εξασφαλίσει την υπογραφή με ένα ποσό κοντά στις 300 με 400 χιλιάδες ευρώ, δεν δείχνει κακή λύση.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως η ανάγκη ενός περιφερειακού ποιοτικού επιθετικού θα καλυφθεί. Αυτή πρέπει να πληρωθεί αδρά άλλωστε, γιατί ενδέχεται να κάνει και την όποια διαφορά χρειάζεται ο ΠΑΟΚ για να πετύχει τους όποιους στόχους του απέμειναν και βέβαια να ετοιμάσει έναν κορμό για την επόμενη σεζόν.

ΥΓ Τα όργια στους ορισμούς της ΚΕΔ συνεχίζονται. Το θράσος τους είναι αν μη τι άλλο μεγάλο.

ΥΓ Η αποκεντρωμένη διοίκηση είναι σαφές πλέον στο μυαλό μου πως προσπαθεί να τρενάρει το νέο αθλητικό κέντρο του ΠΑΟΚ. Οι διορισμένοι που την ελέγχουν, είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου πως έχουν πάρει συγκεκριμένες εντολές και πως έχουν στόχο την αναβολή.

Απορώ λοιπόν, πως ένα έγγραφο το οποίο στήθηκε προφανώς μέσα από προσυνεννόηση μεταξύ Δήμου Θέρμης και Αποκέντρωσης, να βγήκε άχρηστο και να πρέπει να στηθεί αλλιώς το έργο.

Η υπομονή αρχίζει και στερεύει, τη στιγμή που υπάρχει ζήτημα και μέσα στον ΠΑΟΚ για τη συγκεκριμένη κωλυσιεργία και τους ανθρώπους που χειρίζονται το θέμα.

Σε μία χώρα που το κράτος στερεί μόνο θέσεις εργασίας, η γραφειοκρατία και τα μικροσυμφέροντα συνεχίζουν να σπαταλούν χρόνο. Αντί να κινούν τις διαδικασίες νομότυπα πάντα αλλά σε υποφερτούς χρόνους, αναζητούν αφορμές για να μειώσουν την δυναμική μίας ξεκάθαρης επένδυσης.

Πηγή: gazzetta.gr