Δεν είμαι ο
τύπος του δημοσιογράφου, που ενθουσιάζεται από μία συνέντευξη. Δεν έχω
κάνει πάρα πολλές, αλλά ορισμένες μου έχουν μείνει. Όπως για παράδειγμα
μία με το Ρεχάγκελ στη Θεσσαλονίκη και μία με τον Ριβάλντο, στα πάνω του
στον Ολυμπιακό. Αλλά ειλικρινά ο συνομιλητής που με εντυπωσίασε
περισσότερο από κάθε άλλο ήταν, μακράν όμως, ο Μίτσελ!
Μιλάμε για ένα ποδοσφαιράνθρωπο-παλιός
παίκτης, νυν προπονητής κι ενδιάμεσα δημοφιλής σχολιαστής στον Τύπο!-που
μπορεί στις συνεντεύξεις του και ισορροπεί απίστευτα επιτυχημένα
ανάμεσα στο πνεύμα, την ειρωνεία και τον αυτασαρκασμό! Τον ακούς ρε
παιδί μου να μιλάει και έχεις ενδιαφέρον να τον ακούσεις. Όχι επειδή
είναι ο Μίτσελ, αλλά γι΄ αυτά που σου λέει.
Μπορεί να σε ειρωνευτεί, με ωραίο όμως τρόπο-τον ρωτάς αν θεωρεί εαυτόν τυχερό, θυμίζοντάς του το διπλό στις Βρυξέλλες. Κι απαντάει αρχικά λέγοντας ξερά, «ναι, είναι αλήθεια!». Αλλά αμέσως σε «σφάζει» μιλώντας όμως πάντοτε με χαμόγελο: «Και με την Μπενφίκα στη Λισσαβόνα ήμουν τυχερός, όταν παίζαμε πάρα πολύ καλά μέχρι που άρχισε η νεροποντή…». Σε παραπέμπει, δηλαδή, στο πιο πλήρες παιχνίδι που έκανε ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ, σα να σου λέει, «μου μιλάς αδελφέ για την Άντερλεχτ. Γιατί δεν μου μιλάς για την μπάλα που παίξαμε μέσα στην Μπενφίκα, όπου έπρεπε να κερδίσουμε;»…
Τον βλέπεις να κάνει τον σταυρό του, όταν τον ρωτάς αν θα είναι και του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό! Προσέξτε, ολόκληρος Μίτσελ, κάνει τον σταυρό του για να μείνει στον Ολυμπιακό. Και πάνω απ΄ όλα το κάνει ενώ είναι στα πάνω του. Καβάλα στο άλογο είναι αυτή την στιγμή, αλλά δεν το παίζει καμπόσος, Το αντίθετο. Φτάνει στο σημείο να πει, «είμαι σε ένα πολύ μεγάλο σύλλογο. Απλά ίσως μερικές φορές να μην το έχω καταλάβει»! Κι εκεί σε τρελαίνει, με αυτό το κάτι μεταξύ αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και ειλικρίνειας.
Επιμένεις να ρωτάς αν θα μείνει του χρόνου κι αυτός αντί για απάντησης σου δείχνει τη…βέρα του! «Είμαι δεσμευμένος», σου λέει. «Έχω συμβόλαιο!». Πραγματικά ο άνθρωπος δεν παίζεται.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αντεπιτίθεται μετά από κάποιες ερωτήσεις που του φαίνονται «πονηρές» και δεν διστάζει να σου πει, πάντα με το χαμόγελο όμως, «αν δεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα να συνεχίσω στον Ολυμπιακό»!
Και όταν σου εξηγεί γιατί δεν θέλει μεταγραφές («είναι άδικο να πω ουσιαστικά στους παίκτες μου, που τόσο καλά έχουν πάει, ότι θέλω καλύτερους ποδοσφαιριστές»), σε στέλνει αδιάβαστο, καταλήγοντας με την ατάκα, «κι οι ποδοσφαιριστές μου θα ήθελαν ένα καλύτερο προπονητή από εμένα», θέλοντας να πει ουσιαστικά, «αλλά δεν πάνε στον πρόεδρο να τον ζητήσουν. Γιατί να πάω εγώ;»!
Νομίζω πως κατά βάθος μέσα από αυτή την συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα και μέσα από την γνωριμία της μίας ώρας για τις ανάγκες της συνέντευξης στο Action 24, μάλλον κατάλαβα το πιο βασικό: πως δηλαδή ο Μίτσελ κερδίζει τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού…
Μπορεί να σε ειρωνευτεί, με ωραίο όμως τρόπο-τον ρωτάς αν θεωρεί εαυτόν τυχερό, θυμίζοντάς του το διπλό στις Βρυξέλλες. Κι απαντάει αρχικά λέγοντας ξερά, «ναι, είναι αλήθεια!». Αλλά αμέσως σε «σφάζει» μιλώντας όμως πάντοτε με χαμόγελο: «Και με την Μπενφίκα στη Λισσαβόνα ήμουν τυχερός, όταν παίζαμε πάρα πολύ καλά μέχρι που άρχισε η νεροποντή…». Σε παραπέμπει, δηλαδή, στο πιο πλήρες παιχνίδι που έκανε ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ, σα να σου λέει, «μου μιλάς αδελφέ για την Άντερλεχτ. Γιατί δεν μου μιλάς για την μπάλα που παίξαμε μέσα στην Μπενφίκα, όπου έπρεπε να κερδίσουμε;»…
Τον βλέπεις να κάνει τον σταυρό του, όταν τον ρωτάς αν θα είναι και του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό! Προσέξτε, ολόκληρος Μίτσελ, κάνει τον σταυρό του για να μείνει στον Ολυμπιακό. Και πάνω απ΄ όλα το κάνει ενώ είναι στα πάνω του. Καβάλα στο άλογο είναι αυτή την στιγμή, αλλά δεν το παίζει καμπόσος, Το αντίθετο. Φτάνει στο σημείο να πει, «είμαι σε ένα πολύ μεγάλο σύλλογο. Απλά ίσως μερικές φορές να μην το έχω καταλάβει»! Κι εκεί σε τρελαίνει, με αυτό το κάτι μεταξύ αυτοκριτικής, αυτοσαρκασμού και ειλικρίνειας.
Επιμένεις να ρωτάς αν θα μείνει του χρόνου κι αυτός αντί για απάντησης σου δείχνει τη…βέρα του! «Είμαι δεσμευμένος», σου λέει. «Έχω συμβόλαιο!». Πραγματικά ο άνθρωπος δεν παίζεται.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αντεπιτίθεται μετά από κάποιες ερωτήσεις που του φαίνονται «πονηρές» και δεν διστάζει να σου πει, πάντα με το χαμόγελο όμως, «αν δεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα να συνεχίσω στον Ολυμπιακό»!
Και όταν σου εξηγεί γιατί δεν θέλει μεταγραφές («είναι άδικο να πω ουσιαστικά στους παίκτες μου, που τόσο καλά έχουν πάει, ότι θέλω καλύτερους ποδοσφαιριστές»), σε στέλνει αδιάβαστο, καταλήγοντας με την ατάκα, «κι οι ποδοσφαιριστές μου θα ήθελαν ένα καλύτερο προπονητή από εμένα», θέλοντας να πει ουσιαστικά, «αλλά δεν πάνε στον πρόεδρο να τον ζητήσουν. Γιατί να πάω εγώ;»!
Νομίζω πως κατά βάθος μέσα από αυτή την συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα και μέσα από την γνωριμία της μίας ώρας για τις ανάγκες της συνέντευξης στο Action 24, μάλλον κατάλαβα το πιο βασικό: πως δηλαδή ο Μίτσελ κερδίζει τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου