Σε συνολική αποτίμηση, καθρεφτίζονται στην ομάδα και του πιστώνονται:
1. Ισπανικό αγωνιστικό μοντέλο με ιδιαίτερη έμφαση στο πρέσινγκ, την κυκλοφορία μπάλας και την επιθετική διάθεση, ανεξάρτητα αν οι πρωταθλητές παίζουν μέσα ή έξω, άσχετα αν έχουν απέναντι τους έναν κατώτερο του ελληνικού πρωταθλήματος ή την Παρί και την Μπενφίκα, στην Πόλη του Φωτός και το «Ντα Λουζ».
2. Το εμφύσημα πνεύματος-ψυχολογίας νικητή και επαγγελματικής συμπεριφοράς στους παίκτες, με την απαίτηση και την προτροπή να μην υποτιμούν καμία ομάδα και να μην παρατάνε κανένα παιχνίδι.
3. Εξαιρετική διαχείριση υλικού και μετρημένο, προσεκτικό rotation, ώστε και οι απαραίτητες ανάσες να δίνονται στους «φορτωμένους» με αγωνιστικά λεπτά συμμετοχών, αλλά και ζωντανή να παραμένουν η ελπίδα και το κίνητρο για μια θέση στην 11άδα στους ποδοσφαιριστές που έρχονται από πίσω.
4. Τις άρτιες επιλογές και την τόλμη του να φρεσκάρει νωρίς την ομάδα – συχνά με δύο αλλαγές ταυτόχρονα με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα όταν το αποτέλεσμα δεν έρχεται – προϊόν πολλές φορές υποδειγματικού «διαβάσματος» της ροής ενός του ματς, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς αν κουβαλάει μαζί του πάντα και… το κοκαλάκι της νυχτερίδας! Κάτι που αυτοδιαψεύδεται όμως, αφού σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Το μάτι του Ισπανού «κόβει» γενικά. Κι αυτό προκύπτει από τη δουλειά του στο Ρέντη και σε ατομικό επίπεδο παικτών. Ας θυμηθούμε τον περυσινό Σιόβα και ας αναλογιστούμε πόσο κόστισε στον Ολυμπιακό η χειμερινή προσθήκη του Μαρκάνο προκειμένου να καλυφθεί το μεγάλο κενό που άφησε η τραυματική ταλαιπωρία του διεθνή Έλληνα στόπερ.
Ο Μίτσελ ήταν αυτός που από τα πρώτα 24ωρα της καλοκαιρινής προετοιμασίας διέγνωσε τις προοπτικές εξέλιξης του αριστεροπόδαρου κεντρικού μπακ, ο οποίος δεν είχε αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις στην πρώτη σεζόν του στο λιμάνι.
«Κατάκτηση» Μίτσελ είναι ασφαλώς και ο Ανδρέας Σάμαρης, η μεγαλύτερη των εκπλήξεων στο μεταγραφικό πακέτο του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι. Τον πίστεψε και τον καθιέρωσε, στηρίζοντάς τον επίμονα και με περίσσεια πίστη ακόμα και στα δύσκολα. Αρχές της περιόδου, τότε η απειρία του είχε κοστίσει στην ομάδα ένα μεγάλο μερίδιο της ήττας από την Π.Σ.Ζ. στην πρεμιέρα των ομίλων.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολο θα ήταν να είχε «καεί» νωρίς ο νεαρός διεθνής μέσος.
Στον προπονητή του Ολυμπιακού «καταχωρούνται» επίσης κατά την άποψή μου:
Το σταδιακό «ανέβασμα» των Κάμπελ και Τσόρι, κατόπιν δύο δύσκολων γι’ αυτούς πρώτων μηνών με την «ερυθρόλευκη» φανέλα.
Όπως και η εκτόξευση των μετοχών του Κώστα Μανωλά και, βεβαίως, του Κώστα Μήτρογλου, ο οποίος θα… όφειλε ένα «πριμ» στον πρώην προπονητή του, που του δίδαξε τον τρόπο να εξελιχθεί σε “killer” παίζοντας – για πρώτη φορά φέτος στην καριέρα του - στο όριο του οφσάιντ.
Τελευταία φωτεινή περίπτωση προόδου ενός ποδοσφαιριστή, που παρεμπιπτόντως όπως και ο Σάμαρης δεν ήταν από τους πολυδιαφημισμένους της θερινής μεταγραφικής περιόδου, ο Μάικλ Ολαϊτάν.
Ο πιο φορμαρισμένος αυτή τη στιγμή επιθετικός των πρωταθλητών, με συνεχή επαφή με τα δίχτυα τελευταία, παρουσία σε δεκάδες τελικές της ομάδας, μόνιμη απειλή, το… ενοχλητικό σπυρί στο σώμα κάθε άμυνας.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν πολλοί ότι ο Μίτσελ έχρισε ευθέως τον Αφρικανό ως διάδοχο του Μήτρογλου αυτή τη στιγμή στην ομάδα, επιβραβεύοντας με ψυχολογική ώθηση τον πιτσιρικά, που ναι μεν έχει ανάγκη πολλών βελτιώσεων ακόμα (φυσικά στα τελειώματα του παρόλο που το ‘χει εύκολο το γκολ) αλλά είναι προφανές ότι στο πρόσωπό του ο Ολυμπιακός χτύπησε «κελεπούρι», επιβεβαιώνοντας ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο το «ό,τι πληρώσεις παίρνεις»…
Ο Μίτσελ ήταν εκείνος που διέγνωσε ότι πρέπει να επιμείνει με τον Ολαϊτάν στην κορυφή της επίθεσης, παρότι το όνομα στη Βέροια δεν το έκανε το παιδί σε αυτή τη θέση. Και αν θέλετε και η σωματοδομή του ίσως, δεν σου γεμίζει το μάτι για να τον πεις φορ κρούσης.
Ο προπονητής των «ερυθρολεύκων» ήταν εκείνος όμως που «ανάγνωσε» τα στοιχεία αυτά που θα μπορούσαν να αναδείξουν τον 21χρονο Νιγηριανό σε εκτελεστή-επικεφαλής της γραμμής πυρός.
Και κακά τα ψέματα: Αφού η τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού δεν γίνεται να υπολογίζει στην παρούσα φάση στον Βαλντές για «ενδεκαδάτο» και με τον Σέποβιτς να έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του για να πείσει ότι μπορούν να εναποτεθούν ελπίδες πάνω του για το μέλλον, ο «Μιχαλάκης» του Μίτσελ έχει κερδίσει με το σπαθί (και την «παραγωγή») του την αναγνώριση της πιο αξιόπιστης επιθετικής λύσης των Πειραιωτών.
Υ.Γ.: Πρόωρο τελικό παίζει στο Περιστέρι την Τετάρτη ο Ολυμπιακός. Ένα πραγματικό ντέρμπι, εναντίον ενός αήττητου στην έδρα του Ατρόμητου, ίσως της πιο φορμαρισμένης ομάδας του πρωταθλήματος και, σίγουρα, πιο πλήρους, έμπειρης, πειθαρχημένης, άρτιας και σταθερής, από τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Αστέρα και τους υπόλοιπους της Λίγκας.
Θα χρειαστεί περισσότερη διάρκεια από αυτή που παρουσιάζουν οι «ερυθρόλευκοι» στα παιχνίδια τους εδώ και 40 μέρες, από την αρχή του 2014, σοβαρότητα και συγκέντρωση προδιαγραφών Champions League ώστε να μη βρεθούν προ εκπλήξεων.
Νομίζω ότι ο Μίτσελ θα πάει να πάρει το ματς και ο Παράσχος να αποφύγει πρωτίστως να δεχτεί γκολ κι ας φτάσει μέχρι τα πέναλτι, που λέει ο λόγος, η βραδιά…
Υ.Γ.1: Το νέο «παραλήρημα» του προέδρου του Παναθηναϊκού δεν με ξαφνιάζει. Είναι η συνέχεια της γνωστής τακτικής αποδόμησης ό,τι θετικού μπορεί να διαθέτει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ο τρόπος που έχει επιλέξει για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό αφού αγωνιστικά, διοικητικά, επενδυτικά, κλπ. κλπ., δεν γίνεται λόγος.
Εκείνο που με αιφνιδίασε είναι η ομολογία ότι «παίζει παιχνίδι» με τον ΠΑΟΚ. Έτσι για να πέσουν οι μάσκες και να διαλυθούν οι όποιες, ελάχιστες αμφιβολίες για το τι… νιαούριζε τόσο καιρό από τα κεραμίδια.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου