Η
συναναστροφή με ορισμένα από τα μέλη του τεχνικού επιτελείου του
Παναθηναϊκού με άφηνε εδώ και καιρό με την αίσθηση ότι κάθε ένας εξ
αυτών είχε αρχίσει εδώ και μήνες να δένεται πολύ, συναισθηματικά, με τη
δουλειά που γίνεται καθημερινά, πρώτα στην Παιανία και μετά στο Κορωπί.
Αυτοί που απαρτίζουν αυτή την εποχή το τεχνικό επιτελείο του
Παναθηναϊκού, δηλαδή οι προπονητές και οι υπόλοιποι ποδοσφαιράνθρωποι
που στελεχώνουν τα τμήματα της “μεγάλης” ομάδας και όλων των μικρότερων,
συμπεριλαμβανομένης της ακαδημίας, την πονάνε πολύ τη δουλειά τους. Και
μαζί την ομάδα τους. Τόσο την πρώτη, που είναι η βιτρίνα της δουλειάς
τους, όσο και τις μικρότερες, που είναι οι σπόροι που σπέρνουν αυτή την
εποχή, με την ελπίδα να τους δουν να φέρουν καρπούς.
Είναι πολλές οι φορές που εμείς, οι παρατηρητές του αθλητισμού, διαπιστώνουμε ότι στην εποχή της κρίσης επανέρχονται αξίες που είχαν χαθεί, που οι άνθρωποι του αθλητισμού ανακαλύπτουν ξανά νοήματα που είχαν χαθεί, που αναβιώνει, με την καλή έννοια, ο ερασιτεχνισμός, δηλαδή ο έρωτας για τον αθλητισμό, το μεράκι. Ε, αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι που έχει διαμορφωθεί αυτή την εποχή στην μικροκοινωνία των ποδοσφαιρικών στελεχών του Παναθηναϊκού. Ανθρωποι που μαθαίνουν να δουλεύουν με λίγα, με στερήσεις, με προβλήματα, με βασικά εφόδια τη δουλειά τους και τα οράματά τους. Μορφωμένοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου που επενδύουν πάνω στην σημερινή και τις αυριανές γενιές παικτών που εκπαιδεύουν, και εναποθέτουν πάνω τους την ελπίδα να αποδειχθεί επιτυχημένο το πρότζεκτ, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη, και να δημιουργήσουν έσοδα που θα δώσουν στην ΠΑΕ την δυνατότητα να τους βελτιώσει τις συνθήκες της δουλειάς.
Περίπου εννέα μήνες μετά την παρουσίασή του, τον περασμένο Μάιο, ενώπιον των media ο Γιάννης Αναστασίου είδε το βράδυ της Κυριακής τον Παναθηναϊκό του να επικρατεί καθολικά επί μιας ακριβότερης - χρηματιστηριακά - ομάδας, η οποία έχει περισσότερους βαθμούς και θεωρητικώς μεγαλύτερες πιθανότητες, μαζί και απαιτήσεις, να τερματίσει δεύτερη και να πάρει το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Ναι, προφανώς ιστορικά για τον Παναθηναϊκό μια εντός έδρας νίκη επί του ΠΑΟΚ δεν συνιστά θρίαμβο. Για την φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού όμως και τους ανθρώπους της, δηλαδή αυτούς που σχηματίζουν, που δίνουν μορφή σε άπειρους ποδοσφαιριστές και μια νεοσύστατη ομάδα, αυτή ήταν μια πολύ σημαντική νίκη, ειδικά επειδή ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της εμφάνισης. Ήταν μια προβολή αυτών που μπορούν να φτιάξουν αν τους δοθεί χρόνος, στήριξη, υποστήριξη και καλύτερες εργασιακές συνθήκες.
Πάτα pause στο πρωτάθλημα και αναρωτήσου πόσους προπονητές βλέπεις στην τρέχουσα σεζόν να βελτιώνουν τους ποδοσφαιριστές που παίρνουν στα χέρια τους. Ανάμεσα σε αυτούς θα βάλεις φυσικά τον Μίτσελ. Από αυτόν όμως το περιμένεις. Αφενός επειδή ήταν ως παίκτης γέννημα μιας ακαδημίας και εκ των υστέρων εκκολάφθηκε προπονητικά με δουλειά και μελέτη στον τρόπο και την μέθοδο των ακαδημιών και αφετέρου επειδή ο Ολυμπιακός του έχει λυμένα όλα τα ζητήματα και τον υποστηρίζει παντοιοτρόπως για να του δημιουργήσει συνθήκες που φτιάχνουν κλίμα εύκρατο για να ευδοκιμήσουν τα ταλέντα. Δεν βάζεις ανάμεσα σε αυτούς τον Στέφενς, έναν προπονητή ακριβοπληρωμένο και ακριβοθώρητο, που έχει βελτιώσει ελάχιστους από τους ποδοσφαιριστές που παρέλαβε και έχει αναδείξει ακόμη λιγότερους. Και βάζεις, ψηλά, τον Γιάννη Αναστασίου, που δουλεύει για πρώτη του φορά ως πρώτος προπονητής, που πήρε μια ομάδα με φτηνά υλικά και πολύ μεγάλη πίεση, που σηκώνει στην πλάτη το βάρος της ευθύνης που φέρει το όνομα του συλλόγου και το έμβλημα που είναι ραμμένο στην προπονητική του φόρμα.
Είναι πολύ μεγάλη δουλειά αυτό που κάνουν ως τα τώρα ο Αναστάσιου και οι συνεργάτες του. Δουλειά που αποδεικνύει συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων. Αν διαβάσεις, θα θυμηθείς ότι τον Μάιο ο Αναστασίου παρουσίαζε συνεργάτες που δουλεύουν ακριβώς πάνω σε αυτόν τον τομέα, της εξέλιξης των ποδοσφαιριστών, και διακήρυξε την ιδέα του για την δημιουργία μιας σχολής ποδοσφαίρου από τον Παναθηναϊκό. Αυτό που προσπαθεί να κάνει, να συνδυάσει την υλοποίηση του οράματος αυτού με τον καθημερινό πρωταθλητισμό, στην πρώτη του χρονιά, με τόσα οικονομικά προβλήματα, είναι παραπάνω από δύσκολο. Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της φετινής προσπάθειας, ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι περήφανος για την κατάρτιση, τη νοοτροπία, τις αντιλήψεις, τις ιδέες και τα οράματα, το πάθος και το μεράκι που βάζει το προπονητικό επιτελείο του στην καθημερινή δουλειά του. Κάνουν μια σύγχρονη δουλειά με πνεύμα μιας άλλης εποχής, της εποχής που οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές είχαν ως βασικό κίνητρό τους την αγάπη για τη δουλειά, δηλαδή για το ποδόσφαιρο κι όχι μόνο για τα προνόμια, δηλαδή τα υλικά αγαθά, τον πλουτισμό και τα υψηλά προνόμια της φήμης που αποκτούσαν χάρη στη λάμψη που έδινε στο όνομά τους ο προβολέας του Παναθηναϊκού.
Είναι πολλές οι φορές που εμείς, οι παρατηρητές του αθλητισμού, διαπιστώνουμε ότι στην εποχή της κρίσης επανέρχονται αξίες που είχαν χαθεί, που οι άνθρωποι του αθλητισμού ανακαλύπτουν ξανά νοήματα που είχαν χαθεί, που αναβιώνει, με την καλή έννοια, ο ερασιτεχνισμός, δηλαδή ο έρωτας για τον αθλητισμό, το μεράκι. Ε, αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι που έχει διαμορφωθεί αυτή την εποχή στην μικροκοινωνία των ποδοσφαιρικών στελεχών του Παναθηναϊκού. Ανθρωποι που μαθαίνουν να δουλεύουν με λίγα, με στερήσεις, με προβλήματα, με βασικά εφόδια τη δουλειά τους και τα οράματά τους. Μορφωμένοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου που επενδύουν πάνω στην σημερινή και τις αυριανές γενιές παικτών που εκπαιδεύουν, και εναποθέτουν πάνω τους την ελπίδα να αποδειχθεί επιτυχημένο το πρότζεκτ, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη, και να δημιουργήσουν έσοδα που θα δώσουν στην ΠΑΕ την δυνατότητα να τους βελτιώσει τις συνθήκες της δουλειάς.
Περίπου εννέα μήνες μετά την παρουσίασή του, τον περασμένο Μάιο, ενώπιον των media ο Γιάννης Αναστασίου είδε το βράδυ της Κυριακής τον Παναθηναϊκό του να επικρατεί καθολικά επί μιας ακριβότερης - χρηματιστηριακά - ομάδας, η οποία έχει περισσότερους βαθμούς και θεωρητικώς μεγαλύτερες πιθανότητες, μαζί και απαιτήσεις, να τερματίσει δεύτερη και να πάρει το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Ναι, προφανώς ιστορικά για τον Παναθηναϊκό μια εντός έδρας νίκη επί του ΠΑΟΚ δεν συνιστά θρίαμβο. Για την φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού όμως και τους ανθρώπους της, δηλαδή αυτούς που σχηματίζουν, που δίνουν μορφή σε άπειρους ποδοσφαιριστές και μια νεοσύστατη ομάδα, αυτή ήταν μια πολύ σημαντική νίκη, ειδικά επειδή ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της εμφάνισης. Ήταν μια προβολή αυτών που μπορούν να φτιάξουν αν τους δοθεί χρόνος, στήριξη, υποστήριξη και καλύτερες εργασιακές συνθήκες.
Πάτα pause στο πρωτάθλημα και αναρωτήσου πόσους προπονητές βλέπεις στην τρέχουσα σεζόν να βελτιώνουν τους ποδοσφαιριστές που παίρνουν στα χέρια τους. Ανάμεσα σε αυτούς θα βάλεις φυσικά τον Μίτσελ. Από αυτόν όμως το περιμένεις. Αφενός επειδή ήταν ως παίκτης γέννημα μιας ακαδημίας και εκ των υστέρων εκκολάφθηκε προπονητικά με δουλειά και μελέτη στον τρόπο και την μέθοδο των ακαδημιών και αφετέρου επειδή ο Ολυμπιακός του έχει λυμένα όλα τα ζητήματα και τον υποστηρίζει παντοιοτρόπως για να του δημιουργήσει συνθήκες που φτιάχνουν κλίμα εύκρατο για να ευδοκιμήσουν τα ταλέντα. Δεν βάζεις ανάμεσα σε αυτούς τον Στέφενς, έναν προπονητή ακριβοπληρωμένο και ακριβοθώρητο, που έχει βελτιώσει ελάχιστους από τους ποδοσφαιριστές που παρέλαβε και έχει αναδείξει ακόμη λιγότερους. Και βάζεις, ψηλά, τον Γιάννη Αναστασίου, που δουλεύει για πρώτη του φορά ως πρώτος προπονητής, που πήρε μια ομάδα με φτηνά υλικά και πολύ μεγάλη πίεση, που σηκώνει στην πλάτη το βάρος της ευθύνης που φέρει το όνομα του συλλόγου και το έμβλημα που είναι ραμμένο στην προπονητική του φόρμα.
Είναι πολύ μεγάλη δουλειά αυτό που κάνουν ως τα τώρα ο Αναστάσιου και οι συνεργάτες του. Δουλειά που αποδεικνύει συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων. Αν διαβάσεις, θα θυμηθείς ότι τον Μάιο ο Αναστασίου παρουσίαζε συνεργάτες που δουλεύουν ακριβώς πάνω σε αυτόν τον τομέα, της εξέλιξης των ποδοσφαιριστών, και διακήρυξε την ιδέα του για την δημιουργία μιας σχολής ποδοσφαίρου από τον Παναθηναϊκό. Αυτό που προσπαθεί να κάνει, να συνδυάσει την υλοποίηση του οράματος αυτού με τον καθημερινό πρωταθλητισμό, στην πρώτη του χρονιά, με τόσα οικονομικά προβλήματα, είναι παραπάνω από δύσκολο. Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της φετινής προσπάθειας, ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι περήφανος για την κατάρτιση, τη νοοτροπία, τις αντιλήψεις, τις ιδέες και τα οράματα, το πάθος και το μεράκι που βάζει το προπονητικό επιτελείο του στην καθημερινή δουλειά του. Κάνουν μια σύγχρονη δουλειά με πνεύμα μιας άλλης εποχής, της εποχής που οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές είχαν ως βασικό κίνητρό τους την αγάπη για τη δουλειά, δηλαδή για το ποδόσφαιρο κι όχι μόνο για τα προνόμια, δηλαδή τα υλικά αγαθά, τον πλουτισμό και τα υψηλά προνόμια της φήμης που αποκτούσαν χάρη στη λάμψη που έδινε στο όνομά τους ο προβολέας του Παναθηναϊκού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου