Με ξέρετε να είμαι της φουστανέλας και του τσαρουχιού; Αφού ξέρετε πια, το διαβάσατε και σε μία ανακοίνωση κάποτε, είμαι …ανθέλληνας εγώ. Δεν πρόκειται να ανεμίσω σημαίες στα καλά καθούμενα ούτε θα ισχυριστώ ποτέ ότι είμαστε ο λαός ο περιούσιος.
Το μπάσκετ μας, όμως, είναι η μικρή ευλογία αυτού του τόπου, το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα που έχουμε για να αλιεύουμε χαμόγελο και υπερηφάνεια από το πουθενά. Το κοντέρ έγραφε 0-3, όταν σας έλεγα ότι αισθανόμουν περίεργα αισιόδοξος. «Παρανοϊκά αισιόδοξος», με διόρθωσε ένας συνάδελφος, εδώ, στη Gazzetta.
Και γιατί όχι; Μήπως είναι η πρώτη φορά που απειλούν ελληνικές ομάδες μπάσκετ να μας στείλουν στο τρελάδικο; Εγώ, ξέρετε, κατοικώ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από δύο ψυχιατρεία. Δεν επηρεάζομαι έτσι εύκολα.
Μου είπατε ότι χαϊδεύω αυτιά, ότι ζω στον κόσμο μου, ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, ότι θα μου έρθει ξαφνικό το 0-3 και θα πάθω κανένα αυχενικό. Όχι. Απλώς παρακολούθησα προσεκτικά τους πρώτους τέσσερις αγώνες, ένιωσα την αύρα της Μαδρίτης και -εξ αντανακλάσεως- της Μόσχας, μύρισα την μυρωδιά των αποδυτηρίων, είδα τα βλέμματα αισιοδοξίας σε πρόσωπα που θα περίμενε κανείς να τα δει σκυμμένα.
Πάνω απ’όλα, άνοιξα το χρονοντούλαπο και θυμήθηκα τις προηγούμενες εμπειρίες μου από πλέι-οφ, της Ευρωλίγκας και όχι μόνο. Μέχρι χθες, το 0-2 είχε γίνει 2-2 μία και μοναδική φορά, σε 8 αναμετρήσεις, από την περυσινή Εφές απέναντι στον Ολυμπιακό. Ωστόσο, καμία από τις οκτώ πελαγωμένες ομάδες δεν είχε το μέταλλο, την πείρα και την προσωπικότητα των ελληνικών.
Η Εφές, η Λαμποράλ, η Πρόκομ, η Παρτίζαν, η Μάλαγα, η Ούνιξ δεν μπορούν να συγκριθούν με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό των 9 ευρωπαϊκών τροπαίων, ούτε κατά διάνοια. Ακόμα και η Ρεάλ του 2011, αυτή που βρέθηκε να χάνει 0-2 από τον Ολυμπιακό, είναι σκιά της σημερινής. Η Πρόκομ δεν έχει τη δύναμη να επιστρέψει από το 0-2, αλλά ο κωλοπετσωμένος εξάστερος Παναθηναϊκός μπορεί. Η Λαμποράλ της τελευταίας τριετίας δεν μπορεί, ο μπαρουτοκαπνισμένος βασιλιάς της τελευταίας διετίας Ολυμπιακός μπορεί.
Χρειάζονται κολοσσοί όπως οι «πράσινοι» της Αθήνας και οι «κόκκινοι» του Πειραιά για να σχίσουν τα βιβλία της ιστορίας.
Και αν νομίζετε ότι έχουν λιγότερες από 50% πιθανότητες στο 5ο παιχνίδι οι ομάδες που προέρχονται από δύο απανωτές νίκες, θυμηθείτε, ξανά, πόση φόρα έφερε μαζί της από το Αμπντί Ιπεκτσί η περυσινή Εφές. Μολονότι κατώτερη του Ολυμπιακού, έφτασε να προηγηθεί στο ΣΕΦ με διαφορά 16 πόντων, πριν νιώσει το έδαφος να τρέμει.
Αλλά η Εφές έχει να παίξει σε φάιναλ-φορ από το έτος 2000. Ηταν το βάρος της πρόκλησης αυτό που τη λύγισε, όπως τότε που οι ελληνικές ομάδες ένιωθαν καταραμένες και δεν μπορούσαν να σταυρώσουν ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο ΠΑΟΚ του 1993 και ο Ολυμπιακός του 1994, να μη πω και ο Αρης του 1989, έχασαν από τον εαυτό τους.
Αισθανόμουν αισιόδοξος επειδή είδα τις ομάδες μας να επιστρέφουν στην Ελλάδα με τη συνταγή της επιτυχίας κλεισμένη ερμητικά στο χαρτοφύλακά τους. Ο Παναθηναϊκός την λανσάρισε από το πρώτο παιχνίδι κιόλας, στρίμωξε την ΤΣΣΚΑ στα σχοινιά και έχασε, σειρά του ήταν βλέπετε, από τον εαυτό του.
Η συντριβή της Μεγάλης Παρασκευής του έκανε καλό, παρά κακό. Μερικές φορές, στα πλέι-οφ, είναι καλύτερα να χάσεις με 25, παρά με 5. «Τους είδαμε που γελούσαν μαζί μας και πεισμώσαμε», είπε ο Γιόνας Ματσιούλις. «Πειράχτηκε ο ανδρισμός μας». Ισχυρότατο κίνητρο, για μια ομάδα που ουδέποτε δέχθηκε να της φορέσουν φουστάνια.
Ο Παναθηναϊκός αποτελείται από άνδρες έτοιμους για όλα, με πρώτο τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος πήρε πάνω του τη σημαντικότερη φάση του χθεσινού αγώνα και την τελείωσε από τη γραμμή με χέρι-αλφάδι, την ίδια ώρα που έτρεμε ακόμα και αυτό του Ουίμς. Όταν ο αρχηγός του Παναθηναϊκού συνδυάζει το «εμείς» με το «εγώ», δεν έχει το ταίρι του. Το αυριανό ματς μπορεί να το κερδίσει μόνος του, ακόμα και αν δεν τον βαστάνε τα πόδια του.
Πόσοι αλήθεια περίμεναν, ότι οι «πράσινοι» θα έμεναν όρθιοι μετά την απόπειρα αυτοχειρίας της κανονικής διάρκειας, με τους πέντε βασικούς περιφερειακούς να βάζουν όλοι μαζί μόλις 12 πόντους;
Ο Ολυμπιακός ξεχαρβάλωσε τη Ρεάλ με άμυνα Πεδουλάκη, όχι πάντως πολύ διαφορετική από εκείνη που του έδωσε τον εγχώριο τίτλο του 2012. Ουδείς περίμενε ότι η σημερινή του «βερσιόν» θα ήταν τόσο αποτελεσματική στα μαρκαρίσματα με αστραπιαίες αλλαγές. Ο Πρίντεζης και ο Ντάνστον κρύβουν τον ορίζοντα του διδύμου Σέρχιο-Σέρχι (Ροντρίγκεθ και Γιουλ) και όλα γίνονται πιο εύκολα, αφού η μπάλα φτάνει με δυσκολία στους σαστισμένους ψηλούς και τα παλαβά σουτ του Ρούντι δεν είναι πάντοτε καλός σύμβουλος.
Από τις συνηθισμένες 20-22 ασίστ της φετινής σεζόν, η Ρεάλ έπεσε στις 12 (τέταρτο ματς) και στις 10 (πέμπτο). Ο χιλιοτραγουδισμένος της ρυθμός έγινε από πεντοζάλης συρτός και το σκοράρισμά της κατέβηκε χθες στους 62 πόντους. «Η ομάδα οφείλει να επιστρέψει στις αρχές της», γράφει στη σημερινή Marca o παλαίμαχος Χοσέ Λουίς Γιορέντε. Ποιες αρχές, σενιόρ; Στην αναρχία ή στο θέατρο σκιών;
Για τους «ερυθρόλευκους», το κλειδί ήταν το ξεψάρωμα των παικτών που εμφανίστηκαν άτολμοι στο ξεκίνημα, λόγω απειρίας. Ο Λοτζέσκι του τέταρτου αγώνα και ο Λοτζέσκι του πρώτου είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα. Ο Κόλινς, ο Παπαπέτρου, ο Πέτγουεϊ, το ίδιο. Περισσότερο απ’όλους, ο ασύγκριτος Ντάνστον, που απελευθερώθηκε από τα δεσμά της θέσης «4» και εξελίσσεται σε θεριό ανήμερο μέσα στις ρακέτες.
Ο Σλούκας θα παίξει ξεκούραστος το πέμπτο ματς, ο Περπέρογλου επιστρέφει, ο Μάντζαρης μαρκάρει ακόμα και τους ψηλούς, ενώ ο Σπανούλης βρυχάται. Ο θόρυβος που ακούτε είναι από δόντια που τρίζουν. Δεν είναι οι Ελληνες αυτοί που φοβούνται, αλλά οι Ισπανοί και οι Ρώσοι. «Βρε, λες;»
Γίνεται; Ασφαλώς και γίνεται. Πλέον θα πείστηκε και ο τελευταίος δύσπιστος. Θα γίνει; Πιθανότατα όχι. Η Μαδρίτη παραμένει άπαρτο κάστρο από την αρχή της σεζόν, ενώ τα τείχη της Μόσχας είναι χτισμένα με τσιμέντο. Παραμένουν αουτσάιντερ οι ομάδες μας, παρά το 2-2.
Να ξέρετε, πάντως, ότι η Ryanair έχει ακόμη φτηνά εισιτήρια από την Αθήνα για το Μιλάνο στα μέσα του Μάη. Καλό απόγευμα από τη Μαδρίτη και καλή αντάμωση στα καμπαναριά του Ντουόμο.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου