Σε
ανύποπτο χρόνο είχα εκφράσει την άποψή μου-η, μάλλον όχι τη δική μου
άποψη, αλλά την άποψη της ποδοσφαιρικής λογικής-για το θέμα Μίτσελ. Κι
όταν το ποδόσφαιρο σου λέει κάτι, εσύ δεν πρέπει να πηγαίνεις κόντρ,
αλλά πρίμα. Και το ίδιο το ποδόσφαιρο «έλεγε» στον Ολυμπιακό να
συνεχίσει με τον Μίτσελ.
Αφενός μεν λόγω της επίτευξης των μεγάλων στόχων της ομάδας υπό την καθοδήγησή του, αφετέρου δε γιατί παγκοσμίως ομάδα καλύτερη φτιάχνεις μόνο όταν την αφήσεις σε ένα προπονητή δύο και τρία χρόνια. Ελάχιστοι σύλλογοι παγκοσμίως μπορεί να το αλλάξουν αυτό το πράγμα. Σύλλογοι με τεράστιο όνομα και τεράστιες οικονομικές δυνατότητες, που μπορούν και παίρνουν όποιον παίκτη θέλουν-κι απλά θα αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Άλλωστε, κι αυτοί ακόμη οι σύλλογοι ξέρουν ότι κατά βάθος δεν πρέπει να αλλάζουν κάθε χρόνο προπονητή, γιατί είναι εις βάρος τους.
Καθαρά προσωπικά, να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος από τη δουλειά του Μίτσελ. Ενθουσιασμένος όχι, ευχαριστημένος ναι. Όμως, ελπίζω ότι έχοντας την ευκαιρία να δουλέψει κι άλλη σεζόν στην ίδια ομάδα, πλέον θα βάλει το στίγμα του σε πιο μεγάλο βαθμό και θα παρουσιάσει μία ακόμη πιο ισχυρή ομάδα.
Για να είμαι ειλικρινής, μου έχει μείνει στο μυαλό μία δήλωση που είχα διαβάσει σε ένα ρεπορτάζ της Σεβίλλης, αμέσως μετά την απομάκρυνσή του τότε από την ισπανική ομάδα. Είχε πει λοιπόν ο Μίτσελ, εν είδει αυτοκριτικής η, αυτοσαρκασμού, «δεν ξέρω, ίσως είμαι πιο καλός στο να αναπτύσσω παίκτες, παρά στο να αναπτύσσω ομάδες». Γιατί επί ημερών του και στη Χετάφε και στη Σεβίλλη είχαν εξελιχθεί πολύ σημαντικοί παίκτες, που έκαναν πολύ σημαντικές μεταγραφές. Από το Σολδάδο και τον Νεγκρέδο, έως τον Νάβας και τον Παρέχο. Αλλά και τον Κοντγκόμπια, τον Μεντέλ, τον Ράκιτιτς, τον Ρέγες κ.α.
Δεν κρύβω λοιπόν ότι μου έχει «σταθεί» αυτή η κουβέντα. Γιατί με το Μίτσελ και στον Ολυμπιακό όντως πολλοί παίκτες «αναπτύχθηκαν», βελτιώθηκαν, προόδευσαν. Κάποιοι μάλιστα πήραν μεταγραφή, όπως ο Μήτρογλου, ο Αμπντούν, ο Φετφατζίδης κι ο Φέϊσα. Και κάποιοι άλλοι είτε δεν πήραν μεταγραφή στο τσακ (βλέπε Σιόβας), είτε είναι έτοιμοι να πάρουν αμέσως προσεχώς (βλέπε Μανωλάς). Όπως είδαμε και το Ρομπέρτο και το Σάμαρη και τον Κάμπελ και τον Ολαϊτάν, πόσο (πολύ) καλύτεροι ήταν φέτος απ΄ότι πέρσι στις ομάδες τους…
Η αλήθεια είναι ότι φέτος ο Μίτσελ εξέλιξε, ως ένα βαθμό, και την ομάδα του Ολυμπιακού κι όχι μόνο μεμονωμένους παίκτες. Αλλά ότι μας άφησε κάποια ερωτηματικά για την εικόνα της ομάδας (στο τέλος μάλιστα έγιναν αρκετά), μας άφησε. Ας περιμένουμε να δούμε μήπως ακριβώς με την εμπιστοσύνη που με διάφορους τρόπους του δείχνει ο Μαρινάκης και πρωτίστως με τη δουλειά του από την αρχή μίας δεύτερης διαδοχικά σεζόν, τα εξαφανίσει!
Για το καλό του Ολυμπιακού φυσικά, αλλά και το δικό του, καθώς αυτός είναι που έχει δηλώσει ευθέως ότι κάποια στιγμή θέλει να δουλέψει στη Ρεάλ Μαδρίτης, άρα έχει φιλοδοξίες για ακόμη πιο μεγάλα πράγματα…
Αφενός μεν λόγω της επίτευξης των μεγάλων στόχων της ομάδας υπό την καθοδήγησή του, αφετέρου δε γιατί παγκοσμίως ομάδα καλύτερη φτιάχνεις μόνο όταν την αφήσεις σε ένα προπονητή δύο και τρία χρόνια. Ελάχιστοι σύλλογοι παγκοσμίως μπορεί να το αλλάξουν αυτό το πράγμα. Σύλλογοι με τεράστιο όνομα και τεράστιες οικονομικές δυνατότητες, που μπορούν και παίρνουν όποιον παίκτη θέλουν-κι απλά θα αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Άλλωστε, κι αυτοί ακόμη οι σύλλογοι ξέρουν ότι κατά βάθος δεν πρέπει να αλλάζουν κάθε χρόνο προπονητή, γιατί είναι εις βάρος τους.
Καθαρά προσωπικά, να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος από τη δουλειά του Μίτσελ. Ενθουσιασμένος όχι, ευχαριστημένος ναι. Όμως, ελπίζω ότι έχοντας την ευκαιρία να δουλέψει κι άλλη σεζόν στην ίδια ομάδα, πλέον θα βάλει το στίγμα του σε πιο μεγάλο βαθμό και θα παρουσιάσει μία ακόμη πιο ισχυρή ομάδα.
Για να είμαι ειλικρινής, μου έχει μείνει στο μυαλό μία δήλωση που είχα διαβάσει σε ένα ρεπορτάζ της Σεβίλλης, αμέσως μετά την απομάκρυνσή του τότε από την ισπανική ομάδα. Είχε πει λοιπόν ο Μίτσελ, εν είδει αυτοκριτικής η, αυτοσαρκασμού, «δεν ξέρω, ίσως είμαι πιο καλός στο να αναπτύσσω παίκτες, παρά στο να αναπτύσσω ομάδες». Γιατί επί ημερών του και στη Χετάφε και στη Σεβίλλη είχαν εξελιχθεί πολύ σημαντικοί παίκτες, που έκαναν πολύ σημαντικές μεταγραφές. Από το Σολδάδο και τον Νεγκρέδο, έως τον Νάβας και τον Παρέχο. Αλλά και τον Κοντγκόμπια, τον Μεντέλ, τον Ράκιτιτς, τον Ρέγες κ.α.
Δεν κρύβω λοιπόν ότι μου έχει «σταθεί» αυτή η κουβέντα. Γιατί με το Μίτσελ και στον Ολυμπιακό όντως πολλοί παίκτες «αναπτύχθηκαν», βελτιώθηκαν, προόδευσαν. Κάποιοι μάλιστα πήραν μεταγραφή, όπως ο Μήτρογλου, ο Αμπντούν, ο Φετφατζίδης κι ο Φέϊσα. Και κάποιοι άλλοι είτε δεν πήραν μεταγραφή στο τσακ (βλέπε Σιόβας), είτε είναι έτοιμοι να πάρουν αμέσως προσεχώς (βλέπε Μανωλάς). Όπως είδαμε και το Ρομπέρτο και το Σάμαρη και τον Κάμπελ και τον Ολαϊτάν, πόσο (πολύ) καλύτεροι ήταν φέτος απ΄ότι πέρσι στις ομάδες τους…
Η αλήθεια είναι ότι φέτος ο Μίτσελ εξέλιξε, ως ένα βαθμό, και την ομάδα του Ολυμπιακού κι όχι μόνο μεμονωμένους παίκτες. Αλλά ότι μας άφησε κάποια ερωτηματικά για την εικόνα της ομάδας (στο τέλος μάλιστα έγιναν αρκετά), μας άφησε. Ας περιμένουμε να δούμε μήπως ακριβώς με την εμπιστοσύνη που με διάφορους τρόπους του δείχνει ο Μαρινάκης και πρωτίστως με τη δουλειά του από την αρχή μίας δεύτερης διαδοχικά σεζόν, τα εξαφανίσει!
Για το καλό του Ολυμπιακού φυσικά, αλλά και το δικό του, καθώς αυτός είναι που έχει δηλώσει ευθέως ότι κάποια στιγμή θέλει να δουλέψει στη Ρεάλ Μαδρίτης, άρα έχει φιλοδοξίες για ακόμη πιο μεγάλα πράγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου