Τις
τελευταίες μέρες έτυχε να μου διηγηθούν δυο τρεις διαφορετικές ιστορίες
σχετικές με το σήμερα και το αύριο της Εθνικής ομάδας και του εθνικού
ποδοσφαίρου. Ιστορίες από αυτές που δυστυχώς φοβόμουν ότι θα ακούσω στην
μετά Φερνάντο Σάντος εποχή του εθνικού ποδοσφαίρου, αλλά η αλήθεια
είναι ότι με εκπλήσσουν αφού δεν τις περίμενα τόσο γρήγορα, δηλαδή
προτού καλά καλά αποχωρήσει από την διεύθυνση του εθνικού ποδοσφαίρου ο
Πορτογάλος προπονητής.
Η πρώτη ιστορία, που είναι τρόμου, αφορά στο ενδεχόμενο να είναι ο Μάρκο Ταρντέλι, δηλαδή ένας πολύ σημαντικός πρώην ποδοσφαιριστής που δεν έγινε ποτέ του σημαντικός προπονητής ο διάδοχος του Σάντος, δηλαδή αυτός που θα κληθεί να συνεχίσει αυτό που έφτιαξε ο Οτο Ρεχάγκελ και συνέχισε - εξέλιξε και ανέπτυξε ο Πορτογάλος. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά, να είναι σοφός του ποδοσφαίρου για να λουστεί με κρύο ιδρώτα στο άκουσμα της ιστορίας αυτής. Δίνεις λίγα λεπτά από τον χρόνο σου στη σελίδα του Ιταλού στην wikipedia και αρκεί. Ο πιο ακριβός πάγκος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου να προσφέρεται σε κάποιον που δεν υπήρξε ποτέ του σημαντικός προπονητής και φυσικά δεν είναι της νεότερης γενιάς αλλά το αντίθετο, αφού και οι συμπατριώτες του που τον σέβονται τον αντιλαμβάνονται ως παρωχημένο και ξεπερασμένο. Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση η υπόθεση αυτή, που γεννά τρόμο, αφού ακόμη και αν δεν προσληφθεί τελικώς ο Ταρντέλι θα είναι τα ίδια μυαλά, αυτά που τον έκριναν καλή επιλογή για την Εθνική, που θα αποφασίσουν για τον διάδοχο. Μαυρίζει η ψυχή σου.
Η δεύτερη ιστορία αφορά μια απόφαση που έλαβε τούτες τις μέρες η ΕΠΟ να μην προσκαλέσει τους Έλληνες που παίζουν ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα σε ένα τουρνουά της U16 εθνικής ομάδας στη Μολδαβία. Πρόκειται για μια ομάδα νεοσύστατη, δηλαδή για τον κόπο και τον μόχθο του Σάντος και των συνεργατών του, οι οποίοι είδαν και έπαθαν για να δημιουργήσουν εθνικό ποδόσφαιρο στην εφηβικές ηλικίες. Προσέξτε, η ΕΠΟ λέει δεν τους καλεί τους Έλληνες του εξωτερικού προκειμένου να γλιτώσει γύρω στα 2 χιλιάδες ευρώ που θα ξόδευε για να τους φέρει. Κι ας ξέρει ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα είναι η βάση της ομάδας που από το φθινόπωρο θα πρέπει να αρχίσει τα επίσημα παιχνίδια της για το επόμενο Παγκόσμιο των Νέων. Κι ας ξέρει επίσης ότι αυτά τα παιδιά, που μαθαίνουν και παίζουν το ποδόσφαιρο σωστά εκεί έξω, είναι οι καλύτερες επιρροές και για τους συμπαίκτες και για τους προπονητές, οι οποίοι γίνονται σοφότεροι και ανοίγουν το μυαλό τους με όσα φέρνουν οι “μετανάστες” από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στην Ελλάδα.
Διαβάστε τώρα το πιο ανησυχητικό της υπόθεσης. Η πονηρή ελληνική ομοσπονδία, που είναι πιο πονηρή από όλες τις υπόλοιπες, σκέφτεται λέει στο εξής να μην καλεί Έλληνες ποδοσφαιριστές που παίζουν έξω και έχουν δεύτερο διαβατήριο, δηλαδή παίκτες που είναι υπό διεκδίκηση από δύο ή και περισσότερες ομοσπονδίες. Διότι φοβάται, λέει, ότι οι άλλες ομοσπονδίες έχουν περισσότερα χρήματα και άρα θα κερδίζουν, λέει, αυτές τους ποδοσφαιριστές όταν θα ενηλικιώνονται και θα είναι στη φάση να επιλέξουν την Εθνική Ανδρών στην οποία θα παίξουν. Λες και μιλάμε για συλλόγους και όχι για την Εθνική και το εθνόσημο.
Ναι, σωστά διαβάζεις φίλε μου, αντί να φροντίζει να καλεί όσα ταλαντούχα Ελληνάκια υπάρχουν ανά την υφήλιο από όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία ώστε να αναπτύσσει και να κάνει πιο στενό τον δεσμό ώστε να τα κερδίζει όταν αυτά θα φτάνουν στην ενηλικίωση, σκέφτεται να τα κόψει όλα, επειδή μπορεί, λέει, να μην αποσβέσει την επένδυση που θα κάνει πάνω τους.
Προσέξτε, περίπου δύο δεκαετίες πίσω προσευχόμασταν να φεύγει κανένας Έλληνας ποδοσφαιριστής στο εξωτερικό προκειμένου να ανοίγει το μυαλό του, να αποκτά παραστάσεις, να φέρνει πίσω στην πατρίδα την εμπειρία του ώστε να βοηθά να γίνεται το ποδόσφαιρό μας καλύτερο. Κι ενώ το ζήσαμε αυτό, όταν το 2004 φτάσαμε χάρη και στην εμπειρία όλων αυτών των παιδιών που είχαν την τύχη να παίξουν και να ζήσουν το ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα στην κατάκτηση του Euro, τώρα όχι απλώς δεν κάνουμε ότι μπορούμε για να μαζεύουμε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της ανώτερης ποδοσφαιρικής παιδείας από όπου γης, αλλά το αντίθετο, σκεφτόμαστε να κόψουμε όλους τους πιτσιρικάδες που μαθαίνουν την μπάλα σε άλλη χώρα, μη τυχόν και τελικώς δεν μας προτιμήσουν.
Όλα όσα καταγράφω παραπάνω, τα οποία δυσκολεύομαι να πιστέψω και να κατανοήσω, δεν θα συνέβαιναν ποτέ στο εθνικό ποδόσφαιρο επί των πραγματικών ημερών του Σάντος, του μοναδικού προπονητή στην ιστορία της Εθνικής που ασχολήθηκε με τη βάση του εθνικού ποδοσφαίρου. Και στο εξής, με έναν τύπου Ταρντέλι, θα συμβούν πολύ χειρότερα. Διότι ουδείς θα έχει την δύναμη και το έρεισμα για να επιβάλει την πεποίθησή του σε αυτούς που διοικούν. Για παράδειγμα, ο Λεωνίδας Βόκολος που έχει δουλέψει από την πρώτη ημέρα μαζί με τον Σάντος στο πρόγραμμα ανάπτυξης του εθνικού ποδοσφαίρου, και πιθανότατα πλέον το γνωρίζει σε πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια από τον Πορτογάλο κατά την εξέλιξή του, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλει στην ΕΠΟ τις πεποιθήσεις του και να της ανοίξει το κεφάλι ώστε να πάψει αυτή να λαμβάνει κλειστοκέφαλες αποφάσεις και να φτιάχνει εθνικές με λογική λογιστική αντί ποδοσφαιρικής.
Για τους πολλούς όλα τα παραπάνω είναι κάτι λιγότερο από ψιλά γράμματα. Επειδή η έγνοια των πολλών εξαντλείται στο αν θα πάρει ο Σάντος στο Μουντιάλ τον τάδε ή τον δείνα, κι αν θα παίξει με έναν ή με δύο επιθετικούς στο πρώτο παιχνίδι. Για τους πολλούς έχει σημασία πόσους και ποιους θα πάρει ο Πορτογάλος από την κάθε μεγάλη ομάδα, αν θα “δώσει” με τις επιλογές του περισσότερα χρήματα στο ταμείο της μιας ή της άλλης ομάδας. Για τους πολλούς έχει πιο πολύ σημασία αν θα κοπεί ο τάδε ή ο δείνα, και το αν καλώς ή κακώς προσκαλείται ο τάδε ή ο δείνα. Κι όταν στο τέλος θα έρθει ένας Ταρντέλι και θα μας κάνει σαν τα μούτρα μας, δηλαδή όπως ήμασταν προτού πάρει την Εθνική στα χέρια του ο Ρεχάγκελ, θα ψάξουμε να ρίξουμε τις ευθύνες σε έναν προπονητή ή έναν ποδοσφαιριστή, ή σε μερικούς ποδοσφαιριστές παραπάνω, θα αρχίσουμε να τους κυνηγάμε στο αεροδρόμιο, όπως κάναμε παλιά, αντί να κυνηγάμε αυτούς που λάμβαναν τότε και θα λάβουν τώρα τις αποφάσεις. Τότε δεν βλέπαμε ποτέ την ελληνική φανέλα στις μεγάλες διοργανώσεις. Και τώρα πάμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην την ξαναδούμε.
Η πρώτη ιστορία, που είναι τρόμου, αφορά στο ενδεχόμενο να είναι ο Μάρκο Ταρντέλι, δηλαδή ένας πολύ σημαντικός πρώην ποδοσφαιριστής που δεν έγινε ποτέ του σημαντικός προπονητής ο διάδοχος του Σάντος, δηλαδή αυτός που θα κληθεί να συνεχίσει αυτό που έφτιαξε ο Οτο Ρεχάγκελ και συνέχισε - εξέλιξε και ανέπτυξε ο Πορτογάλος. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά, να είναι σοφός του ποδοσφαίρου για να λουστεί με κρύο ιδρώτα στο άκουσμα της ιστορίας αυτής. Δίνεις λίγα λεπτά από τον χρόνο σου στη σελίδα του Ιταλού στην wikipedia και αρκεί. Ο πιο ακριβός πάγκος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου να προσφέρεται σε κάποιον που δεν υπήρξε ποτέ του σημαντικός προπονητής και φυσικά δεν είναι της νεότερης γενιάς αλλά το αντίθετο, αφού και οι συμπατριώτες του που τον σέβονται τον αντιλαμβάνονται ως παρωχημένο και ξεπερασμένο. Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση η υπόθεση αυτή, που γεννά τρόμο, αφού ακόμη και αν δεν προσληφθεί τελικώς ο Ταρντέλι θα είναι τα ίδια μυαλά, αυτά που τον έκριναν καλή επιλογή για την Εθνική, που θα αποφασίσουν για τον διάδοχο. Μαυρίζει η ψυχή σου.
Η δεύτερη ιστορία αφορά μια απόφαση που έλαβε τούτες τις μέρες η ΕΠΟ να μην προσκαλέσει τους Έλληνες που παίζουν ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα σε ένα τουρνουά της U16 εθνικής ομάδας στη Μολδαβία. Πρόκειται για μια ομάδα νεοσύστατη, δηλαδή για τον κόπο και τον μόχθο του Σάντος και των συνεργατών του, οι οποίοι είδαν και έπαθαν για να δημιουργήσουν εθνικό ποδόσφαιρο στην εφηβικές ηλικίες. Προσέξτε, η ΕΠΟ λέει δεν τους καλεί τους Έλληνες του εξωτερικού προκειμένου να γλιτώσει γύρω στα 2 χιλιάδες ευρώ που θα ξόδευε για να τους φέρει. Κι ας ξέρει ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα είναι η βάση της ομάδας που από το φθινόπωρο θα πρέπει να αρχίσει τα επίσημα παιχνίδια της για το επόμενο Παγκόσμιο των Νέων. Κι ας ξέρει επίσης ότι αυτά τα παιδιά, που μαθαίνουν και παίζουν το ποδόσφαιρο σωστά εκεί έξω, είναι οι καλύτερες επιρροές και για τους συμπαίκτες και για τους προπονητές, οι οποίοι γίνονται σοφότεροι και ανοίγουν το μυαλό τους με όσα φέρνουν οι “μετανάστες” από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στην Ελλάδα.
Διαβάστε τώρα το πιο ανησυχητικό της υπόθεσης. Η πονηρή ελληνική ομοσπονδία, που είναι πιο πονηρή από όλες τις υπόλοιπες, σκέφτεται λέει στο εξής να μην καλεί Έλληνες ποδοσφαιριστές που παίζουν έξω και έχουν δεύτερο διαβατήριο, δηλαδή παίκτες που είναι υπό διεκδίκηση από δύο ή και περισσότερες ομοσπονδίες. Διότι φοβάται, λέει, ότι οι άλλες ομοσπονδίες έχουν περισσότερα χρήματα και άρα θα κερδίζουν, λέει, αυτές τους ποδοσφαιριστές όταν θα ενηλικιώνονται και θα είναι στη φάση να επιλέξουν την Εθνική Ανδρών στην οποία θα παίξουν. Λες και μιλάμε για συλλόγους και όχι για την Εθνική και το εθνόσημο.
Ναι, σωστά διαβάζεις φίλε μου, αντί να φροντίζει να καλεί όσα ταλαντούχα Ελληνάκια υπάρχουν ανά την υφήλιο από όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία ώστε να αναπτύσσει και να κάνει πιο στενό τον δεσμό ώστε να τα κερδίζει όταν αυτά θα φτάνουν στην ενηλικίωση, σκέφτεται να τα κόψει όλα, επειδή μπορεί, λέει, να μην αποσβέσει την επένδυση που θα κάνει πάνω τους.
Προσέξτε, περίπου δύο δεκαετίες πίσω προσευχόμασταν να φεύγει κανένας Έλληνας ποδοσφαιριστής στο εξωτερικό προκειμένου να ανοίγει το μυαλό του, να αποκτά παραστάσεις, να φέρνει πίσω στην πατρίδα την εμπειρία του ώστε να βοηθά να γίνεται το ποδόσφαιρό μας καλύτερο. Κι ενώ το ζήσαμε αυτό, όταν το 2004 φτάσαμε χάρη και στην εμπειρία όλων αυτών των παιδιών που είχαν την τύχη να παίξουν και να ζήσουν το ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα στην κατάκτηση του Euro, τώρα όχι απλώς δεν κάνουμε ότι μπορούμε για να μαζεύουμε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της ανώτερης ποδοσφαιρικής παιδείας από όπου γης, αλλά το αντίθετο, σκεφτόμαστε να κόψουμε όλους τους πιτσιρικάδες που μαθαίνουν την μπάλα σε άλλη χώρα, μη τυχόν και τελικώς δεν μας προτιμήσουν.
Όλα όσα καταγράφω παραπάνω, τα οποία δυσκολεύομαι να πιστέψω και να κατανοήσω, δεν θα συνέβαιναν ποτέ στο εθνικό ποδόσφαιρο επί των πραγματικών ημερών του Σάντος, του μοναδικού προπονητή στην ιστορία της Εθνικής που ασχολήθηκε με τη βάση του εθνικού ποδοσφαίρου. Και στο εξής, με έναν τύπου Ταρντέλι, θα συμβούν πολύ χειρότερα. Διότι ουδείς θα έχει την δύναμη και το έρεισμα για να επιβάλει την πεποίθησή του σε αυτούς που διοικούν. Για παράδειγμα, ο Λεωνίδας Βόκολος που έχει δουλέψει από την πρώτη ημέρα μαζί με τον Σάντος στο πρόγραμμα ανάπτυξης του εθνικού ποδοσφαίρου, και πιθανότατα πλέον το γνωρίζει σε πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια από τον Πορτογάλο κατά την εξέλιξή του, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλει στην ΕΠΟ τις πεποιθήσεις του και να της ανοίξει το κεφάλι ώστε να πάψει αυτή να λαμβάνει κλειστοκέφαλες αποφάσεις και να φτιάχνει εθνικές με λογική λογιστική αντί ποδοσφαιρικής.
Για τους πολλούς όλα τα παραπάνω είναι κάτι λιγότερο από ψιλά γράμματα. Επειδή η έγνοια των πολλών εξαντλείται στο αν θα πάρει ο Σάντος στο Μουντιάλ τον τάδε ή τον δείνα, κι αν θα παίξει με έναν ή με δύο επιθετικούς στο πρώτο παιχνίδι. Για τους πολλούς έχει σημασία πόσους και ποιους θα πάρει ο Πορτογάλος από την κάθε μεγάλη ομάδα, αν θα “δώσει” με τις επιλογές του περισσότερα χρήματα στο ταμείο της μιας ή της άλλης ομάδας. Για τους πολλούς έχει πιο πολύ σημασία αν θα κοπεί ο τάδε ή ο δείνα, και το αν καλώς ή κακώς προσκαλείται ο τάδε ή ο δείνα. Κι όταν στο τέλος θα έρθει ένας Ταρντέλι και θα μας κάνει σαν τα μούτρα μας, δηλαδή όπως ήμασταν προτού πάρει την Εθνική στα χέρια του ο Ρεχάγκελ, θα ψάξουμε να ρίξουμε τις ευθύνες σε έναν προπονητή ή έναν ποδοσφαιριστή, ή σε μερικούς ποδοσφαιριστές παραπάνω, θα αρχίσουμε να τους κυνηγάμε στο αεροδρόμιο, όπως κάναμε παλιά, αντί να κυνηγάμε αυτούς που λάμβαναν τότε και θα λάβουν τώρα τις αποφάσεις. Τότε δεν βλέπαμε ποτέ την ελληνική φανέλα στις μεγάλες διοργανώσεις. Και τώρα πάμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην την ξαναδούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου