Το κυνήγι της στρουθοκαμήλου!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης σχολιάζει στο blog του τα απόνερα της Μαδρίτης και της Μόσχας, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά και χωρίς να εξωραΐζει το τοπίο.

Τώρα που ολοκληρώθηκαν τα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας και έπαυσε η ανάγκη για σαλπίσματα ηρωικής αντεπίθεσης και τεχνητό στρουθοκαμηλισμό, είναι ώρα να αγγίξουμε τον τύπον των ήλων και να πούμε μερικές αλήθειες για τις ομάδες μας και για τη διοργάνωση. Ο (εν)δεκάλογος των συμπερασμάτων από το καυτό δεκαήμερο του Απρίλη αρχίζει από τον Παναθηναϊκό, συνεχίζει στον Ολυμπιακό, περνάει μία βόλτα από το αρχηγείο της Βαρκελώνης και καταλήγει, μιας και πλησιάζει καλοκαίρι, στην Εθνική ομάδα. Εχουμε και κλαίμε:

1. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν αντέχει πια να κουβαλάει στους ώμους του ολόκληρο τον Παναθηναϊκό. Οταν λειτουργούν σωστά οι υπόλοιποι κύλινδροι, ο Διαμαντίδης είναι ο τέλειος συμπαίκτης και ο ιδανικός μπροστάρης. Δεν γίνεται όμως να τραβάει αβοήθητος το κάρο από τη λάσπη, όπως έκανε λ.χ. σε εκείνους τους αγώνες με τη Μπαρτσελόνα προ τριετίας. Ο Σπανούλης μπορεί να το κάνει μια στο τόσο, ο Διαμαντίδης όχι. Το κορμί του είναι ηλικίας 34 ετών, αλλά μοιάζει ακόμα περισσότερο καταπονημένο, ακριβώς επειδή προηγήθηκαν χρόνια υπερφόρτωσης. Το «θέλω» του δεν είναι πάντοτε αρκετό, αφού συνοδεύεται από βαριά χέρια στην επίθεση και από αργά χέρια στην άμυνα.  
2. (συνέχεια του προηγουμένου) Ο Παναθηναϊκός ακολούθησε καταστροφική πολιτική στα τελευταία χρόνια του Ομπράντοβιτς. Όφειλε να μεριμνήσει όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον. Άφησε να του ξεφύγουν κραυγαλές περιπτώσεις όπως του Μάντζαρη, του Σλούκα και του Παπανικολάου, στον βωμό της άμεσης διάκρισης. Ο ελληνικός πυρήνας αποψιλώθηκε και «βάρυνε», ιδίως με τη μαζική φυγή του καλοκαιριού του 2012. Ο συγχωρεμένος Φίλιππος Συρίγος πίστευε (και το έλεγε με τρόπο στις εκπομπές) ότι θα ήταν μακροπρόθεσμα προτιμότερο να έσπαγε η διοίκηση τον κουμπαρά για να κρατήσει τότε τον Καλάθη, παρά για να ανανεώσει το ασήκωτο συμβόλαιο του 32χρονου τότε Διαμαντίδη. Κατά πάσα πιθανότητα, θα δρομολογούσε έτσι την παραμονή αμφοτέρων! Εκ των υστέρων, η αιρετική άποψη του Φίλιππου δικαιώνεται. Ο Παναθηναϊκός θα είχε φρέσκο ηγέτη για πολλά χρόνια εάν έδενε με ισχυρό πολυετές συμβόλαιο τον μικρό Νικ. Θα ήταν βέβαια κολοσσιαίο τόλμημα, επικοινωνιακά και αγωνιστικά.
3. Η πρόκριση κρίνεται σε μεγάλο βαθμό στους αγώνες της κανονικής περιόδου. Οποιος μπαίνει στα πλέι-οφ χωρίς πλεονέκτημα έδρας καλείται να καλύψει αβυσσαλέο χάντικαπ, όχι μόνο επειδή παίζει τα κρίσιμα ματς στο σπίτι του εχθρού, αλλά και λόγω της δυναμικότητας του αντιπάλου. Η Μακάμπι στάθηκε τυχερή και βρήκε απέναντί της τη νερόβραστη και άπειρη Αρμάνι, αλλά ο Ολυμπιακός έπεσε στα δόντια της διψασμένης «βασίλισσας» Ρεάλ και ο Παναθηναϊκός στα νύχια της «αρκούδας» ΤΣΣΚΑ. Η ισοφάριση από 2-0 σε 2-2 ήταν μία τεράστια υπέρβαση, αλλά το διπλό στον 5^ο προημιτελικό αποδείχθηκε αδιάβατο γεφύρι. Σημειώστε εδώ ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε δύο ευρωπαϊκά τρόπαια χωρίς να πετύχει μεγάλο διπλό. Τις σημαντικές του νίκες τις πέτυχε στο Φάληρο ή σε ουδέτερο (και εν πολλοίς φιλικό) περιβάλλον.
4. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε ακριβά το τσουνάμι των τραυματισμών, αλλά και τη νεκρή αγορά του Ιανουαρίου. Ο Έισι Λο αποδείχθηκε αναντικατάστατος μολονότι οι Αγγελόπουλοι και ο Μπαρτζώκας έψαχναν αντάξια ρεζέρβα επί μήνες. Οι χαμένες εβδομάδες του Σπανούλη και του Πρίντεζη έκαναν τη διαφορά ανάμεσα στην 3^η και στη 2^η θέση, αφού άφησαν δυσαναπλήρωτα κενά και φόρτωσαν υπερβολικά τους υπόλοιπους. Ο Περπέρογλου θα μπορούσε να γίνει «Χ factor» στους αγώνες της Μαδρίτης.Ο Βασίλης Σπανούλης έπαιξε απροπόνητος και με ενέσεις στα πλέι-οφ. Το ίδιο και ο Γιώργος Πρίντεζης. Ο Σίμονς έχασε το 2^ο ματς, ο Πέτγουεϊ τραυματίστηκε στο 3^ο.
5. Μπορείς να βγάλεις τον Έλληνα από την Ελλάδα, αλλά όχι την Ελλάδα μέσα από τον Έλληνα. Οι διοικήσεις των δύο ομάδων έμειναν μετεξεταστέες και προκάλεσαν καγχασμούς, χωρίς πάντως να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έτρεχε άρον άρον για να κουκουλώσει τον φιλιππικό του περί «διαιτησίας σε εντατελμένη υπηρεσία», ενώ οι Αγγελόπουλοι υπερέβησαν τα εσκαμμένα με τα σχόλια («ουδείς μπασκετικός σεβασμός, ευχόμαστε να πατώσει») για τη Ρεάλ. Η αποστολή των «πρασίνων» στη Μόσχα –με εξαίρεση τον Φραγκίσκο Αλβέρτη- πανηγύρισε ηχηρά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού, την ίδια ώρα που οι «κόκκινοι» χαχάνιζαν στη Μαδρίτη για τη συντριβή του Παναθηναϊκού.
6. Εχει δίκαιο ο Μάνος Μανουσέλης, που υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία ότι «παίρνεις ό,τι πληρώνεις». Ο Ράιτ χειροκροτήθηκε στα ξεσπάσματά του, ο Ντάνστον πήρε δύο φορές τα μέτρα του Μπουρούση, ο Λοτζέσκι είχε καλές στιγμές, ο Μπατίστ βοήθησε όσο άντεχαν τα πόδια του, αλλά σε βάθος 5 αγώνων μέτρησαν η προσωπικότητα και η κλάση αυτών που κέρδισαν με το σπαθί τους χρυσά συμβόλαια. Η ΤΣΣΚΑ είχε στον πάγκο της τον Χάινς, τον Φρίτζον, τον Πάργκο, τον Τεόντοσιτς. Η Ρεάλ τον Σέρχιο, τον Ρέγιες, τον Κάρολ, τον Σλότερ. Ο Ολυμπιακός πόνταρε σε παίκτες του Ρεθύμνου, της Καβάλας, του Άρη και της Οστάνδης. Ο Παναθηναϊκός προτίμησε να ποντάρει σε 7-8 μπαρουτοκαπνισμένους παρά να ρισκάρει με τους ανέτοιμους και τους μέτριους.
7. Οι Ισπανοί έχουν πάρει από φόβο τις ελληνικές ομάδες και τις θεωρούν Νέμεση, όσο εμείς την χιλιοτραγουδισμένη Εθνική τους. Η πρόκριση της Ρεάλ επί του Ολυμπιακού πανηγυρίστηκε στη Μαδρίτη σαν θρίαμβος επί κάπου αδυσώπητου δαίμονα, περίπου όπως πανηγυρίστηκε στο ΟΑΚΑ η αποκαθήλωση της Μπαρτσελόνα από τον Παναθηναϊκό το 2011. Το 2-0 που έγινε 2-2 έμοιαζε σαν πέτρα στο λαιμό της «βασίλισσας».Ο πολύς Φλορεντίνο Πέρεθ μπουκάρισε στον αγωνιστικό χώρο και χτυπιόταν σαν μικρό παιδί μπροστά στην κερκίδα των φανατικών. Η θεωρία ότι δήθεν η Ρεάλ επέλεξε Ολυμπιακό διαψεύστηκε σε όλους τους τόνους. Δύσκολα θα άντεχε να την κοιτάξει στα μάτια ο Παναθηναϊκός. Και αυτόν, πάντως, οι Ισπανοί τον θεωρούν αντίπαλο-δόκανο.
8. Οι ομάδες-ρομπότ του Έτορε Μεσίνα είναι θνητές, προβλέψιμες και, στα κατάλληλα χέρια, ευάλωτες. Ο Παναθηναϊκός παγίδευσε την ΤΣΣΚΑ τρεις φορές στα πρώτα 4 παιχνίδια και την έσπρωξε ως το χείλος του γκρεμού. Το χαρακίρι του εναρκτήριου προημιτελικού θα στοιχειώνει για καιρό τον ύπνο του Αλβέρτη και των παικτών του. Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε τόσο από την ΤΣΣΚΑ όσο από τον εαυτό του. Δυστυχώς, δεν είχε τις λύσεις και τα καύσιμα για να χτυπήσει 5^ο παιχνίδι μέσα στη Μόσχα. Οι Ρώσοι τον λύγισαν με βασικό επιχείρημα τη σωματική τους υπεροχή και κέρδισαν μια πρόκριση που δεν τους άξιζε. Με τη Μακάμπι θα βρουν τον μπελά τους. Πειράζει που θα είμαι με τους Ισραηλινούς στο Μιλάνο;
9. Ηταν σφάλμα η αποπομπή του Αργύρη Πεδουλάκη στα μέσα της περιόδου. Δεν χρειαζόταν τέτοια ριζοσπαστική κίνηση για να λάβει την απαραίτητη ώθηση η ομάδα ούτε άλλαξε αισθητά η εικόνα με τον προβιβασμό του Αλβέρτη. Ο Παναθηναϊκός συνέχισε –και σωστά- να παίζει το σύστημα Πεδουλάκη, με υποτυπώδεις τροποποιήσεις στην ταχύτητα της εκτέλεσης και στο άνοιγμα του rotation. Το αντίτιμο ήταν βαρύ, αφού ο ικανός «Φράγκι» δεν είχε τα εφόδια για να απαντήσει στις εμπνεύσεις και στις προσαρμογές του πολύπειρου Μεσίνα. Ευτυχώς, η ήττα τον άφησε ισχυρό, ενώ θα μπορούσε να τον κάψει. Ο πάγκος του Ολυμπιακού έδειξε ετοιμότητα και διακρίθηκε στους αγώνες με τη Ρεάλ, αφού οι κινήσεις του Μπαρτζώκα έδεσαν για λίγο κόμπο μία ομάδα που έμοιαζε ασταμάτητη. Ήταν και θέμα πείρας.
10. Οι άνθρωποι που διοικούν την Ευρωλίγκα είναι, με μία λέξη, επικίνδυνοι. Όχι μία αλλά δύο φορές, Δεκέμβριο και Απρίλιο, αγνόησαν τη βασική αρχή που απαιτεί να γίνονται ίδια μέρα και ώρα οι αγώνες που «κουμπώνουν» μεταξύ τους. Άνοιξαν έτσι τον δρόμο για να συμβούν παρατράγουδα και φύτεψαν στο μυαλό των ομάδων τον σπόρο της πονηριάς. Επειτα έδωσαν περιθώριο ενός Σαββατοκύριακου και μίας Δευτέρας από το τέλος του Top-16 ως το ξεκίνημα των πλέι-οφ , ενώ  στρίμωξαν πέντε προημιτελικούς μέσα σε 10-11 ημέρες. Τώρα, μας περιμένουν στο Μιλάνο για να καυχηθούν ότι δήθεν έφτιαξαν το ΝΒΑ της Ευρώπης. Είναι σαν να επιχειρεί καλλιγραφία της μυλωνούς ο κώλος.

Υ.Γ.: Δεν έχει σχέση με την Ευρωλίγκα ο επίλογος, αλλά τον καταθέτω για να κρατήσω αποστάσεις από τα παπαγαλίσματα των ημερών. Δεν υπάρχει συμφωνία της Ομοσπονδίας μπάσκετ με τον Φώτη Κατσικάρη. «Το ταμείο είναι άδειο, οπότε δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε», του είπαν. Τα χρήματα του χορηγού πήγαν στην εξαγορά της wild card, οπότε αναμένεται χείρα βοηθείας της Πολιτείας για να βγουν τα υπόλοιπα έξοδα. Ο Ανδριανός επέβαλε πολιτική λιτότητας και οι αθλητικές Ομοσπονδίας χτύπησαν συναγερμό. Εάν μείνει στα λόγια η υπόσχεση για «διόρθωση» των επιχορηγήσεων, θα έρθει μαύρο καλοκαίρι. Η ΕΟΚ θα πρέπει να βρει λεφτά για να προσλάβει νέο προπονητή στην Ανδρών, για να καλύψει την ασφάλιση των ξενιτεμένων στο ΝΒΑ, για να αποζημιώσει τον Τρινκιέρι (εάν αυτός απολυθεί), για να διοργανώσει το Ευρωμπάσκετ Νέων, για να πληρώσει την προετοιμασία εν όψει Μουντομπάσκετ και, ναι, για να ναυλώσει και το αναπόφευκτο τσάρτερ της χαράς…

Πηγή: gazzetta.gr