Είναι
πάρα πολλά αυτά που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στην Μπάγερν των
τελευταίων μηνών, ή πιο σωστά στην Μπάγερν του 2014, κι είναι αρκετά τα
σημεία της ανάλυσης των όσων έκανε και δεν έκανε στην διπλή παρτίδα της
ημιτελικής φάσης του Champions League με συνέπεια να αποκλειστεί. Αυτή η
συζήτηση όμως αδικεί την Ρεάλ Μαδρίτης, και πιο ειδικά την Ρεάλ του
2014, μια ομάδα που σταθερά παρουσιάζει στη διάρκεια των τελευταίων
μηνών το καλύτερο ποδοσφαιρικό θέαμα στην Ευρώπη.
Ναι, η Μπάγερν μπερδεύτηκε τελευταία πολύ με το “τίκι τάκα” του Πεπ Γκουαρδιόλα, ειδικά από τη στιγμή που έχασε τον Τιάγκο Αλκάνταρα, τον μόνο μέσο του άξονα με την ικανότητα να αναπτύσσει κάθετα το παιχνίδι, με συνέπεια να αρχίζει να μοιάζει πολύ με την περσινή έκδοση και να γίνει πολύ προβλέψιμη, ειδικά λόγω της κάθετης πτώσης του Ριμπερί αλλά και του εκνευρισμού που βγάζει ο Ρόμπεν τον τελευταίο καιρό στο παιχνίδι του. Ολα αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να τεκμηριώσουν τον “αποκλείστηκε η Μπάγερν” ισχυρισμό, και δεν ζυγίζουν περισσότερο από τα επιχειρήματα της τεκμηρίωσης της “προκρίθηκε πανηγυρικά η Ρεάλ” διαπίστωσης.
Προτού αρχίσει η σειρά των ημιτελικών άκουγα και διάβαζα αναλύσεις των ειδικών στα ξένα media σχετικά με την ικανότητα των τεσσάρων προπονητών να επηρεάζουν το παιχνίδι της ομάδας τους κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των αγώνων. Στην συντριπτική πλειονότητά τους οι αναλύσεις έβαζαν τελευταίο στη λίστα τον Κάρλο Αντσελότι. Πιθανόν να έχουν δίκιο αναλυτές που παρακολουθούν στενά και επί μακρόν τις δουλειές του. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν προέκυψε ανάγκη να επιχειρήσει ο Αντσελότι να επηρεάσει πολύ το παιχνίδι της Ρεάλ κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των ημιτελικών. Διότι όλα κύλησαν βάσει του αρχικού σχεδίου του για τον τρόπο της Ρεάλ στα δύο αυτά παιχνίδια. Ο Ιταλός την έστησε αριστοτεχνικά στο ματς του “Μπερναμπέου”, για να αμυνθεί αποτελεσματικά στο “τίκι τάκα” της Μπάγερν και να την χτυπήσει εκεί που πονά, στους χώρους της κόντρα επίθεσης, την οποία κόντρα επίθεση η φετινή Ρεάλ έχει αναγάγει σε επιστήμη.
Κι ύστερα ήρθε η βραδιά στο Μόναχο. Εκεί όπου η Ρεάλ σκότωσε το ματς με τις στημένες μπάλες, και δεν είχε ανάγκη από τη βοήθεια του προπονητή της. Από το 20', όταν ο Σέρχιο Ράμος φώτισε με ένα δεύτερο γκολ την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, ο Αντσελότι θα μπορούσε να αφήσει τον πάγκο και να πάει στην κερκίδα για να πιει τη σαμπάνια του τελικού με τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Εμεινε στον πάγκο μάλλον επειδή προτιμούσε να απολαύσει από κοντά το θέαμα που προσφέρει η ομάδα του, και πάντως όχι επειδή ένιωθε ότι αυτή τον είχε ανάγκη για να εκτελέσει μέχρι τέλους το προγραμματισμένο σχέδιό της.
Εξι μήνες πίσω, τον καιρό που έχανε “καπάκι” από Ατλέτικο και Μπαρτσελόνα στη LaLiga και δυσκολευόταν να ρολάρει και να εξελίξει το αγωνιστικό του πλάνο, ο Αντσελότι διάβαζε και άκουγε τα “φύγε” των media της Μαδρίτης και των οπαδών της Ρεάλ. Εκτοτε έχει κάνει μόνο 3 ήττες. Κι είναι μόνο η μία που μπορεί να του κοστίσει πολύ, αυτή που ήρθε στη Σεβίλη επειδή η ομάδα του είχε “αδειάσει” μ' όσα της είχαν συμβεί στο “κλάσικο”, το οποίο έχασε 3 μέρες νωρίτερα από την Μπαρτσελόνα. Εκείνη η ήττα μπορεί να κοστίσει τον τίτλο, τον οποίο θα δικαιούταν σίγουρα η Ρεάλ αν το κριτήριο ήταν το θέαμα και το επιθετικό παιχνίδι.
Σήμερα ο Ιταλός μπορεί να κοιτάζει πίσω με το καύχημα ότι παρουσιάζει σταθερά την ομάδα που παίζει το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στο Champions League και την ικανοποίηση ότι γίνεται ο πρώτος προπονητής της 10ετίας που φέρνει τη Ρεάλ κοντά στο όραμα, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ψύχωση, της κατάκτησης του 10ου κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα καταφέρνει μέσα από την ατομική και ομαδική βελτίωση, εξελίσσοντας τους ποδοσφαιριστές που πήρε στα χέρια του και φέρνοντας ορισμένους εξ αυτών στην καλύτερη στιγμή της μέχρι σήμερα καριέρας τους.
Ναι, η Μπάγερν μπερδεύτηκε τελευταία πολύ με το “τίκι τάκα” του Πεπ Γκουαρδιόλα, ειδικά από τη στιγμή που έχασε τον Τιάγκο Αλκάνταρα, τον μόνο μέσο του άξονα με την ικανότητα να αναπτύσσει κάθετα το παιχνίδι, με συνέπεια να αρχίζει να μοιάζει πολύ με την περσινή έκδοση και να γίνει πολύ προβλέψιμη, ειδικά λόγω της κάθετης πτώσης του Ριμπερί αλλά και του εκνευρισμού που βγάζει ο Ρόμπεν τον τελευταίο καιρό στο παιχνίδι του. Ολα αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να τεκμηριώσουν τον “αποκλείστηκε η Μπάγερν” ισχυρισμό, και δεν ζυγίζουν περισσότερο από τα επιχειρήματα της τεκμηρίωσης της “προκρίθηκε πανηγυρικά η Ρεάλ” διαπίστωσης.
Προτού αρχίσει η σειρά των ημιτελικών άκουγα και διάβαζα αναλύσεις των ειδικών στα ξένα media σχετικά με την ικανότητα των τεσσάρων προπονητών να επηρεάζουν το παιχνίδι της ομάδας τους κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των αγώνων. Στην συντριπτική πλειονότητά τους οι αναλύσεις έβαζαν τελευταίο στη λίστα τον Κάρλο Αντσελότι. Πιθανόν να έχουν δίκιο αναλυτές που παρακολουθούν στενά και επί μακρόν τις δουλειές του. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν προέκυψε ανάγκη να επιχειρήσει ο Αντσελότι να επηρεάσει πολύ το παιχνίδι της Ρεάλ κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των ημιτελικών. Διότι όλα κύλησαν βάσει του αρχικού σχεδίου του για τον τρόπο της Ρεάλ στα δύο αυτά παιχνίδια. Ο Ιταλός την έστησε αριστοτεχνικά στο ματς του “Μπερναμπέου”, για να αμυνθεί αποτελεσματικά στο “τίκι τάκα” της Μπάγερν και να την χτυπήσει εκεί που πονά, στους χώρους της κόντρα επίθεσης, την οποία κόντρα επίθεση η φετινή Ρεάλ έχει αναγάγει σε επιστήμη.
Κι ύστερα ήρθε η βραδιά στο Μόναχο. Εκεί όπου η Ρεάλ σκότωσε το ματς με τις στημένες μπάλες, και δεν είχε ανάγκη από τη βοήθεια του προπονητή της. Από το 20', όταν ο Σέρχιο Ράμος φώτισε με ένα δεύτερο γκολ την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, ο Αντσελότι θα μπορούσε να αφήσει τον πάγκο και να πάει στην κερκίδα για να πιει τη σαμπάνια του τελικού με τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Εμεινε στον πάγκο μάλλον επειδή προτιμούσε να απολαύσει από κοντά το θέαμα που προσφέρει η ομάδα του, και πάντως όχι επειδή ένιωθε ότι αυτή τον είχε ανάγκη για να εκτελέσει μέχρι τέλους το προγραμματισμένο σχέδιό της.
Εξι μήνες πίσω, τον καιρό που έχανε “καπάκι” από Ατλέτικο και Μπαρτσελόνα στη LaLiga και δυσκολευόταν να ρολάρει και να εξελίξει το αγωνιστικό του πλάνο, ο Αντσελότι διάβαζε και άκουγε τα “φύγε” των media της Μαδρίτης και των οπαδών της Ρεάλ. Εκτοτε έχει κάνει μόνο 3 ήττες. Κι είναι μόνο η μία που μπορεί να του κοστίσει πολύ, αυτή που ήρθε στη Σεβίλη επειδή η ομάδα του είχε “αδειάσει” μ' όσα της είχαν συμβεί στο “κλάσικο”, το οποίο έχασε 3 μέρες νωρίτερα από την Μπαρτσελόνα. Εκείνη η ήττα μπορεί να κοστίσει τον τίτλο, τον οποίο θα δικαιούταν σίγουρα η Ρεάλ αν το κριτήριο ήταν το θέαμα και το επιθετικό παιχνίδι.
Σήμερα ο Ιταλός μπορεί να κοιτάζει πίσω με το καύχημα ότι παρουσιάζει σταθερά την ομάδα που παίζει το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στο Champions League και την ικανοποίηση ότι γίνεται ο πρώτος προπονητής της 10ετίας που φέρνει τη Ρεάλ κοντά στο όραμα, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ψύχωση, της κατάκτησης του 10ου κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα καταφέρνει μέσα από την ατομική και ομαδική βελτίωση, εξελίσσοντας τους ποδοσφαιριστές που πήρε στα χέρια του και φέρνοντας ορισμένους εξ αυτών στην καλύτερη στιγμή της μέχρι σήμερα καριέρας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου