Η Ευρωλίγκα, αυτή την φορά σηκώθηκε από τα χέρια του Σοφοκλή. Το 2004 το πήρε η Μακάμπι, χωρίς να υπάρχει Έλληνας.
Κι αφού παίξαμε στο προηγούμενο άρθρο και προσωπικά απέτυχα παταγωδώς στην πρόβλεψή μου(αμ καλά να πάθω με τον Μεσίνα που δεν ήξερε τι έκανε), ας μιλήσουμε λίγο ακόμη για φάιναλ- φορ και να επισημάνουμε, όλα αυτά που τράβηξαν περισσότερο το βλέμμα των Ελλήνων:
Η Μακάμπι: Ομάδα του προπονητή. Με κάποιους παίκτες άπειρους από τέτοιες καταστάσεις, μα αποφασισμένους να βοηθήσουν την ομάδα τους. Ο Μπλάτ επέβαλλε τους νόμους του και όλα έγιναν όμορφα και απλά…
Ο Ράις: Η εποχή του… σωστού μπασκετικά κωλοτούμπα(κατά Γιάννη Ιωαννίδη) επέστρεψε. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς και ο Τάιους Έντνεϊ, έχουν πλέον τον διάδοχό τους. Η Ρεάλ δεν μπόρεσε να περιορίσει την δράση του βραχύσωμου Αμερικανού. Η παράταση ήταν όλη δική του. Είχε βάλει και το νικητήριο καλάθι στην ΤΣΣΚΑ, ε, τι ψάχνετε να βρείτε; Την έκανε την δουλειά του…
Ο Λάσο: Όποιος είδε ένα πλάνο, λίγα λεπτά πριν το φινάλε του τελικού, όπου ο κόουτς της Ρεάλ ήταν κάτασπρος και έτοιμος να λιποθυμήσει, καταλαβαίνει και την ψυχολογία του Ισπανού. Πήγε όλο το χρόνο στο χαλαρό μια ομάδα από βεντέτες. Του βγήκαν όλα. Ακόμη και το μονοπάτι Ολυμπιακός, Μπαρτσελόνα. Στον τελικό, τα έβαλαν τα σουτάκια οι Ισραηλινοί, δεν τα έβαλαν οι δικοί του, έχασε τη γη από τα πόδια του και έγινε back to back looser.
Ο Σχορτσιανίτης: Ο Σόφο έγινε κι αυτός πρωταθλητής Ευρώπης. Πέρασε και …ακούμπησε λίγο σε αυτό το φάιναλ- φορ, όμως αποθεώνεται κάθε φορά από τον λαό της Μακάμπι, προσπάθησε όσο μπορούσε να παλέψει με όλους τους αντίπαλους ψηλούς και πλέον έχει και την μεγάλη κούπα στο παλμαρέ του.
Ο Παπανικολάου: Μετά από μια διετία στον «θρόνο», έμεινε τρίτος. Ο Κώστας είχε μικρή συμμετοχή και «πνίγηκε» μαζί με όλους τους συμπαίκτες του. Η Μπαρτσελόνα φτιάχτηκε το προηγούμενο καλοκαίρι με μοναδικό σκοπό να πάρει την Ευρωλίγκα. Και ήταν τραγική στον ημιτελικό…
Ο Μπουρούσης: Καλύτερος όλων των Ελλήνων που αγωνίστηκαν. Καλή δουλειά στον ημιτελικό, ακόμη καλύτερη τον τελικό. Η… τάπα πήγε σύννεφο από τα χέρια του διεθνή σέντερ, αλλά είναι ψηλός και όχι κοντός για να τρέξει να πιέσει και να μαρκάρει τον Ράις. Στόχος του, να πάρει το ισπανικό ντάμπλ. Εξάλλου όλη η Ρεάλ θα ζει πλέον για το επόμενο φάιναλ- φορ στο σπίτι της.
Ο Χριστοδούλου: Οι Έλληνες διαιτητές συνεχίζουν να σφυρίζουν άνετα και σωστά όταν βγαίνουν από τα σύνορα της χώρας μας. Ο πατρινός ρέφερι ήταν πολύ καλός και επιτέλους, από την στιγμή που απουσίαζαν από τον τελικό κόκκινοι και πράσινοι, δόθηκε η ευκαιρία σε μια ελληνική σφυρίχτρα να παίξει τελικό.
Ο Χάινς: Ο Κάιλ βγήκε από το «μαντρί» και τον έφαγαν οι λύκοι. Στον Ολυμπιακό των Αγγελόπουλων, σαφέστατα θα έπαιρνε λιγότερα χρήματα από την ΤΣΣΚΑ του Βατούτιν. Όμως θα ήταν σε μια αγαπημένη ομάδα, με έναν προπονητή που ήξερε και εκτιμούσε την αυταπάρνηση και το ταλέντο του. Με έναν κόσμο που τον λατρεύει και με την ευκαιρία να πετάξει έξω την ρεάλ στους «8»(αν και με τον Χάινς θα ‘ταν όλη η ιστορία διαφορετική στο λιμάνι). Ο Κάιλ έχει γίνει απλά μια τρύπα στο ζουρνά του Μεσίνα και δυστυχώς, είναι και από τις τελευταίες. Ο Ραζνάτοβιτς έβαλε… τρίποντο στην τσεπούλα του, αλλά τουλάχιστον για φέτος, κατέστρεψε τον παίκτη!
Ελληνικά χέρια: Η Ευρωλίγκα, αυτή την φορά σηκώθηκε από τα χέρια του Σοφοκλή. Το 2004 το πήρε η Μακάμπι, χωρίς να υπάρχει Έλληνας. Από τότε με εξαίρεση μόνο μια σεζόν, δε σηκώθηκε η κούπα από συμπατριώτες μας. Το 2005 ήταν ο Κόμματος, 2006 ο Παπαλουκάς, 2007 Παναθηναϊκός, το ’08 ο Παπαλουκάς, το ’09 ο ΠΑΟ, το ’10 η Μπάρτσα(χωρίς Έλληνα), το ’11 ξανά ο ΠΑΟ, μετά ’12 και ’13 ο Ολυμπιακός και φέτος ο Σόφο. Η Μακάμπι το ξαναπήρε με έγχρωμο Έλληνα στην δωδεκάδα της! Και όπως τότε ο Νέστορας, έτσι και φέτος ο Σοφοκλής γνώρισε την αποθέωση… Πολλά συγχαρητήρια στη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, όλοι οι άλλοι ας φροντίσουν να γίνουν καλύτεροι!
Πηγή:superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου