Ο ένας
είναι ο απόλυτος σταρ και ο άλλος αθόρυβος εργάτης. Ο ένας θέλει να
τραβάει μονίμως πάνω του την προσοχή και ο άλλος αποφεύγει τα φλας
όπως... ο διάολος το λιβάνι. Αδιαμφισβήτητα όμως πρόκειται για δύο από
τους κορυφαίους (ίσως και τους ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ) προπονητές του πλανήτη.
Το προηγούμενο Σάββατο ο Αντσελότι προσπέρασε τον Μουρίνιο στις κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς έφτασε τις τρεις, αφήνοντας πίσω του τον πορτογάλο με δύο. Είναι όμως μόνο αυτά τα νούμερα η μεταξύ τους διαφορά; Μάλλον όχι, αφού κυρίως διαφέρουν στο χαρακτήρα, στη διαχείριση του ρόστερ και στις σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές τους.
Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι ένας από τους πιο εγωκεντρικούς ανθρώπους του πλανήτη. Θέλει τα πάντα να είναι γύρω και κυρίως κάτω από αυτόν. Ακόμη και η ίδια η ομάδα πολλές φορές. Γι’αυτό και κάποιος ή τον λατρεύει ή τον μισεί. Έτσι και οι ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν παραδείγματα παικτών που... ζουν για τον Special One, δίνουν τα πάντα για εκείνον και περιμένουν ένα νεύμα του για να κάνουν ό,τι τους υποδείξει. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που μετά από μια σεζόν μαζί του, δε θέλουν ούτε να τον βλέπουν.
Αντίθετα, ο Κάρλο Αντσελότι δεν προκαλεί τέτοια ακραία συναισθήματα λατρείας ή μίσους. Συνήθως διατηρεί καλή σχέση με όλους τους παίκτες του, χωρίς να έρχεται ιδιαίτερα κοντά με κανέναν, αλλά ούτε και να είναι απόμακρος. Ο ιταλός δε θέλει οι παίκτες του να παίζουν για εκείνον, θέλει να παίζουν για την ομάδα και - ενίοτε τους επιτρέπει να παίζουν - για τους εαυτούς τους.
Δεν ξέρω αν στην Αγγλία οι φίλοι της Λίβερπουλ θέλουν να πικάρουν τον «εχθρό» τους Μουρίνιο, λέγοντας πως η καλύτερη Τσέλσι της τελευταίας δεκαετίας ήταν η ομάδα του Αντσελότι τη σεζόν 2009-10 και όχι κάποια από τις ομάδες του Special One, όμως στην Ισπανία και τη Ρεάλ τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα. Δεν είναι μόνο ότι ο Αντσελότι πήρε από την πρώτη του χρονιά το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο Μουρίνιο έφτασε τρεις φορές στον ημιτελικό και αποκλείστηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Το θέμα έχει να κάνει κυρίως με τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού.
Παίκτες όπως ο Μόντριτς ή ο Μπενζεμά βρήκαν τον εαυτό τους φέτος, όμως το μεγαλύτερο παράδειγμα ήταν η περίπτωση του Ίκερ Κασίγιας. Πέρσι ο Μουρίνιο έστειλε στον πάγκο το μεγάλο αρχηγό, προκαλώντας αντιδράσεις στο Μπερναμπέου. Τη φετινή σεζόν ο Αντσελότι έκανε σχεδόν το ίδιο, όμως άπαντες ήταν ευχαριστημένοι. Γιατί είχε τον Κασίγιας αναπληρωματικό στο πρωτάθλημα και βασικό στο Τσάμπιονς Λιγκ και το κύπελλο. Κάποιοι τον είπαν «δημοσιοσχετίστα», όμως εκ του αποτελέσματος μάλλον αποδείχθηκε... μεγάλος μάγκας!
Ζοζέ ή Κάρλο τελικά; Ιδού η απορία.
Το προηγούμενο Σάββατο ο Αντσελότι προσπέρασε τον Μουρίνιο στις κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς έφτασε τις τρεις, αφήνοντας πίσω του τον πορτογάλο με δύο. Είναι όμως μόνο αυτά τα νούμερα η μεταξύ τους διαφορά; Μάλλον όχι, αφού κυρίως διαφέρουν στο χαρακτήρα, στη διαχείριση του ρόστερ και στις σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές τους.
Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι ένας από τους πιο εγωκεντρικούς ανθρώπους του πλανήτη. Θέλει τα πάντα να είναι γύρω και κυρίως κάτω από αυτόν. Ακόμη και η ίδια η ομάδα πολλές φορές. Γι’αυτό και κάποιος ή τον λατρεύει ή τον μισεί. Έτσι και οι ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν παραδείγματα παικτών που... ζουν για τον Special One, δίνουν τα πάντα για εκείνον και περιμένουν ένα νεύμα του για να κάνουν ό,τι τους υποδείξει. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που μετά από μια σεζόν μαζί του, δε θέλουν ούτε να τον βλέπουν.
Αντίθετα, ο Κάρλο Αντσελότι δεν προκαλεί τέτοια ακραία συναισθήματα λατρείας ή μίσους. Συνήθως διατηρεί καλή σχέση με όλους τους παίκτες του, χωρίς να έρχεται ιδιαίτερα κοντά με κανέναν, αλλά ούτε και να είναι απόμακρος. Ο ιταλός δε θέλει οι παίκτες του να παίζουν για εκείνον, θέλει να παίζουν για την ομάδα και - ενίοτε τους επιτρέπει να παίζουν - για τους εαυτούς τους.
Δεν ξέρω αν στην Αγγλία οι φίλοι της Λίβερπουλ θέλουν να πικάρουν τον «εχθρό» τους Μουρίνιο, λέγοντας πως η καλύτερη Τσέλσι της τελευταίας δεκαετίας ήταν η ομάδα του Αντσελότι τη σεζόν 2009-10 και όχι κάποια από τις ομάδες του Special One, όμως στην Ισπανία και τη Ρεάλ τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα. Δεν είναι μόνο ότι ο Αντσελότι πήρε από την πρώτη του χρονιά το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο Μουρίνιο έφτασε τρεις φορές στον ημιτελικό και αποκλείστηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Το θέμα έχει να κάνει κυρίως με τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού.
Παίκτες όπως ο Μόντριτς ή ο Μπενζεμά βρήκαν τον εαυτό τους φέτος, όμως το μεγαλύτερο παράδειγμα ήταν η περίπτωση του Ίκερ Κασίγιας. Πέρσι ο Μουρίνιο έστειλε στον πάγκο το μεγάλο αρχηγό, προκαλώντας αντιδράσεις στο Μπερναμπέου. Τη φετινή σεζόν ο Αντσελότι έκανε σχεδόν το ίδιο, όμως άπαντες ήταν ευχαριστημένοι. Γιατί είχε τον Κασίγιας αναπληρωματικό στο πρωτάθλημα και βασικό στο Τσάμπιονς Λιγκ και το κύπελλο. Κάποιοι τον είπαν «δημοσιοσχετίστα», όμως εκ του αποτελέσματος μάλλον αποδείχθηκε... μεγάλος μάγκας!
Ζοζέ ή Κάρλο τελικά; Ιδού η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου