Να,
λοιπόν, που η κλισαρισμένη φράση βρίσκει (μέχρι στιγμής και σε ό,τι
αφορά το δεύτερο σκέλος, κτυπώ ξύλο για να μη στραβώσει η δουλειά) το
νόημα της: οι τρέχοντες τελικοί της Basket League έχουν και ύφος, αλλά
και ήθος!
Θα αρχίσω ανάποδα διότι με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν και απευχόμαστε να επαναληφθούν, το ποια ομάδα θα κατακτήσει τον τίτλο είναι τριτεύον ζήτημα: προέχει να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα όλων όσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση και να μη θρηνήσουμε θύματα της καφρίλας, ενώ δεύτερη προτεραιότητα αποτελεί η ολοκλήρωση κάθε αγώνα, στόχος ο οποίος δυστυχώς δεν εκπληρώθηκε στην περυσινή σεζόν.
Ευτυχώς οι πρώτοι δυο τελικοί δεν απασχόλησαν το αστυνομικό δελτίο, αλλά η σειρά έχει ακόμη μέλλον και δεδομένου ότι μέχρι στιγμής είτε με το ζόρι (ο Παναθηναϊκός), είτε δια περιπάτου (ο Ολυμπιακός) νίκησαν οι γηπεδούχοι, οι κίνδυνοι της εκτροπής των οπαδών περιορίστηκαν θεαματικά και οι φιλοξενούμενοι αποχώρησαν αρτιμελείς!
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε περίπτωση κατά την οποία μια από τις δυο ομάδες νικήσει ή (ακόμη χειρότερα για τα... ήθη μας) στεφθεί πρωταθλήτρια στο σπίτι του αντιπάλου της, αλλά ας μην το γρουσουζεύω κιόλας, διότι ούτως ή άλλως όλη αυτή η κουβέντα (όπως αποδείχθηκε και στη συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων φιναλίστ) καταντάει ανυπόφορη και ενοχλητική.
Για να τελειώνω με το ήθος, αυτό εκδηλώθηκε χθες το βράδυ με τον πιο εμφατικό τρόπο: δεν ξέρω εάν ξαφνικά γίναμε Αμερικανοί, αλλά το γεγονός ότι ο Κώστας Σλούκας κράτησε την μπάλα στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα της αναμέτρησης και ο Ολυμπιακός δεν εκδήλωσε επίθεση, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Παρεμπιπτόντως αυτός ο άγραφος νόμος που διέπει το ΝΒΑ δεν συνιστά μια κενή περιεχομένου και πλαστή ηθικολογία, αλλά μια ενσυνείδητη εθιμική επιλογή των ομάδων, στους παραβάτες της οποίας κρεμάνε κουδούνια όχι τόσο οι αντίπαλοι, όσο οι συμπαίκτες τους.
Προς επίρρωσιν τούτου, υπενθυμίζω ότι στην αρχή της περυσινής σεζόν, σε έναν αγώνα των Μπλέιζερς που είχε κριθεί από νωρίς με μεγάλη διαφορά, ο ρούκι Ντάμιαν Λίλαρντ είτε από άγνοια, είτε από έπαρση, σούταρε στην εκπνοή και τότε τα είδε όλα κωλυόμενα: δεν του την έπεσαν οι αντίπαλοι, αλλά οι συμπαίκτες του και οι φίλαθλοι της ομάδας του!
Βεβαίως στην Ελλάδα κάποιοι οπαδοί είναι... αιμοδιψείς και όχι μόνο δεν συγχωρούν τέτοια χουβαρνταλίκια στα συναισθήματα και στις συμπεριφορές, οπότε μπορεί κιόλας να αποδοκιμάσουν τον Σλούκα και τον κάθε Σλούκα.
Πάμε τώρα στο ύφος των τελικών που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί το κυρίως ζητούμενο των τελικών, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα μένει πολύ συχνά στο περιθώριο της συζήτησης...
Χθες ο Ολυμπιακός νίκησε in style που λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις: επικράτησε εύκολα, καθαρά, χωρίς να ζοριστεί και με το δικό του αγωνιστικό στιλ, που διαφέρει θεαματικά από εκείνο του Παναθηναϊκού.
Την τελευταία διετία οι "πράσινοι" ομνύουν και υπηρετούν ένα στιλ που έχει κοινά στοιχεία με εκείνο που λανσάρησε και ανήγαγε σε θυρεό τους ο Ομπράντοβιτς: επιθετική άμυνα, χαμηλό τέμπο, σεταρισμένες επιθέσεις, pick n' roll, διάβασμα των mismatches και πολύ παιχνίδι στο low post, με φορείς τους γκαρντ και τους φόργουορντ. Είτε από κατάχρηση αυτής της αγωνιστικής κατεύθυνσης, είτε από εγγενή επιθετική αδυναμία, ο Παναθηναϊκός εμφανίζεται ως μια ομάδα που μπορεί να βγάλει τα συκώτια των αντιπάλων του στην άμυνα και να τους χαλάσει το παιχνίδι, αλλά ζορίζεται όταν οι αγώνες ξεφεύγουν στον ρυθμό και στο σκορ, σε σχέση με το πλάνο και τη δυνατότητα τους.
Την Πέμπτη ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ελέγξει τα πράγματα κι από τη στιγμή που ο πρώτος τελικός έμεινε στα επίπεδα των 60 πόντων, είχε τον πρώτο λόγο, μολονότι ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται ότι αυτοκτόνησε...
Χθες η κατάσταση άλλαξε άρδην και μετά τον Παναθηναϊκό ήταν η σειρά του Ολυμπιακού να επιβάλει (χωρίς αντίσταση, ούτε καν δεύτερη κουβέντα) τη δική του αγωνιστική τεχνοτροπία, που συνίσταται σε συγκεκριμένα στοιχεία: ενέργεια, υψηλός ρυθμός, πολλές επιθέσεις, transition game (με πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς) και τα παρελκόμενα αυτών. Από τη στιγμή μάλιστα που η παραγωγικότητα του συνδυάσθηκε με την αμυντική αποτελεσματικότητα του (με τη δυναμική αντιμετώπιση των pick n' roll), με την υπεροχή στα ριμπάουντ με τον πλουραλισμό στο σκοράρισμα, με τον μεγάλο βαθμό δημιουργίας και με την έξτρα πάσα, η βραδιά υπήρξε για μεν τους "ερυθρόλευκους" ανέσπερη, για δε τους "πράσινους" θεοσκότεινη!
Για να βάλω μια καλλιτεχνική πινελιά στην (αν)αντιστοιχία των δυο στιλ παραπέμποντας τα στην αρχαία Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα δωρικού ρυθμού και ο Ολυμπιακός κινείται μεταξύ ιωνικού και κορινθιακού! Εδώ βεβαίως το ζήτημα δεν είναι διακοσμητικό και δεν έχει να κάνει με το ποιος ρυθμός είναι πιο αρεστός στο μάτι, αλλά ποιος φέρνει τις νίκες και τα πρωταθλήματα, οπότε η υπόθεση τελεί ακόμη υπό κρίση.
Ο δεύτερος τελικός επιφύλαξε την οβιδιακή μεταμόρφωση του Ολυμπιακού και την πλήρη αδυναμία του Παναθηναϊκού να αντιδράσει. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν κατά κράτος, ισοφάρισαν τη σειρά και πηγαίνουν στο ΟΑΚΑ με τονωμένη αυτοπεποίθηση, ενώ οι πρωταθλητές (από τους οποίους έλειψε ο Γκιστ, που συνήθως παίζει κομβικό ρόλο στα ντέρμπι των αιωνίων) έπεσαν σε μαύρη τρύπα και έχουν να διαχειριστούν και την εσωστρέφεια, όπως λένε και στην πολιτική.
Δυο πράγματα που είναι αλληλένδετα μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση στον χθεσινό δεύτερο τελικό: η πλήρης και επί σαράντα συναπτά λεπτά κυριαρχία του Ολυμπιακού, που διατήρησε από την αρχή έως το τέλος την αυτοσυγκέντρωση του με αποτέλεσμα να μην υποστεί κανένα black out και η άνευ όρων παράδοση του Παναθηναϊκού. Αμφότεροι πήγαν κόντρα στον χαρακτήρα τους, διότι στο παρελθόν ο μεν Ολυμπιακός έχει υπάρξει αυτοκαταστροφικός και πέταξε μεγάλες ευκαιρίες στο καλάθι των αχρήστων, ο δε Παναθηναϊκός ανέκαθεν είχε να προτάξει ως ασπίδα τα ανακλαστικά, τον χαρακτήρα και την υπερηφάνεια του, που του έδιναν δύναμη για να σηκωθεί, ενώ ήταν πεσμένος.
Χθες ο Ολυμπιακός έδεσε χειροπόδαρα τον αντίπαλο του και τον εξανάγκασε σε ρόλο κομπάρσου, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί σε τέτοια έκταση και με τέτοια μοιρολατρική στάση εκ μέρους του Παναθηναϊκού. Τη στιγμή που οι γηπεδούχοι παρουσίαζαν ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ και διατηρούσαν τον ρυθμό και τη διαφορά σε υψηλά επίπεδα, οι φιλοξενούμενοι στέκονταν ανήμποροι να αλλάξουν τη ροή του ματς.
Εγκεφαλογράφημα ευθεία γραμμή, που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις!
Σε γενικές γραμμές και με τον μέσο όρο της εικόνας των ογδόντα λεπτών, οι ομάδες βρίσκονται μεν στο 1-1 και ο Παναθηναϊκός διατηρεί το πλεονέκτημα της έδρας, αλλά ο Ολυμπιακός φαίνεται πιο φρέσκος, πιο γεμάτος, πιο έτοιμος και μέχρι στιγμής υπερτερεί στα σημεία.
Χωρίς κάβα (ουσίας) από τη χθεσινή εικοσιπεντάρα, αλλά με ανεβασμένη την ψυχολογία του ο Ολυμπιακός πηγαίνει μεθαύριο στο ΟΑΚΑ για να πετύχει αυτό που την Πέμπτη του γλίστρησε μέσα από τα χέρια και το οποίο δεν έχει καταφέρει σε 25 σερί εκτός έδρας τελικούς! Απέναντι του θα βρει μια πρωταθλήτρια που θα αγωνιστεί υπέρ βωμών και εστιών και εκτός από την καρδιά την οποία (όπως είπε το '95 ο Ρούντι Τομζάνοβιτς) δεν πρέπει ποτέ κανείς να υποτιμά, θα αντιπαραβάλει και τον τσαλακωμένο εγωισμό της.
Το βέβαιο είναι ότι το γαϊτανάκι θα τραβήξει μέχρι την Κυριακή και βλέπουμε. Η εικόνα του πρώτου τελικού ήταν θολή, αλλά χθες ο Ολυμπιακός έβαλε σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες του και την έκανε λαμπίκος. Την Πέμπτη ένας από τους δυο θα βγει μπροστά και όσο η σειρά εξελίσσεται, τόσο εκτός από το ύφος, θα δοκιμάζεται και το ήθος των δυο μονομάχων...
Θα αρχίσω ανάποδα διότι με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν και απευχόμαστε να επαναληφθούν, το ποια ομάδα θα κατακτήσει τον τίτλο είναι τριτεύον ζήτημα: προέχει να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα όλων όσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση και να μη θρηνήσουμε θύματα της καφρίλας, ενώ δεύτερη προτεραιότητα αποτελεί η ολοκλήρωση κάθε αγώνα, στόχος ο οποίος δυστυχώς δεν εκπληρώθηκε στην περυσινή σεζόν.
Ευτυχώς οι πρώτοι δυο τελικοί δεν απασχόλησαν το αστυνομικό δελτίο, αλλά η σειρά έχει ακόμη μέλλον και δεδομένου ότι μέχρι στιγμής είτε με το ζόρι (ο Παναθηναϊκός), είτε δια περιπάτου (ο Ολυμπιακός) νίκησαν οι γηπεδούχοι, οι κίνδυνοι της εκτροπής των οπαδών περιορίστηκαν θεαματικά και οι φιλοξενούμενοι αποχώρησαν αρτιμελείς!
Δεν ξέρω τι θα συμβεί σε περίπτωση κατά την οποία μια από τις δυο ομάδες νικήσει ή (ακόμη χειρότερα για τα... ήθη μας) στεφθεί πρωταθλήτρια στο σπίτι του αντιπάλου της, αλλά ας μην το γρουσουζεύω κιόλας, διότι ούτως ή άλλως όλη αυτή η κουβέντα (όπως αποδείχθηκε και στη συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων φιναλίστ) καταντάει ανυπόφορη και ενοχλητική.
Για να τελειώνω με το ήθος, αυτό εκδηλώθηκε χθες το βράδυ με τον πιο εμφατικό τρόπο: δεν ξέρω εάν ξαφνικά γίναμε Αμερικανοί, αλλά το γεγονός ότι ο Κώστας Σλούκας κράτησε την μπάλα στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα της αναμέτρησης και ο Ολυμπιακός δεν εκδήλωσε επίθεση, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Παρεμπιπτόντως αυτός ο άγραφος νόμος που διέπει το ΝΒΑ δεν συνιστά μια κενή περιεχομένου και πλαστή ηθικολογία, αλλά μια ενσυνείδητη εθιμική επιλογή των ομάδων, στους παραβάτες της οποίας κρεμάνε κουδούνια όχι τόσο οι αντίπαλοι, όσο οι συμπαίκτες τους.
Προς επίρρωσιν τούτου, υπενθυμίζω ότι στην αρχή της περυσινής σεζόν, σε έναν αγώνα των Μπλέιζερς που είχε κριθεί από νωρίς με μεγάλη διαφορά, ο ρούκι Ντάμιαν Λίλαρντ είτε από άγνοια, είτε από έπαρση, σούταρε στην εκπνοή και τότε τα είδε όλα κωλυόμενα: δεν του την έπεσαν οι αντίπαλοι, αλλά οι συμπαίκτες του και οι φίλαθλοι της ομάδας του!
Βεβαίως στην Ελλάδα κάποιοι οπαδοί είναι... αιμοδιψείς και όχι μόνο δεν συγχωρούν τέτοια χουβαρνταλίκια στα συναισθήματα και στις συμπεριφορές, οπότε μπορεί κιόλας να αποδοκιμάσουν τον Σλούκα και τον κάθε Σλούκα.
Πάμε τώρα στο ύφος των τελικών που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί το κυρίως ζητούμενο των τελικών, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα μένει πολύ συχνά στο περιθώριο της συζήτησης...
Χθες ο Ολυμπιακός νίκησε in style που λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις: επικράτησε εύκολα, καθαρά, χωρίς να ζοριστεί και με το δικό του αγωνιστικό στιλ, που διαφέρει θεαματικά από εκείνο του Παναθηναϊκού.
Την τελευταία διετία οι "πράσινοι" ομνύουν και υπηρετούν ένα στιλ που έχει κοινά στοιχεία με εκείνο που λανσάρησε και ανήγαγε σε θυρεό τους ο Ομπράντοβιτς: επιθετική άμυνα, χαμηλό τέμπο, σεταρισμένες επιθέσεις, pick n' roll, διάβασμα των mismatches και πολύ παιχνίδι στο low post, με φορείς τους γκαρντ και τους φόργουορντ. Είτε από κατάχρηση αυτής της αγωνιστικής κατεύθυνσης, είτε από εγγενή επιθετική αδυναμία, ο Παναθηναϊκός εμφανίζεται ως μια ομάδα που μπορεί να βγάλει τα συκώτια των αντιπάλων του στην άμυνα και να τους χαλάσει το παιχνίδι, αλλά ζορίζεται όταν οι αγώνες ξεφεύγουν στον ρυθμό και στο σκορ, σε σχέση με το πλάνο και τη δυνατότητα τους.
Την Πέμπτη ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ελέγξει τα πράγματα κι από τη στιγμή που ο πρώτος τελικός έμεινε στα επίπεδα των 60 πόντων, είχε τον πρώτο λόγο, μολονότι ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται ότι αυτοκτόνησε...
Χθες η κατάσταση άλλαξε άρδην και μετά τον Παναθηναϊκό ήταν η σειρά του Ολυμπιακού να επιβάλει (χωρίς αντίσταση, ούτε καν δεύτερη κουβέντα) τη δική του αγωνιστική τεχνοτροπία, που συνίσταται σε συγκεκριμένα στοιχεία: ενέργεια, υψηλός ρυθμός, πολλές επιθέσεις, transition game (με πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς) και τα παρελκόμενα αυτών. Από τη στιγμή μάλιστα που η παραγωγικότητα του συνδυάσθηκε με την αμυντική αποτελεσματικότητα του (με τη δυναμική αντιμετώπιση των pick n' roll), με την υπεροχή στα ριμπάουντ με τον πλουραλισμό στο σκοράρισμα, με τον μεγάλο βαθμό δημιουργίας και με την έξτρα πάσα, η βραδιά υπήρξε για μεν τους "ερυθρόλευκους" ανέσπερη, για δε τους "πράσινους" θεοσκότεινη!
Για να βάλω μια καλλιτεχνική πινελιά στην (αν)αντιστοιχία των δυο στιλ παραπέμποντας τα στην αρχαία Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα δωρικού ρυθμού και ο Ολυμπιακός κινείται μεταξύ ιωνικού και κορινθιακού! Εδώ βεβαίως το ζήτημα δεν είναι διακοσμητικό και δεν έχει να κάνει με το ποιος ρυθμός είναι πιο αρεστός στο μάτι, αλλά ποιος φέρνει τις νίκες και τα πρωταθλήματα, οπότε η υπόθεση τελεί ακόμη υπό κρίση.
Ο δεύτερος τελικός επιφύλαξε την οβιδιακή μεταμόρφωση του Ολυμπιακού και την πλήρη αδυναμία του Παναθηναϊκού να αντιδράσει. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν κατά κράτος, ισοφάρισαν τη σειρά και πηγαίνουν στο ΟΑΚΑ με τονωμένη αυτοπεποίθηση, ενώ οι πρωταθλητές (από τους οποίους έλειψε ο Γκιστ, που συνήθως παίζει κομβικό ρόλο στα ντέρμπι των αιωνίων) έπεσαν σε μαύρη τρύπα και έχουν να διαχειριστούν και την εσωστρέφεια, όπως λένε και στην πολιτική.
Δυο πράγματα που είναι αλληλένδετα μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση στον χθεσινό δεύτερο τελικό: η πλήρης και επί σαράντα συναπτά λεπτά κυριαρχία του Ολυμπιακού, που διατήρησε από την αρχή έως το τέλος την αυτοσυγκέντρωση του με αποτέλεσμα να μην υποστεί κανένα black out και η άνευ όρων παράδοση του Παναθηναϊκού. Αμφότεροι πήγαν κόντρα στον χαρακτήρα τους, διότι στο παρελθόν ο μεν Ολυμπιακός έχει υπάρξει αυτοκαταστροφικός και πέταξε μεγάλες ευκαιρίες στο καλάθι των αχρήστων, ο δε Παναθηναϊκός ανέκαθεν είχε να προτάξει ως ασπίδα τα ανακλαστικά, τον χαρακτήρα και την υπερηφάνεια του, που του έδιναν δύναμη για να σηκωθεί, ενώ ήταν πεσμένος.
Χθες ο Ολυμπιακός έδεσε χειροπόδαρα τον αντίπαλο του και τον εξανάγκασε σε ρόλο κομπάρσου, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί σε τέτοια έκταση και με τέτοια μοιρολατρική στάση εκ μέρους του Παναθηναϊκού. Τη στιγμή που οι γηπεδούχοι παρουσίαζαν ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ και διατηρούσαν τον ρυθμό και τη διαφορά σε υψηλά επίπεδα, οι φιλοξενούμενοι στέκονταν ανήμποροι να αλλάξουν τη ροή του ματς.
Εγκεφαλογράφημα ευθεία γραμμή, που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις!
Σε γενικές γραμμές και με τον μέσο όρο της εικόνας των ογδόντα λεπτών, οι ομάδες βρίσκονται μεν στο 1-1 και ο Παναθηναϊκός διατηρεί το πλεονέκτημα της έδρας, αλλά ο Ολυμπιακός φαίνεται πιο φρέσκος, πιο γεμάτος, πιο έτοιμος και μέχρι στιγμής υπερτερεί στα σημεία.
Χωρίς κάβα (ουσίας) από τη χθεσινή εικοσιπεντάρα, αλλά με ανεβασμένη την ψυχολογία του ο Ολυμπιακός πηγαίνει μεθαύριο στο ΟΑΚΑ για να πετύχει αυτό που την Πέμπτη του γλίστρησε μέσα από τα χέρια και το οποίο δεν έχει καταφέρει σε 25 σερί εκτός έδρας τελικούς! Απέναντι του θα βρει μια πρωταθλήτρια που θα αγωνιστεί υπέρ βωμών και εστιών και εκτός από την καρδιά την οποία (όπως είπε το '95 ο Ρούντι Τομζάνοβιτς) δεν πρέπει ποτέ κανείς να υποτιμά, θα αντιπαραβάλει και τον τσαλακωμένο εγωισμό της.
Το βέβαιο είναι ότι το γαϊτανάκι θα τραβήξει μέχρι την Κυριακή και βλέπουμε. Η εικόνα του πρώτου τελικού ήταν θολή, αλλά χθες ο Ολυμπιακός έβαλε σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες του και την έκανε λαμπίκος. Την Πέμπτη ένας από τους δυο θα βγει μπροστά και όσο η σειρά εξελίσσεται, τόσο εκτός από το ύφος, θα δοκιμάζεται και το ήθος των δυο μονομάχων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου