Δεν είναι δα και παράξενο αυτό που συνέβη
στο εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ. Δεν είχε καν κάποιο στοιχείο έκπληξης
πέρα από τα τέσσερα γκολ που η αλήθεια είναι ότι ήταν πολλά για εναρκτήριο ματς Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Κατά τα άλλα, καμία απολύτως έκπληξη.
Είδαμε ότι η Βραζιλία δεν είναι μία φαντεζί ομάδα που παίζει εκείνο το
ποδόσφαιρο που λατρεύτηκε παγκοσμίως και την έκανε την πιο αγαπητή
Εθνική στον κόσμο, αλλά μία σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα.
Αλλά αυτό ήταν δεδομένο. Η φαντεζί
Βραζιλία με τα τακουνάκια και το αλέγκρο ποδόσφαιρο έπαψε να υπάρχει από
το Μουντιάλ του 1994 και με εξαίρεση κάποιες μονάδες όπως ο Ρονάλντο, ο
Ριβάλντο και ο Ροναλντίνιο δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Η Βραζιλία του Σκολάρι είναι τελείως
διαφορετική υπόθεση. Πολύ τρέξιμο, εξαιρετική φυσική κατάσταση,
περισσότεροι αθλητές και λιγότεροι μπαλαδόροι, αλλά σίγουρα υπάρχουν και
τέτοιοι. Ο Νέιμαρ και ο Οσκαρ για παράδειγμα. Ο Σκολάρι έχει φτιάξει
μία ομάδα που στηρίζεται στο πρέσινγκ, στα τρεξίματα της και στις
ατομικές εμπνεύσεις κάποιων ελάχιστων ποδοσφαιριστών της που αν δεν
βγουν, θα χρειαστεί να βάλει το χεράκι της και η διαιτησία για να γίνει η
δουλειά.
Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία
διοργανώτρια είναι που πήρε σφυρίγματα όταν τα χρειάστηκε. Συνέβη στο
παρελθόν, συνέβη τώρα, θα συμβεί και στο μέλλον. Το υποψιαζόμασταν,
σχεδόν το ξέραμε και εν τέλει το είδαμε να συμβαίνει.
Όπως είδαμε και ορισμένα αγωνιστικά
προβλήματα που έχει η Βραζιλία. Στο δημιουργικό κομμάτι πρώτα απ’ όλα.
Οταν οι δύο κεντρικοί χαφ είναι ο Λουίς Γκουστάβο και ο Παουλίνιο,
σίγουρα το παιχνίδι από τον άξονα δεν είναι στο φόρτε του. Όταν ο ένας
εξτρέμ είναι ο Χουλκ που όσο περνάει ο καιρός μοιάζει περισσότερο με
σπρίντερ και λιγότερο με ποδοσφαιριστή και όταν σέντερ φορ είναι ο Φρεντ
που είναι άγνωστο αν θα έπαιζε βασικός έστω στις μισές από τις ομάδες
της διοργάνωσης, τότε στην δημιουργία και την εκτέλεση υπάρχει πρόβλημα.
Υπάρχουν βέβαια και λύσεις. Ο Γουίλιαν που με την Κροατία δεν έπαιξε,
είναι μία από αυτές. Όπως και ο Ραμίρες ή ο Φερναντίνιο στον άξονα.
Παρά ταύτα και παρά τις... γκρίνιες των
νοσταλγών μιας Βραζιλίας που έπαψε να υπάρχει εδώ και μία 20ετία, η
εικόνα της Σελεσάο στο ματς με την Κροατία είναι η εικόνα μιας Βραζιλίας
που μπορεί να μην αρέσει στους παραδοσιακούς φίλους της, αλλά είναι
εικόνα ομάδας που είναι φαβορί για το τρόπαιο. Με προβλήματα, αλλά και
με λύσεις.
Αν την εμφάνιση κόντρα στην Κροατία την
είχε κάνει η Ιταλία ή η Αγγλία, σήμερα όλοι θα συζητάγαμε για ένα από τα
φαβορί της διοργάνωσης. Η Βραζιλία έχει χαρακτήρα και τον έβγαλε κόντρα
σε μία καλή ομάδα όπως η Κροατία η οποία πιθανόν έχει μία από τις πέντε
έξι καλύτερες μεσαίες γραμμές της διοργάνωσης με παίκτες όπως ο
Μόντριτς, ο Ράκιτιτς και ο Κόβασιτς.
Αντέδρασε και στην πίεση της πρεμιέρας και
στο ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ και στην εξαιρετική στο πρώτο μέρος
Κροατία που τις έβαλε μπελάδες. Βρήκε λύσεις από τον πάγκο, απέφυγε την
“παγίδα” του άξονα και έπαιξε από τα άκρα, στέλνοντας εκεί και τον
Οσκαρ, γενικά, δούλεψε πολύ σε ένα ματς που όλα της πήγαν στραβά. Ναι
πήρε και το καθοριστικό σφύριγμα, αλλά και αυτό (δυστυχώς) μέρος του
Μουντιάλ είναι εδώ και 20 χρόνια. Για την ΦΙΦΑ του Μπλάτερ μιλάμε...
Η Βραζιλία λοιπόν έβγαλε εκτός από
χαρακτήρα και ηγέτες. Και δεν είναι μόνο ο Νέιμαρ. Όταν ο Οσκαρ κάνει
τέτοιο ματς όπως αυτό κόντρα στην Κροατία, τότε οι Βραζιλιάνοι δεν έχουν
και πολλά για να ανησυχούν. Μάλλον, ο μόνος ο οποίος έχει λόγο να
ανησυχεί είναι ένας Πορτογάλος, ο Μουρίνιο ο οποίος μερικές ώρες
νωρίτερα είχε πάρει τον Σεσκ Φάμπρεγκας για την θέση του Οσκαρ...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου