Ακόμη και ο... Μάνος Σέργιος δεν τους φοβάται!!

Ο Μιχάλης Τσαμπάς γράφει για τους Έλληνες διεθνείς που δεν... ψαρώνουν πλέον από τους «ξένους σταρ» αφού τους αντιμετωπίζουν κάθε εβδομάδα στα πρωταθλήματα τους!   1994, παραμονές Μουντιάλ: Όλα άρχισαν κάπως έτσι... Ντρινννν (στο σταθερό έτσι, που κινητά το 1994)... «Γεια σου, είμαι ο Αλέκος Σοφιανίδης σου τηλεφωνώ εκ μέρους του Αλκέτα Παναγούλια, είσαι στην προεπιλογή της εθνικής για το Μουντιάλ των ΗΠΑ»! Μετά βγαίνεις στον διάδρομο, φιλάς όποιον βρεις μπροστά σου, φωνάζεις «με κάλεσαν στην εθνική» και ξαφνικά... παγώνεις! Ώπα, τι εθνική; Με αντίπαλο τον Μαραντόνα; Τον Μπατιστούτα; Τον Σιμεόνε; Τον Στόιτσκοφ; Που πας ρε... Καραμήτρο που θες και εθνική. Θα σε λιώσουν αυτοί. Που τους έχω αντιμετωπίσει για να τους κοιτάξω στα μάτια;

2014, παραμονές Μουντιάλ: Όλο το προηγούμενο δεκαήμερο προσμένοντας την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η ΝΕΡΙΤ (σ.σ λογικά έτσι την λένε και σήμερα, δεν πρέπει να άλλαξε ξανά όνομα) είχε φροντίσει να μας βάλει στο... κόλπο δείχνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια ματς, παρά το πλούσιο αρχείο της. Ανάμεσα τους και τα 3 παιχνίδι της Εθνικής στο Μουντιάλ της Αμερικής. Τις... τεσσάρες από την Αργεντινή και την Βουλγαρία και το... δίμπαλο από τους Νιγηριανούς. Ήταν η πρώτη και πιο πικρή μας γεύση από Μουντιάλ.

Κι εντάξει ως ένα μεγάλο βαθμό είναι απόλυτα δικαιολογημένο αστέρια μεγέθους Μαραντόνα, Μπατιστούτα, Στόιτσκοφ και Κονσταντίνοφ να κάνουν ότι θέλουν τον... καημένο τον Βάιο Καραγιάννη ή τον Κολιτσιδάκη, τον Καλλιτζάκη και τον Αλεξίου. Αλλά ξαναβλέποντας με μεγαλύτερη προσοχή τα παιχνίδια ακόμη και μπροστά στους... φροντιστές των Αργεντίνων και των Βούλγαρων «στεκόμασταν» ακίνητοι.

Το... ψάρωμα εντός αγωνιστικού χώρου ήταν πρωτοφανές και όποιο έχει δει σε πολλές επαναλήψεις τα ματς το καταλαβαίνει πλέον άμεσα. Παίκτες με ελάχιστες ποδοσφαιρικές παραστάσεις, μόνο από κάποιες (μεγάλες ή μικρές) Ευρωπορείες με τις ομάδες τους, ήταν λογικό να έχουν... κομμένα πόδια μπροστά στον τεράστιο Ντιέγκο ή στον μάγκα των Βαλκανίων Στόιτσκοφ! Πλέον αυτό είναι που έχει... εξαφανιστεί από τις τάξεις της εθνικής και αλλάξαμε εδώ και χρόνια επίπεδο. Το «ψάρωμα» είναι άγνωστη λέξη ανάμεσα στους διεθνείς ακόμη κι αν έχουν απέναντι τους την... μικτή κόσμου. Ο σεβασμός προς τον αντίπαλο είναι δεδομένος κι αυτό ήταν και το... όπλο (μαζί με την άμυνα) για το έπος της Πορτογαλίας, όμως το «σοκ και δέος» για τους... Μαραντόνες της εποχής δεν υπάρχει πλέον. Λογικό...

Όταν ο Καρνέζης θα λέει και στα εγγόνια του ότι «έκοψε» πρωτάθλημα από τον Μέσι από τις επεμβάσεις που έκανε, όταν ο Παπασταθόπουλος κάθε... τρεις και λίγο αντιμετωπίζει Μύλερ, Ριμπερί και Μάντζουκιτς, όταν ο Σαμαράς είναι ηγέτης στην Σέλτικ σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, όταν ο Κονέ έχει... βαρεθεί να παίζει αντίπαλος σε Γιούβε, Ίντερ, Μίλαν και Ρόμα, όταν ακόμη και ο... πιο άπειρος των «λεγεωνάριων» διεθνών Ταχτσίδης έχει «γράψει χιλιόμετρα» στο Καμπιονάτο, όταν σχεδόν όλη η αποστολή έχει παίξει απέναντι σε «ονόματα» από ποιον να... μασήσουν;

Μέχρι και ο... Μάνος Σέργιος έχει τεράστια εμπειρία. Άρα εξ αρχής η περιπέτεια στα γήπεδα της Βραζιλίας ξεκινάει με ένα μεγάλο όπλο που είναι η αγωνιστική εμπειρία, το δέος που στην πορεία χάνεται και... λύνει τα πόδια. Από κει και πέρα φυσικά τα γκολ δεν τα βάζουν οι συμμετοχές, αλλά οι παίκτες. Όπως αυτοί μεταφέρουν την μπάλα, αυτοί αμύνονται.

Η μεγάλη ώρα όμως έφτασε και για την Εθνική Ελλάδος που... πέφτει στην μάχη του Μουντιάλ έχοντας ορίσει ως στόχο την πρόκριση στους 16 της διοργάνωσης. Αποστολή που μόνο εύκολη δεν είναι αν κρίνουμε από το γεγονός ότι οι αντίπαλοι μας, Κολομβία, Ιαπωνία και Ακτή Ελεφαντοστού είναι υπολογίσιμες δυνάμεις στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο και έχουν κι αυτοί ίδιους στόχους με εμάς...

Η συνέχεια επί της οθόνης λοιπόν με την ελπίδα ότι κι αυτό το καλοκαίρι, 10 χρόνια μετά το... μυθικόEuro θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να πεταχτούμε από τον «καναπέ»!

Πηγή: gazzetta.gr