Το 1994
η Βουλγαρία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Mundial, «λυγίζοντας» από την
Ιταλία, αφού είχε αποκλείσει τη Γερμανία. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες
εκπλήξεις στη διοργάνωση, με τον Λέτσκοφ να κάνει λόγο για μια πορεία
που ένωσε το έθνος του...
H Boυλγαρία το πίστευε ότι θα πάει καλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
«Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση προέβλεψα ότι θα φτάσουμε στα ημιτελικά. Πίστευα στις ικανότητές μας. Είχαμε σπουδαίους παίκτες, αλλά έπρεπε να δέσουμε ως ομάδα. Δεν υπήρχε πίεση και για αυτό τα καταφέραμε».
Ακόμα και το ότι προκριθήκατε στην τελική φάση ήταν επιτυχία, σωστά;
«Η αυτοπεποίθησή μας πραγματικά μεγάλωσε μετά από εκείνο το σπουδαίο 2-1 στο τελευταίο ματς το προκριματικών με τη Γαλλία στο Parc des Princes στο Παρίσι, χάρη στο γκολ στις καθυστερήσεις από τον Εμίλ Κονσταντίνοφ. Είχαμε πάρει πόντους και πριν από αυτό, αλλά εκεί αλλάξε η ιστορία. Έγινα αλλαγή πριν το σφύριγμα της λήξης. Ήταν μια σπουδαία μάχη, αλλά ήμασταν πολύ ήρεμοι ψυχολογικά, γεγονός που μας βοήθησε να νικήσουμε. Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι μεγάλο, μπορείς να το κηνυγήσεις με κάθε κόστος, αλλά θα το καταφέρεις μόνο αν διατηρήσεις την ψυχραιμία σου».
Ξεκίνησες καλά, σκοράροντας απέναντι στην Ελλάδα. Μετά σημείωσες το νικητήριο πέναλτι στη διαδικασία απέναντι στο Μεξικό...
«Το γκολ με την Ελλάδα ήρθε μετά από ωραία ανάπτυξη της ομάδας και αυτό έδειξε ότι μπορούμε να παίξουμε καλά ομαδικά. Ξέραμε ότι αν παίζεις στο δικό σου μισό δεν θα καταφέρεις τίποτα. Απέναντι στο Μεξικό ήμουν ήρεμος, επειδή ήξερα ότι ο Χρίστο Στόιτσκοφ θα εκτελούσε το επόμενο πέναλτι και έπρεπε να σκοράρουμε ένα από τα δύο. Οπότε αυτό το έκανε ευκολότερο για μένα».
Μετά πέτυχες το νικητήριο γκολ στον προημιτελικό με τη Γερμανία...
«Μια μέρα πριν το ματς γιορτάσαμε δύο γενέθλια, τα δικά μας και του κόουτς Ντίμιταρ Πένεφ. Αισθανθήκαμε ότι δεν υπάρχει πίεση, κάτι που δεν ίσχυε για τους Γερμανούς. Παίξαμε με ελευθερία και τα πήγαμε πραγματικά καλά. Μετά το παιχνίδι, οι Γερμανοί συμπεριφέρθηκαν σαν τζέντλεμεν. Ήρθαν και μας έδωσα νσυγχαρητήρια. Ο προπονητής Μπέρτι Φογκτς επίσης μας έδωσε το χέρι. Αυτό έδειξε σπουδαία νοοτροπία».
Τι αντίκτυπο είχε εκείνο το παιχνίδι στη ζωή σου;
«Το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτή η νίκη ένωση το έθνος. Ο τρόπος που μας χαιρέτησαν στην επιστροφή μας στη Σόφια ήταν απίστευτη. Ένας παίκτης μπορεί μόνο να ονειρευτεί ότι θα δεχθεί τόση αγάπη και πάθος από τον κόσμος. Πάντα έδινα το καλύτερο μου για την Εθνική ομάδα. Έτσι είμαι. Αν θέλεις να πετύχεις, πρέπει να δίνεις τα πάντα. Δεν νομίζω ότι άλλαξα πολύ τα τελευταία 15 χρόνια. Είμαι ακόμα το ίδιο άτομο και λέω πάντα τα πράγματα ως έχουν. Είμαι ευθύς».
Τι άλλες αναμνήσεις έχεις από το τουρνουά;
«Θυμάμαι ότι το FBI μας προσέφερε ασφάλεια και κάθε μέρα για 45 μέρες μας έβλεπαν να πίνουμε ποτό, να καπνίζουμε ή να πηγαίνουμε στα μπαρ. Όταν φύγαμε είπαν ότι θα τους λείψουμε. Και δεν έκαναν πλάκα...»
H Boυλγαρία το πίστευε ότι θα πάει καλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
«Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση προέβλεψα ότι θα φτάσουμε στα ημιτελικά. Πίστευα στις ικανότητές μας. Είχαμε σπουδαίους παίκτες, αλλά έπρεπε να δέσουμε ως ομάδα. Δεν υπήρχε πίεση και για αυτό τα καταφέραμε».
Ακόμα και το ότι προκριθήκατε στην τελική φάση ήταν επιτυχία, σωστά;
«Η αυτοπεποίθησή μας πραγματικά μεγάλωσε μετά από εκείνο το σπουδαίο 2-1 στο τελευταίο ματς το προκριματικών με τη Γαλλία στο Parc des Princes στο Παρίσι, χάρη στο γκολ στις καθυστερήσεις από τον Εμίλ Κονσταντίνοφ. Είχαμε πάρει πόντους και πριν από αυτό, αλλά εκεί αλλάξε η ιστορία. Έγινα αλλαγή πριν το σφύριγμα της λήξης. Ήταν μια σπουδαία μάχη, αλλά ήμασταν πολύ ήρεμοι ψυχολογικά, γεγονός που μας βοήθησε να νικήσουμε. Αν θέλεις να καταφέρεις κάτι μεγάλο, μπορείς να το κηνυγήσεις με κάθε κόστος, αλλά θα το καταφέρεις μόνο αν διατηρήσεις την ψυχραιμία σου».
Ξεκίνησες καλά, σκοράροντας απέναντι στην Ελλάδα. Μετά σημείωσες το νικητήριο πέναλτι στη διαδικασία απέναντι στο Μεξικό...
«Το γκολ με την Ελλάδα ήρθε μετά από ωραία ανάπτυξη της ομάδας και αυτό έδειξε ότι μπορούμε να παίξουμε καλά ομαδικά. Ξέραμε ότι αν παίζεις στο δικό σου μισό δεν θα καταφέρεις τίποτα. Απέναντι στο Μεξικό ήμουν ήρεμος, επειδή ήξερα ότι ο Χρίστο Στόιτσκοφ θα εκτελούσε το επόμενο πέναλτι και έπρεπε να σκοράρουμε ένα από τα δύο. Οπότε αυτό το έκανε ευκολότερο για μένα».
Μετά πέτυχες το νικητήριο γκολ στον προημιτελικό με τη Γερμανία...
«Μια μέρα πριν το ματς γιορτάσαμε δύο γενέθλια, τα δικά μας και του κόουτς Ντίμιταρ Πένεφ. Αισθανθήκαμε ότι δεν υπάρχει πίεση, κάτι που δεν ίσχυε για τους Γερμανούς. Παίξαμε με ελευθερία και τα πήγαμε πραγματικά καλά. Μετά το παιχνίδι, οι Γερμανοί συμπεριφέρθηκαν σαν τζέντλεμεν. Ήρθαν και μας έδωσα νσυγχαρητήρια. Ο προπονητής Μπέρτι Φογκτς επίσης μας έδωσε το χέρι. Αυτό έδειξε σπουδαία νοοτροπία».
Τι αντίκτυπο είχε εκείνο το παιχνίδι στη ζωή σου;
«Το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτή η νίκη ένωση το έθνος. Ο τρόπος που μας χαιρέτησαν στην επιστροφή μας στη Σόφια ήταν απίστευτη. Ένας παίκτης μπορεί μόνο να ονειρευτεί ότι θα δεχθεί τόση αγάπη και πάθος από τον κόσμος. Πάντα έδινα το καλύτερο μου για την Εθνική ομάδα. Έτσι είμαι. Αν θέλεις να πετύχεις, πρέπει να δίνεις τα πάντα. Δεν νομίζω ότι άλλαξα πολύ τα τελευταία 15 χρόνια. Είμαι ακόμα το ίδιο άτομο και λέω πάντα τα πράγματα ως έχουν. Είμαι ευθύς».
Τι άλλες αναμνήσεις έχεις από το τουρνουά;
«Θυμάμαι ότι το FBI μας προσέφερε ασφάλεια και κάθε μέρα για 45 μέρες μας έβλεπαν να πίνουμε ποτό, να καπνίζουμε ή να πηγαίνουμε στα μπαρ. Όταν φύγαμε είπαν ότι θα τους λείψουμε. Και δεν έκαναν πλάκα...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου