Έγραφα
τις προάλλες για το Maracanaço το οποίο αναβίωσε στη Βραζιλία ως
Μineiraço και μάλιστα σε επτά νέα επεισόδια (όσα τα γκολ που έριξαν οι
Γερμανοί) και υποσχέθηκα να ανατρέξω σε ανάλογες υποθέσεις στις οποίες
οι διοργανώτριες χώρες είχαν επενδύσει πολλές προσδοκίες και μεγάλα
όνειρα, αλλά επλανήθησαν πλάνην οικτράν...
Δεδομένου ότι οι εκπλήξεις, οι ανατροπές και οι διαψεύσεις των προγνωστικών είναι σύμφυτες με τον αθλητισμό, κανονικά δεν θα έπρεπε να προκαλούν σοκ, ούτε καν να ξενίζουν, αλλά μια τέτοια στάση θα ήταν πολύ παθητική και αταίριαστη με τον συναισθηματικό πλούτο που παράγουν τα σπορ.
Ανάμεσα στο Maracanaço και το Μineiraço που με διαφορά 64 ετών βύθισαν σε άφατη θλίψη και βαρύ πένθος τους Βραζιλιάνους υπάρχουν οι απογοητεύσεις διαφόρων λαών οι οποίοι ως οικοδεσπότες μεγάλων διοργανώσεων ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει να βρίσκεσαι ξαφνικά από το ζενίθ της προσδοκίας στο ναδίρ του τελικού αποτελέσματος.
Τούτο δεν αφορά μονάχα τα ομαδικά σπορ, αλλά και τα ατομικά: δεν θα ξεχάσω ποτέ τον δικό μας πόνο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για την αποτυχία του Βλάση Μάρα που αν και θεωρούνταν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στο μονόζυγο, δεν προκρίθηκε καν στον τελικό!
Ο δικό μας καημός για τον Μάρα ωχριά μπροστά στο εθνικό πένθος που βίωσαν τέσσερα χρόνια αργότερα στο Πεκίνο οι Κινέζοι ανάγοντας τον Λιου Ξιανγκ σε ήρωα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας! Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας και κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων αποσύρθηκε από τον πρωινό προκριματικό λόγω του τραυματισμού του στον αχίλλειο τένοντα βυθίζοντας σε απόγνωση το μεγαλύτερο έθνος του κόσμου!
Εκείνη την εποχή ο Ξιανγκ αποτελούσε τον εθνικό ήρωα της Κίνας και τη στιγμή που αποχώρησε μορφάζοντας από τον πόνο, ένας ολόκληρος λαός, τόσο στη «φωλιά του πουλιού» (όπως λέγεται το Στάδιο), όσο και σε ολόκληρη τη χώρα βαλάντωσε στο κλάμα. Τα τηλεοπτικά δίκτυα διέκοψαν το πρόγραμμα τους για να μεταδώσουν την έκτακτη είδηση και να περιγράψουν το δράμα του Ξιανγκ, που έκανε τους συμπατριώτες τους χύσουν τόσα δάκρυα ώστε πλημμύρισε ακόμη και το Σινικό Τείχος!
Ο επίλογος της τραγωδίας γράφτηκε το 2012 στο Λονδίνο, όπου ο Ξιάνγκ προσδοκούσε να πάρει τη ρεβάνς, αλλά η ατυχία τον ξανακτύπησε. Αυτή τη φορά έπεσε ενώ προσπαθούσε να περάσει το πρώτο εμπόδιο στην έκτη και τελευταία προκριματική σειρά. Αρνήθηκε να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι και να περιθαλφθεί και μετά από ένα λεπτό σηκώθηκε, πέρασε κουτσαίνοντας όλα τα εμπόδια, κοντοστάθηκε για να φιλήσει το τελευταίο και τερμάτισε εκτός ανταγωνισμού, γνωρίζοντας την αποθέωση τόσο από τον κόσμο, όσο από τους αντιπάλους του που τον οδήγησαν υποβασταζόμενο στο ιατρείο του Σταδίου.
Εκτός από τους Βραζιλιάνους μεγάλες απογοητεύσεις σε Παγκόσμια Κύπελλα έχουν γνωρίσει ως οικοδεσπότες οι Ιταλοί το 1990 και οι Γερμανοί το 2006. Στο δικό τους Μουντιάλ, οι «ατζούρι» κατέλαβαν την τρίτη θέση, πληρώνοντας ακριβά τα χαμένα πέναλτι του Ντονατόνι και του Σερένα στον ημιτελικό με την Αργεντινή. Δέκα έξι χρόνια αργότερα, τα «πάντσερ» φιλοδοξούσαν να επιστρέψουν στο θρόνο, αλλά περιορίστηκαν στην τρίτη θέση, καθώς στην παράταση του ημιτελικού με την Ιταλία «έφαγαν» δυο γκολ μέσα σε ένα λεπτό (Γκρόσο, Ντελ Πιέρο) και έμειναν εκτός νυμφώνος.
Στα χρονικά των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, τα μεγαλύτερα κάζα είναι αυτά που υπέστησαν ως αμφιτρύονες οι Ιταλοί το 1980, οι Γερμανοί το 1988, οι Αγγλοι το 1996 και οι Πορτογάλοι το 2004. Στις πρώτες τρεις περιπτώσεις οι διοργανώτριες χώρες έμειναν εκτός τελικού, ενώ στο Εuro του 2004 ο φυσικός αυτουργός της νίλας των Πορτογάλων λεγόταν Αγγελος Χαριστέας!
Τα πατατράκ δεν λείπουν από το μπάσκετ και μάλιστα σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων...
Ως πλέον μνημειώδης αποτυχία στα χρονικά των Ολυμπιακών Τουρνουά θεωρείται η τρίτη θέση που κατέλαβαν οι οικοδεσπότες Σοβιετικοί το 1980 στη Μόσχα. Αυτοί που πέταξαν την «αρκούδα» έξω από τον τελικό ήταν οι Ιταλοί με άρμα μάχης την άμυνα «box and one» την οποία εφάρμοσε ο Σάντρο Γκάμπα, με τον (νυν προπονητή της Ντινάμο Σάσαρι) Ρομέο Σακέτι να παίζει σαν... λυσσασμένος κόντρα στον συχωρεμένο Σεργκέι Μπέλοφ.
Παταγώδης υπήρξε η αποτυχία της Ισπανίας στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1992, στη Βαρκελώνη, όπου τερμάτισε ένατη, χάνοντας ακόμη και από την Αγκόλα, στο κύκνειο άσμα του αείμνηστου Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ!
Στα χρονικά των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων δεσπόζει το φιάσκο της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ το 2002 στην Ιντιανάπολις, όπου κατατάχθηκε μόλις έκτη γνωρίζοντας την ήττα από την Αργεντινή (την πρώτη μετά από εκείνη από τη Σοβιετική Ένωση στον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972 στο Μόναχο!) , από τη Γιουγκοσλαβία και από την Ισπανία.
Στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, η πλέον ηχηρή αποτυχία οικοδεσποτών είναι αυτή των Σέρβων, οι οποίοι το 2005, με προπονητή τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και με τους μισούς παίκτες να είναι τσακωμένοι με τους άλλους μισούς, ηττήθηκαν στη Νις από την Ισπανία και τη Γαλλία και δεν προκρίθηκαν καν στη δεύτερη φάση!
Δυο χουνέρια έχουν να επιδείξουν και οι Ισπανοί: το μεν 1973 νίκησαν στον ημιτελικό τους επί οκτώ διοργανώσεις αδιάφθορους Σοβιετικούς, αλλά στον τελικό την πάτησαν από τους Γιουγκοσλάβους, το δε 2007 όντας το απόλυτο φαβορί είδαν στον τελικό με τη Ρωσία να τους παίρνει την μπουκιά από το στόμα ο JR Χόλντεν!
Στη λίστα των μεγάλων αποτυχιών συμπεριλαμβάνονται επίσης η Ιταλία και η Λιθουανία, οι οποίες στα Ευρωμπάσκετ του 1979 και του 2011 περιορίστηκαν στην πέμπτη θέση, πληρώνοντας ακριβά τις ήττες τους από την Τσεχοσλοβακία και από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αντιστοίχως.
Σε μια ήσσονος (σε σχέση με τις υπόλοιπες) σημασίας διοργάνωση, το κάζο είχε ως θύμα τη Γιουγκοσλαβία και ως θύτη την Ελλάδα. Πρόκειται για τους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979 στο Σπλιτ, όπου η Εθνική, προεξάρχοντος του Παναγιώτη Γιαννάκη (34 πόντοι) νίκησε τους «πλάβι» με 89-74 και τους χάλασε το αριστούργημα! Τόσο σίγουρη θεωρούσαν οι οικοδεσπότες την επικράτηση τους στον τελικό, ώστε (παρά την προ δεκαπενθημέρου ήττα τους από την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Αγώνες στο Καλλιμάρμαρο με 66-62) είχαν δακτυλογραφήσει τα ονόματα των παικτών τους πάνω στα αναμνηστικά διπλώματα. Το αποτέλεσμα; Με το που έληξε ο τελικός έτρεχαν σαν αλλόφρονες να τα σβήσουν με μπλάνκο και να γράψουν από πάνω τα ελληνικά!
Εκτός από τα δυο ποδοσφαιρικά Μουντιάλ, οι Βραζιλιάνοι το φυσάνε και δεν κρυώνει για την αποτυχία τους και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ του 1990, όπου τερμάτισαν τέταρτοι, χάνοντας στον ημιτελικό από την Ιταλία και στον μικρό τελικό από τη Σοβιετική Ένωση. Το χρυσό μετάλλιο σε εκείνη τη διοργάνωση κατέκτησε η Ιταλία, η οποία με τη σειρά της έπαθε νίλα το 2010 στη Ρώμη όπου έμεινε κάτω από το βάθρο. Νικήτρια σε αυτή τη διοργάνωση, για τρίτη φορά στη σειρά και για 15η στα τελευταία 17 Τουρνουά παγκοσμίου βεληνεκούς αναδείχθηκε η Βραζιλία!
Το 2007 οι Ρώσοι είδαν ταυτόχρονα τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: την ίδια στιγμή που ο Χόλντεν εκτελούσε τους Ισπανούς στη Μαδρίτη, οι συμπατριώτες του Γκασόλ άλωναν τη Μόσχα και στέφονταν πρωταθλητές Ευρώπης στο βόλεϊ, για πρώτη φορά στην ιστορία τους αφήνοντας τους οικοδεσπότες στη δεύτερη θέση.
Οι Ισπανοί έχουν... λερωμένη τη φωλιά τους και στο γουότερ πόλο: το 1992 στη Βαρκελώνη η αρμάδα του Μανουέλ Εστιάρτε ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, αλλά στον τελικό που αποτελεί την επιτομή του θρίλερ και συν τοις άλλοις υπήρξε επεισοδιακός ηττήθηκαν από την Ιταλία (9-8) με το γκολ του Φεντινάντο Γκαντόλφι 32 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της τέταρτης παράτασης!!!
Επίσης η Ισπανία έμεινε κάτω από το βάθρο σε τρία Παγκόσμια (Μαδρίτη/1986, Βαρκελώνη/2003, Βαρκελώνη/2013) και σε τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (Βαρκελώνη/1970, Σεβίλλη/1997, Μάλαγα/2008) που έχει διοργανώσει. Ηχηρή αποτυχία σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1981 στο Σπλιτ, ωστόσο το μεγαλύτερο χουνέρι στα χρονικά είναι αυτό το οποίο υπέστησαν οι (κυρίαρχοι του παιχνιδιού και χρυσοί Ολυμπιονίκες της προηγούμενης χρονιάς στο Σίδνεϊ) Ούγγροι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2001 στη Βουδαπέστη, όπου τερμάτισαν τρίτοι γνωρίζοντας την μοιραία ήττα από την Ιταλία στον ημιτελικό με 8-7.
Δεδομένου ότι οι εκπλήξεις, οι ανατροπές και οι διαψεύσεις των προγνωστικών είναι σύμφυτες με τον αθλητισμό, κανονικά δεν θα έπρεπε να προκαλούν σοκ, ούτε καν να ξενίζουν, αλλά μια τέτοια στάση θα ήταν πολύ παθητική και αταίριαστη με τον συναισθηματικό πλούτο που παράγουν τα σπορ.
Ανάμεσα στο Maracanaço και το Μineiraço που με διαφορά 64 ετών βύθισαν σε άφατη θλίψη και βαρύ πένθος τους Βραζιλιάνους υπάρχουν οι απογοητεύσεις διαφόρων λαών οι οποίοι ως οικοδεσπότες μεγάλων διοργανώσεων ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει να βρίσκεσαι ξαφνικά από το ζενίθ της προσδοκίας στο ναδίρ του τελικού αποτελέσματος.
Τούτο δεν αφορά μονάχα τα ομαδικά σπορ, αλλά και τα ατομικά: δεν θα ξεχάσω ποτέ τον δικό μας πόνο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για την αποτυχία του Βλάση Μάρα που αν και θεωρούνταν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στο μονόζυγο, δεν προκρίθηκε καν στον τελικό!
Ο δικό μας καημός για τον Μάρα ωχριά μπροστά στο εθνικό πένθος που βίωσαν τέσσερα χρόνια αργότερα στο Πεκίνο οι Κινέζοι ανάγοντας τον Λιου Ξιανγκ σε ήρωα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας! Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας και κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων αποσύρθηκε από τον πρωινό προκριματικό λόγω του τραυματισμού του στον αχίλλειο τένοντα βυθίζοντας σε απόγνωση το μεγαλύτερο έθνος του κόσμου!
Εκείνη την εποχή ο Ξιανγκ αποτελούσε τον εθνικό ήρωα της Κίνας και τη στιγμή που αποχώρησε μορφάζοντας από τον πόνο, ένας ολόκληρος λαός, τόσο στη «φωλιά του πουλιού» (όπως λέγεται το Στάδιο), όσο και σε ολόκληρη τη χώρα βαλάντωσε στο κλάμα. Τα τηλεοπτικά δίκτυα διέκοψαν το πρόγραμμα τους για να μεταδώσουν την έκτακτη είδηση και να περιγράψουν το δράμα του Ξιανγκ, που έκανε τους συμπατριώτες τους χύσουν τόσα δάκρυα ώστε πλημμύρισε ακόμη και το Σινικό Τείχος!
Ο επίλογος της τραγωδίας γράφτηκε το 2012 στο Λονδίνο, όπου ο Ξιάνγκ προσδοκούσε να πάρει τη ρεβάνς, αλλά η ατυχία τον ξανακτύπησε. Αυτή τη φορά έπεσε ενώ προσπαθούσε να περάσει το πρώτο εμπόδιο στην έκτη και τελευταία προκριματική σειρά. Αρνήθηκε να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι και να περιθαλφθεί και μετά από ένα λεπτό σηκώθηκε, πέρασε κουτσαίνοντας όλα τα εμπόδια, κοντοστάθηκε για να φιλήσει το τελευταίο και τερμάτισε εκτός ανταγωνισμού, γνωρίζοντας την αποθέωση τόσο από τον κόσμο, όσο από τους αντιπάλους του που τον οδήγησαν υποβασταζόμενο στο ιατρείο του Σταδίου.
Εκτός από τους Βραζιλιάνους μεγάλες απογοητεύσεις σε Παγκόσμια Κύπελλα έχουν γνωρίσει ως οικοδεσπότες οι Ιταλοί το 1990 και οι Γερμανοί το 2006. Στο δικό τους Μουντιάλ, οι «ατζούρι» κατέλαβαν την τρίτη θέση, πληρώνοντας ακριβά τα χαμένα πέναλτι του Ντονατόνι και του Σερένα στον ημιτελικό με την Αργεντινή. Δέκα έξι χρόνια αργότερα, τα «πάντσερ» φιλοδοξούσαν να επιστρέψουν στο θρόνο, αλλά περιορίστηκαν στην τρίτη θέση, καθώς στην παράταση του ημιτελικού με την Ιταλία «έφαγαν» δυο γκολ μέσα σε ένα λεπτό (Γκρόσο, Ντελ Πιέρο) και έμειναν εκτός νυμφώνος.
Στα χρονικά των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, τα μεγαλύτερα κάζα είναι αυτά που υπέστησαν ως αμφιτρύονες οι Ιταλοί το 1980, οι Γερμανοί το 1988, οι Αγγλοι το 1996 και οι Πορτογάλοι το 2004. Στις πρώτες τρεις περιπτώσεις οι διοργανώτριες χώρες έμειναν εκτός τελικού, ενώ στο Εuro του 2004 ο φυσικός αυτουργός της νίλας των Πορτογάλων λεγόταν Αγγελος Χαριστέας!
Τα πατατράκ δεν λείπουν από το μπάσκετ και μάλιστα σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων...
Ως πλέον μνημειώδης αποτυχία στα χρονικά των Ολυμπιακών Τουρνουά θεωρείται η τρίτη θέση που κατέλαβαν οι οικοδεσπότες Σοβιετικοί το 1980 στη Μόσχα. Αυτοί που πέταξαν την «αρκούδα» έξω από τον τελικό ήταν οι Ιταλοί με άρμα μάχης την άμυνα «box and one» την οποία εφάρμοσε ο Σάντρο Γκάμπα, με τον (νυν προπονητή της Ντινάμο Σάσαρι) Ρομέο Σακέτι να παίζει σαν... λυσσασμένος κόντρα στον συχωρεμένο Σεργκέι Μπέλοφ.
Παταγώδης υπήρξε η αποτυχία της Ισπανίας στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1992, στη Βαρκελώνη, όπου τερμάτισε ένατη, χάνοντας ακόμη και από την Αγκόλα, στο κύκνειο άσμα του αείμνηστου Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ!
Στα χρονικά των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων δεσπόζει το φιάσκο της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ το 2002 στην Ιντιανάπολις, όπου κατατάχθηκε μόλις έκτη γνωρίζοντας την ήττα από την Αργεντινή (την πρώτη μετά από εκείνη από τη Σοβιετική Ένωση στον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972 στο Μόναχο!) , από τη Γιουγκοσλαβία και από την Ισπανία.
Στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, η πλέον ηχηρή αποτυχία οικοδεσποτών είναι αυτή των Σέρβων, οι οποίοι το 2005, με προπονητή τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και με τους μισούς παίκτες να είναι τσακωμένοι με τους άλλους μισούς, ηττήθηκαν στη Νις από την Ισπανία και τη Γαλλία και δεν προκρίθηκαν καν στη δεύτερη φάση!
Δυο χουνέρια έχουν να επιδείξουν και οι Ισπανοί: το μεν 1973 νίκησαν στον ημιτελικό τους επί οκτώ διοργανώσεις αδιάφθορους Σοβιετικούς, αλλά στον τελικό την πάτησαν από τους Γιουγκοσλάβους, το δε 2007 όντας το απόλυτο φαβορί είδαν στον τελικό με τη Ρωσία να τους παίρνει την μπουκιά από το στόμα ο JR Χόλντεν!
Στη λίστα των μεγάλων αποτυχιών συμπεριλαμβάνονται επίσης η Ιταλία και η Λιθουανία, οι οποίες στα Ευρωμπάσκετ του 1979 και του 2011 περιορίστηκαν στην πέμπτη θέση, πληρώνοντας ακριβά τις ήττες τους από την Τσεχοσλοβακία και από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αντιστοίχως.
Σε μια ήσσονος (σε σχέση με τις υπόλοιπες) σημασίας διοργάνωση, το κάζο είχε ως θύμα τη Γιουγκοσλαβία και ως θύτη την Ελλάδα. Πρόκειται για τους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979 στο Σπλιτ, όπου η Εθνική, προεξάρχοντος του Παναγιώτη Γιαννάκη (34 πόντοι) νίκησε τους «πλάβι» με 89-74 και τους χάλασε το αριστούργημα! Τόσο σίγουρη θεωρούσαν οι οικοδεσπότες την επικράτηση τους στον τελικό, ώστε (παρά την προ δεκαπενθημέρου ήττα τους από την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Αγώνες στο Καλλιμάρμαρο με 66-62) είχαν δακτυλογραφήσει τα ονόματα των παικτών τους πάνω στα αναμνηστικά διπλώματα. Το αποτέλεσμα; Με το που έληξε ο τελικός έτρεχαν σαν αλλόφρονες να τα σβήσουν με μπλάνκο και να γράψουν από πάνω τα ελληνικά!
Εκτός από τα δυο ποδοσφαιρικά Μουντιάλ, οι Βραζιλιάνοι το φυσάνε και δεν κρυώνει για την αποτυχία τους και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ του 1990, όπου τερμάτισαν τέταρτοι, χάνοντας στον ημιτελικό από την Ιταλία και στον μικρό τελικό από τη Σοβιετική Ένωση. Το χρυσό μετάλλιο σε εκείνη τη διοργάνωση κατέκτησε η Ιταλία, η οποία με τη σειρά της έπαθε νίλα το 2010 στη Ρώμη όπου έμεινε κάτω από το βάθρο. Νικήτρια σε αυτή τη διοργάνωση, για τρίτη φορά στη σειρά και για 15η στα τελευταία 17 Τουρνουά παγκοσμίου βεληνεκούς αναδείχθηκε η Βραζιλία!
Το 2007 οι Ρώσοι είδαν ταυτόχρονα τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: την ίδια στιγμή που ο Χόλντεν εκτελούσε τους Ισπανούς στη Μαδρίτη, οι συμπατριώτες του Γκασόλ άλωναν τη Μόσχα και στέφονταν πρωταθλητές Ευρώπης στο βόλεϊ, για πρώτη φορά στην ιστορία τους αφήνοντας τους οικοδεσπότες στη δεύτερη θέση.
Οι Ισπανοί έχουν... λερωμένη τη φωλιά τους και στο γουότερ πόλο: το 1992 στη Βαρκελώνη η αρμάδα του Μανουέλ Εστιάρτε ήταν το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, αλλά στον τελικό που αποτελεί την επιτομή του θρίλερ και συν τοις άλλοις υπήρξε επεισοδιακός ηττήθηκαν από την Ιταλία (9-8) με το γκολ του Φεντινάντο Γκαντόλφι 32 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της τέταρτης παράτασης!!!
Επίσης η Ισπανία έμεινε κάτω από το βάθρο σε τρία Παγκόσμια (Μαδρίτη/1986, Βαρκελώνη/2003, Βαρκελώνη/2013) και σε τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (Βαρκελώνη/1970, Σεβίλλη/1997, Μάλαγα/2008) που έχει διοργανώσει. Ηχηρή αποτυχία σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1981 στο Σπλιτ, ωστόσο το μεγαλύτερο χουνέρι στα χρονικά είναι αυτό το οποίο υπέστησαν οι (κυρίαρχοι του παιχνιδιού και χρυσοί Ολυμπιονίκες της προηγούμενης χρονιάς στο Σίδνεϊ) Ούγγροι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2001 στη Βουδαπέστη, όπου τερμάτισαν τρίτοι γνωρίζοντας την μοιραία ήττα από την Ιταλία στον ημιτελικό με 8-7.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου