Παρεμπιπτόντως και προς αποκατάσταση της ιστορικής, αλλά και της δικής του μνήμης, η πατρότητα της έκφρασης ανήκει στον συχωρεμένο γενικό διευθυντή της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Θεόδωρο Μπαλφούσια, ο οποίος τη λανσάρησε λίγους μήνες μετά τον απροσδόκητο και πέραν πάσης (όχι μονάχα λογικής, αλλά και) φαντασίας θρίαμβο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987.
Αυτό έμελλε να γίνει το σύνθημα των νεόκοπων πρωταθλητών Ευρώπης στο Προολυμπιακό Τουρνουά της επόμενης χρονιάς στο Σερτόγκενμπος και στο Ρότερνταμ, που δυστυχώς δεν σήκωσε την... αερογέφυρα μέχρι τη Σεούλ.
Εγώ όμως τολμώ να σηκώσω μια αερογέφυρα ανάμεσα σε δυο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού (και όχι μόνο) αθλητισμού, που όποια στεγανά κι αν τους χωρίζουν, συν τα 18 χρόνια της ηλικίας, είναι tale quale στην ψυχοσύνθεση, στο πάθος, στο λεγόμενο leadership, στην αφοσίωση, στη φανατίλα και στη διαχρονική υπόσταση τους ως θεματοφύλακες των εθνοσήμων!
Παναγιώτη Γιαννάκη και Γιώργου Καραγκούνη το διπλό, πλην κοινό ανάγνωσμα...
Εδώ οφείλω ν' ανοίξω μια παρένθεση, διότι πέραν της αμοιβαίας εκτίμησης τους, ο καθένας είναι φίλα διακείμενος στο άθλημα, που διακονεί ο άλλος.
Τούτο δεν το εικάζω, αλλά το ξέρω καλά, διότι το έχω συζητήσει και με τους δυο, χώρια η προσωπική μαρτυρία μου: όντας γείτονας και κατά τέσσερα χρόνια νεότερος του “Δράκου” τον θυμάμαι, έστω και αμυδρά, ως πολλά υποσχόμενο σέντερ φορ της Προοδευτικής, την οποία εγκατέλειψε όταν τον είδε ο (παράγοντα του Ιωνικού και μετέπειτα του Αρη Νικαίας) Δάμων Δαμιανίδης, τον απήγαγε, του έδωσε ένα δεκάρικο για να βγάλει μια φωτογραφία ταυτότητας και τον “έγραψε” στην ομάδα μπάσκετ του Ιωνικού!
Ο Γιαννάκης έχει και μάλιστα πολύ τεκμηριωμένη άποψη για το ποδόσφαιρο κι αυτό το διαπίστωσαν όσοι το αγνοούσαν, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, βλέποντας τον και ακούγοντας τον να την εκφέρει στο πάνελ της Μουντιαλικής εκπομπής της ΝΕΡΙΤ, παρέα με εξπέρ του είδους.
Α, για να μην το ξεχάσω: ευρισκόμενος πάλι σε ένα πάνελ ποδοσφαιρικής τηλεοπτικής εκπομπής, ορίζοντας τα όρια της ταχυδύναμης και σκιαγραφώντας το προφίλ του Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Γιαννάκης είχε πει μια ολόσωστη κουβέντα, που τη χρησιμοποιούσε και στην μπασκετική καθομιλουμένη του...
Το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα τρέχεις, αλλά πόσο γρήγορα μπορείς να σταματήσεις!
Δεν ξέρω εάν τα αθλητικά πρωτόλεια του Καραγκούνη περιελάμβαναν, έστω και υπό μορφήν αστερίσκου το μπάσκετ, μπορώ όμως να βεβαιώσω το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τη... σπυριάρα μπάλα: το διαπίστωσα τον Μάιο του 2013, όταν στο περιθώριο του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, πήγα στο σπίτι του στο Λονδίνο για μια συνέντευξη (στον ΟΤΕ ΤV) και αντί να του την πάρω εγώ για το ποδόσφαιρο, μου την πήρε αυτός για το μπάσκετ!
Αστειεύομαι, αλλά για κάμποση ώρα μιλάγαμε για το μπάσκετ και μάλιστα εάν η Φούλαμ δεν είχε να παίξει έναν εκτός έδρας αγώνα Κυπέλλου, ήταν έτοιμος να σκάσει μύτη στην O2 Arena για να παρακολουθήσει τους αγώνες...
Οι βίοι τους, λοιπόν, είναι πολύ πιο παράλληλοι από αντίθετοι, αλλά περισσότερο από το τι ξέρει ο ένας για τον άλλον και για το άθλημα του άλλου, ο κοινός λογαριασμός τους έχει να κάνει με τον ίδιο μοναδικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το παιχνίδι και την αφοσίωση που του επιδεικνύουν.
Τώρα μάλιστα που είναι πολύ της μόδας οι καρδούλες τις οποίες σχηματίζουν με τα δάχτυλα τους οι απανταχού της Γης ποδοσφαιριστές για να πανηγυρίσουν ένα γκολ, φρονώ πώς αυτές αποτελούν οικόσημα για τους δυο τους.
Μοιάζουν παντού, σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι μιας βιοτεχνίας που έκλεισε!
Διαθέτουν και οι δυο-και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό- αρετές που μολονότι πολύς κόσμος τις θεωρεί πλέον παλιομοδίτικες, εντούτοις έχουν ακόμη πολύ μεγάλη πέραση: το ασίγαστο πάθος, τη μεγάλη καρδιά, τη γενναιότητα, τον αλτρουισμό, την αυτοθυσία, την ηγετική φυσιογνωμία, την πίστη στις παραδόσεις, τον ηρωισμό που σηκώνουν δίκην λαβάρου στην υπεράσπιση των βωμών και των εστιών!
Ο Γιαννάκης παλαιότερα και ο Καραγκούνης στη σύγχρονη εποχή αγωνίζονται λες και κάθε ματς είναι το τελευταίο της ζωής τους, λες και στο σφύριγμα του διαιτητή ή στον ήχο της κόρνας, επέρχονται η συντέλεια του κόσμου, η αποκάλυψη και η Δευτέρα Παρουσία!
Ο συχωρεμένος ο Γιάννης Κυράστας είχε χαρακτηρίσει τον Γιώργο “κολλημένο με την μπάλα” και το ίδιο κόλλημα έφαγε εξ απαλών ονύχων και ο “δράκος”, που δεν άφηνε τίποτε να πέσει κάτω...
Και για τον Γιαννάκη και για τον Καραγκούνη η αφοσίωση στο άθλημα και η (ερασιτεχνική κατά βάθος και άδολη) αγάπη τους για το παιχνίδι τους κάνει να ξεχωρίζουν ή ακόμη και να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα της κρατούσας άποψης, σε όλα τα επίπεδα: της ηλικίας, των αντοχών, της πεποίθησης τους ότι ακόμη και στα σαράντα τους μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί, να αποστρέφονται (όπως ο διάολος το λιβάνι) και να απεχθάνονται την ήττα και να μην δέχονται τίποτε αριστίνδην και τιμής ένεκεν!
Μοιάζουν ακόμη και στην αναισθησία και στον... αντιεπαγγελματισμό τους, διότι αμφότεροι έχουν... λερωμένη τη φωλιά τους, όταν αγνόησαν σοβαρούς τραυματισμούς και ενώ κάθε άλλος στη θέση τους θα τα παράταγε και θα έτρεχε στο πλησιέστερο εφημερεύον νοσοκομείο, ελόγου τους συνέχισαν το χαβά τους...
«Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε», όπως λέει κι ένα παλιό ανέκδοτο με τον τύπο που μάζευε τα... εντόσθια του από τον δρόμο!
Για να μη θεωρηθεί ότι υπερβάλλω και για να δώσω διευθύνσεις και ονόματα υπενθυμίζω ότι ο Καραγκούνης έπαιξε κορώνα γράμματα την καριέρα του όταν ήταν ακόμη 25 χρονών: αυτή η ιστορία εκτυλίχθηκε στον αλησμόνητο επαναληπτικό με την Μπαρτσελόνα, στις 9 Απριλίου του 2002, στο «Καμπ Νου», όπου έσφιξε τα δόντια και αγωνιζόταν σφαδάζοντας επί 25 λεπτά μέχρι (στο 44ο λεπτό) να τον μαζέψουν σηκωτό από το τερέν!
Εκείνο το βράδυ ο «Τυπάρας» είχε πάθει ρήξη χιαστού, αλλά δεν το πήρε χαμπάρι με την πρώτη και έμεινε στο μετερίζι του έως τη στιγμή που ο Μαρκαριάν σήκωσε τον Μικάελσεν και τον έκανε αλλαγή.
Ο βίος και η πολιτεία του Γιαννάκη είναι γεμάτος από τέτοια ανδραγαθήματα: ως γνωστόν ο «δράκος» αποτελεί ένα σπανιότατο ιατρικό «case study», διότι αγωνιζόταν σε όλη την καριέρα του με ατροφικούς και σχεδόν ανύπαρκτους πρόσθιους χιαστούς συνδέσμους! Αυτό του το «μπουμπούνισε» το 1982 στη Βοστώνη ο (γιατρός των Σέλτικς) δόκτορ Λιντς και ο μπαγάσας το κράταγε ως επτασφράγιστο μυστικό επί 15 συναπτά έτη και το αποκάλυψε όταν βγήκε στη σύνταξη!
Εχω και μια άλλη συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία από τον Γιαννάκη: δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι έπαιξε κόντρα στον Ολυμπιακό ανήμερα της κηδείας του πατέρα του (!), ούτε στους εμετούς που ξέρναγε στη διάρκεια του ημιτελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων του '93 με τη Σαραγόσα, αλλά σε αυτό το οποίο συνέβη το 1981 σε έναν αγώνα Ιωνικός - ΑΕΚ στο γήπεδο του «Πλάτωνα»: μόλις στο δεύτερο λεπτό κτύπησε στο χέρι, αλλά ενώ πονούσε αφόρητα συνέχισε να παίζει και μάλιστα πέτυχε 44 πόντους, υπό το βλέμμα του τότε προέδρου της Σινουντίντε Μπολόνια, Τζίτζι Μπορέλι, που ενδιαφερόταν για τη μεταγραφή του.
Στο τέλος του αγώνα τον πήγαν στο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, όπου διαγνώσθηκε κάταγμα σκαφοειδούς!
Εκτός όλων των άλλων, αυτά τα δυο ιερά τέρατα τα ενώνει και η κατάνυξη η οποία δέσποζε στο “κύκνειο” άσμα τους στις εθνικές ομάδες, των οποίων υπήρξαν αρχηγοί: για μεν τον Γιαννάκη ήταν ο αγώνας για την πέμπτη θέση με αντίπαλο τη Βραζιλία, στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Ατλάντα στις 2 Αυγούστου του 1996, για δε τον Καραγκούνη η πρώτη χιαστί αναμέτρηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κόντρα στην Κόστα Ρίκα, στις 29 Ιουνίου του 2014 στο Ρεσίφε.
Στην 351η συμμετοχή του ο Παναγιώτης βγήκε νικητής (91-72, με τρεις πόντους) και το ίδιο βράδυ, όπως είχε προαναγγείλει, έριξε τους τίτλους τέλους της μακράς και ένδοξης καριέρας του (ταυτόχρονα με τον αντίπαλο του σε αυτό το ματς, Οσκάρ Σμιντ), ενώ ο Γιώργος έφυγε ηττημένος και ανικανοποίητος, χωρίς ωστόσο να αποσύρεται από την ενεργό δράση...
Α. να, άλλο ένα κοινό στοιχείο: ο Καραγκούνης είπε το «αντίο» στη Βραζιλία και ο Γιαννάκης με αντίπαλο τη Βραζιλία!
Ημουν παρών ως λαθρεπιβάτης σε αυτή την απρογραμμάτιστη κατανυκτική τελετή της αποχώρησης του Γιαννάκη: μετά το ματς με τη Βραζιλία ο ίδιος ζήτησε απ' όλα τα μέλη του επιτελείου (Δενδρινός, Τσάβας, Αστεριάδης, Μάμμας και οι λοιποί) να φύγουν και να κλείσουν την πόρτα, διότι ήθελε να μοιρασθεί εκείνη την ιερή στιγμή με τους έντεκα συντρόφους του...
Βγήκαν έξω οι υπόλοιποι, αλλά έμεινε μια χαραμάδα ανοικτή κι από εκεί είδα ένα θέαμα που μου προκάλεσε σοκ: τον Γιαννάκη καθισμένο να εκφωνεί τον τελευταίο λόγο του και τους έντεκα παίκτες (που όπως και ο “δράκος” φορούσαν τα δάφνινα στεφάνια τα οποία απένεμαν οι διοργανωτές στους συμμετέχοντες) να έχουν βουρκώσει.
Αυτό ήταν ένα ιδανικό και ονειρεμένο αντίο: έντεκα μαντραχαλάδες (Φασούλας, Χριστοδούλου, Σιγάλας, Οικονόμου, Παπανικολάου, Μπακατσιάς, Παταβούκας, Ρεντζιάς, Κακιούσης, Αγγελίδης) να κλαίνε με αναφιλητά αποχαιρετώντας τον αρχηγό τους!
Σκηνικό βγαλμένο, θαρρείς, από αρχαία τραγωδία, με τον Γιώργο Σιγάλα να λέει βγαίνοντας από τα αποδυτήρια μια φράση που περιέγραφε το μεγαλείο της στιγμής...
«Δεν κλαίμε επειδή φεύγει ο Γιαννάκης, αλλά επειδή φεύγει αυτός που είναι το ίδιο το μπάσκετ»!
Δεν ξέρω-διότι δεν ήμουν παρών-εάν αναλόγως φορτισμένες και δυνατές ήταν και οι στιγμές που σημάδεψαν το αντίο του Καραγκούνη, αλλά απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, διαβάζοντας τα ρεπορτάζ (τόσο από τα αποδυτήρια, όσο και από το δείπνο) κι εκεί η συγκίνηση περίσσευε.
Πλάκα πλάκα και οι δυο επίλογοι γράφτηκαν ερήμην των προπονητών τους: κι αν ο Δενδρινός έμεινε έξω διότι του(ς) το ζήτησε ο «Δράκος», ο Σάντος ήταν ήδη φευγάτος , σε μια υπόθεση που χαλάει τη μόστρα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και αφήνει πολύ κόσμο εκτεθειμένο, μηδέ του Φερνάντο εξαιρουμένου...
Εδώ πάλι ταιριάζει μια σοφή κουβέντα που έλεγε ο Γιαννάκης, όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας και κυρίως στην ταραχώδη αποστολή του 2007 για το Ευρωμπάσκετ στην Ισπανία...
«Ανεξαρτήτως από το τι καταφέρνουμε σε μια διοργάνωση, ο βασικός στόχος μας είναι να γυρίζουμε όλοι μαζί και πιο φίλοι απ' όσο ήμασταν όταν φύγαμε»!
Χθες το απόγευμα -και παρά το καλό αποτέλεσμα, τα μέλη της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, ενώ έφυγαν μαζί κι αγαπημένα, γύρισαν χώρια και τσακωμένα ή δεν γύρισαν καθόλου κι αυτό αποτελεί ένα αναπόφευκτο στίγμα στο εδώ και δέκα χρόνια καθαρό κούτελο της...
Α, επειδή είμαι δεδηλωμένο και μάλιστα υψηλόβαθμο μέλος της «μπασκετικής μασονίας», σπεύδω να διευκρινίσω ότι την ίδια αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και το σκορποχώρι στην περυσινή επιστροφή της Εθνικής ομάδας από το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, απ' όπου ο καθένας γύριζε όποτε του κάπνιζε!
Το απέκτησαν, φαίνεται, αυτό το χούι εσχάτως οι επίσημες αγαπημένες κι ελπίζω πως δεν θα μας προσβάλει πάλι την αισθητική, αλλά κυρίως την ηθική στις 15 Σεπτεμβρίου (και όχι νωρίτερα), όταν θα γυρίζει η Εθνική μπάσκετ από την Ισπανία... Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου