Ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο αυτό που βλέπει από τον ΠΑΟΚ φέτος. Άλλος μπορεί να μιλήσει για τον σούπερ Μακ που παιχνίδι με παιχνίδι τρελαίνει ολοένα και περισσότερο τον κόσμο του ΠΑΟΚ.
Άλλος μπορεί να σταθεί στην πολύ αποτελεσματική γραμμή που, εκτός του Σλοβάκου, έχει Κλάους, Περέιρα, Σαλπιγγίδη και… Ρατς μπαλαντέρ.
Άλλος στα μηχανάκια Κάτσε και Τζανδάρη που «κουμπώνουν» στην εμπειρία του Τζιόλη και την ποιότητα του Μαντούρο, όταν είναι υγιής, και δημιουργούν μία πολύ αξιόπιστη μεσαία γραμμή.
Άλλος στο πλεονέκτημα που διαθέτει ο ΠΑΟΚ με έναν τερματοφύλακα-λίμπερο στη σύνθεσή του όπως ο Γλύκος.
Άλλος στον αναγεννημένο Σκόνδρα που σε κάθε ματς που αγωνίζεται «φωνάζει» με την απόδοσή του στον Ρανιέρι να τον προσέξει.
Και άλλος στο γεγονός ότι ακόμη και παίκτες που θεωρούνταν «τελειωμένοι» για τον ΠΑΟΚ, όπως, ο Κατσικάς, αρχίζουν και γίνονται απαραίτητα γρανάζια στη λειτουργία της ομάδας και φθάνουν στο σημείο, όπως χθες, να παίρνουν και τον τίτλο του «ήρωα».
Στην υποκειμενική, ούτως ή άλλως, ματιά, με την οποία αντιμετωπίζει ο καθένας μας το θέμα… νέος ΠΑΟΚ, θέλω να καταθέσω αυτό που εμένα μου κάνει τρομερή εντύπωση.
Η σκέψη αυτή μου ήρθε πολύ έντονα στο μυαλό όταν είδα τον Ρόμπερτ Μακ, προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, να κάνει ολόκληρη κούρσα από την επίθεση στην άμυνα για να καλύψει το κενό του Ρατς που είχε ανέβει στην προηγούμενη φάση και κατάφερε να μπλοκάρει την αντεπίθεση του Παναιτωλικού που κατέληξε τελικά σε ένα κόρνερ.
Λίγη ώρα αργότερα, είδα και τον Σαλπιγγίδη, σαν… γνήσιος στόπερ να βάζει στοπ στο πολύ επικίνδυνο σουτ που επιχείρησε μέσα από την περιοχή ο Κάμπελ και φυσικά στο τέλος του αγώνα τον Κατσικά να… υποδύεται τον τερματοφύλακα.
Αυτά τα παραδείγματα αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι στον ΠΑΟΚ του Άγγελου Αναστασιάδη, το «εγώ» των παικτών δεν μπαίνει σε καμία περίπτωση πάνω από την ομάδα. Όλοι θυσιάζονται για το καλό του συνόλου, γιατί γνωρίζουν πως μόνο έτσι θα μπορέσουν να φτιάξουν και αυτοί ένα καλό όνομα στην ποδοσφαιρική αγορά. Ο προπονητής τους , αλλά και κάποιες παλιές καραβάνες όπως ο Ρατς, ο Σαλπιγγίδης τους έχω περάσει αυτό τον τρόπο σκέψης.
Αντίθετα, πέρυσι, ο Χουμπ Στέφενς είχε αποτύχει να καταφέρει κάτι παρόμοιο-δεν έφταιγε μόνο αυτός-αφού υπήρχε η νοοτροπία ότι με μεγάλα ονόματα και φημισμένο προπονητήβ ο ΠΑΟΚ μπορεί να πετύχει τα πάντα.
Σίγουρα,
ο φετινός ΠΑΟΚ είχε νάγκη από ένα χαφ της ποιότητας του Νάτχο ή ένα
εξτρέμ με τον πλουραλισμό κινήσεων του Στοχ, όμως δεν μπορώ να φανταστώ
ότι ο Σλοβάκος θα έκανε ποτέ αυτό που είδαμε από τον συμπατριώτη του
Ρόμπερτ Μακ χθες.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου