Αυτή, φυσικά, είναι η ίδια Τσέλσι, που συνέδεσε την άνοδό της με σοκ και δέος στο μεταγραφικό παζάρι, η ίδια Τσέλσι που έσπασε το βρετανικό μεταγραφικό ρεκόρ την προηγούμενη δεκαετία και η ίδια Τσέλσι που μόλις σταμάτησε να γράφει επιταγές των 90 εκατομμυρίων για να δώσει στον Μουρίνιο την πιο πλήρη, κατά πολλούς, ομάδα της Premier League.
Παρόλα αυτά, ο Μουρίνιο δεν ήταν εντελώς λάθος. Η Τσέλσι δεν ξόδεψε περισσότερα χρήματα από όσα έβγαλε φέτος το καλοκαίρι, αφού οι αγορές τους σχεδόν καλύφθηκαν από τις ακριβές πωλήσεις του Νταβίντ Λουίζ και του Ρομέλου Λουκάκου. Αν δει κάποιος το
20014 στο σύνολό του, δεν είναι σχεδόν καθόλου χαμένοι, ευχαριστώντας τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που τους έδωσε 38 εκατομμύρια λίρες για τον Χουάν Μάτα τον Ιανουάριο.
Μπροστά από τους υπόλοιπους
Το πρόβλημα είναι ότι η ορολογία του Ζοσέ είναι πολύ απλοϊκή. Αυτό που έχει γίνει η Τσέλσι δεν ταιριάζει απλά στον παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ συλλόγων που πουλάνε και συλλόγων που αγοράζουν. Μεταξύ θυμάτων και θυτών. Χρειάζεται μια διαφορετική κατηγοριοποίηση, η οποία είναι: ομάδες που δούλεψαν για να θριαμβεύσουν στην εποχή του Financial Fair Play και ομάδες που δεν το έκαναν.Το ματς την προηγούμενη Κυριακή με την Μάντσεστερ Σίτι ήταν μια μάχη ανάμεσα σε ένα σύλλογο που βλέπει τους οικονομικούς ελέγχους της UEFA ως εμπόδιο και σε έναν που τους χρησιμοποίησε ως ευκαιρίες. Είναι δύσκολο να λυπηθεί κανείς για τη Σίτι, βλέποντας τις
τεράστιες δαπάνες της τα τελευταία χρόνια και την πληθωριστική επίδραση που είχε στην υπόλοιπη μεταγραφική αγορά, αλλά χωρίς αμφιβολία αυτό το καλοκαίρι οι κινήσεις της περιορίστηκαν από την τιμωρία της UEFA για παραβίαση του FFP.
To μέγεθος του ρόστερ, οι μισθοί και οι δαπάνες για μεταγραφές, όλα περιορίστηκαν από την ποινή. Ήταν η αδυναμία τους να μειώσουν επαρκώς τους μισθούς τους που τελικά τους εμπόδισε να νικήσουν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για την απόκτηση του Φαλκάο. Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλο το ρόστερ τους στο Champions League, λόγω των περιορισμών.
Η Τσέλσι, από την άλλη, απλά δεν έχει τέτοιου είδους εμπόδια. Η ζημία τους τα τελευταία δύο χρόνια ήταν άνετα μέσα στο φράγμα των 38 εκατομμυρίων του FFP. Και δείχνει καλύτερα προετοιμασμένη από κάθε άλλο αντίπαλο εντός και εκτός συνόρων, με πιθανή την εξαίρεση της Μπάγερν Μονάχου.
Καθηγητές στο... εμπόριο
Για να καταλάβει κανείς το γιατί, βοηθάει να φανταστεί ότι η Τσέλσι είναι δύο ξεχωριστές επιχειρήσεις. Η μία, με επικεφαλής τον Μουρίνιο που ενδιαφέρεται για νίκες, τρόπαια και ακόμα μεγαλύτερη εκτόξευση της φήμης του Πορτογάλου. Εντελώς διαφορετική από αυτό, ωστόσο, είναι η άλλη, που έχει γίνει όπλο για το σύλλογο, η συναλλαγή των παικτών. Αυτή η επιχείρηση έχει περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια παίρνοντας ταλέντα από όλη την Ευρώπη, κρατώντας τα στη βάση της για δύο χρόνια και δίνοντάς τα σε δανεισμούς. Πολλοί πηγαίνουν στην Φίτεσε, την ανεπίσημη θυγατρική της Τσέλσι στην Ολανδία. Άλλοι, όπως ο Λουκάκου ή ο Κουρτουά, στέλνονται σε μια καλή ομάδα στην Premier League ή στο εξωτερικό.Περιστασιακά, αυτές οι δύο επιχειρήσεις συναντιόνται. Ο Κουρτουά επέστρεψε από την Ατλέτικο Μαδρίτης το καλοκαίρι και πήρε τη θέση του Τσεχ ως βασικός τερματοφύλακας. Ο Λουκάκου, σύμφωνα με τον Μουρίνιο, θα είχε επιστρέψει αν ήταν διατεθειμένος να είναι δεύτερος πίσω από τον Ντιέγκο Κόστα.
Για το μεγαλύτερο διάστημα ωστόσο, οι δρόμοι τους διαχωρίζονται. Ο στόχος των συναλλαγών της Τσέλσι είναι να φέρνει παίκτες για να τους χρησιμοποιήσει ο Μουρίνιο. Το ποδόσφαιρο στο κορυφαίο επίπεδο είναι τόσο ανταγωνιστικό τώρα, τα περιθώρια τόσο στενά, που μόνο οι έτοιμοι αστέρες τα καταφέρνουν. Δεν υπάρχει πια χρόνος για να επιτραπούν τα σε έναν νεαρό τα λάθη που είναι τόσο σημαντικά για την ανάπτυξή του.
Oπότε, όταν ένα από τα ταλέντα φτάνει στο πικ της αγοραστικής αξίας του, θα πουληθεί. Το καλύτερο παράδειγμα δεν είναι ο Λουκάκου, αλλά ο συμπαίκτης του στην Εθνική Βελγίου, Κέβιν Ντε Μπρούιν, ο οποίος πουλήθηκε στη Βόλφσμπουργκ αποφέροντας σημαντικό κέρδος, παρά τις λίγες εμφανίσεις του με τη φανέλα της Τσέλσι. Αυτό δεν είναι ένα σύστημα υποδομών σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει. Η Τσέλσι συμπεριφέρεται (εντελώς νόμιμα) σαν τους εργολάβους. Αγοράζουν παίκτες όχι για να τους χρησιμοποιήσουν, αλλά για να τους εκτινάξουν την αξία.
Η ευφυΐα αυτής της δομής έγκειται στο ότι η Τσέλσι κερδίζει διπλά. ΣΕ όρους FFP εξασφαλίζει ότι οι επενδύσεις της ακαδημίας δεν θα επηρεάσουν τα συνολικά έξοδα, οπότε αγοράζοντας νέους μειώνει ενεργά το παθητικό. Αλλά τα κέρδη από τις πωλήσεις τους μετρούν,
αυξάνοντας την αγοραστική δύναμη του Μουρίνιο. Οι «Μπλε» δεν είναι ούτε κλαμπ που αγοράζει, ούτε κλαμπ που πουλάει. Αυτός ο διαχωρισμός παραείναι απλοϊκός. Έχουν γίνει έμποροι και είναι τέλειοι σε αυτό.
Παίζοντας το παιχνίδι
Κάθε σύλλογος σε κορυφαίο επίπεδο τα τελευταία χρόνια ξοδεύει χρήματα για να προσλάβει δικηγόρους και λογιστές, ώστε να βρει «παράθυρα» στο FFP. Η αγορά συλλόγων στις ΗΠΑ και την Αυστραλία από τη Μάντσεστερ Σίτι έγινε με αυτή τη σκέψη. Οι υποταγές της Σίτι στο FFP περιλαμβάνουν σημαντικά έσοδα από την πώληση πνευματικής ιδιοκτησίας τους σε συνεργαζόμενους συλλόγους.Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί, για παράδειγμα, η Μέλμπουρν Σίτι ίσως αγοράσει έναν παίκτη υψηλού προφίλ και τον δανείσει μετά πίσω στην Αγγλία. Αυτό ήδη συνέβη με την Νιου Γιορκ Σίτι και τον Φράνκ Λάμπαρντ, ενώ το δίκτυο της Red Bull στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιεί τη σχέση που υπάρχει για να κάνει το ίδιο.
Ίσως αυτή είναι η απάντηση της Σίτι. Μέχρι στιγμής όμως, η Τσέλσι είναι ένα βήμα μπροστά από τον καθένα όταν καλείται να παίξει αυτό το παιχνίδι. Οι οικονομικοί έλεγχοι αναμένονταν να κηρύξουν μια νέα αρχή στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Η Τσέλσι, περισσότερο από τον καθένα, νιώθει σαν το σπίτι της...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου