ADVERTISEMENT
"Υπάρχουν δυο κατηγορίες προπονητών: αυτοί που μόλις απολύθηκαν κι αυτοί που θα απολυθούν στο μέλλον"!
Εδώ και μερικές ώρες ο Γιώργος Μπαρτζώκας συνειδητοποιεί μετά θλίψεως ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία και ίσως τώρα συμπάσχει περισσότερο και τον ανταγωνιστή, αλλά κατ' ουσίαν συναγωνιστή του στις προηγούμενες δυο σεζόν: τον Αργύρη Πεδουλάκη, εννοώ, με τον οποίο κονταροχτυπιόταν στα ντέρμπι των αιωνίων, αλλά περισσότερο από τις πράσινες και τις κόκκινες ρομφαίες, οι δυο τους κράδαιναν με υπερηφάνεια τα λάβαρα του... ΣΕΠΚ!
Τον Σύνδεσμο Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης, εννοώ, διότι αμφότεροι οι συνομήλικοι προπονητές προσλήφθηκαν (με μπόλικη δόση επιφυλάξεων των αφεντικών τους και καχυποψίας του κόσμου) από τους Αγγελόπουλους και από τον Γιαννακόπουλο, μετά την ταυτόχρονη αποχώρηση των Σέρβων κουμπάρων και κλήθηκαν να χωρέσουν στα φαρδιά παπούτσια τους, χωρίς μάλιστα να έχουν την πολυτέλεια ή την άνεση να βάλουν σόλες για να μην τους βγαίνουν!
Η αλληγορία που χρησιμοποιώ έχει το ιδεολογικό υπόβαθρο της, διότι κατά το μάλλον ή ήττον και ο Γιώργος και ο Αργύρης έπεσαν στην περίπτωση όχι μονάχα της διαδοχής επιφανών ξένων, αλλά και στις περικοπές των δαπανών και σε μια γενικότερη εκπτωτική λογική (όχι στους στόχους, αλλά) στους προϋπολογισμούς, χώρια οι προσβολές που έφαγαν ο ένας ως Mποχού κι ο άλλος ως Mister Bean!
Λίγους μήνες μετά το βελούδινο διαζύγιο του με τον Παναθηναϊκό ο Πεδουλάκης βρήκε μια καλή δουλειά στην Ούνικς Καζάν και το ίδιο εύχομαι και ελπίζω να συμβεί και στον Μπαρτζώκα, οπότε πάμ' παρακάτω...
Παρακάτω δεν είναι μόνο ο επόμενος (εφόσον ο Μίλαν Τόμιτς θεωρηθεί υπηρεσιακός και προσωρινός) προπονητής του Ολυμπιακού, αλλά και ο προηγούμενος: ο Μπαρτζώκας δηλαδή ο οποίος (με μερικές ώρες καθυστέρηση σε σχέση με την υποψία των δημοσιογράφων ότι θα το έκανε χθες στη συνέντευξη Τύπου) ανέλαβε την ευθύνη και αποχώρησε...
Παρεμπιπτόντως είναι πολύ βαρετή και κενή περιεχομένου η έκφραση "ανέλαβε την ευθύνη", διότι, διάβολε, εάν δεν το κάνει αυτό ο προπονητής, ποιος θα το κάνει; Συν τοις άλλοις τίθεται κι ένα πρακτικό ζήτημα: από τη στιγμή που δεν γίνεται να φύγει μια ολόκληρη ομάδα, είναι ευκολότερο να αποχωρήσει ο προπονητής...
Σε τέτοιες περιπτώσεις λέγεται πως εάν δεν είσαι μέρος της λύσης ενός προβλήματος, τότε είσαι μέρος του ίδιου του προβλήματος: αυτό ακριβώς υπονόησε στην αρχή της αποχαιρετιστήριας δήλωσης του ο ίδιος ο Μπαρτζώκας, αναγνωρίζοντας με φιλοσοφική διάθεση ότι «είναι κάποιες στιγμές που στη ζωή σου οφείλεις να γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει"...
Τι άφησε πίσω του ο Μπαρτζώκας; Ενα τρόπαιο της Ευρωλίγκας (με μια ιστορική πρωτιά μεταξύ των Ελλήνων προπονητών) και μηδέν στα τέσσερα εντός των συνόρων κόντρα στον Παναθηναϊκό, από τον οποίο κρίνεται ο εκάστοτε προπονητής του Ολυμπιακού, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον ομόλογο του στον Παναθηναϊκό, διότι σε αυτή την περίπτωση ο Πεδουλάκης θα γερνούσε στον πράσινο πάγκο!
Α, για να μην το ξεχάσω, επειδή λέγεται και γράφεται κατά κόρον: δεν υπάρχει πιο κατάφωρη αδικία και μεγαλύτερη ανοησία από την άποψη ότι τάχα ο Μπαρτζώκας πήρε την κούπα στο Λονδίνο με τη συνταγή, με την ομάδα και με την κεκτημένη που άφησε πίσω του ο Ντούντα! Ετερον, εκάτερον, διότι καμιά ομάδα δεν καθοδηγείται και κανείς τίτλος δεν κατακτάται κληρονομικώ δικαιώματι, αλλά οι Ελληνες δοκησίσοφοι έχουν τη δική τους κοσμοθεωρία, στην οποία μάλιστα είχαν ξαναμπλέξει τον Ιβκοβιτς, το 1997. Τότε μάλιστα ήταν πολύ πιο αθυρόστομοι λέγοντας πως με την ομάδα του Ξανθού, ο Ντούντα πήρε το triple crown και με τη δική του πήρε από τα τρία το μακρύτερο!
Αλλά, ξέχασα, ζούμε σε μια χώρα που εάν φωνάξεις "Κύριε πρόεδρε" θα γυρίσουν οι μισοί Ελληνες, ενώ στην προσφώνηση "Κύριε προπονητά", θα γυρίσουν όλοι και μάλιστα για να μη χάνουν χρόνο θα βαστάνε στα χέρια τους κι μένα πινακάκι.
Το είχε πει αυτό και ο Ερνέστο Βαλβέρδε σε μια συνέντευξη του (νομίζω στον "Πρωταθλητή"), επικαλούμενος μάλιστα και συγκεκριμένα παραδείγματα ανθρώπων, που τον σταματούσαν στο δρόμο ή τον πλησίαζαν σε εστιατόρια και του έκαναν συστάσεις και παρατηρήσεις!
Δεν προσπαθώ να αποενοχοποιήσω τον Μπαρτζώκα, αλλά δεν θα ήθελα κιόλας να επιβαρύνω το κατηγορητήριο που του έχει απαγγελθεί: προφανώς ο ίδιος ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποια λάθη έκανε και-όσο καιρό διαρκέσει η αγρανάπαυση του, θα αναλογιστεί κι άλλα, που του διέφυγαν μέσα στην πίεση της καθημερινότητας. Στο κάτω κάτω, όπως έλεγε και η Αντζελα Δημητρίου, ουδείς άσφαλτος!
Οπως συμβαίνει με κάθε επαγγελματία, του πρώην προπονητή του Ολυμπιακού του πιστώνονται τα καλά πράγματα, αλλά και του χρεώνονται τα λάθη και οι παραλείψεις...
Το εάν σε έναν αγώνα άργησε να κάνει μια αλλαγή, ή εάν κράτησε τον Σπανούλη περισσότερο απ' όσο έπρεπε στον πάγκο ή εάν διάλεξε ακατάλληλο ξένο συνιστούν (όλα, μα όλα κι ακόμη περισσότερα από αυτά) το ίδιον του επαγγέλματος. Θεωρώ ότι ο προπονητής ξέρει την ομάδα του και το μπάσκετ περισσότερο από καθέναν εξ ημών και γι αυτό κιόλας βγάζω σπυράκια όταν ακούω ή διαβάζω ότι ο τάδε προπονητής δεν είχε πλάνο...
Τι (δεν) με εξέπληξε μαζί του; Το γεγονός ότι "κύλησε" κι αυτός, όπως όλοι οι προκάτοχοι του στον πάγκο του Ολυμπιακού (μετά τον Ιωαννίδη) στη γκρίνια για τη διαιτησία και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ελληνικού πρωταθλήματος. Εγινε δηλαδή κι αυτός άλλος άνθρωπος (όπως είχε συμβεί κυρίως με τον Γιαννάκη), υπό το καθεστώς της πίεσης που δεχόταν για να νικήσει τον Παναθηναϊκό και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση των εγχώριων τίτλων. Οι "πράσινοι" έχουν δημιουργήσει μια δυναστεία μακράς διαρκείας με όλα τα παρελκόμενα της (σε επίπεδο εξουσίας και ελέγχου της κατάστασης), με αποτέλεσμα οι αιώνιοι αντίπαλοι τους να διαμαρτύρονται συνεχώς: άλλοτε έχουν δίκιο κι άλλοτε υπερβάλλουν και δαιμονοποιούν τα πράγματα, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν το μυαλό τους και να χάνουν την πνευματική ισορροπία τους, που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουν τα mind games.
Νευρίαζε εν ώρα υπηρεσίας και στις προηγούμενες δουλειές της σχετικώς μικρής θητείας του στην Α1 (Ολύμπια Λάρισας, Μαρούσι, Πανιώνιος) , αλλά, στον Ολυμπιακό... ξεχείλωσε από το άγχος και την πίεση και εμφανιζόταν συχνά απότομος, είρων, με λυμένο το ζωνάρι για καυγά! Αυτός ήταν ο άλλος εαυτός του ή μάλλον ο άλλος εαυτός των προπονητών του Ολυμπιακού, που νιώθουν σαν να κυνηγούν πότε φαντάσματα και πότε χίμαιρες.
Ο Μπαρτζώκας δεν χρειάστηκε, όσο καιρό βρισκόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού, να πουλήσει οπαδιλίκι, διότι και οι πέτρες της Πεύκης ξέρουν ότι είναι από μικρός "γαύρος". Ως εκ τούτου εκτός από τον ακραιφνώς επαγγελματικό, είχε και τον αμιγώς συναισθηματικό λόγο να θέλει, όσο κανείς άλλος και να επιδιώκει με όλες τις δυνάμεις του να "ρίξει" τον Παναθηναϊκό και να ενθρονίσει τη δική του ομάδα.
Στο τέλος της ημέρας ο Μπαρτζώκας φεύγει κι αφήνει τη δική του κληρονομιά, το δικό του στίγμα και τη δική του εποχή. Αφήνει επίσης μια καλή, αλλά αδικηθείσα από τον ίδιο τον εαυτό της (στον χθεσινό αγώνα) ομάδα, πολύ μόχθο, αμέτρητες εργατοώρες εντός και εκτός γηπέδου, φιλοδοξίες, όνειρα, προσδοκίες, πόθους και καημούς που όλα αυτά τα φιλτράριζε μέσα στη...γαβροσύνη του. Τίποτε από δαύτα δεν είναι αμελητέα ποσότης και μπορεί κανείς (ούτε ο Θεός ο ίδιος) να μην ξέρει εάν και πότε θα επιστρέψει στον Ολυμπιακό, σίγουρα πάντως θα βρίσκεται πάντοτε εκεί και δεν εννοώ μονάχα τις πανηγυρικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το βράδυ της 12ης Μαίου του 2013 στην Ο2 Αrena του Λονδίνου και κοσμούν το ΣΕΦ (ως τοιχογραφία), αλλά και ολόκληρη την ιστορική μνήμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου