Λίγες μετά από το γκολ εκείνο, η Μίλαν απέκτησε το ποσοστό της Κιέβο, με την Τζένοα να διατηρεί το δικό της ποσοστό. Έκανε ντεμπούτο στη νίκη με τη Μπολόνια, ωστόσο δεν κατάφερε να κερδίσει θέση βασικού στους Ροσονέρι και τον Ιανουάριο, με τις τράμπες των συνιδιοκτησιών να συνεχίζονται, κατέληξε στη Τζένοα, ενώ ο Κονστάντ ακολούθησε το αντίθετο δρομολόγιο. Από εκεί επέστρεψε στην Κιέβο ως δανεικός για να κλείσει τη σεζόν.
Επόμενος προορισμός του ήταν η νεοφώτιστη Σασουόλο, η οποία έδειχνε ιδανικός προορισμός για την καθιέρωση. Ωστόσο, στις ιατρικές εξετάσεις, ήρθαν τα πρώτα δυσάρεστα μαντάτα. Ο Ατσέρμπι ένιωθε μια χαρά, ωστόσο ο γιατρός του συλλόγου, Πάολο Μινάφρα, θεώρησε ότι πρέπει να κάνει περαιτέρω εξετάσεις. Στο αριστερό όρχη του βρέθηκε ένας όγκος. Διακομίστηκε αμέσως στο Μιλάνο, προκειμένου να τον αφαιρέσει. Η επέμβαση στέφθηκε με επιτυχία και μέχρι το Σεπτέμβριο, είχε καταφέρει να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Η διαίσθησή του ήταν σωστή. Στη Σασουόλο καθιερώθηκε στην 11άδα, ενώ ακόμα ήταν 25 χρονών, έχοντας περιθώρια για επιπλέον βελτίωση. Η μάχη, όμως, δεν είχε κερδηθεί ακόμα.
Τον Δεκέμβριο, σε ένα αντι-ντόπινγκ κοντρόλ μετά από αναμέτρηση με την Κάλιαρι, στον οργανισμό του βρέθηκαν ανεβασμένα τα ποσοστά της χοριακής γοναδοτροπίνης, μιας ορμόνης που μπορεί να ανεβάσει την τεστοστερόνη. Η Ιταλική Ομοσπονδία τον τιμώρησε, αλλά αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημά του. Η αύξηση της ορμόνης οφειλόταν στον καρκίνο, που είχε επιστρέψει.
Έκανε ένσταση για την ποινή του, την κέρδισε και επέστρεψε στο νοσοκομείο. Μόνο που α υτή τη φορά η μάχη ήταν δυσκολότερη. Έπρεπε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες. «Ναυτία, κόπωση, αϋπνία, απώλεια όρεξης... τουλάχιστον ποτέ δεν έκανα εμετό. Ίσως επειδή πήρα λάθος χάπια. Είχα χιλιάδες διαφορετικά φάρμακα, δεν καταλάβαινα τίποτα πια», δήλωνε στο Sportweek. Πέρασε δύο μήνες στο νοσοκομείο, φτάνοντας, όπως τόνισε ο ίδιος, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. «Ο καρκίνος είναι μια τρομερή ασθένεια που σε χτυπάει τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Χρειάζεται δύναμη, θετική ενέργεια, θάρρος και υπομονή. Είναι σημαντικό να έχεις την συμπαράσταση των φίλων σου και της οικογένειας γα να τα βγάλεις πέρα στους κύκλους της χημειοθεραπείας», τόνιζε.
Φεύγοντας μετά τη θεραπεία, τα πράγματα συνέχιζαν να είναι δύσκολα. Δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί από τον καναπέ και πέρασε μέρες και μέρες βλέποντας μόνο τηλεόραση. Παρακολουθούσε Master Chef, ελπίζοντας να επιστρέψει η όρεξή του. Σταδιακά, άλλαξε την κοσμοθεωρία του. «Όταν ήμουν μόνος στο κρεβάτι μου σκεφτόμουν το πραγματικό νόημα της ζωής. Ανέπτυξα μια σφοδρή επιθυμία να επιστρέψω και να παίξω πάλι». Έχασε το υπόλοιπο της χρονιάς, αλλά επέστρεψε πανέτοιμος για τη φετινή.
Έπαιξε για πρώτη φορά στο 0-0 με τη Σαμπντόρια, δηλώνοντας: «Ήταν το πρώτο μου ματς μετά από 10 μήνες και το συναίσθημα ήταν υπέροχο. Ξεκίνησα να έχω κράμπες μετά το 70', αλλά αυτό είναι φυσιολογικό». Έχασε κάποια παιχνίδια, αλλά σταδιακά επέστρεψε στην 11άδα. Η συμμετοχή του με την Πάρμα ήταν η τέταρτη φετινή. Οι «νεροβέρντι», μετά το 1-1 με τη Γιουβέντους ήθελαν την ισοπαλία στο «εξάποντο» με τους «παρμένσι», με τους οποίους μοιράζονται το στόχο της παραμονής.
Ο Φλόκαρι έκανε το 1-0 και τρία λεπτά αργότερα ήρθε μία από εκείνες τις στιγμές που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο μαγικό. Κομπίνα από στημένη φάση, σέντρα από τα αριστερά και η μπάλα στα δίχτυα. Σκόρερ ο Ατσέρμπι. Αρκετοί σε κερκίδες και αγωνιστικό χώρο «έσπασαν», την ώρα που ο Ιταλός έτρεχε προς τον πάγκο. Ο ιταλικός Τύπος την επόμενη μέρα, τον χαρακτήρισε μεγάλο νικητή.
Το γκολ είναι το λιγότερο. Στα 26 του, πλέον, ελπίζει οι μάχες να συνεχιστούν μόνο μέσα στα γήπεδα....
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου