Σε αυτές τις περιπτώσεις τα εύσημα οφείλουν να έχουν ως αποδέκτη τον προπονητή που δεν επηρεάστηκε από τα πάρε δώσε. Για την ακρίβεια ο Ουνάι Εμερι όχι μόνο δεν δυσκολεύτηκε να στήσει την ομάδα του από την αρχή, αλλά κατόρθωσε μετά τον νικηφόρο περσινό τελικό του Europa League, να την παρουσιάσει ακόμα καλύτερη. Και να φανταστεί κανείς πως στο ξεκίνημα της σεζόν, κανένα απολύτως προγνωστικό δεν την τοποθετούσε στην τετράδα, ενώ δεν ήταν και πάρα πολλά εκείνα που την πρόσθεταν στις ομάδες που θα παλέψουν ξεκάθαρα για τις ευρωπαϊκές θέσεις.
Δεν είναι ότι όλοι αυτοί ήταν άσχετοι. Μία χαρά λογική είχαν οι προβλέψεις τους. Τι άλλο να υποθέσεις κάποιος δηλαδή μετά την πώληση των Ιβάν Ράκιτιτς, Αλμπέρτο Μορένο και Φεδερίκο Φάτσιο; Της έφυγαν δηλαδή ο αρχηγός και κορυφαίος της, ο ηγέτης σέντερ μπακ και το μεγάλο ταλέντο της στα αριστερά της άμυνας, τον οποίο ήθελε ακόμα και η Ρεάλ. Στην θέση τους εκείνοι που αποκτήθηκαν σαν ονόματα δεν έπειθαν.
Βασικά ως αντί-Ράκιτιτς δεν ήρθε κανείς. Ο Αργεντινός με πτωτική πορεία, Εβερ Μπανέγα (από τη Βαλένθια) που ούτως ή άλλως δεν είναι βασικός, δεν κάνει και την ίδια δουλειά με τον Κροάτη. Για την ακρίβεια το ίδιο δεν μπορεί να το κάνει κανείς. Ούτε καν ο εξαιρετικός Πολωνός, Γκέγκορζ Κριτσόβιακ, ο οποίος κάνει τρομερή δουλειά στο γήπεδο, αλλά δεν έχει την κάθετη πάσα και το γκολ.
Στο κέντρο της άμυνας ο 25χρονος Πορτογάλος, Ντανιέλ Καρίτσο που έπαιζε στη Ρέντινγκ, μόνο γνωστός δεν ήταν και στα αριστερά οι Τιμοτέε Κολοτζέτζακ, Μπενουά Τρεμουλινάς δεν συγκρίνονται καν με τον πιτσιρικά Ισπανό που μετακόμισε στη Λίβερπουλ. Και όμως, ακόμα και έτσι, ο Εμερι έκανε τις αλχημείες του, δούλεψε με ό,τι είχε και βρήκε τις ισορροπίες του.
Σε αυτό φυσικά συνέβαλαν τα μέγιστα οι δύο που παρέμειναν. Ο 28χρονος Σενεγαλέζος, Στεφάν Μ’Μπιά που δεσπόζει στο κέντρο και φέτος έχει μεγάλη – για τα δικά του δεδομένα- επιθετική συνεισφορά (3 γκολ), έμεινε ελεύθερος από την Κ.Π.Ρ., ενώ αγοράστηκαν και τα δικαιώματα του 30χρονου Αργεντινού κεντρικού αμυντικού, Νίκο Πάρέχα που είναι πλέον ο ξεκάθαρος ηγέτης αυτής της ομάδας.
Σε αυτούς που κάνουν τη διαφορά, θα πρέπει να προστεθούν οι πιτσιρικάδες δανεικοί από τη Μπαρτσελόνα, Ντένις Σουάρες (1 γκολ, 3 ασίστ), Ζεράρ Ντεουλοφέου (1 γκολ, 2 ασίστ) που κάνουν εξαιρετικές εμφανίσεις στα δύο άκρα, αλλά και ο Αλέιξ Βιδάλ (2 γκολ, 1 ασίστ) που αγοράστηκε από την Αλμερία. Ειδικά αυτοί οι τρεις τελευταίοι είναι… διαόλια, έχοντας τον συνδυασμό ντρίμπλας, ταχύτητας. Εάν ήταν και λίγο λιγότερο ατομιστές, θα έκαναν ακόμα πιο σπουδαία πράγματα.
Στην άμυνα, βασικός δεξιός μπακ είναι ο Κόκε, ενώ στα αριστερά τη γαλλική μάχη έχει κερδίσει ο Τρεμουλινάς. Ωστόσο, για το τέλος αφήσαμε τους δύο που κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά , και αποτελούν τα κύρια συστατικά του επιτυχημένου αγωνιστικού μείγματος. Ο ένας είναι ο Μπέτο. Στα 32 του ο Πορτογάλος πορτιέρο κάνει τις πιο τρελές επεμβάσεις της καριέρας του και έχει σώσει σε πολλές περιπτώσεις την ομάδα.
Ο άλλος είναι φυσικά ο Κάρλος Μπάκα. Ο Κολομβιανός φορ που την Δευτέρα ανακηρύχτηκε κορυφαίος Λατινοαμερικάνος παίκτης για πέρσι στην Ισπανία (σ.σ.: καλύτερος των Μέσι, Ντι Μαρία;) μετράει ήδη 7 γκολ (1 ασίστ) και δείχνει ασταμάτητος. Πλέον ο Εμερι που είναι μόλις ο 7ος καλοπληρωμένος κόουτς της Ισπανίας, θα έχει στη διάθεση του και τον Κέβιν Γκαμεϊρό για την επίθεση (επέστρεψε από σοβαρό τραυματισμό με γκολ). Αυτό θα του επιτρέψει, όπως και πέρσι, να εναλλάσσεται μεταξύ 4-2-3-1 και 4-4-2), κάνοντας την ομάδα του λίγο πιο απρόβλεπτη για τους αντιπάλους.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι η Σεβίλλη μπορεί να πάει μέχρι το τέλος με τόσο τσίτα το γκάζι. Εχει και την Ευρώπη, δίχως όμως να διαθέτει βάθος πάγκου. Κατά συνέπεια θα ξεφουσκώσει. Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν στα τέλη της άνοιξης θα καταφέρει τουλάχιστον να δώσει μάχη για την τετράδα. Εδώ έρχονται λοιπόν κάποια εκπληκτικά στατιστικά να ανατρέψουν τη λογική ακόμα και των πιο δύσπιστων (σ.σ.: δηλαδή και τη δική μου)…
Η Σεβίλλη είναι βάσει συλλογής βαθμών από τις αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου μέχρι τώρα (δηλαδή στις 24 τελευταίες αγωνιστικές) , η κορυφαία του ισπανικού πρωταθλήματος (Σεβίλλη 54, Ατλέτικο 53, Μπαρτσελόνα 52, Ρεάλ 51). Επίσης, το φετινό ξεκίνημα της στη Λίγκα είναι το κορυφαίο στην ιστορία της. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε 7 νίκες, 1 ισοπαλία σε 9 αγωνιστικές. Αυτά είναι τα καλά. Τα άσχημα είναι ότι ακόμα δεν την έχουμε δει να παίζει με τους δύο μεγάλους. Όταν πάντως πήγε στην Ατλέτικο, μάζεψε τέσσερα με κάτω τα χέρια. Από τη στιγμή όμως που έχει τον τρόπο να καθαρίζει τους μικρομεσαίους, τότε θα μπορέσει και να παραμείνει… πρώτη στο χωριό της Primera, δηλαδή αρχηγός στη μάχη των υπολοίπων (εκτός Μπάρτσα, Ρεάλ) και αυτό της είναι κάτι παραπάνω από υπεραρκετό.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου