Οι
εικόνες από τα επεισόδια της περασμένης Κυριακής στη Μαδρίτη ανάμεσα
στους κάφρους της Ατλέτικο και της Λα Κορούνια (δηλαδή από όντα που
προέρχονται από ακραίους πολιτικά χώρους και βρίσκουν χώρο για να
παράγουν βία και στο ποδόσφαιρο) ήταν παραπάνω από σοκαριστικές. Οι
σκηνές με τους κάφρους οπαδούς της Ατλέτικο που πετούν στο ποτάμι τον
ημιθανή από τα χτυπήματα με τις σιδερογροθιές οπαδό είναι βγαλμένες από
τις πιο βάρβαρες στιγμές της εξωγηπεδικής βίας. Είναι οι στιγμές που
ο νους δυσκολεύεται να συλλάβει πώς είναι δυνατόν να ζουν ανάμεσα σε
ανθρώπους τέτοια όντα, τα οποία δεν διστάζουν να δολοφονούν εν ψυχρώ
έναν συνάνθρωπό τους.
Οταν παίρνει μια απόσταση από όλα αυτά και επεξεργάζεται τα τελευταία δεδομένα ο παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο θάνατος μπορεί να φέρει νέα δεδομένα στην ζωή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ισπανία. Κι αν κάνει μια σύγκριση με όσα (δεν) συνέβησαν μετά τον θάνατο του Κώστα Κατσούλη στον αγώνα Ηρόδοτος – Εθνικός, καταλαβαίνει γιατί εκεί είναι Ισπανία και εδώ είναι Ελλάδα.
Οπως και στην Ελλάδα, στην Ισπανία η κυβέρνηση εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή για να δηλώσει την απόφασή της για την πάταξη της ποδοσφαιρικής βίας. Δεν μίλησε όμως αόριστα, αλλά συγκεκριμένα. Είπε καθαρά ότι θέλει να διώξει από τα γήπεδα και την ποδοσφαιρική ζωή τους ultras, τους οργανωμένους φανατικούς οπαδούς όλων των ομάδων.
Κι εδώ συνέβη αυτό, θα σκεφτείς όταν ολοκληρώσεις την ανάγνωση της παραπάνω παραγράφου. Ναι πράγματι κι εδώ η κυβέρνηση καταδίκασε και φώναξε ότι θέλει να πατάξει τη βία. Εφτιαξε μάλιστα και νέο αθλητικό νόμο, ο οποίος προβλέπει πολλά για την πάταξη της βίας. Αλλού είναι η διαφορά.
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε Ισπανία και Ελλάδα κρύβεται στη στάση του ίδιου του ποδοσφαίρου. Της ένοχης ισπανικής αγοράς του ποδοσφαίρου, η οποία είναι το ίδιο ένοχη με την ελληνική. Διότι όπως εδώ, έτσι και εκεί η Ατλέτικο “βάζει πλάτη” στους κάφρους της, τους ανέχεται, ζει μαζί τους, τους μοιράζει εισιτήρια ανεξέλεγκτα, τους αφήνει να βάζουν στο γήπεδο όποιους θέλουν. Σε αντίθεση όμως με τους ελληνικούς συλλόγους, η Ατλέτικο ακολουθεί πλέον τις άλλες μεγάλες ομάδες και αποφασίζει να διαγράψει συνδέσμους οργανωμένων κάφρων. Τώρα που ένιωσε την λαϊκή κατακραυγή, η Ατλέτικο τους διαγράφει και αποφασίζει τουλάχιστον να τους παραμερίσει μέχρι να καταφέρει να τους εξοστρακίσει. Βαδίζει στα βήματα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, που έχουν περιορίσει στο ελάχιστο – τουλάχιστον εντός των κερκίδων – τον χώρο και τη δράση των ακραίων. Και ακριβώς το ίδιο ανακοίνωσε ότι θα πράξει άμεσα η διοίκηση της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.
Με το ρεύμα που δημιουργείται τις τελευταίες ημέρες, μετά την δολοφονία του οπαδού της Ντεπορτίβο, τα ισπανικά media απαιτούν από τους συλλόγους, δηλαδή από το ίδιο το ποδόσφαιρο να αφήσει τα λόγια και να πράξει προκειμένου να απομακρύνει τους κάφρους. Γι' αυτό η Ισπανία έχει τύχη να απαλλαγεί από την εντός και εκτός γηπέδων βία, ή τουλάχιστον να την περιορίσει. Επειδή το ζητά ο ποδοσφαιρόφιλος, το απαιτούν τα media και αναγκάζονται να το αναγνωρίσουν και να το δείξουν με πράξεις οι σύλλογοι, διαγράφοντας αυτούς που παράγουν βία.
Γι' αυτό η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να περιορίσει αισθητά και – πολύ περισσότερο – να διώξει την βία από τα γήπεδά της. Επειδή δεν το ζητά φωνάζοντας δυνατά ο ποδοσφαιρόφιλος, που έχει πλέον παραιτηθεί και αποχωρήσει από τις κερκίδες, επειδή όχι απλώς δεν το απαιτούν τα media αλλά μέχρι που επιδιώκουν την παραμονή των κάφρων, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος εμπορεύεται “δημοσιογραφία” προς αυτούς, και επειδή οι διοικήσεις των συλλόγων όχι απλώς δεν παραμερίζουν τους κάφρους αλλά συνεχίζουν να συνδιοικούν μαζί τους.
Οταν παίρνει μια απόσταση από όλα αυτά και επεξεργάζεται τα τελευταία δεδομένα ο παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο θάνατος μπορεί να φέρει νέα δεδομένα στην ζωή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ισπανία. Κι αν κάνει μια σύγκριση με όσα (δεν) συνέβησαν μετά τον θάνατο του Κώστα Κατσούλη στον αγώνα Ηρόδοτος – Εθνικός, καταλαβαίνει γιατί εκεί είναι Ισπανία και εδώ είναι Ελλάδα.
Οπως και στην Ελλάδα, στην Ισπανία η κυβέρνηση εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή για να δηλώσει την απόφασή της για την πάταξη της ποδοσφαιρικής βίας. Δεν μίλησε όμως αόριστα, αλλά συγκεκριμένα. Είπε καθαρά ότι θέλει να διώξει από τα γήπεδα και την ποδοσφαιρική ζωή τους ultras, τους οργανωμένους φανατικούς οπαδούς όλων των ομάδων.
Κι εδώ συνέβη αυτό, θα σκεφτείς όταν ολοκληρώσεις την ανάγνωση της παραπάνω παραγράφου. Ναι πράγματι κι εδώ η κυβέρνηση καταδίκασε και φώναξε ότι θέλει να πατάξει τη βία. Εφτιαξε μάλιστα και νέο αθλητικό νόμο, ο οποίος προβλέπει πολλά για την πάταξη της βίας. Αλλού είναι η διαφορά.
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε Ισπανία και Ελλάδα κρύβεται στη στάση του ίδιου του ποδοσφαίρου. Της ένοχης ισπανικής αγοράς του ποδοσφαίρου, η οποία είναι το ίδιο ένοχη με την ελληνική. Διότι όπως εδώ, έτσι και εκεί η Ατλέτικο “βάζει πλάτη” στους κάφρους της, τους ανέχεται, ζει μαζί τους, τους μοιράζει εισιτήρια ανεξέλεγκτα, τους αφήνει να βάζουν στο γήπεδο όποιους θέλουν. Σε αντίθεση όμως με τους ελληνικούς συλλόγους, η Ατλέτικο ακολουθεί πλέον τις άλλες μεγάλες ομάδες και αποφασίζει να διαγράψει συνδέσμους οργανωμένων κάφρων. Τώρα που ένιωσε την λαϊκή κατακραυγή, η Ατλέτικο τους διαγράφει και αποφασίζει τουλάχιστον να τους παραμερίσει μέχρι να καταφέρει να τους εξοστρακίσει. Βαδίζει στα βήματα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, που έχουν περιορίσει στο ελάχιστο – τουλάχιστον εντός των κερκίδων – τον χώρο και τη δράση των ακραίων. Και ακριβώς το ίδιο ανακοίνωσε ότι θα πράξει άμεσα η διοίκηση της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.
Με το ρεύμα που δημιουργείται τις τελευταίες ημέρες, μετά την δολοφονία του οπαδού της Ντεπορτίβο, τα ισπανικά media απαιτούν από τους συλλόγους, δηλαδή από το ίδιο το ποδόσφαιρο να αφήσει τα λόγια και να πράξει προκειμένου να απομακρύνει τους κάφρους. Γι' αυτό η Ισπανία έχει τύχη να απαλλαγεί από την εντός και εκτός γηπέδων βία, ή τουλάχιστον να την περιορίσει. Επειδή το ζητά ο ποδοσφαιρόφιλος, το απαιτούν τα media και αναγκάζονται να το αναγνωρίσουν και να το δείξουν με πράξεις οι σύλλογοι, διαγράφοντας αυτούς που παράγουν βία.
Γι' αυτό η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να περιορίσει αισθητά και – πολύ περισσότερο – να διώξει την βία από τα γήπεδά της. Επειδή δεν το ζητά φωνάζοντας δυνατά ο ποδοσφαιρόφιλος, που έχει πλέον παραιτηθεί και αποχωρήσει από τις κερκίδες, επειδή όχι απλώς δεν το απαιτούν τα media αλλά μέχρι που επιδιώκουν την παραμονή των κάφρων, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος εμπορεύεται “δημοσιογραφία” προς αυτούς, και επειδή οι διοικήσεις των συλλόγων όχι απλώς δεν παραμερίζουν τους κάφρους αλλά συνεχίζουν να συνδιοικούν μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου