Αν με ρωτήσετε, τι «κράτησα» από την
προχθεσινή «σούπα» του πολυσυζητημένου ντέρμπυ, θα σας έλεγα χωρίς τον
παραμικρό δισταγμό, ότι ήταν η συγκίνηση που ένιωσα πριν από το
παιχνίδι, στο μικρό «τελετουργικό» της τιμητικής πλακέτας που δόθηκε σε
μια δόξα του ασπρόμαυρου παρελθόντος και βασικού στελέχους της ομάδας,
της πρώτης χρυσής εποχής των Κωνσταντινοπολιτών. Τελετουργικό το οποίο
συμπληρώθηκε με ιδανικό τρόπο και από την εικόνα του Ζλάνταν
Μουσλίμοβιτς να δίνει το σύνθημα της μάχης βροντοχτυπώντας το τύμπανο
των οργανωμένων στην σέντρα της Τούμπας.
Για όσους (παλιούς) έχουν ζήσει την
πορεία της θρυλικής ΠΑΟΚτσήδικης «μακεδονικής φάλαγγας» της πρώτης
χρυσής εποχής του συλλόγου με την ανεπανάληπτη τριπλέτα Κουιρουκίδη,
Γιεντζή, Παπαδάκη, το να βλέπεις εκεί στην καρδιά του «ναού» τον
αυθεντικότερο εκπρόσωπο της, είναι ότι ωραιότερο και πιο συγκινητικό
μπορούσαν να διανοηθούν. Ο θρυλικός «Γιώργαρος», το «λιονταράκι» και η
«ψυχάρα» της ΠΑΟΚτσήδικης άμυνας, αυθεντικός εκφραστής του καθαρού
αγωνιστικού τσαμπουκά και της Σαλονικιότικης λεβεντιάς που δεν
χαμπάριαζε μπροστά στις μαγκιές των Αθηναίων έγραψε την δική του ιστορία
και την υπέγραψε Νεαπολίτικα και μόνον όπως ο ίδιος μπορούσε να το
κάνει. Ναι, συγκινήθηκα και χωρίς να το θέλω, μπήκα στον πειρασμό να
κάνω κάποιες συγκρίσεις με το σήμερα. Βλέποντας κάποιους φοβισμένους και
άνευρους να μην μπορούν να κρατήσουν στα χέρια τους την σκυτάλη που
τους άφησαν οι παλαιότεροι και να «οπισθοχωρούν» απέναντι σε αντιπάλους
που δεν έχουν το μέγεθος να τρομάξουν, ούτε και την σκιά τους.
Ήθελα δεν ήθελα, ξαναέφερα στην θύμηση
μου παιχνίδια εκείνης της εκπληκτικής ομάδας. Την παρακολουθούσα από
πιτσιρικάς. Χασιώτης, Κεμανίδης, Πετρίδης το αμυντικό «οχυρό» από
γρανίτη. Γκολκίπερ ο Λάκης Πρόγιος. Στο κέντρο ο δαντελένιος Τσίντογλου
με τον αείμνηστο «Τσατάλα» (Μήτσο Καλογιάννη). Μπροστά η φοβερή τριπλέτα
που προαναφέραμε και εξτρέμ ο ζογκλέρ Κιουρτζής και εναλλάξ ο
Χουρμπουλιάδης με τον Αγγελίδη (Τάταρο). Η αναφορά μου σε ένα ένδοξο
παρελθόν γίνεται με αφορμή –όπως προανέφερα- το τελετουργικό της τιμής
που έγινε σε έναν θρύλο του παρελθόντος. Είναι αλήθεια ότι κάπως
αυθαίρετα και θέλοντας να συνδέσω και να συσχετίσω κάποια πράγματα και
κάποιες αξίες που έχουν υποβαθμιστεί και απαξιωθεί, πρόσθεσα στην
συγκίνηση μου για την εμφάνιση του Γιώργου Χασιώτη και την εικόνα του
Ζλάνταν Μουσλίμοβιτς να χτυπά το τύμπανο των οργανωμένων. Εκείνη την
στιγμή σκέφτηκα πως αυτός ο «ξένος» από τότε που έφυγε από την Τούμπα
μέχρι και σήμερα έχει να επιδείξει μια αδιαπραγμάτευτη αγάπη (σχεδόν
πίστη) για τον λαοφιλή ΠΑΟΚ. Άπειρες είναι οι διαδικτυακές παρεμβάσεις
του υπέρ της ομάδας που όπως ο ίδιος το δηλώνει συνεχώς είναι ο
μεγαλύτερος οπαδός της.
Ο «Γιώργαρος» και το «αλάνι» με
«έφτιαξαν» προχθές το βράδυ. Για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό ένιωσα
ένα ιδιαίτερο συναίσθημα που έχει σχέση με την περηφάνεια και με
κάποιες λησμονημένες αξίες που έχουν εξαφανιστεί από την Τούμπα. Όπως
είναι η γενναιότητα, η λεβεντιά και η ευψυχία. Χωρίς αυτές τις αξίες,
κάποιοι θα πρέπει να το καταλάβουν ότι δεν μπορούν να στηθούν μεγάλες
ομάδες. Αν οι υπεύθυνοι στον ΠΑΟΚ μπορέσουν να μπολιαστούν με κάποιες
από αυτές τότε υπάρχει πιθανότητα ο «κατήφορος» να σταματήσει. Αν όχι,
τότε θα υπάρξει συνέχεια. Δεν ξέρω αν η «σύνδεση» των δυο «περιστατικών»
και της συμπεριφοράς των δυο πρωταγωνιστών οδήγησαν και εσάς όπως και
εμάς στους ίδιους συσχετισμούς συμβολισμούς.
Σ.Σ. Ο αναγνώστης μας, κύριος Παναγιώτης
Χρυσόπουλος θέλει να πάρει μια απάντηση στην ερώτηση, αν θεωρείται
δόκιμη ποδοσφαιρικά η αλλαγή (πρώτη που έγινε) στο 84’ στον αγώνα της
Τούμπας από τον κόουτς του Δικέφαλου.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου