Η μεγαλύτερη εμφάνιση του Σπανούλη, όλων των εποχών!!

Πού αναφέρομαι; Στο παιχνίδι με την AENK. Όχι, όχι μην ανατρέξετε στη στατιστική.

Μην αναλωθείτε στην αριθμητική του παιχνιδιού. Στους πόντους, στα κλεψίματα, στις ασίστ, στα ριμπάουντ, στα εύστοχα τρίποντα ή δίποντα του Kill Bill. Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο σε ένα ματς μπορείς να πρωταγωνιστήσεις και χωρίς αυτά!! Αναφέρομαι στα όσα προηγήθηκαν του παιχνιδιού. Στην αξιέπαινη δίχως άλλο πρωτοβουλία της ΚΑΕ Ολυμπιακός να δώσει την ευκαιρία σ΄αυτόν τον μικρό Άγγελο , τον μόλις 10 χρονών Σπύρο Καββαδά να ζήσει το όνειρο. Ένα όνειρο παιδικό και αθώο, να παίξει δηλαδή μπάσκετ με τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας , φορτίζοντας έτσι τα κύτταρα του με ενέργεια για να αντιμετωπίσει την αρρώστια που τον απειλεί.
Αφήστε λοιπόν στην άκρη τις περίτεχνες ενέργειες και τις εμπνεύσεις στις τέσσερεις γραμμές του παρκέ και ανατρέξτε στα στιγμιότυπα της γιορτής. Στις εκείνες που μεταμόρφωσαν τους παίκτες του Ολυμπιακού σε παιδιά. Παιδιά συνομήλικα του άγγελου Σπύρου Καββαδά.
Δεν είναι μόνο να φτιάξεις μια εκδήλωση ανθρωπιάς. Δεν είναι μόνο να την προγραμματίσεις. Το βασικό σε όλο αυτό το τελετουργικό είναι  να μην μείνεις στο τυπικό της διαδικασίας να το παρουσιάσεις έτσι ώστε η ανθρωπιά να είναι στα αλήθεια παρούσα. Να την καταλαβαίνεις να την νοιώθεις να την αισθάνεσαι ακόμα και αν βρίσκεσαι μακριά από τον αγωνιστικό χώρο , ακόμα και αν παρακολουθείς το παιχνίδι μέσα από μια κρύα οθόνη.
Και τα παιδιά του Ολυμπιακού «οι συνομήλικοι» «οι συμμαθητές» –γιατί έτσι λειτούργησαν- τα κατάφεραν περίφημα. Αδύνατον να μην ανατριχιάσεις να μην συγκινηθείς αντικρίζοντας αυτές τις εικόνες.
Και από την στιγμή που ένα κύμα συναισθημάτων σε καθηλώνει , σε κάνει να θέλεις να κλάψεις από χαρά τότε όλα αυτά είναι ΑΛΗΘΙΝΆ.
«Το καλό είναι καλό», όπως πολύ σοφά συνηθίζει να λέει ο Ψαραντώνης. Έτσι και το αληθινό, που σπανίζει στις μέρες μας, είναι μεγαλειώδες.
Εκεί ξεκινά το μεγαλείο του αρχηγού Σπανούλη. Βάλτε και δείτε ξανά και ξανά τον τρόπο που αγκαλιάζει τον μικρό Σπύρο πως τον σηκώνει ψηλά να πετάξει μακριά από το «κακό» που τον κυνηγάει.
Προσέξτε το χαμόγελο του αρχηγού την ικανοποίηση στο πρόσωπο του το αθώο και συνάμα αυθόρμητο γέλιο του την έκσταση που τον διακατέχει , ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη , μετά ίσως από το κρισιμότερο ή σημαντικότερο καλάθι της ζωής του.
Εστιάστε στο πρόσωπο του αρχηγού στην φωτογραφία με τον μικρό Σπύρο , την χαρά και την ευδαιμονία που τον διακρίνει , πόσο έχουν γαληνέψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου από τα συνηθισμένα σκληρά και αγωνιώδη που μας έχει συνηθίσει κατά την διάρκεια ενός παιχνιδού.
Δείτε την γλώσσα του σώματος του. Πόσο τρυφερά και προστατευτικά  ακουμπά τον πιτσιρικά , πως θέλει να τον σκεπάσει με το κορμί του για να μην πάθει άλλο κακό.
Μεγάλοι παίκτες υπάρχουν παντού, σε όλον τον πλανήτη. Μόνο που το μεγαλείο τους δεν καταγράφεται-ευτυχώς- μόνο στις παράλληλες γραμμές ενός παρκέ. Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι αυτό που εξυψώνει τον αθλητή. Που τον καθιστά αξεπέραστο. Γιατί ο άνθρωπος φτιάχνει τον αθλητή.
Είμαι σίγουρος ότι πολλά χρόνια μετά αυτό θα είναι το παιχνίδι που θα έχουν σαν σημείο αναφοράς τα παιδιά του Σπανούλη και θα νοιώθουν απόλυτα περήφανα για τον πατέρα τους.

Πηγή:www.superbasket.gr