Δεν το βλέπετε γύρω σας το bullying; Στο σχολείο, στον στρατό, στις παρέες, παντού. Εκφοβισμός λάιτ και εκφοβισμός χαρντ, αναλόγως με την γαϊδουριά του θύτη και με το ευάλωτον του θύματος. Και στον δρόμο και στο μετρό και στο λεωφορείο, ιδίως τώρα που νομιμοποιήσαμε με την ψήφο μας τους κατ'επάγγελμα τραμπούκους. Ελάτε τώρα...
Ελάτε τώρα, που δεν έχετε δει να κατεβάζουν από το τρόλεϊ τον μετανάστη, επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα του και η μυρωδιά του.
Εσύ που κοιτάς αλλού, μάλλον το έχεις διαπράξει και ο ίδιος το αδίκημα. Συ δεν είσαι που έκανες καψόνια στον φουκαρά τον χοντρό τον νεοσύλλεκτο; Συ δεν είσαι που κρέμασες κουδούνια στο κοριτσάκι με τα υπερμεγέθη βυζιά, στην αυλή του σχολείου;
Ελάτε τώρα, μεταξύ μας μιλάμε...
Για τον εκφοβισμό μέσω διαδικτύου έχετε ακουστά; Για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και ατιμωτικών φημών; Για τις ανώνυμες απειλές; Για την κατασυκοφάντηση μέσα από το Facebook και τα υβριστικά τιτιβίσματα; Ούτε για αυτά είχατε ποτέ ακουστά;
Ελάτε λοιπόν να σας πω τη δική μου ιστορία.
Υπήρχε κάποτε μία ιστοσελίδα, ονόματι troktiko. Πραγματικός βόθρος. Είχα ακουστά για το ποιόν του, γνώριζα πολύ καλά ποιος δημοσιογράφος κρυβόταν πίσω του και απέφευγα συστηματικά να τον επισκέπτομαι, για να μη λερώνω τα μάτια μου.
Νόμιζα ότι το ίδιο έκανε η υπόλοιπη κοινωνία, η εχέφρων κοινωνία, ώσπου διάβασα μία εκπληκτική είδηση: "Το troktiko ξεπέρασε τους 1.000.000 μοναδικούς χρήστες".
Επεσα, όπως λένε, από τα σύννεφα.
"Κακώς δεν το διαβάζεις", μου είπε ένας εχέφρων. "Γράφει και για σένα. Και για τον Συρίγο".
Αυτό δεν μου προξένησε εντύπωση. Το περίμενα. Ο εγκέφαλος της σελίδας, ο Σωκράτης Γκιόλιας για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας (άλλωστε ομολογήθηκε από τους συνεργάτες του μετά τον θάνατό του) μάς είχε στοχοποιήσει αμφότερους και μέσα από τη στήλη του στον "Πρωταθλητή".
Πιο ήπια, εκεί. Διότι εκεί φαινόταν το ονομά του και δεν ήθελε τραβήγματα, ούτε για τον εαυτό του ούτε για την εφημερίδα.
Στο troktiko, όμως, έπεφτε το ανώνυμο υβρεολόγιο σύννεφο. Από άγνωστο, βεβαίως, χέρι. Χωρίς φρένο και χωρίς έλεγχο.
Το έγκλημα του Συρίγου, και κατά δεύτερο λόγο το δικό μου, ήταν ότι βάλαμε πλώρη να ξεσκεπάσουμε το πολλαπλό σκάνδαλο Κεντέρη, Θάνου, Τζέκου. Όποτε γράφαμε κάτι σχετικό στην -τότε κραταιά- "Ελευθεροτυπία", συντονιζόμασταν και οι δύο στο troktiko και περιμέναμε την απάντηση, που ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια αυθωρεί και παραχρήμα.
Εντελώς συμπτωματικά, ο Σ.Γκιόλιας ήταν κουμπάρος του Κώστα Κεντέρη και αυτόκλητος υποστηρικτής των ντοπαρισμένων του ελληνικού στίβου. Ο Συρίγος δεν τα έβαλε μόνο με αυτούς, αλλά και με τους ατιμασμένους της άρσης βαρών και των άλλων αθλημάτων. Η δική μου αρμοδιότητα στην εφημερίδα ήταν αποκλειστικά ο στίβος.
Ο Κεντέρης και η Θάνου ουδέποτε πιάστηκαν ντοπέ. Αυτό ήταν το απόλυτο επιχείρημα όσων επιχείρησαν να βαφτίσουν "δικαίωση" την καραντίνα στην οποία υποχρεώθηκαν κατόπιν διαβουλεύσεων, από την ΙΑΑF. Αυτό, και ο δήθεν πόλεμος των ξένων.
Yπάρχει βεβαίως η ιστορία με το μηχανάκι, η εξαφάνισή των δύο από το Ολυμπιακό Χωριό την παραμονή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, η καθ'όλα διάτρητη έρευνα που ακολούθησε, το διεθνές ρεζιλίκι. Και άλλα πολλά, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού Ωκεανού. Ολο και κάτι θα έπιασε το μάτι σας, ιδίως αν διαβάζατε τότε τις αθλητικές σελίδες (αλλά και τον Ιό) της "Ελευθεροτυπίας".
Εάν πάλι ανήκετε στους πεφωτισμένους που αντλούσαν την πληροφόρησή τους από το troktiko, θα έπιασε το μάτι σας άλλα. Οχι για τον Κεντέρη, τη Θάνου ή τον Τζέκο, αυτούς τους θεωρούσε η σελίδα αθώες περιστερές, αλλά για τον Συρίγο και για τον Παπαδογιάννη. Τους ...δίδυμους συκοφάντες.
Ο πρώτος παραήταν μεγάλο ψάρι, ακόμα και για τα δόντια ενός ανώνυμου λιβελλογράφου. Και, εν πάση περιπτώσει, τον έγραφε στα μέζεα. Εγώ, πάλι, δεν γινόταν να ξεφύγω τόσο εύκολα.
Το troktiko φλόμωσε τους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες του με χυδαία ψέματα για την επαγγελματική μου υπόσταση. Οτι δήθεν δουλεύω σε γραφεία Τύπου, ότι είμαι στο payroll καναλαρχών, ότι παίζω παιχνιδάκια του Κυριακού, ότι ασκώ ατιμασμένη δημοσιογραφία, ότι είμαι εξαπτέρυγο όσων επιβουλεύονται την προκοπή του ελληνικού αθλητισμού.
Διανθισμένα, όλα, με υπέροχους χαρακτηρισμούς: "περίγελος", "κοιμισμένος", "δημοσιοκάφρος" και άλλα χειρότερα, που προτιμώ να μην αναφέρω. Πάντοτε ανυπόγραφα και συχνά ανορθόγραφα. Τα ελληνικά δεν ήταν το φόρτε των συντελεστών του troktiko.
Εφτιαξα λοιπόν έναν ωραίο φάκελο με τα άπαντα του λεγάμενου και συμβουλεύτηκα δικηγόρο. Εκείνος με διαβεβαίωσε ότι πολλά από τα δημοσιεύματα ήταν μηνύσιμα και με ρώτησε ποιος είναι ο "κατά νόμον υπεύθυνος" της ιστοσελίδας, ώστε να προχωρήσει στα περαιτέρω.
Ελα ντε; Ποιος ήταν; Ο κανένας, να ποιος.
Οι εφημερίδες είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν τις σχετικές πληροφορίες στην "ταυτότητά" τους, αλλά τα σάιτ και τα μπλογκ όχι. Δεν υπήρχε πουθενά στο troktiko, η παραμικρή πληροφορία. Ούτε όνομα υπευθύνου ούτε διεύθυνση επικοινωνίας ούτε τηλέφωνο ούτε τίποτε. Ενα σκέτο, τρωκτικό, σάιτ. Στρογγυλοκαθισμένο στις γκρίζες ζώνες της δημοσιογραφίας και της νομοθεσίας.
Εάν όμως έγραφα εγώ στην "Ελευθεροτυπία" κάτι συκοφαντικό και ατεκμηρίωτο ενάντια στον Κεντέρη, θα καθόμουν στο εδώλιο μαζί με τον Συρίγο και τον Φυντανίδη, καλή τους ώρα εκεί που πήγαν...
Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εκλήματος δεν ασχολείται, εκτός αν δεχθεί επώνυμη καταγγελία. Τότε αναγκάζεται να αναζητήσει το ηλεκτρονικό ίχνος του διαχειριστή και να προχωρήσει σε έρευνα. Οι διαχειριστές που έχουν τη φωλιά λερωμένη δεν είναι τόσο χαζοί ώστε να αφήνουν ίχνη οποιασδήποτε μορφής.
Ο "φάκελος troktiko" αρχειοθετήθηκε στο συρτάρι του γραφείου μου στην "Ελευθεροτυπία", όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Το troktiko εξαφανίστηκε από το διαδίκτυο δύο μέρες μετά την άνανδρη δολοφονία του Σ.Γκιόλια, από το χέρι αγνώστου κακοποιού, το καλοκαίρι του 2010.
"Κλείνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη του μεγάλου Σωκράτη", έγραψαν πριν μαζέψουν τα μπογαλάκια και εξαφανιστούν, όσοι έμειναν πίσω. Διότι ήταν και ευαίσθητοι.
Η κατακίτρινη κληρονομιά της ιστοσελίδας πέρασε στα χέρια άξιων συνεχιστών. Στον ίδιο λασπώδη δρόμο βάδισαν δεκάδες ιστοσελίδες που προσπάθησαν να μιμηθούν το troktiko, όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην ονομασία, π.χ. tromaktiko και άλλα παρόμοια. Σκέτο makeleio.
Οσο αυξάνονταν τα "κλικ", πολλαπλασιάζονταν και οι εστίες της ανώνυμης οχετογραφίας, πασπαλισμένες συνήθως με αίμα, σπέρμα, μπάλα, φλογερές καταγγελίες του κώλου, θεωρίες συνωμοσίας, χρυσαυγίτικη πατριδολαγνεία και ό,τι άλλο πουλάει στον λαουτζίκο.
Μία παρομοίου φυράματος σελίδα, που τώρα έκλεισε κακήν κακώς, φιλοξένησε τα βδελύγματα των αργόσχολων κοπριτών που περνούσαν την ώρα τους αμαυρώνοντας τη μνήμη του νεκρού των Ιωαννίνων. "Ψόφα Βαγγέλη", του έγραφαν, τα καθάρματα. Το είδους μήτρα βγάζει τέτοια παιδιά; Και τι είδους χώρα τα ανέχεται;
Στα χνάρια των αλητών έτρεξαν, για να μην υστερήσουν, αυτόκλητοι εισαγγελείς της μπλογκόσφαιρας, ανώνυμοι φυσικά και αυτοί, που έσπευσαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες των κατ'εκτίμηση ενόχων: "Αυτοί έσπρωξαν τον Βαγγέλη σε αυτοκτονία".
Κι αν μωρέ κάποιος από τους σπουδαστές που εικονίζονται είναι αθώος; Αυτός πώς θα αντέξει την άδικη ρετσινιά του φονιά; Δεν μας φτάνει μία αυτοκτονία σε αυτή την υπόθεση;
Προσωπικά πιστεύω ότι το troktiko και οι επίγονοί του δημιούργησαν μια γενιά αστοιχείωτων ψεκασμένων, που πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι Σιωνισταί, ότι στις πιστωτικές κάρτες κρύβεται ο αντίχριστος, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον Σείριο, ότι όλοι οι ξένοι ζηλεύουν την Ελλαδάρα, ότι στην Ολλανδία υπάρχει κόμμα παιδόφιλων και ότι η αλήθεια κρύβεται στα οράματα του γέροντα Παϊσιου - για να μείνω στα ανώδυνα.
Με τα πολλά, οι φωστήρες που ισχυρίζονται ότι μας ψεκάζουν αόρατες δυνάμεις έφτασαν να μετέχουν και στην κυβέρνηση: μία κυβέρνηση, μάλιστα, της Αριστεράς. Ντροπής πράγματα, σύντροφοι.
Μη δώσετε στην προσωπική μου υπόθεση περισσότερη σημασία απ'όσο της αξίζει. Μπορεί να είχε και δίκιο ο μακαρίτης Γκιόλιας, να είμαι δηλαδή κοιμισμένος και ξεφτίλας. Ή να με πληρώνει ο Κυριακού χωρίς να το ξέρω.
Ως παράδειγμα χρησιμοποιώ τον εαυτό μου και μόνο. Προσπαθώ να πω, ότι ουδείς δικαιούται να αισθάνεται ασφαλής από το bullying, ιδίως το διαδικτυακό.
Και ότι δεν υπάρχει μηχανισμός άμυνας, νομικός ή άλλος. Ούτε για το δημόσιο πρόσωπο ούτε για τον ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας. Ούτε για τον ευαίσθητο ούτε για τον αναίσθητο και τον θαρραλέο.
Ο δύσμοιρος Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν άντεξε τη διαπόμπευση και έβαλε τέλος σε όλα, με τον πιο τραγικό τρόπο. Αλλοι, ιδίως στην Κρήτη, θα έστρεφαν την κάννη προς το μέρος των ενόχων. Ο Βαγγέλης δεν ήταν από αυτούς. Ηταν γνήσιο τέκνο της λεβεντογέννας.
Ως Κρητικός, ομολογώ ότι ντρέπομαι για τις πράξεις των αδίστακτων συντοπιτών μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος για τον ανδρισμό του αυτόχειρα. Εύχομαι να είναι το τελευταίο θύμα, αλλά ξέρω ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα.
Οι Κρητικοί των Ιωαννίνων οπλοφορούν, αλλά το κλειστό στόμα αυτού που φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί "ρουφιάνος" είναι το χειρότερο πιστόλι. Το πλέον θανατηφόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου