Οσοι πήγαν στο γήπεδο εξέφρασαν τις απόψεις και των υπολοίπων. Επεσε γιούχα όταν ακούστηκε το όνομα του Γεωργιάδη, όχι βέβαια επειδή ο λαός θέλει Αναστασιάδη. Απλώς δεν θέλει άλλο Γεωργιάδη. Συμβολίζει την εποχή της αδιαφορίας και της αργομισθίας. Την εποχή που έχουν χαθεί όλα. Κι όταν δεν συνέβη αυτό πέρυσι ήρθε η τεσσάρα στον τελικό του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό.
Και ο ΠΑΟΚ κέρδισε 1-0 στο τέλος. Ποιον; Τον Εργοτέλη που το φοβήθηκε το ματσάκι πολύ. Είχε τις φάσεις να κλέψει οξυγόνο, όμως αν ο ΠΑΟΚ έχανε αυτό το ματς στο άλλο παιχνίδι στην Τούμπα θα ήταν μόνο οι συγγενείς των παικτών. Κι όχι όλοι.
Ο Σαββίδης στη σουίτα του και στον κόσμο του. Φιλοξένησε την κυπελλούχο ομάδα βόλεϊ των ανδρών. Οι φουκαράδες είχαν την κούπα που κατέκτησαν απέναντι στον Ολυμπιακό. Αλλά πού να τη δείξουν;
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ την πληρώνει ο Σαλπιγγίδης για τον Γεωργιάδη, γράφει το apodytiriakias.gr
Γράφει ο Βενέδικτος Παρλαβάντζας
Τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο απλά. Κι αυτό γιατί υπήρχε ο Γιαπωνέζος. Ποιος είναι αυτός; Ο του Σάββα. Αν το κάνεις μια λέξη είναι Οτουσάβα. Βέρος γιαπωνέζος από την Γιοκοχάμα. Ο Γεωργιάδης του Σάββα ήταν ο Γιαπωνέζος λοιπόν και ο Γου Χου ήταν ο κανονικός.
Από τότε είχε καταθέσει διαπιστευτήρια. Είχε κερδίσει την καθοριστική μάχη για το όνομα από τον πρώτο του ξάδελφο. Γεωργιάδης ήταν αυτός και κανένας άλλος. Ακόμα και μετά από χρόνια εκείνος ο μπαχαλάκης του ΛΑΟΣ, της Ν.Δ., της Χρυσής Αυγής (σόρι δεν έχει πάει ακόμα) έπαιξε μπάλα με το μικρό του κι όχι με το επώνυμο. Αδωνις, σου λέει κύριε. Πονηρός ο dancing with the Μανωλίδου. Δεν τον έχει πάρει κανένας με τα γιαούρτια ακόμα!
Να επιστρέψουμε στον κανονικό, στο μοναδικό Γεωργιάδη, που είναι πάντα εδώ. Δεν μπορείς να τον πεις υπηρεσιακό προπονητή. Οχι. Ούτε μόνιμο. Νομίζω ότι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός είναι εποχικός. Ναι, αυτό είναι. Πρόκειται για εποχικό προπονητή του ΠΑΟΚ. Αν το συγχρόνιζε καλύτερα θα μπορούσαμε να λέμε ότι γυρίζουμε τους δείκτες του ρολογιού μας μια ώρα μπροστά, την ημέρα που αναλαμβάνει τον ΠΑΟΚ ο Γεωργιάδης. Γιατί να λέμε το τελευταίο Σάββατο του Μαρτίου.
Δεν έχω καταλάβει πως επιβιώνει μέσα σε όλες τις καταστάσεις ο Γεωργιάδης και γιατί τον αγαπάνε οι ΠΑΟΚτσήδες. Κι αυτός είχε πάει στην Αθήνα και στον Παναθηναϊκό και ακόμα χειρότερα στον Ολυμπιακό. Όταν ήμουν μικρός είδα μια πινακίδα σε ένα μποστάνι στην Κουρούτα. Εγραφε: «Εναν θα πιάσω θα την πληρώσει για όλους». Τον είχανε ρημάξει τον φουκαρά τον ιδιοκτήτη και προέβη στην καταγεγραμμένη απειλή. Ε, τον έναν τον έχουν πιάσει στον ΠΑΟΚ και την πληρώνει για όλους. Ο Σαλπιγγίδης είναι.
Κάπως έτσι την έχει σκαπουλάρει ο Γεωργιάδης. Ο Αγγελος τον κατηγόρησε για ρουφιανιλίκι, το οποίο βεβαίως και δεν συνάδει με τη θρησκευτική κουλτούρα του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ψέματα. Ούτε κι αλήθεια, όμως. Η κυρία Βούλα Αναστασιάδη τουίταρε ή πόσταρε (δεν γνωρίζω που δικτυώνεται κοινωνικώς) στίχους του Βάρναλη για να διαμαρτυρηθεί. Δεν επρόκειτο για τους μελοποιημένους από τον Μίκη Θεοδωράκη «Μοιραίους», όπου στο στίχο «Οσο κι ο νους αν τυραννιέται άσπρην ημέρα δε θυμιέται!», θα μπορούσε κανείς να διακρίνει σοβαρό υπονοούμενο κατά του Γεωργιάδη. Ειδικά μετά στην περσινή τεσσάρα από τον Παναθηναϊκό στον τελικό κυπέλλου.
Βεβαίως, ο ελληνικός Τύπος καταγράφει τον Γεωργιάδη ως τον ακούραστο στρατιώτη του ΠΑΟΚ. Πώς, λοιπόν, να βγω και να πω ότι ο τύπος κάνει τρελή αργομισθία; Δεν το λέω. Δεν ξέρω, άλλωστε, αν πληρώνεται όλη τη σεζόν για να δουλέψει δυο μήνες στο τέλος.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου