Ήταν μία από τις ελάχιστες φορές, που ομολογώ ότι «ψάρωσα» στον αέρα, μπροστά από το μικρόφωνο, ακούγοντας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής τον Νίκο Κυζερίδη, που εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται στη Γερμανία και δίνει ένα αγώνα ζωής, κόντρα στον καρκίνο!
Ξεκινήσαμε την κουβέντα για την υπόθεση των χαμένων χρημάτων του «άρθρου 44» από τον Άρη και καταλήξαμε να μιλάμε για την περιπέτεια υγείας του, που εδώ και ενάμιση χρόνο τον έχει αλλάξει σε όλα…
Ο Νικόλας, που με τα λόγια του έκανε όλη την πόλη και τους χιλιάδες ακροατές που μας άκουγαν εκείνη τη στιγμή να δακρύσουν, να «ψυχοπλακωθούν» και να τον αποθεώσουν εσωτερικά, για τη δύναμη ψυχής και την αξιοπρέπεια με την οποία μιλούσε.
«Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Τα έφερε έτσι η ζωή ώστε αντί να μιλάω για αθλητισμό, να μιλάω για πράγματα που δεν σκεφτόμουν ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που είμαι με την οικογένειά μου στη Γερμανία εδώ και τρία χρόνια. Έφυγα γιατί τα πράγματα δεν πήγαν καλά για εμένα και από θέμα δουλειάς, αλλά και σε άλλους τομείς. Πάντα ήξερα πως υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα, καρδιά, παιδεία και φιλότιμο όμως κάποιοι με πλήγωσαν πάρα πολύ. Στην Γερμανία είναι οι δυο κουνιάδοι μου και με βοήθησαν πάρα πολύ στις δύσκολες στιγμές και στην περιπέτεια που περνάω. Ήρθα για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μου. Έχω ζήσει καταστάσεις και δοξάζω τον Θεό που έχω παίξει σε υψηλό επίπεδο μπάλα και άφησα ένα στίγμα. Όταν έχεις οικογένεια και παιδιά έχεις ευθύνες και κοίταξα τα παιδιά μου. Κοίταξα το μέλλον των παιδιών μου γιατί στην Ελλάδα όσο και να προσπάθησα και να χτύπησα κάποιες πόρτες ήταν κλειστές. Έφτασα στο σημείο να έχω ανάγκη τα χρήματα και ποτέ δεν σκέφτηκα πως μπορώ να φτάσω σε αυτό το σημείο. Ήμουν ένα παιδί που δεν σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να γίνει σε 5-10 χρόνια και ήταν λάθος μου. Μέσα από το ποδόσφαιρο θα μπορούσα να είχα κρατήσει ένα κομπόδεμα και αυτό το μετανιώνω. Όταν φτάνεις στο σημείο να χτυπάς πόρτες και να ζητιανεύεις είναι άσχημο».
Για την μάχη που δίνει:
«Είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου και εδώ και ενάμιση χρόνο έβγαλα στους λεμφαδένες έναν όγκο. Όταν το έμαθα και το άκουσα από τα χείλη του γιατρού δεν το πίστευα. Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να το πιστέψω και ζω έναν… εφιάλτη. Έχω κάνει χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και εκεί που το δεύτερο σπίτι μου ήταν το γήπεδο τώρα είναι το νοσοκομείο! Ενάμιση χρόνο είμαι σε αυτή την μάχη, τώρα είμαι σε καλύτερη κατάσταση και δοξάζω τον Θεό που ήμουν αθλητής και το σώμα μου ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε όλες τις επώδυνες καταστάσεις. Ο κάθε γονιός και το κάθε παιδί πρέπει να μείνουν μακριά από τις καταχρήσεις και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Έχω μια πάρα πολύ σπάνια ασθένεια και είναι και πολύ επιθετική καθώς βρίσκεται δίπλα στον εγκέφαλο. Ευτυχώς έχω την τύχη να είναι θεραπεύσιμη σε μεγάλο πολύ μεγάλο ποσοστό. Είναι καλό να μαθαίνει ο κόσμος γιατί η ζωή έχει γίνει τέτοια που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Εγώ δεν το πίστευα αλλά συνέβη και έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Αυτός που το ζει ξέρει καλύτερα από όλους πως νιώθει. Ο γιατρός μου λέει να μην το σκέφτομαι και να χαμογελάω όμως είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει και να πέφτουν τα μαλλιά. Είναι μια δύσκολη αρρώστια και εδώ στην Γερμανία έχουν μια αρχή να τα λένε όλα στον ασθενή. Οι δικοί μου κάποια στιγμή ήθελαν να μου το κρύψουν αλλά δεν μου έκρυψαν τίποτα. Στην ζωή μου δεν είχα μπει χειρουργείο και τώρα μπαίνω συνέχεια. Η διαδικασία είναι πολύ δαπανηρή και πρέπει να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους. Ως αθλητής είχα κάποιες αμφιβολίες όμως στον ΠΣΑΠ οι άνθρωποι είναι αυτοί που με έχουν βοηθήσει από την πρώτη στιγμή. Αυτά τα παιδιά κάνουν ένα λειτούργημα και έχουν και θάρρος και ψυχή και φιλότιμο. Ο πρόεδρος, τα μέλη και ο δικηγόρος με στήριξα πάρα πολύ και αυτό με συγκλονίζει. Δεν επιδίωξα να μαζευτεί αλλά μαθεύτηκε από 2-3 φίλους ποδοσφαιριστές. Δεν πίστευα πως λειτουργεί έτσι ο ΠΣΑΠ, αλλά είχα τρομερή συμπαράσταση. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τους κουνιάδους μου που με βοήθησαν και αυτοί. Οι πρώτοι μήνες για εμένα ήταν εφιάλτης, δεν το πίστευα, έκλαιγα και δεν ήθελα να με δουν τα παιδιά μου στην αλλαγή που είχα. Με τα φάρμακα και τις ακτινοβολίες αλλάζεις και δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Μετά το πάλεψα με την πίστη στον Θεό και με την οικογένεια μου. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και δεν βγήκα για να ζητιανεύσω. Πάντα ήμουν περήφανος».
Για το αν τον βοήθησε κανείς από τη Θεσσαλονίκη:
«Δεν με βοήθησε κανείς και με ξέχασαν οι πάντες».
Για το αν παρακολουθεί ποδόσφαιρο:
«Με αυτό μεγάλωσα και με αυτό ήθελα να πεθάνω μέσα στο γήπεδο, όμως πλέον δεν παρακολουθώ τίποτα. Προσπάθησα να κάνω ένα βήμα στην προπονητική γιατί θεώρησα πως το είχα, πήγα στην σχολή και πέρασα στο πρώτο στάδιο αλλά κόπηκα για μια λέξη στην πρακτική και αυτό με στιγμάτισε. Μου… «έκοψε» τα φτερά αυτό και πίστευα πως θεώρησαν πως δεν ήμουν κατάλληλος. Η γυναίκα μου είναι σαν την Παναγία και τα παιδιά μου είναι το στήριγμα μου».
Για το μήνυμα που θέλει να στείλει στον κόσμο:
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που με στηρίζουν και αυτούς που έχουν παρόμοια προβλήματα. Πρέπει να είναι δυνατοί, πιστεύουν στον Θεό και όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Χρειάζεται δύναμη, κουράγιο και όχι στεναχώρια. Αυτή η αρρώστια θέλει ψυχολογία. Πρέπει στην Ελλάδα να αλλάξουμε λίγο επιτέλους. Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί ή οι ποδοσφαιριστές αλλά φταίμε όλοι. Όλοι πρέπει να βάλουμε ένα λιθαράκι να κάνουμε καλύτερη την δική μας ζωή αλλά και των παιδιών μας. Τέλος, θέλω να ζητήσω συγγνώμη για όσους πίκρανα στην ζωή μου για οποιοδήποτε πράγμα».
Δεν έχω λόγια να συμπληρώσω. Μπορώ μόνο να πω ότι επικοινώνησα με τους ανθρώπους του υφυπουργού Αθλητισμού, τους ενημέρωσα, άκουσαν τη συνέντευξη και έχει κλειστεί ραντεβού για το πρωί της Μεγάλης Τρίτης στο γραφείο του κ. Κοντονή με τον δικηγόρο του Νίκου Κυζερίδη, για να δουν το θέμα του. Δεν θα το αφήσω, θα το παρακολουθήσω, γιατί ο Νικόλας αξίζει της συμπαράστασής μας…
*Πηγή: arenafm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου