Αφορμή για τον παραπάνω πρόλογο δίνει η τραγική μέχρι αυτήν την ώρα πορεία της Τσέλσι. Κάθε αγωνιστική όλοι περιμένουν να βάλει ένα τέλος στην κατρακύλα της και να σηκώσει κεφάλι και να ξεκινήσει την αντεπίθεση, αλλά συνεχώς διαψεύδονται. Πλέον, κάποιοι αρχίζουν να ψιθυρίζουν πως εκτός από το αισιόδοξο σενάριο -το να αρχίσουν οι «μπλε» να αποδίδουν σύμφωνα με τη χρηματιστηριακή τους αξία- υπάρχει και το απαισιόδοξο. Ποιο είναι αυτό; Μα, να πέσει κατηγορία o σύλλογος του Λονδίνου στο τέλος της σεζόν, κάτι που θα αποτελέσει τεράστια έκπληξη μεν, αλλά όχι και γεγονός δίχως ιστορικό προηγούμενο.
Ακόμη και στην Ελλάδα τα σχετικά πρόσφατα παραδείγματα της ΑΕΚ πριν τρία χρόνια ή του Άρη την πρώτη φορά που «ήπιε» το πικρό ποτήρι αποτελούν σημεία αναφοράς της λογικής «σιγά μην υποβιβαστεί η ομάδα». Μέχρι την τελευταία στιγμή σχεδόν όλοι πίστευαν πως κάτι θα γίνει, ότι έστω και το βάρος της φανέλας και μόνο θα μπορούσε να αποδεχτεί αρκετό. Οι Θεσσαλονικείς τελικά έχασαν μια ολόκληρη κατηγορία το 1997 εξαιτίας συνεχόμενων κακών αποτελεσμάτων και της τιμωρίας τους λόγω της κωμικοτραγικής κατάστασης με τη μη προσκόμιση δελτίων των ποδοσφαιριστών του στο καθοριστικό ματς με τον Αθηναϊκό στο Βύρωνα. Ένας σύλλογος που είχε στις τάξεις του παίκτες όπως ο Δέλλας ή ο Κωφίδης έγραψε την (μέχρι τότε) πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας του…
Περίπου 15 χρόνια αργότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο έζησε ένα ανάλογο σοκ με θύμα αυτήν τη φορά την ΑΕΚ και τον κόσμο της. Όσο κι αν το μπάτζετ ήταν πετσοκομμένο σε σχέση με προηγούμενες σεζόν, όσο κι αν σχεδόν από την αρχή φάνηκαν τα προβλήματα, ελάχιστοι ήταν προετοιμασμένοι για το δράμα της 14ης Απριλίου του 2013 και την ήττα από τον Πανθρακικό. Ακολούθησε η είσοδος οπαδών και η διακοπή του αγώνα, ενώ μια εβδομάδα μετά το 1-0 από τον Ατρόμητο «σφράγισε» οριστικά τη μοίρα της.
Εγκαταλείποντας τη γειτονιά μας, μπορούμε να κάνουμε μια στάση στην Αργεντινή. Εκεί όπου την περίοδο 2010-11 η Ρίβερ Πλέιτ, ο πιο ένδοξος από πλευράς εγχώριων τίτλων στη χώρα, έφτασε στο απόλυτο ναδίρ. Είχε τερματίσει 4η στο Απερτούρα κι έδειχνε πως για άλλη μια φορά θα τα κατάφερνε να παραμείνει στο κλαμπ των μεγάλων. Επτά διαδοχικά ματς χωρίς νίκη στο Κλαουσούρα που ακολούθησε την οδήγησαν σε διπλά μπαράζ παραμονής με την Μπελγκράνο. Κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί… Στο τέλος, όλοι (με εξαίρεση προφανώς τους οπαδούς της Μπόκα Τζούνιορς) έκλαιγαν.
Και για να επιστρέψουμε εκεί που ξεκινήσαμε, δηλαδή στην Αγγλία, υπάρχουν παραδείγματα προς αποφυγή για τον Μουρίνιο και την παρέα του. Σίγουρα το 2003 ελάχιστοι θα πόνταραν πως η Γουέστ Χαμ θα κατακτούσε τον τίτλο. Κανένας όμως δεν θα περίμενε πως μια ομάδα που είχε τερματίσει 7η ένα χρόνο πριν και είχε στις τάξεις της παίκτες όπως οι Τζο Κόουλ, Ζερμέν Ντεφό, Μάικλ Κάρικ, Πάολο Ντι Κάνιο, Φρεντερίκ Κανουτέ ή Γκλεν Τζόνσον θα πετύχαινε τίποτα λιγότερο από έξοδο στην Ευρώπη.
Το 1993 ο Μπράιαν Κλαφ έβαζε τέλος στην καριέρα του με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ο άνθρωπος που οδήγησε τη Νότιγχαμ Φόρεστ σε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, την είδε να χάνεται ενώ την είχε ακόμη στα χέρια του. Οι ήττες από Σέφιλντ και Ίπσουϊτς έφεραν τον υποβιβασμό της ομάδας παρά την παρουσία του Ρόι Κιν, του Στούαρτ Πιρς ή του Νάιτζελ Κλαφ. Ίσως σημαδιακό ήταν το γεγονός πως αυτό το συνέβη την πρώτη χρονιά δημιουργίας της Premier League. Η αφετηρία μιας εποχής σήμανε και το τέλος μιας άλλης…
Με τον Ζοσέ Μουρίνιο να έχει συγκριθεί πολλές φορές με τον Κλαφ, ίσως το παραπάνω παράδειγμα να είναι κι εκείνο που προσπαθήσει να αποφύγει ο «Ξεχωριστός», αν παραμείνει μέχρι τέλους στην Τσέλσι, που πάντως με τα λεφτά του Αμπράμοβιτς μπορεί να ελπίζει πως δεν θα μπει και το δικό της το όνομα σε ένα μελλοντικό αφιέρωμα στις ομάδες που κανείς δεν περίμενε ποτέ να πέσουν κατηγορία… Υπάρχει χρόνος ακόμα -και για να πούμε και την αλήθεια- πολύ ταλέντο στο υπάρχον ρόστερ για να βολοδέρνει τόσο χαμηλά αυτήν την περίοδο. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου