Το πρώτο είναι εάν υπάρχει μετά θάνατον ζωή...
Το δεύτερο, εάν όντως κυκλοφορούν εξωγήινοι σε άλλους πλανήτες...
Και το τρίτο και σοβαρότερο: τι στο διάολο έγινε εκείνο το βράδυ στο παλιό Forum του Μιλάνου;
Εκείνο το βράδυ δεν ήταν ένα απλό και συνηθισμένο βράδυ. Απλό και συνηθισμένο δεν ήταν ούτε το βράδυ μιας εβδομάδα νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη και τώρα που ο Αρης επιστρέφει στο Μιλάνο, νομίζω πως από κανενός (όχι μονάχα Αρειανού, αλλά ολάκερης της ελληνικής μπασκετικής φάρας) τη μνήμη δεν μπορεί να διαλάθει εκείνη η συμφορά!
Βεβαίως για να είμαι δίκαιος, στον αθλητισμό δεν υπάρχουν συμφορές και τραγωδίες, αλλά σε κάθε περίπτωση οι απορίες που ακόμη διατυπώνονται φτάνουν και περισσεύουν για να διατηρήσουν τη βραδιά της 6ης Νοεμβρίου του 1986 ανεξίτηλα χαραγμένη στο χρονικό του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Είναι η νύχτα του εφεξής καλούμενου “Τhe Tracer Miracle” και η νύχτα που σκοτείνιασε και δεν ξημέρωσε ποτέ για τον Αρη!
Είκοσι εννιά χρόνια και δυο μήνες, πίσω λοιπόν και οι εικόνες, μαζί με τα συναισθήματα έχουν ακόμη τόση ένταση που νομίζω πως η υπόθεση δεν είναι του '86, αλλά χθεσινή! Βεβαίως κανένα από τα μέλη εκείνης της αποστολής του Αρη δεν βρίσκεται ακόμη στην ομάδα, χώρια που κάμποσοι από τους τωρινούς παίκτες του τότε ήταν αγέννητοι, αλλά ασφαλώς η επιστροφή στο Μιλάνο συνεγείρει συνειδήσεις, ανασκαλεύει θύμησες, προκαλεί ακόμη τραύματα...
Ο Αρης στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος τη σεζόν 1985-86 και έλαβε μέρος για τέταρτη φορά στην ιστορία του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Στο πρωτόλειο του στην κορυφαία διοργάνωση, την περίοδο 1979-80 είχε αποκλεισθεί (υπό το βλέμμα του άρτι αφιχθέντος Νίκου Γκάλη) από τη Μακαμπί του Τέλ Αβίβ, που υπήρξε ο θύτης του και το 1983-84 (παρά τη μνημειώδη νίκη του στο “Γιαντ Ελιάου”), ενώ το 1985-86 του έφραξε το δρόμο η Λιμόζ και το 1986-87 βρέθηκε μπροστά του η Τρέισερ...
Αυτό το συναπάντημα έμοιαζε με κέλευσμα της μοίρας από ένα ραντεβού που δεν είχε γίνει ποτέ: τον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς της σεζόν 1984-85, εννοώ , όταν ο Αρης (με τον Γκάλη να απουσιάζει από το πρώτο ματς και να αγωνίζεται με σπασμένο χέρι στο δεύτερο) αποκλείσθηκε στους ημιτελικούς από τη Βαρέζε και δεν κατάφερε να φτάσει στο “Palais du Μidi” των Βρυξελλών, όπου η Σίμακ Μιλάνου νίκησε τη συμπατριώτισσα της και κατέκτησε το τρόπαιο.
Στον πρώτο γύρο της σεζόν 1986-87 ο Αρης είχε μια εύκολη δουλειά απέναντι στη Σουνέρ του Καρλ Νικς και τη διεκπεραίωσε με συνοπτικές διαδικασίες και δυο πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις: στις 2 Οκτωβρίου του 1986, χοροστατούντος του Νίκου Γκάλη που πέτυχε 52 πόντους, κατατρόπωσε τους Βέλγους στο Αλεξανδρειο με 115-77, ενώ μια εβδομάδα αργότερα πέρασε σαν σίφουνας και από την Οστάνδη με το εκκωφαντικό 125-77 (Γκάλης 32, Τζάκσον 20, Σούμποτιτς 16).
Την ίδια στιγμή η άσημη Μάρεϊ από το Εδιμβούργο έβγαζε την ψυχή των Μιλανέζων! Οι Σκοτσέζοι απέσπασαν μια ιστορική ισοπαλία στην έδρα τους με 83-83 (Αλτον Μπερντ 27- Μπομπ Μακ Αντού 24), ενώ στη ρεβάνς η Τρέισερ επικράτησε με 101-83, καθαρίζοντας την μπουγάδα στο δεύτερο ημίχρονο, μετά το 52-51 του πρώτου εικοσαλέπτου (Μπάρλοου 24, Μακ Αντού 22)
Είκοσι βράδια αργότερα (30 Οκτωβρίου) ο Αρης υποδεχόταν την Τρέϊσερ στο όχι απλώς κατάμεστο, αλλά και πυρακτωμένο Αλεξάνδρειο, όπου θα λύγιζαν ακόμη και τα ατσάλια, πόσο μάλλον οι Μιλανέζοι. Οι εξέδρες είχαν γεμίσει κάμποσες ώρες πριν από το τζάμπολ, ο παθιασμένος φώναζε διαρκώς “Μilano, Milano vaffanculo” και κορόιδευε τον γερόλυκο Μενεγκίν με το σύνθημα “Ντίνο, Ντίνο Τσιτσιολίνο” και με το που άρχισε το ματς οι πρωταθλητές Ελλάδος άρχισαν να σφυροκοπούν ανελέητα τους αντιπάλους τους.
Παρά το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης χρεώθηκε νωρίς με τέσσερα φάουλ, πληρώνοντας τα επίχειρα της λυσσασμένης άμυνας του πάνω στον Μάικ Ντ' Αντόνι (για να τον αντικαταστήσει επαξίως ο Γιώργος Δοξάκης) ο Αρης προηγήθηκαν με 60-34 και όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης ο πίνακας αποτύπωνε ένα απίστευτο αποτέλεσμα: 98-67
Η 24η ομάδα του ΝΒΑ όπως (με μπόλικη δόση αυταρέσκειας, που ωστόσο δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα) συστηνόταν η Τρέισερ δεν πρόλαβε να πάρει χαμπάρι από πού της έρχονταν οι χτύποι, καθώς ο Αρης είχε 39 στα 56 σουτ, ενώ ελόγου της μόλις 19 στα 60!!!
Απέναντι στον Γιάννη Ιωαννίδη ο Νταν Πίτερσον έβαζε κι έβγαζε τα γυαλιά του στον πάγκο, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, ενώ ο μπαρουτοκαπνισμένος πρωταθλητής (με τους Λέικερς) και πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ, Μπομπ Μακ Αντού δεν δίστασε να ομολογήσει στη λήξη του ματς ότι “τέτοια ταπείνωση δεν περίμενα να την πάθω ούτε από τους Σέλτικς”!
Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:
ΑΡΗΣ: Γκάλης 44 (15/20 σουτ), Γιαννάκης 6, Τζάκσον 6, Φιλίππου 10, Σούμποτιτς 18, Ρωμανίδης, Λυπηρίδης 4, Δοξάκης 10.
ΤΡΕΙΣΕΡ: Ντ' Αντόνι 16, Πρεμιέρ 13, Μακ Αντού 26, Μενεγκίν, Μπάρλοου 11, Γκαλινάρι, Μπάρνια 1, Μποζέλι, Πίτις.
Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα ο Αρης ζώντας ακόμη στο συννεφάκι του θριάμβου του επί της Τρέισερ που είχε προκαλέσει πάταγο σε όλη την Ευρώπη, επικράτησε στο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με 81-67, προεξάρχοντος του Λευτέρη Σούμποτιτς. Με τον Γκάλη να σκοράρει 21 με 8/18 σουτ και τον Γιαννάκη να προσθέτει 14 με 5/14, ο “Πίξι” το πήρε πάνω του και έβαλε 26 πόντους, με 9/11 σουτ, ενώ οι ΠΑΟΚτσήδες τον πικάριζαν με το σύνθημα “Σούμποτιτε, καλέ Σούποτιτς, Μάρλμπορο” και ταυτόχρονα του έδειχναν πακέτα με τα ομώνυμα τσιγάρα!
Εξω από τα αποδυτήρια ο “Ξανθός” παίζοντας με ένα πορτοκαλί κομπολόι, που ήταν το καινούργιο γούρι του δεν παρέλειψε να ειρωνευτεί τον βιωματικό αντίπαλο του, λέγοντας “εάν ποτέ σε ένα μεταξύ μας ματς, οι ψηλοί του ΠΑΟΚ σουτάρουν πάνω από 40%, τότε εγώ θα γίνω καρδινάλιος”!
Λίγο νωρίτερα ο πρόεδρος του Αρη Χρήστος Μιχαηλίδης είχε ανακοινώσει πριμ 200.000 δραχμών για τη νίκη επί του ΠΑΟΚ και προανήγγειλε ότι εάν η ομάδα επέστρεφε με την πρόκριση από το Μιλάνο, τότε οι παίκτες τρία εκατομμύρια!
Ελα όμως που αυτά τα λεφτά δεν θα έβγαιναν ποτέ από την τσέπη του...
Το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου το σκηνικό στο “Pala Trussardi” έμοιαζε βγαλμένο από την Κόλαση του Δάντη και συγκεκριμένα από την αποστροφή του τρίτου κεφαλαίου της “Θείας Κωμωδίας” που λέει “Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate”...
Σε απλά ελληνικά σημαίνει “όσοι εισέρχεσθε, εγκαταλείψατε πάσα ελπίδα”!
Ενώπιον 9.000 “τιφόζι”, ΟΙ Ιταλοί πλήρωσαν τον Αρη με το ίδιο νόμισμα και δεν τον άφησαν να πάρει ανάσα. Τον στρίμωξαν στα σχοινιά και τον βάραγαν, όπως μπορούσαν ! Είχαν συνειδητοποιήσει ότι για να καλύψουν τη διαφορά των 31 πόντων, έπρεπε να παίξουν άμυνα του σκοτωμού κι αυτό ακριβώς έπραξαν, επιστρατεύοντας χέρια, πόδια, τους δολοφονικούς αγκώνες του Μενεγκίν και όλα τα συμπαρομαρτούντα!
Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 44-30, αλλά στο δεύτερο μέρος ο Πίτερσον έβαλε τα μεγάλα μέσα: την περιβόητη “aquila”, δηλαδή την άμυνα ζώνης 1-3-1, η οποία ελληνιστί ονομάζεται “σταυρός” και πάνω της έμελλε να σταυρωθεί ο Αρης, ο οποίος από εκεί και πέρα σκόραρε από σπανίως έως καθόλου!
Ο Γκάλης κόλλησε στους 16 πόντους με 0/4 τρίποντα, ο Γιαννάκης έβαλε 15 με 4/12 σουτ πίσω από τη γραμμή των 6μ.25 κι όλοι οι υπόλοιποι σκόραραν 18! Ενα λεπτό πριν από τη λήξη της εφιαλτικής για την ελληνική ομάδα, αναμέτρησης οι Μιλανέζοι προηγήθηκαν με διαφορά 32 πόντων (81-49) και η υπόθεση εξελίχθηκε σε ρουλέτα. Ο Βασίλης Λυπηρίδης έκανε φάουλ στον Ρομπέρτο Πρεμιέρ, ο οποίος ευστόχησε στις δυο βολές και σφράγισε τη μνημειώδη ανατροπή και τη μεγαλειώδη πρόκριση της ομάδας του με 83-49.
Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:
ΤΡΕΙΣΕΡ: Μακ Αντού 12 (4/14 σουτ), Πρεμιέρ 20, Ντ' Αντόνι 9 (3/10τρ.),, Μενεγκίν, Μπάρνια 8, Μπάρλοου 12, Μποζέλι 9, Γκαλινάρι 1, Πίτις.
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης, Γιαννάκης 15, Γκάλης 16, Σούμποτιτς 7, Φιλίππου 4, Ρωμανιδης 2, Τζάκσον 5, Δοξάκης.
Πολλά χρόνια αργότερα ο Νταν Πίτερσον ανακαλώντας στη μνήμη του τη ρεβάνς στο μιλάνο είχε τονίσει αυτολεξεί: “Ηταν το πιο περίεργο και το εντονότερο ματς που έχω κοουτσάρει στη ζωή μου. Μέσα στα αποδυτήρια προτού βγούμε να παίξουμε, δεν είχα μπει πολλά πράγματα, αλλά θυμάμαι μια συγκεκριμένη κουβέντα μου: Παιδιά, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, θέλω σαν τρελός αυτή την πρόκριση, έστω κι αν χρειαστεί να νικήσουμε με 31.5 πόντους! Τους είχα ζητήσει να παίξουν όσο πιο δυνατά και γενναία μπορούσαν, χωρίς να κοιτάζουν τον πίνακα με το σκορ και μάλιστα τους είπα να μην αγχώνονται, διότι το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν κάτι λιγότερο από έναν πόντο παραπάνω από τον Αρη σε κάθε λεπτό! “
Ο “Little Big Dan” σχολίασε επίσης ότι επειδή η σεζόν βρισκόταν ακόμη στην αρχή, ο Μακ Αντού και ο Μπάρλοου δεν ήταν φορμαρισμένοι. “Στην τελευταία προπόνηση ο Μπομπ μου είχε πει ότι αυτός ένας γεννημένος σκόρερ, που τον έτρεμαν όλες οι άμυνες του ΝΒΑ, για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν νοιαζόταν για τους πόντους “Κόουτς, το μόνο που θέλω είναι να παίξω την καλύτερη άμυνα της ζωής μου, να πάρω ριμπάουντ και να μπλοκάρω σουτ.”
Οταν έληξε ο αγώνας και αποτυπώθηκε το 83-49, ο Πίτερσον παραδέχθηκε ότι “βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ και για αρκετά δευτερόλεπτα καθόμουν στον πάγκο σαν να είχα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Χρειάστηκε να έρθουν οι παίκτες και τα μέλη της ομάδας να με σηκώσουν για να πανηγυρίσουμε” !
Ενώ ο (ασίσταντ του) Φράνκο Καζαλίνι έπαιρνε σηκωτό τον Πίτερσον, ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε μείνει άλαλος, ενεός και χωρίς πνοή. Κοιτούσε προς το άπειρο (όπως έμελλε να του συμβεί στη λήξη του τελικού Ολυμπιακός- Μπανταλόνα μετά από οκτώ χρόνια στο “Γιαντ Ελιάου”), αλλά πολύ γρήγορα συνήλθε και πήρε στο κατόπι τους διαιτητές, τον Τσεχοσλοβάκο Γιάχοντα και τον Γιουγκοσλάβο Γκρμπατς!
Την ίδια στιγμή κιόλας άρχισαν να κυκλοφορούν και να διασπείρονται οι θεωρίες συνωμοσίας, που κρατούν ως τις μέρες μας. “Δεν είναι λογικό τη μια Πέμπτη να βάζουμε σχεδόν 100 πόντους και να διαλύουμε την Τρέισερ και την άλλη να μην μπορούμε όχι να φτάσουμε, αλλά ούτε καν να κοιτάξουμε το καλάθι. Ούτε ματιασμένοι να είμαστε” είπε ο Ιωαννίδης και αυτή η κουβέντα του άνοιξε μια μεγάλη σπέκουλα...
Τι πιστεύει ο Ιωαννίδης και μάλιστα το διατείνεται μανιωδώς όλα αυτά τα χρόνια; “Μας δηλητηρίασαν, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο “Ξανθός” που ανέκαθεν ήταν καχύποπτος είχε δώσει εντολή (για τον φόβο των Ιουδαίων) όλα τα γεύματα και τα δείπνα της ομάδας να κλειστούν σε διαφορετικά εστιατόρια και μάλιστα οι κρατήσεις γίνονταν την τελευταία στιγμή. “Στο ξενοδοχείο μας σερβίρισαν μονάχα μία φορά και ήταν ο καφές μετά τον μεσημεριανό ύπνο των παικτών την ημέρα του αγώνα. Πιστεύω ότι είχαν βάλει κάποιο υπνωτικό μέσα στον καφέ, γι αυτό ο μόνος παίκτης μας που είχε ενέργεια ήταν ο Τζάκσον. Γιατί; Διότι ήταν ο μόνος που δεν έπινε καφέ”!
Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι υπόνοιες δεν σταματούν εκεί: πέρα από τα περί υπνωτικού στον καφέ, μια άλλη εκδοχή ήθελε τον Αρη να έχει λάβει την υπόσχεση της FIBA ότι από τη νέα σεζόν -με την αύξηση των ομάδων του τελικού γύρου από έξι σε οκτώ- θα είχε (εξασφαλισμένο) λαμπρό μέλλον, εάν καθόταν να κάνει... κοκοκό, εκείνο το βράδυ για να προκριθεί η Τρεισερ η οποία είχε φέρει τον Μακ Αντού και ήθελε να κατακτήσει οπωσδήποτε τον τίτλο: όπερ και εγένετο στις 2 Απριλίου του 1987, στη Λωζάνη, όπου οι Μιλανέζοι νίκησαν την Μακαμπί Τελ Αβίβ με 71-69 και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης μετά από είκοσι ένα χρόνια.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης το χόντρυναν περισσότερο και κατέθεταν τη μαρτυρία ενός τότες επιφανούς στελέχους του ελληνικού μπάσκετ, που τάχα έγινε ο ενδιάμεσος άνθρωπος στη συναλλαγή και αμείφθηκε κιόλας πλουσιοπάροχα για την παροχή των υπηρεσιών του!
Ασφαλώς τα μεγέθη ήταν δυσανάλογα, διότι η μεν Τρέισερ είχε στις τάξεις τον πολύ Μακ Αντού, ο δε Αρης τον Τζάκσον που πληρωνόταν με το κομμάτι: πέντε χιλιάδες δολάρια το ματς!
Πιο ψύχραιμος μετά από χρόνια, σε μια ανάλογη συζήτηση, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είδε την υπόθεση από άλλη σκοπιά: “Το λάθος μας ήταν ότι αντί να παίξουμε σαν να μην είχε γίνει το πρώτο ματς, πήγαμε σε έναν αργό ρυθμό, με στόχο να υπερασπιστούμε τη διαφορά κι όταν μας πήρε από κάτω δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε. Δεν μπορούσαμε καν να κουνηθούμε στο γήπεδο...”
Ο απροσδόκητος (με βάση το +31) και βροντώδης αποκλεισμός του Αρη προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων. Οταν η αποστολή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, οι οπαδοί την περίμεναν στο αεροδρόμιο με το σύνθημα “πουλημένοι, πουλημένοι” και μάλιστα σε μια φάση έντασης, χρειάστηκε να βάλει τα στήθη του μπροστά ο γεροδεμένος έφορος της ομάδας, Λάκης Κυριακίδης.
Το Σάββατο μετά το μεγάλο πατατράκ στην (Κακιά) Σκάλα του Μιλάνου , ο Αρης έπαιζε στην Πάτρα, όπου σκόραρε 72 πόντους παραπάνω απ' όσους είχε βάλει την Πέμπτη: νίκησε τον Απόλλωνα με 121-91 (Γκάλης 42 με 17/23 σουτ, Γιαννάκης 25 με Σούμποτιτς 19) και άρχισε σιγά σιγά να επουλώνει τις πληγές του και να ανασυντάσσεται για να κατακτήσει το νταμπλ της σεζόν 1986-87 και να επιστρέψει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ερχόμενης σεζόν.
Στα 29 χρόνια που πέρασαν από εκείνο το βράδυ ο Αρης και η εκ Μεδιολάνου φιλενάδα του βγήκαν σε ραντεβού άλλες εννέα φορές με τους Ιταλούς να έχουν πάντοτε τον τρόπο τους...
Στις 21 Ιανουαρίου του 1988 στο πλαίσιο του ομίλου ο “αυτοκράτωρ” διέλυσε και πάλι την Τρέισερ με 120-95. Πριν από το τζάμπολ ο δημοσιογράφος της “Gazzetta dello Sport” Ενρίκο Καμπάνα απένειμε στον Γκάλη το βραβείο του κορυφαίου παίκτης της χρονιάς (Εuroscar) και ο Νικ του έδωσε και κατάλαβε με 50 πόντους (21/29 σουτ, 8/12 βολές)! Στον ίδιο φαντασμαγορικό αγώνα ο Σούμποτιτς έβαλε 37 πόντους (7/11δ., 7/9τρ., 2/23β.), ενώ στον αντίποδα ο Μακ Αντού σκόραρε 38.
Στις 23 Μαρτίου του 1988, ο ακροτελεύτιος αγώνας του ομίλου στο Μιλάνο ήταν ενδιαφέροντος, γι αυτό ο Ιωαννίδης άφησε τον Γκάλη στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο Γιαννάκης δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο λόγω ενοχλήσεων στο γόνατο και την τελευταία στιγμή τέθηκε νοκ άουτ και ο Πέτρος Σταμάτης. Παρ' όλα αυτά ο Αρης αποδείχτηκε πολύ σκληρός για να καμφθεί, προηγήθηκε με 60-59 στο 26ο λεπτό, αλλά δεν άντεξε έως το τέλος και ηττήθηκε με 97-82 (Σούμποτιτς 30, Γουίλτζερ 18, Δοξάκης 17- Μακ Αντού 33, Μπράουν 18).
Δυο εβδομάδες αργότερα οι δυο ομάδες βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωπες, αυτή τη φορά στον ημιτελικό του Φαίναλ Φορ, στο “Flanders Expo” της Γάνδης. Ηταν Μεγάλη Τετάρτη, 5 Απριλίου του '88 όταν αποδείχτηκε πως η γριά κότα είχε πάλι το ζουμί, καθώς ο εξόχως αγχωμένος, πιεσμένος, εσωστρεφής και ίσως αλαζών Αρης ηττήθηκε με 87-82 από την Τρέισερ (Μακ Αντού 39, Ρίκι Μπράουν 28) η οποία στον τελικό (ξανα)νίκησε τη Μακαμπί και πέτυχε το repeat. O Γκάλης έβαλε 28 πόντους (11/24 σουτ, 6/6 βολές) ενώ ο Σούμποτιτς (23π., με 6/11δ., 3/10τρ.) έβαλε τα κλάματα έξω από τα αποδυτήρια ακούγοντας τα μπινελίκια του Ιωαννίδη που μάλιστα φώναζε “εγώ ρε πού...η μου, δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι”!
Το επόμενο συναπάντημα των δυο ομάδων “γράφτηκε” πάλι στον όμιλο των “6”, τη σεζόν 1989-90, καθ' οδόν προς το Φάιναλ Φορ της Σαραγόσα. Στις 4 Ιανουαρίου του 1990 στο Αλεξάνδρειο, ο Αρης επικράτησε με 95-77 (Γκάλης 36, Γιαννάκης 23, Μάικ Τζόουνς 15- Αντονέλο Ρίβα 27, Μακ Αντού 23, Πιέρο Μοντέκι 13), ενώ την 1η Μαρτίου στο Μιλάνο οι Ιταλοί απάντησαν με 100-92 (Ρίβα 34, Μακ Αντού 31, Ρικάρντο Πίτις 10- Γκάλης 48, Τζόουνς 21, Γιαννάκης 10).
Οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν πάλι την περίοδο 1991-92, κατά την οποία οι Μιλανέζοι πέτυχαν δυο νίκες και προκρίθηκαν στο Φάιναλ Φορ της Κωνσταντινούπολης, σε αντίθεση με τον Αρη που είχε αρχίσει να φυλλορροεί: 111-108 στις 19 Δεκεμβρίου στο “Παλέ” (Γκάλης 46π. Με 8/14δ., 5/6τρ., 15/18β., Ντίνος Αγγελίδης 20π. και 7ρ., Ιγκόρ Μοραίτοφ 11- Ρίβα 37π. με 3/5δ., 9/16τρ., 4/4β., Ντάριλ Ντόουκινς 19π. και 11ρ., Νταβίντε Πεσίνα 25.) και 117-86 στις 20 Φεβρουαρίου του 1992 (απόντες Γκάλης και Γιαννάκης/ Τζόνι Ρότζερς 23, Ρίβα 16- Ρωμανίδης 21π. και 10ρ., Βουρτζούμης 19, Αγγελίδης 16)
Δέκα πέντε χρόνια αργότερα, έσμιξαν πάλι οι δρόμοι τους, στην Ευρωλίγκα της νέας εποχής. Βρέθηκαν αντιμέτωποι τη σεζόν 2007-08 όταν η Αρμάνι Τζινς Μιλάνο πέτυχε πάλι δυο νίκες επί του Αρη: με 77-70 στις 22 Νοεμβρίου 2007 στο Αλεξάνδρειο (Μπρέισι Ράιτ 16, Τζερεμάια Μάσεϊ 16- Ντούσαν Βούκσεβιτς 21, Μέλβιν Μπούκερ 16) και με 77-69 στις 16 Ιανουαρίου 2008 στο Forum (Ντανίλο Γκαλινάρι 20, Τράβις Γουότσον 17- Μπρέισι Ράιτ 16, Δημήτρης Τσαλδάρης 14).
Από τότε πέρασαν οκτώ χρόνια και αύριο το βράδυ ο Αρης ξαναβρίσκει απέναντι του έναν αντίπαλο που αποτελεί τη διαχρονική Νέμεση του και έχει έναν λόγο παραπάνω να θέλει να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον καταδιώκουν από εκείνο το βράδυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου