Ο νυν προπονητής του Άρη, Λευτέρης Σούμποτιτς ήταν ο πρωτεργάτης του μεγάλου θριάμβου της Προύσας που έχει χαρακτηριστεί ως το πιο "παλικαρίσιο" τρόπαιο που έχει κατακτήσει ελληνική ομάδα γιατί κατακτήθηκε επί τουρκικού εδάφους. Ο κ. Σούμποτιτς μίλησε στο arisbc.gr για τον αξέχαστο τελικό στην Τουρκία και εξιστόρησε όλα όσα έζησε πριν αλλά και μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς το 1997 από την ομάδα μας.
Κ. Σούμποτιτς τι θυμάστε από εκείνη τη μέρα στην Τουρκία;
«Θυμάμαι αρχικά ότι το γήπεδο ήταν γεμάτο τρεις ώρες πριν το παιχνίδι. Υπήρχε ένα εορταστικό κλίμα και οι Τούρκοι φίλαθλοι συμπεριφέρονταν σαν να έχουν κατακτήσει ήδη τον τίτλο. Είχαν τοποθετήσει το Κύπελλο μέσα σε ένα πλαστικό, το οποίο φωτιζόταν με προβολέα. Ο κόσμος ήταν πολύ φανατισμένος εκείνη την ημέρα και λόγω της διεξαγωγής του ποδοσφαιρικού αγώνα της Τουρκίας με την Ολλανδία. Σε κάθε γωνιά της πόλης υπήρχαν τουρκικές σημαίες και γενικά το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο. Όλοι μας όμως θέλαμε πραγματικά πάρα πολύ να πάρουμε αυτό το Κύπελλο».
Πόσο δύσκολο ήταν να προετοιμάσετε την ομάδα σας μετά την ήττα στο Αλεξάνδρειο κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι;
«Υπήρχε μεγάλη απογοήτευση λόγω της ήττας στον πρώτο αγώνα στην έδρα μας. Στον πρώτο τελικό στο Αλεξάνδρειο, η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική. Χάλασε το ηλεκτρονικό χρονόμετρο όμως και ο αγώνας άρχισε με μία ώρα και ένα τέταρτο καθυστέρηση. Το ματς μάλιστα συνεχίστηκε χωρίς χρονόμετρο.Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι εις βάρος της γηπεδούχου ομάδας. Το παιχνίδι εκείνο κράτησε πάνω από τρεισήμισι ώρες και ο παράγοντας αυτός έπαιξε αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα. Για να είμαι ειλικρινής ήταν πολύ δύσκολο να προετοιμάσω την ομάδα μετά από την ήττα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τρεις με τέσσερις φορές στην προετοιμασία του παιχνιδιού, δεν βλέπαμε τα συστήματα των αντιπάλων αλλά παρακολουθούσαμε με όλους τους παίκτες το βίντεο του παιχνιδιού που χάσαμε. Στη διάρκεια της δεύτερης προβολής του αγώνα σηκώθηκε ο Σάκλεφορντ λέγοντας: «Φεύγω. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι η ομάδα αυτή είναι καλύτερη από τη δική μας». Το ίδιο παραδέχθηκαν αργότερα ο Μάριο Μπόνι και οι υπόλοιποι παίκτες μας. Θίχτηκε ο εγωισμός των παικτών και αυτό φάνηκε στα πρόσωπά τους».
Πόσο πιστεύατε εσείς προσωπικά και οι παίκτες σας ότι μπορείτε να τα καταφέρετε;
«Η συμπεριφορά των παικτών μου έδειχνε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είχα πίστη ότι τελικά θα γίνει κάτι καλό. Όλη εκείνη η ατμόσφαιρα που είδαμε μέσα στο γήπεδο μας έκανε να αντιδράσουμε θετικά και να βγάλουμε τον εγωισμό μας καθώς αναρωτιόμασταν όταν ήμασταν στα αποδυτήρια πώς είναι δυνατόν αυτοί εκεί έξω να πανηγυρίζουν ενώ ακόμα δεν έχει παιχθεί το δεύτερο ημίχρονο! Όταν δε, μαζευτήκαμε πριν το τζάμπολ για να φωνάξουμε το καθιερωμένο "ΑΡΗΣ" η φωνή έβγαινε μέσα από την ψυχή μας. Όλοι το πιστεύαμε. Δεν πήγαμε εκεί σε καμία περίπτωση για να χάσουμε».
Πώς αισθανθήκατε που κατακτήσατε έναν τίτλο με τον Άρη και από τη θέση του προπονητή έπειτα από τις επιτυχίες σας ως παίκτης της ομάδας;
«Εκείνος ο τίτλος ήταν ο πρώτος μου τίτλος ως προπονητής. Και επιπλέον ήταν ο τίτλος που μου έλειπε ως παίκτης του Άρη. Ως παίκτης του Άρη είχα κατακτήσει δέκα τίτλους, πέντε πρωταθλήματα και πέντε κύπελλα. Τη χρονιά που ο Άρης είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων στο Τορίνο δεν είχα την τύχη να παίξω καθώς δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη. Ήμουν μέλος της ομάδας αλλά έπαιζα μόνο στην Ελλάδα. Έτσι για μένα ήταν κάτι καταπληκτικό. Απίστευτο συναίσθημα. Οι εικόνες που παρακολουθήσαμε μετά από τους πανηγυρισμούς στον Λευκό Πύργο, καθώς εμείς βρισκόμασταν ακόμα στην Τουρκία, ήταν κάτι το φοβερό».
Νιώσατε περήφανος που πήρατε τη νίκη μέσα στην Τουρκία καλύπτοντας μάλιστα και τη διαφορά των έντεκα πόντων;
«Θα σας πω πραγματικά πότε κατάλαβα το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχαμε πετύχει. Μετά από τρεις μέρες, μίλησα τηλεφωνικά με τον πατέρα του Σολωμού Σολωμού. Του υποσχέθηκα ότι το καλοκαίρι θα είμαι στην Κύπρο και ότι θα συναντηθούμε από κοντά. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ένα ρίγος ότι κάναμε κάτι πολύ σπουδαίο για τους Έλληνες».
Τέλος,τι θυμάστε από την υποδοχή των φιλάθλων του Άρη κατά την επιστροφή της αποστολής στη Θεσσαλονίκη;
«Κόντεψε να αναποδογυρίσει το αεροπλάνο από τον κόσμο που ήταν εκεί. Κάναμε μια ώρα για να φτάσουμε στο λεωφορείο που ήταν τριάντα μέτρα μπροστά. Δεν μπορούσε κανένας να σταματήσει τους φιλάθλους μας. Κάναμε πολλές ώρες μέχρι να φτάσουμε στον Λευκό Πύργο. Θυμάμαι πως όλοι ήταν ντυμένοι στα κίτρινα και κρατούσαν ελληνικές σημαίες. Είναι απίστευτα τα όσα ζήσαμε και δεν μπορείς να τα ξεχάσεις με τίποτα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μετά από καιρό βρήκαμε την ευκαιρία κάποια στιγμή μαζί με τον Μάριο Μπόνι στην Ιταλία να το συζητήσουμε. Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάς ποτέ. Μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα στην ψυχή σου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου