Ο Miltos ο νταλικέρης αρθρογραφεί για το ντέρμπι
Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και την αγωνία της φίλαθλης Ελλάδας για τον
ορισμό του διαιτητή που θα διευθύνει τον αγώνα.
Οι πολλές επαναλήψεις βοηθούν στην εκμάθηση του εκάστοτε αντικειμένου.
Εν προκειμένω, ακολουθεί επανάληψη της κλασικής διαλέξεως «Ελληνικός
αθλητισμός, αυτός ο άγνωστος»!
Όπως έχω ξαναγράψει δεκάδες -μπορεί και εκατοντάδες- φορές στα σχεδόν 11 χρόνια της στήλης, ένα εκ των σημαντικότερων συστατικών του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, είναι και η αδικία. Όχι το βασικότερο, βέβαια. Αλλά από αυτά που το νοστιμίζουν, όπως η ντομάτα στη φασουλάδα. Βασικό συστατικό είναι οι ομάδες. Οι παίκτες. Τα φασόλια. Ντομάτα η αδικία. Αλάτι η έκπληξη. Τα υπόλοιπα, αναλόγως τον μάγειρα, τη χώρα, την ποδοσφαιρική-μαγειρική κουλτούρα.
Στην Ελλάδα, όμως, επειδή από ...φασόλια πάσχουμε (άσε που έχει πάρει τον κατήφορα και η Καστοριά), αποφασίσαμε τα τελευταία χρόνια να φτιάχνουμε τη φασουλάδα μας κυρίως με ντομάτα. Να στηρίζουμε όλο το φαγητό, όλο το -υπόγειο- οικοδόμημα του ποδοσφαίρου μας, πάνω στη διαιτησία. Στην αδικία. Να ασχολούμαστε μόνο ή κυρίως με τους διαιτητές. Να μην έχει σημασία τόσο το αποτέλεσμα, όσο τι σφύριξε ο κόρακας. Να μην είναι πιο σημαντικό ποιοι παίζουν, αλλά ποιος τους παίζει! Ποιος είναι ο ρέφερης!
Με αγωνία περίμενε, λέει, η φίλαθλη Ελλάδα ποιος θα σφυρίξει Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός ήθελε τον Γιάχο και δεν ήθελε τον Κάκκο, ο Παναθηναϊκός προτιμούσε τον Κάκκο κι έλεγε «ανεπιθύμητο» τον Γιάχο. Μέγα θέμα ο ρέφερης. Ώστε κάποιοι να φωνάζουν από πριν και κάποιοι -οι ίδιοι ή και οι άλλοι- μετά. Για να υπάρχει πάντα ένα αποκούμπι, ένα άλλοθι. Ένα «κάτι» να λέει ο χαμένος, ακόμα και πριν χάσει.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr
Όπως έχω ξαναγράψει δεκάδες -μπορεί και εκατοντάδες- φορές στα σχεδόν 11 χρόνια της στήλης, ένα εκ των σημαντικότερων συστατικών του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, είναι και η αδικία. Όχι το βασικότερο, βέβαια. Αλλά από αυτά που το νοστιμίζουν, όπως η ντομάτα στη φασουλάδα. Βασικό συστατικό είναι οι ομάδες. Οι παίκτες. Τα φασόλια. Ντομάτα η αδικία. Αλάτι η έκπληξη. Τα υπόλοιπα, αναλόγως τον μάγειρα, τη χώρα, την ποδοσφαιρική-μαγειρική κουλτούρα.
Στην Ελλάδα, όμως, επειδή από ...φασόλια πάσχουμε (άσε που έχει πάρει τον κατήφορα και η Καστοριά), αποφασίσαμε τα τελευταία χρόνια να φτιάχνουμε τη φασουλάδα μας κυρίως με ντομάτα. Να στηρίζουμε όλο το φαγητό, όλο το -υπόγειο- οικοδόμημα του ποδοσφαίρου μας, πάνω στη διαιτησία. Στην αδικία. Να ασχολούμαστε μόνο ή κυρίως με τους διαιτητές. Να μην έχει σημασία τόσο το αποτέλεσμα, όσο τι σφύριξε ο κόρακας. Να μην είναι πιο σημαντικό ποιοι παίζουν, αλλά ποιος τους παίζει! Ποιος είναι ο ρέφερης!
Με αγωνία περίμενε, λέει, η φίλαθλη Ελλάδα ποιος θα σφυρίξει Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός ήθελε τον Γιάχο και δεν ήθελε τον Κάκκο, ο Παναθηναϊκός προτιμούσε τον Κάκκο κι έλεγε «ανεπιθύμητο» τον Γιάχο. Μέγα θέμα ο ρέφερης. Ώστε κάποιοι να φωνάζουν από πριν και κάποιοι -οι ίδιοι ή και οι άλλοι- μετά. Για να υπάρχει πάντα ένα αποκούμπι, ένα άλλοθι. Ένα «κάτι» να λέει ο χαμένος, ακόμα και πριν χάσει.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου