Του είναι γραμμένο του ποδοσφαίρου να καθρεφτίζει στα γήπεδά του αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος.
Κάνει κανείς μια δεύτερη ανάγνωση στη λίστα των ομάδων που συμμετέχουν
αυτή την εποχή στα πρωταθλήματα της Α’ και της Β’ εθνικής κατηγορίας και
έχει μπροστά του τη βασική διαπίστωση της εποχής: Είναι η ώρα που η
επαρχία εκδικείται την Αττική, το κράτος της Αθήνας.
Οι επαρχιακές ομάδες της Superleague είναι πλειοψηφία (9 στις 16), σε μια από τις πιο σπάνιες εκδόσεις του επαγγελματικού πρωταθλήματος. Οι 13 εκ των 16 είναι ομάδες που ζουν μακριά από την Αττική. Και η Β’ Εθνική είναι ακόμη πιο επαρχιακή. Είναι μόλις τρεις οι αθηναϊκές ομάδες, σε σύνολο 16 αυτή την εποχή στο πρωτάθλημα. Και δεν είναι ότι συμβαίνει μόνο σήμερα, ευκαιριακά, λόγω της συγκυρίας των δικαστικών αποφάσεων που υποβίβασαν ομάδες για τα «στημένα». Είναι και η προοπτική επαρχιακή. Διότι, όπως συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, στην ποδοσφαιρική οικονομία έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι η επαρχία αντέχει πολύ περισσότερο από την Αθήνα.
Η εποχή με βρίσκει να χαίρομαι πολύ με κάθε διαπίστωση για το επίπεδο διαβίωσης στην επαρχία, που είναι καλύτερο συγκριτικά με αυτό της Αθήνας. Ήταν καιρός να συμβεί αυτό, μήπως και βάλει ο Έλληνας επιτέλους κάποτε μυαλό, μήπως συμβεί και επιτευχθεί έστω και λόγω του error της οικονομικής κρίσης η αποκέντρωση.
Ήταν καιρός να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας, που περιφέρεται άσκοπα στα άδεια κτήρια και τα ξενοίκιαστα μαγαζιά της Αττικής, ότι εδώ δεν υπάρχει προοπτική ούτε για μεροκάματο ούτε για μείωση του κόστους της ζωής του, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει αυτή την εποχή στις επαρχιακές πόλεις, όπου (περισσότερες) δουλειές υπάρχουν, η γη και τα ζώα περιμένουν και το κόστος ζωής διαρκώς κατεβαίνει.
Η εποχή με βρίσκει να ανακουφίζομαι με αυτό που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Χαίρομαι πολύ με τη μόδα που ακολουθούν οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι κυνηγούν μια πρόταση συμβολαίου από ΠΑΕ της επαρχίας, που έχουν να πληρώσουν επειδή δεν ζούσαν ποτέ ακριβή ζωή και είχαν μάθει να κάνουν κουμάντο με τα αληθινά έσοδά τους και όχι τα virtual των χορηγών, που αγόραζαν επιτυχίες και τίτλους.
Πάνε χρόνια που οι Αθηναίοι γύρισαν την πλάτη στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο του κορεσμού, αλλά και επειδή είχε χαθεί το άθλημα από τα μάτια τους και είχε βγει από τη short list των ψυχαγωγικών επιλογών τους, λόγω της πληθώρας θεαμάτων που στήνονταν για να τους θαμπώσουν και να τους πάρουν τα δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ. Αυτό δεν συνέβη ποτέ τόσο πολύ στην επαρχία. Αυτή δεν έβγαλε ποτέ απ’ τη ζωή της το ποδόσφαιρο. Και σήμερα γεμίζει γήπεδα και δείχνει, στο ποδόσφαιρο, τον δρόμο για να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της κρίσης και να ξαναβάλει τον εαυτό του στη ζωή του μέσου Έλληνα.
Πηγή: aixmi.gr
Οι επαρχιακές ομάδες της Superleague είναι πλειοψηφία (9 στις 16), σε μια από τις πιο σπάνιες εκδόσεις του επαγγελματικού πρωταθλήματος. Οι 13 εκ των 16 είναι ομάδες που ζουν μακριά από την Αττική. Και η Β’ Εθνική είναι ακόμη πιο επαρχιακή. Είναι μόλις τρεις οι αθηναϊκές ομάδες, σε σύνολο 16 αυτή την εποχή στο πρωτάθλημα. Και δεν είναι ότι συμβαίνει μόνο σήμερα, ευκαιριακά, λόγω της συγκυρίας των δικαστικών αποφάσεων που υποβίβασαν ομάδες για τα «στημένα». Είναι και η προοπτική επαρχιακή. Διότι, όπως συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, στην ποδοσφαιρική οικονομία έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι η επαρχία αντέχει πολύ περισσότερο από την Αθήνα.
Η εποχή με βρίσκει να χαίρομαι πολύ με κάθε διαπίστωση για το επίπεδο διαβίωσης στην επαρχία, που είναι καλύτερο συγκριτικά με αυτό της Αθήνας. Ήταν καιρός να συμβεί αυτό, μήπως και βάλει ο Έλληνας επιτέλους κάποτε μυαλό, μήπως συμβεί και επιτευχθεί έστω και λόγω του error της οικονομικής κρίσης η αποκέντρωση.
Ήταν καιρός να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας, που περιφέρεται άσκοπα στα άδεια κτήρια και τα ξενοίκιαστα μαγαζιά της Αττικής, ότι εδώ δεν υπάρχει προοπτική ούτε για μεροκάματο ούτε για μείωση του κόστους της ζωής του, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει αυτή την εποχή στις επαρχιακές πόλεις, όπου (περισσότερες) δουλειές υπάρχουν, η γη και τα ζώα περιμένουν και το κόστος ζωής διαρκώς κατεβαίνει.
Η εποχή με βρίσκει να ανακουφίζομαι με αυτό που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Χαίρομαι πολύ με τη μόδα που ακολουθούν οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι κυνηγούν μια πρόταση συμβολαίου από ΠΑΕ της επαρχίας, που έχουν να πληρώσουν επειδή δεν ζούσαν ποτέ ακριβή ζωή και είχαν μάθει να κάνουν κουμάντο με τα αληθινά έσοδά τους και όχι τα virtual των χορηγών, που αγόραζαν επιτυχίες και τίτλους.
Πάνε χρόνια που οι Αθηναίοι γύρισαν την πλάτη στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο του κορεσμού, αλλά και επειδή είχε χαθεί το άθλημα από τα μάτια τους και είχε βγει από τη short list των ψυχαγωγικών επιλογών τους, λόγω της πληθώρας θεαμάτων που στήνονταν για να τους θαμπώσουν και να τους πάρουν τα δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ. Αυτό δεν συνέβη ποτέ τόσο πολύ στην επαρχία. Αυτή δεν έβγαλε ποτέ απ’ τη ζωή της το ποδόσφαιρο. Και σήμερα γεμίζει γήπεδα και δείχνει, στο ποδόσφαιρο, τον δρόμο για να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της κρίσης και να ξαναβάλει τον εαυτό του στη ζωή του μέσου Έλληνα.
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου