Το αποτέλεσμα της συνολικής παρουσίας του
Ολυμπιακού στον όμιλο ήταν ο αποκλεισμός από τους «16» του Τσάμπιονς
Λιγκ και η πρόκριση στο Γιουρόπα Λιγκ, ως τρίτη ομάδα του ομίλου του.
Γράφει ο Χριστόφορος Ευαγγελάτος.
Η εμφάνιση απέναντι στην Άρσεναλ ήταν όντως πολύ καλή (η νίκη επίσης
εντυπωσιακή) αλλά η επικράτηση της Μαρσέιγ στη Γερμανία δεν επέτρεψε
στους «ερυθρόλευκους» να συνεχίσουν στη διοργάνωση. Αυτά είναι τα
δεδομένα που διαμορφώθηκαν μετά την ολοκλήρωση έξι αγώνων.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, το οποίο σαφώς και μπορεί να «ξεπροβάλει» μέσα από την πικρία των πρωταθλητών Ελλάδας για τον αποκλεισμό από τη συνέχεια της κορυφαίας διοργάνωσης. Αυτό το στοιχείο έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός την πρόκληση του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα σε ένα πολύ δύσκολο και ανοιχτό όμιλο, που όταν ξεκινούσε, τις λιγότερες πιθανότητες πρόκρισης τις είχε η ομάδα του Πειραιά.
Εκτιμώ πως ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα καινούργιο τρόπο σκέψης, μια καινούργια φιλοσοφία αναφορικά με το πως οφείλει να αγωνίζεται μια ομάδα στην κορυφαία διοργάνωση. Πολύ απλά ο Ολυμπιακός έπαιξε το δικό του παιχνίδι και στις έξι αγωνιστικές. Έπαιξε αυτό που ξέρει και μπορεί σαν ομάδα, ανεξάρτητα με το αν ο αντίπαλος του ήταν η Άρσεναλ ή η Ντόρτμουντ. Δεν προχώρησε δηλαδή σε αναπροσαρμογές ποδοσφαιρικού πλάνα ανά αγωνιστική και πάντα σε εξάρτηση με το ποιον έχει απέναντι του.
Αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχει μια ομάδα και είναι πολύ σημαντικό που οι πειραιώτες κατάφεραν να μπουν σε αυτό το «τρυπάκι», το ποδοσφαιρικό «τρυπάκι» του προπονητή του, που έδωσε άλλο νόημα στην παρουσία των «ερυθρόλευκων» στον όμιλο. Θυμάμαι ακόμα τον Τροντ Σόλιντ να λέει μετά από κάθε ματς του Ολυμπιακού «έχουμε ακόμα πέντε ματς και δεκαπέντε βαθμούς να διεκδικήσουμε, έχουμε τέσσερα ματς και δώσεκα βαθμούς να διεκδικήσουμε κτλ.
Το φινάλε όμως ήταν απογοητευτικό, τόσο σε ότι αφορά τη συγκομιδή κυρίως όμως την αγωνιστική παρουσία. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε όμως σου έδινε την αίσθηση (πάντα με βάση την απόδοσ!
η του) ότι αυτό που έλεγε πριν από λίγα χρόνια ο Σόλιντ, ίσχυε τη φετι νή σεζόν. Σου έδινε ο Ολυμπιακός την εντύπωση ότι όντως διεκδικούσε όλους τους βαθμούς στον όμιλο του. Δεν πέταξε κανένα ματς στα...σκουπίδια, δεν άφησε κανέναν αγώνα στην «τύχη». Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από το ότι στις ήττες που έκαναν οι πρωταθλητές, η διαφορά ήταν μόνο ένα γκολ. Αντιθέτως έκανε δύο νίκες με σκορ 3-1 και μία (στη Μασσαλία) με 1-0.
Είναι δεδομένο πως μένει μια πικρία σε παίκτες και προπονητή για το ότι δε θα συνεχίσει ο Ολυμπιακός στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, ωστόσο ευρωπαϊκή συνέχεια υπάρχει για τους πειραιώτες και αφορά το Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί που οι πρωταθλητές Ελλάδας οφείλουν να επιδείξουν την ίδια προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο, ενός ανθρώπου που μπορεί με την παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού, ν' αλλάξει τα δεδομένα για τα επόμενα χρόνια στους πειραιώτες.
Μείνει ή φύγει από τους πειραιώτες, αυτό δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι να μπορέσει να κρατήσει ο Ολυμπιακός τη φιλοσοφία του ενός και να την περάσει στο «πετσί» του ως φιλοσοφία όχι μόνο ομάδα, αλλά γενικότερα συλλόγου. Αν επιτευχθεί αυτό τότε θα μιλάμε για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τους «ερυθρόλευκους». Αν όχι, απλά σε λίγα χρόνια όλοι θ' αναπολούν την ομάδα που έπαιζε στα ίσια όλους τους αντιπάλους της και κέρδιζε ή έχανε παίζοντας όμως το ποδόσφαιρο της. Ποδόσφαιρο δημιουργικό και όχι καταστροφής.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν όντως τεράστια προσπάθεια, έφτασαν στα όρια της αυτοθυσίας όπως ο Μανιάτης, αλλά το αποτέλεσμα του αγώνα Ντόρτμουντ - Μαρσέιγ ήταν κάτι που δεν περνούσε απ' τα χέρια τους. Δε μου αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας, δεν τις ακολούθησα ποτέ διότι θεωρώ ότι τις γνωρίζουν μόνο αυτοί που ενδεχομένως να τις έχουν «κατασκευάσει». Δέχομαι απλά ότι η Μαρσέιγ κέρδισε στη Γερμανία τη Ντόρτμουντ και αυτό κόστισε στον Ολυμπιακό.
Δέχομαι όμως παράλληλα ότι οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν πολύ καλό ποδόσφαιρο στον όμιλο τους. Δέχομαι αυτά που άκουσα με τα αυτιά μου και είδα με τα μάτια μου, τους Βενγκέρ, Ντεσάν και Κλοπ να μιλούν με κολακευτικά λόγια για τους πειραιώτες και την προσπάθεια τους. Δέχομαι ότι επιτέλους, ο Ολυμπιακός έπαιξε δημιουργικό ποδόσφαιρο, έπαιξε μπάλα.
Όλα αυτά μπορεί σήμερα το πρωί να ακουστούν ως «παρηγοριά» στους φίλους των πειραιωτών, ωστόσο δεν είναι. Είναι τα στοιχεία στα οποία πρέπει να στηριχθεί ο σύλλογος για να «χτίσει» το ευρωπαϊκό του μέλλον. Παίζω και κερδίζω ή χάνω αλλά με το δικό μου στυλ. Και η δικαίωση, αργά ή γρήγορα θα επιτευχθεί. Σίγουρα οι παίκτες του Ολυμπιακού έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν σε όλα τα ματς (ακόμα και στην ήττα από τη Μαρσέιγ στο πρώτο ματς του ομίλου) αλλά το μεγάλο κεφάλαιο ακούει στο όνομα του Ερνέστο Βαλβέρδε.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ο Ισπανός θέλει το καλοκαίρι να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αυτό όμως που πρέπει να προσπαθήσει ο Ολυμπιακός είναι να κάνει τον 47χρονο τεχνικό να πιστέψει πως τα οράματα των δύο πλευρών συμβαδίζουν. Να κάνει ο Ολυμπιακός τον Βαλβέρδε τον «δικό του Αρσέν Βενγκέρ». Μέσα από τις «στραβές» και τις «ανάποδες» που σίγουρα θα υπάρξουν γιατί μπάλα είναι, πιστεύω ότι μόνο κέρδη θα αποκομίσει η ομάδα του λιμανιού.
Πηγή: Sentragoal.gr
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, το οποίο σαφώς και μπορεί να «ξεπροβάλει» μέσα από την πικρία των πρωταθλητών Ελλάδας για τον αποκλεισμό από τη συνέχεια της κορυφαίας διοργάνωσης. Αυτό το στοιχείο έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός την πρόκληση του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα σε ένα πολύ δύσκολο και ανοιχτό όμιλο, που όταν ξεκινούσε, τις λιγότερες πιθανότητες πρόκρισης τις είχε η ομάδα του Πειραιά.
Εκτιμώ πως ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα καινούργιο τρόπο σκέψης, μια καινούργια φιλοσοφία αναφορικά με το πως οφείλει να αγωνίζεται μια ομάδα στην κορυφαία διοργάνωση. Πολύ απλά ο Ολυμπιακός έπαιξε το δικό του παιχνίδι και στις έξι αγωνιστικές. Έπαιξε αυτό που ξέρει και μπορεί σαν ομάδα, ανεξάρτητα με το αν ο αντίπαλος του ήταν η Άρσεναλ ή η Ντόρτμουντ. Δεν προχώρησε δηλαδή σε αναπροσαρμογές ποδοσφαιρικού πλάνα ανά αγωνιστική και πάντα σε εξάρτηση με το ποιον έχει απέναντι του.
Αυτό δεν είναι εύκολο να το πετύχει μια ομάδα και είναι πολύ σημαντικό που οι πειραιώτες κατάφεραν να μπουν σε αυτό το «τρυπάκι», το ποδοσφαιρικό «τρυπάκι» του προπονητή του, που έδωσε άλλο νόημα στην παρουσία των «ερυθρόλευκων» στον όμιλο. Θυμάμαι ακόμα τον Τροντ Σόλιντ να λέει μετά από κάθε ματς του Ολυμπιακού «έχουμε ακόμα πέντε ματς και δεκαπέντε βαθμούς να διεκδικήσουμε, έχουμε τέσσερα ματς και δώσεκα βαθμούς να διεκδικήσουμε κτλ.
Το φινάλε όμως ήταν απογοητευτικό, τόσο σε ότι αφορά τη συγκομιδή κυρίως όμως την αγωνιστική παρουσία. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε όμως σου έδινε την αίσθηση (πάντα με βάση την απόδοσ!
η του) ότι αυτό που έλεγε πριν από λίγα χρόνια ο Σόλιντ, ίσχυε τη φετι νή σεζόν. Σου έδινε ο Ολυμπιακός την εντύπωση ότι όντως διεκδικούσε όλους τους βαθμούς στον όμιλο του. Δεν πέταξε κανένα ματς στα...σκουπίδια, δεν άφησε κανέναν αγώνα στην «τύχη». Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από το ότι στις ήττες που έκαναν οι πρωταθλητές, η διαφορά ήταν μόνο ένα γκολ. Αντιθέτως έκανε δύο νίκες με σκορ 3-1 και μία (στη Μασσαλία) με 1-0.
Είναι δεδομένο πως μένει μια πικρία σε παίκτες και προπονητή για το ότι δε θα συνεχίσει ο Ολυμπιακός στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, ωστόσο ευρωπαϊκή συνέχεια υπάρχει για τους πειραιώτες και αφορά το Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί που οι πρωταθλητές Ελλάδας οφείλουν να επιδείξουν την ίδια προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο, ενός ανθρώπου που μπορεί με την παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού, ν' αλλάξει τα δεδομένα για τα επόμενα χρόνια στους πειραιώτες.
Μείνει ή φύγει από τους πειραιώτες, αυτό δεν έχει σημασία. Το ζητούμενο είναι να μπορέσει να κρατήσει ο Ολυμπιακός τη φιλοσοφία του ενός και να την περάσει στο «πετσί» του ως φιλοσοφία όχι μόνο ομάδα, αλλά γενικότερα συλλόγου. Αν επιτευχθεί αυτό τότε θα μιλάμε για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τους «ερυθρόλευκους». Αν όχι, απλά σε λίγα χρόνια όλοι θ' αναπολούν την ομάδα που έπαιζε στα ίσια όλους τους αντιπάλους της και κέρδιζε ή έχανε παίζοντας όμως το ποδόσφαιρο της. Ποδόσφαιρο δημιουργικό και όχι καταστροφής.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν όντως τεράστια προσπάθεια, έφτασαν στα όρια της αυτοθυσίας όπως ο Μανιάτης, αλλά το αποτέλεσμα του αγώνα Ντόρτμουντ - Μαρσέιγ ήταν κάτι που δεν περνούσε απ' τα χέρια τους. Δε μου αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας, δεν τις ακολούθησα ποτέ διότι θεωρώ ότι τις γνωρίζουν μόνο αυτοί που ενδεχομένως να τις έχουν «κατασκευάσει». Δέχομαι απλά ότι η Μαρσέιγ κέρδισε στη Γερμανία τη Ντόρτμουντ και αυτό κόστισε στον Ολυμπιακό.
Δέχομαι όμως παράλληλα ότι οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν πολύ καλό ποδόσφαιρο στον όμιλο τους. Δέχομαι αυτά που άκουσα με τα αυτιά μου και είδα με τα μάτια μου, τους Βενγκέρ, Ντεσάν και Κλοπ να μιλούν με κολακευτικά λόγια για τους πειραιώτες και την προσπάθεια τους. Δέχομαι ότι επιτέλους, ο Ολυμπιακός έπαιξε δημιουργικό ποδόσφαιρο, έπαιξε μπάλα.
Όλα αυτά μπορεί σήμερα το πρωί να ακουστούν ως «παρηγοριά» στους φίλους των πειραιωτών, ωστόσο δεν είναι. Είναι τα στοιχεία στα οποία πρέπει να στηριχθεί ο σύλλογος για να «χτίσει» το ευρωπαϊκό του μέλλον. Παίζω και κερδίζω ή χάνω αλλά με το δικό μου στυλ. Και η δικαίωση, αργά ή γρήγορα θα επιτευχθεί. Σίγουρα οι παίκτες του Ολυμπιακού έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν σε όλα τα ματς (ακόμα και στην ήττα από τη Μαρσέιγ στο πρώτο ματς του ομίλου) αλλά το μεγάλο κεφάλαιο ακούει στο όνομα του Ερνέστο Βαλβέρδε.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ο Ισπανός θέλει το καλοκαίρι να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αυτό όμως που πρέπει να προσπαθήσει ο Ολυμπιακός είναι να κάνει τον 47χρονο τεχνικό να πιστέψει πως τα οράματα των δύο πλευρών συμβαδίζουν. Να κάνει ο Ολυμπιακός τον Βαλβέρδε τον «δικό του Αρσέν Βενγκέρ». Μέσα από τις «στραβές» και τις «ανάποδες» που σίγουρα θα υπάρξουν γιατί μπάλα είναι, πιστεύω ότι μόνο κέρδη θα αποκομίσει η ομάδα του λιμανιού.
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου