Η μπασταρδεμένη, ταλαιπωρημένη και εξευτελισμένη Αθήνα!!

Η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη, μπασταρδεμένη από την εσωτερική μετανάστευση της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70, ταλαιπωρημένη από τη λαθρομετανάστευση των απελπισμένων της Ανατολής που θέλησαν να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή στο «Ελ Ντοράντο» του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού της τελευταίας 20ετιας, εξευτελισμένη από την ανέχεια που προκάλεσε η κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που μεταφραζόταν σε πλαστικό χρήμα για τον πολίτη και δανεικά για να ζει το κράτος, οι υπάλληλοι του και οι προμηθευτές του.
Άρθρο του Σταμάτη Γιαννίση στο www.aixmi.gr

Η πραγματική Αθήνα, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλα και πολυπληθή είναι τα προάστιά της, είναι μια μικρή πόλη. Και, όπως κάθε μικρή πόλη, έχει τα δικά της σύμβολα. Εκτός από την Ακρόπολη, η οποία ως σύμβολο ξεπερνά τη σημειολογία της πόλης και αντιπροσωπεύει όσο τίποτα άλλο την αφετηρία του δυτικού Πολιτισμού, η Αθήνα έχει μια Βιβλιοθήκη, ένα Πανεπιστήμιο, ένα Αρχαιολογικό Μουσείο, ένα μεγάλο πάρκο που ανάλογα με το Πολίτευμα το βαφτίζουν … πότε “Βασιλικό” και πότε “Εθνικό” Κήπο. Έχει, επίσης, κι ένα παροπλισμένο πλέον, γήπεδο ποδοσφαίρου που κάποτε έπαιζε μπάλα εκεί η ομάδα της πόλης, η οποία ονομάζεται φυσικά…Παν – αθηναϊκός.
Η Αθήνα φιλοξενεί στη στενή της επικράτεια τη Βουλή και, σχεδόν όλα, τα υπουργεία, όμως για τους αθηναίους δεν ταυτίστηκε ποτέ με τη σημειολογία του διοικητικού κέντρου. Για τους Αθηναίους έχει τα δικά της σημεία αναφοράς με τη δική τους ιστορία, που είναι και η ιστορία της πόλης τους.
Η οδός Κοραή είναι ένα πολύ σημαντικός δρόμος για κάθε Αθηναίο. Χαράχτηκε στο πρώτο σχέδιο της πόλης για να δίνει στον παρατηρητή από το απέναντι αλσύλλιο – που όλοι μάθανε για τους γνωστούς λόγους ως πλατεία Κλαυθμώνος – τη δυνατότητα να θαυμάσει την προοπτική των προπυλαίων του Πανεπιστημίου.
Η οδός Κοραή είναι ένας ιστορικός δρόμος και, ίσως, ο πιο αιματοβαμμένος δρόμος της πόλης . Εκεί έχει χυθεί πολύ αίμα. Από τα «Ευαγγελιακά» του 1901 μέχρι και τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα το 1965, λίγα μέτρα πιο πέρα.
Από τα υπόγεια του μεγάρου της Εθνικής Τράπεζας στην Κοραή, όταν αυτό επιτάχθηκε από τους Γερμανούς πέρασαν αμέτρητοι Έλληνες, πριν πάρουν το δρόμο για το Χαϊδάρι, το Άουσβιτς ή ακόμη και κατ΄ ευθείαν για το σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Το ίδιο κτίριο κι ο δρόμος έγιναν θέατρο μάχης στα «Δεκεμβριανά» του 1944, όταν εγκαταστάθηκε εκεί το αρχηγείο του ΕΛΑΣ αμέσως μετά την απελευθέρωση.
Τα χρόνια της ειρήνης ξέπλυναν σαν τη βροχή το αίμα του δρόμου και η Κοραή έγινε σημείο αναφοράς για τον μοναδικό, ίσως, κινηματογράφο σε ολόκληρη την πόλη που οι ταινίες που έπαιζε σπάνια πρόδωσαν τα γούστα του σινεφίλ κοινού του.
Το «Άστυ» ήταν και είναι το συνώνυμο του Ασύλου της κινηματογραφικής Τέχνης, κάτι σαν τα «Άγια των Αγίων» για την αστική διανόηση της πόλης είτε αυτοί βρίσκονταν εντός είτε και εκτός των ορίων της συντεταγμένης πολιτικής.
Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι Αθηναίοι -είτε «γκάγκαροι», είτε εσωτερικοί μετανάστες.
Το σεβάστηκαν διαχρονικά οι ΕΣΑτζήδες του Ιωαννίδη, οι ορδές των μπάτσων με τα κλομπ, των οικοδόμων με τα καδρόνια και των αναρχοαυτόνομων με τις μολότοφ. Ακόμη και οι ασφαλίτες της χούντας φρόντιζαν να περιμένουν απ΄ έξω, αν δεν έμπαιναν και οι ίδιοι πολλές φορές στον πειρασμό να δουν στα κλεφτά καμιά σκηνή από την «κουλτουριάρικη» ταινία που παρακολουθούσε εκείνος που …παρακολουθούσαν.
Την περασμένη Κυριακή μια ομάδα αφιονισμένων κουκουλοφόρων βασιβουζούκων, με πρόσχημα τη σύγκρουση –υποτίθεται- με τις αστυνομικές δυνάμεις προστασίας του Μνημονίου, πήγαν να ληστέψουν το ταμείο στο «Άστυ» και στη συνέχεια του έβαλαν φωτιά.
Είναι προφανές ότι αυτοί που το έκαναν δεν είναι τρία, τουλάχιστον, πράγματα. Αθηναίοι, προοδευτικοί και -ακόμη περισσότερο- αναρχικοί .
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτοί που το έκαναν είναι τρία, τουλάχιστον, πράγματα.
Μεταφερόμενοι προβοκάτορες, μπαχαλάκηδες και κλεφτρόνια, αμολυμένοι στο κέντρο μιας πόλης που δεν έχει γι΄ αυτούς κανένα ιστορικό, συναισθηματικό και, κυρίως, ιδεολογικό σημείο αναφοράς.