Μετά την σύγκριση ανάμεσα στον Dwight Howard και τον Andrew Bynum και
τη συζήτηση για το ποια περιφέρεια είναι πιο ποιοτική, ήρθε η ώρα για
ένα υποθετικό ερώτημα: "Γίνεσαι ο general manager της 31ης ομάδας του
ΝΒΑ και έχεις το δικαίωμα να ξεκινήσεις το χτίσιμό της, επιλέγοντας
όποιον παίκτη θέλεις. Ποιος θα είναι αυτός και γιατί;"
Αλλο που δεν ήθελαν οι συντάκτες του ΝΒΑ Greece. Πεντε (Στέφανος Τριαντάφυλλος, Τάσος Μαγουλάς, Στέφανος Μακρής, Κώστας Κουκούσης, Λεωνίδας Πιστιόλης) επέλεξαν τον LeBron James, τον κατά πολλούς πληρέστερο παίκτη του πρωταθλήματος, ενώ ο Νίκος Παπαϊωάννου έμεινε πιστός στο... πουλέν του, τον Derrick Rose και ο Χάρης Σταύρου στο δικό του, τον Kevin Durant. Διαβάστε την αιτιολόγηση τους.
Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ποιον θα διάλεγα αν ήμουν τζένεραλ μάνατζερ; Θα έψαχνα να βρω τον παίκτη που θα συνδυάζε τα εξής: προσόντα, ταλέντο, κατάλληλη ηλικία (για να "χτιστεί" η ομάδα γύρω του) και τις προδιαγραφές να γίνει franchise player (απήχηση στον κόσμο, εμπορικές συμφωνίες κτλ). Οπότε η απάντηση είναι μάλλον απλή από τη στιγμή που πατάει σε αυτή τη Γη ο LeBron James. Ο άσος των Heat είναι -όπως έχει χιλιοειπωθεί και χιλιογραφτεί- σαν έναν άνδρα που παίζει με εφήβους. Τέτοια διαφορά έχουν τα αθλητικά του προσόντα με αυτά των υπολοίπων. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια έχει προσθέσει στο ρεπερτόριο του το σταθερό μακρινό σουτ, το παιχνίδι στο post και έχει τελειοποιήσει την πάσα του.
Με λίγα λόγια είναι ο παίκτης που κυριαρχεί περισσότερο από κάθε άλλον, προσφέροντας ανεξαιρέτως σε όλους τους βασικούς τομείς του μπάσκετ: στην άμυνα (ατομική-ομαδική, στο έδαφος και στον αέρα), στη δημιουργία, στο transition, στην εκτέλεση, στο ομαδικό παιχνίδι. Παντού. Τόσο στο Cleveland, όσο και στο Miami "μεταμόρφωσε" την ομάδα του σε διεκδίκητρια κι είναι τόσο πλήρες "πακέτο" που είμαι σίγουρος ότι θα το έκανε και στη δική μου ομάδα, γεμίζοντας παράλληλα και τις εξέδρες. Άλλωστε για να κρατήσω τη θέση μου δεν θα πρέπει να φέρω μόνο νίκες, αλλά και εισιτήρια.
Νίκος Παπαϊωάννου
Χωρίς δεύτερη σκέψη θα διάλεγα ως θεμέλιο της ομάδας μου τον Derrick Rose. Κατά παράδοση άλλωστε οι ομάδες υψηλού επιπέδου που φτάνουν στο σημείο να κάνουν πρωταθλητισμό είναι χτισμένες γύρω από έναν χαρισματικό γκαρντ. Ε λοιπόν αυτός είναι ο Rose, γιατί περιμένω να μου μεταμορφώσει την ομάδα, όπως κάνει με τους Bulls εδώ και τρία χρόνια.
Ο MVP της περασμένης περιόδου δεν φοβάται να τελειώσει τις φάσεις κολυμπώντας στα… βαθειά της ρακέττας, ενώ με την ίδια άνεση –πλέον- μπορεί να σουτάρει για τρεις ή απλά να δημιουργήσει δική του φάση από το πουθενά. Είναι συνεπής αμυντικός που κυνηγά το κλέψιμο, ενώ είναι αξιοσημείωτες οι επιδόσεις του στα ριμπάουντ. Κάθε χρόνο, από τότε που παίζει οργανωμένο μπάσκετ, αρχής γενομένης από το high school, παρουσιάζεται βελτιωμένος, προσθέτοντας κάποιο νέο στοιχείο στο παιχνίδι του. Μόνο φέτος οι μέσοι όροι του παρουσίασαν πτώση –από την πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ- και αυτό οφείλεται στα μικροπροβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει από το ξεκίνημα της χρονιάς.
Ομως η μεγάλη αρετή του Rose είναι ότι θα έρθει στην ομάδα μου με μία old school προσέγγιση, χωρίς να πιστεύει ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω του και αποφασισμένος να φτιάξει κάτι δικό του.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχω άγχος ότι θα φύγει μόλις λήξει το συμβόλαιό του, ούτε θα ξεκινήσει 1-2 χρόνια πριν την λήξη του ν’ αρχίσει ν’ ανακατεύει την ομάδα ζητώντας ενίσχυση επειδή νομίζει ότι είναι και general manager. Στην επέκταση του συμβολαίου που υπέγραψε προ εβδομάδων με τους Bulls αν και θα μπορούσε να βάλει option για να μείνει νωρίτερα ελεύθερος, αρνήθηκε. Δείχνοντας εμπράκτως πως είναι αφοσιωμένος “ψυχή τε και σώματι” στην (εκάστοτε) ομάδα του.
Επιπλέον, όπως λένε στα τμήματα μάρκετινγκ των μεγάλων αθλητικών εταιρειών, οι …. κοντοί είναι εκείνοι που “πουλάνε”, προς όφελος φυσικά της ομάδας (μου). O Rose εκτός από το ότι έχει μέσα του το πνεύμα του νικητή και είναι σπουδαίος παίκτης με πολλά περιθώρια βελτίωσης, ταυτόχρονα θα βοηθήσει την ομάδα μου να κόψει εισιτήρια και ν’ απογειωθεί εμπορικά αυξάνοντας την αξία της και τα έσοδά της.
Τάσος Μαγουλάς
A, ωραία δουλειά και ταιριάζει απόλυτα σε έναν δημοσιογράφο. Μην ξεχνάτε ότι ο David Kahn που κάνει κουμάντο στην Μινεσότα ήταν και συνάδελφος. Στις ΗΠΑ δε, είναι πολύ καλύτερη η συγκεκριμένη δουλειά, διότι μπορεί να είσαι ο Bryan Colangelo, να έχεις μαζέψει τον κάθε πικραμένο Ευρωπαίο (για τα δεδομένα του ΝΒΑ εννοείται), να μην μπορείς να κερδίσεις ούτε τους Εσκιμώους στην Αλάσκα, αλλά επειδή έχεις...πλάνο συνεχίζεις.
Επειδή όμως εμείς ως καλοί GM θέλουμε να κερδίσουμε, γι αυτό και θα πάμε στα σίγουρα.Τί θες για να ξεκινήσεις μία ομάδα; Έναν παίκτη με 30 πόντους στον αγώνα, να μαζεύει 10 ριμπάουντ, να δίνει οκτώ ασσίστ, να πηγαίνει πρώτος στον αιφνιδιασμό, να παίζει εκπληκτική άμυνα και η συμπεριφορά του να είναι τέτοια, ώστε να μην τρελλαίνεται με τις μετριότητες γύρω του. Να έχει την υπομονή να δουλέψει σε αυτό το περιβάλλον μέχρι η ομάδα να πάρει τα πάνω της. Ξέρετε έναν τέτοιο παίκτη;
Βεβαίως και λέγεται Lebron James. Δεν παίρνεις άλλωστε το παρατσούκλι "βασιλιάς" για το τίποτα.Το ταλέντο του, η παρουσία του, είναι αυτού του παίκτη που θα ξεκινήσεις μία ομάδα και μετά ξέρεις ότι ακόμα και με τον Booby Gibson ή τον Varejao θα πας ημιτελικά ή και τελικά. Το γεγονός ότι επέλεξε να γίνει ορντινάτζα του Wade δεν σημαίνει ότι μειώνεται η απίστευτη αξία του. ...
Βεβαίως όταν η ομάδα είναι έτοιμη, έχεις προσθέσει σοβαρά κομμάτια του παζλ, τότε τον δίνεις σε ανταλλαγή και φέρνεις τον Kobe για να μην σου πέσει τίτλος κάτω και να τους κάνει όλους πιο σκληρές προσωπικότητες.
Στέφανος Μακρής
Τον Jeremy Lin χωρίς αμφιβολία. Αν έπρεπε να διαλέξω τις τελευταίες δέκα μέρες τουλάχιστον. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι αν ο απόφοιτος του Harvard συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, αυτή η πρόταση δεν θα είναι καθόλου αστεία. Στο θέμα μας όμως.
Η λογική λέει LeBron James, η καρδιά λέει Dirk Nowitzki, το μέλλον φωνάζει Kevin Durant και Blake Griffin. Θα πάω όμως με την λογική, σκίζοντας την καρδιά μου στα δύο. Θα την πω την αμαρτία μου: Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του LeBron επειδή πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Είναι για μένα ο μόνος παίκτης που αντιπροσωπεύει ιδανικά τη φράση «όριό του είναι ο ουρανός», κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι κάθε χρόνο παρουσιάζει και ένα καινούριο στοιχείο στο παιχνίδι του, όπως φέτος που έμαθε (επιτέλους) να παίζει με πλάτη στο καλάθι.
Τα πράγματα είναι απλά: Υπάρχουν πολλοί παίκτες στο ΝΒΑ που μπορούν να μπουν σε μία κακή ομάδα και να την μετατρέψουν από μέτρια έως καλή με την παρουσία τους. O LeBron όμως έχει τη δυνατότητα να πάρει μία ομάδα της D-League και να την οδηγήσει σε 60 νίκες. Το απέδειξε με τους Cavaliers. Είναι ο ορισμός του παίκτη-ορχήστρα και ο καλύτερος στο ΝΒΑ στα πρώτα 46 λεπτά του παιχνιδιού. Εντάξει δεν άντεξα άλλο την είπα την κακία μου.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν παραμένει ο πληρέστερος παίκτης στο ΝΒΑ. Ένας τύπος με την σωματοδομή του Karl Malone, την ταχύτητα του Derrick Rose και την αίσθηση της πάσας ενός πόιντ γκαρντ, που μπορεί να βιδώσει όποιον παίκτη θέλει στην άμυνα. Στο φινάλε, στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα θα δίνω τη μπάλα στον Dirk. General manager δεν είμαι; Θα βρω έναν τρόπο να πείσω και τον Γερμανό να έρθει στην ομάδα μου.
Κώστας Κουκούσης
Εάν μπορούσα να πάρω όποιον παίκτη ήθελα τότε θα επέλεγα τον LeBron James. Οπως οι Cavaliers, που είχαν να μπουν στα playoffs από το 1998 πριν την άφιξη του στο Cleveland, μέσα σε τρία χρόνια θα ήμασταν στην postseason και σε τέσσερα στους τελικούς. Φυσικά δεν θα αποκλειόμασταν από τους Magic το 2009 και από τους Celtics το 2010 γιατί θα είχαμε καλύτερο ρόστερ σε σχέση με τους Cavs.
Το πρωτάθλημα δεν ξέρω εάν θα το παίρναμε κόντρα στους Lakers, αλλά σίγουρα θα το κατακτούσαμε πέρυσι απέναντι στους Mavericks γιατί ο LeBron θα είχε ανανεώσει το συμβόλαιο του και εκτός αυτού από την προηγούμενη σεζόν θα είχαμε προχωρήσει την ανταλλαγή με τους Suns οπότε στην ομάδα θα ήταν και ο Amar'e Stoudemire.
Επίσης στην τελευταία σεζόν της καριέρας του ο Shaquille O' Neal δεν θα είχε πάει στη Βοστώνη, θα ήταν απόλυτα υγιής και σε 20-25 λεπτά συμμετοχής θα είχε διψήφια νούμερα σε πόντους και ριμπάουντ οπότε δεν θα παιζόμασταν. Με τον "King" James λοιπόν σε οκτώ χρόνια θα είχαμε πάει τέσσερις φορές στους τελικούς και θα είχαμε τουλάχιστον ένα δαχτυλίδι. Καθόλου άσχημα!
Χάρης Σταύρου
Το συγκεκριμένο υποθετικό σενάριο (να γίνω δηλαδή GM) μοιάζει με όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, ξέρετε, από αυτές που κάθεσαι με την παρέα σου και συζητάς περί ανέμων και υδάτων. Παρόλα αυτά, σηκώνει μεγάλη συζήτηση, ειδικά από τη στιγμή που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο ΝΒΑ πολλοί παίκτες πρώτου επιπέδου. Κάποιος θα επιλέξει τον Kobe, κάποιος άλλος τον LeBron, ενώ ο Derrick Rose και ο Chris Paul είναι play maker που μπορούν να τραβήξουν μια ομάδα μέχρι το τέλος του δρόμου. Εγώ επιλέγω τον Kevin Durant. Με κλειστά μάτια.
Καταρχήν είναι μόλις 23 ετών και έχει μια γεμάτη δεκαετία από καλό μπάσκετ. Εχει βγάλει τέσσερις σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό κι αυτό είναι σημαντικό στοιχείο για να χτίσεις μια ομάδα γύρω από έναν παίκτη. Με ύψος 2μ.06 (τόσο τον δίνει το ΝΒΑ, αλλά λέγεται ότι ξεπερνάει τα 2μ.08-2μ.09) παίζει από shooting guard μέχρι power forward, έστω κι αν δεν έχει αρκετή δύναμη για να σταθεί σαν τεσσάρι. Αυτή τη στιγμή είναι ο πιο ταλαντούχος σκόρερ του πρωταθλήματος και ένας από τους 4-5 πιο ανταγωνιστικούς παίκτες. Κάθε φορά που χάνει τα βάζει με τον εαυτό του. Λίγοι κάνουν κάτι παρόμοιο.
Δεν είναι ατομιστής, καλύπτει τους συμπαίκτες του, έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική παρέα που ζηλεύουν σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ και λατρεύει την Oklahoma, παρά το γεγονός ότι δεν είναι η πατρίδα του. Ανανέωσε το συμβόλαιό του χωρίς δεύτερη σκέψη, θέλει να κερδίσει πολλούς τίτλους με τους Thunder και είναι πιστός στο project της ομάδας. Μπορεί να μην είναι σταρ του επιπέδου των Bryant-James, αλλά το χαμηλό προφίλ του τον έχει αναγάγει σε ένα από τα πιο συμπαθή πρόσωπα της λίγκας. Είναι από τους ελάχιστους σταρ που χειροκροτείται σε όποιο γήπεδο πηγαίνει κι αν συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς, στο τέλος της καριέρας του θα είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα των σκόρερ όλων των εποχών.
Λεωνίδας Πιστιόλης
Δεν είναι δα και δύσκολο... Η δουλειά του general manager είναι να βρίσκει τους καλύτερους παίκτες, συνεπώς αν ξεκινούσα τη δική μου ομάδα (χαχαχα, ωραίο ακούγεται!), θα το έκανα επιλέγοντας φυσικά τον... καλύτερο όλων. Τον LeBron James. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις για την επιλογή μου.
Από πλευράς ταλέντου, είναι μακράν ο πιο ολοκληρωμένος σύγχρονος παίκτης. He' s got the whole package που λένε και στο χωριό μου. Υπερφυσικός αθλητής, με προσόντα γκαρντ σε κορμί φόργουορντ, υψηλό μπασκετικό IQ, δεν κουράζεται, δεν τραυματίζεται (μέχρι πριν από μερικά χρόνια αναρωτιόμασταν αν... ματώνει), τα κάνει όλα και κάθε χρόνο βελτιώνεται και σε κάτι. Χρόνο με το χρόνο έφτιαξε το σουτ, τις βολές, τώρα μπορεί να παίξει αποτελεσματικά και με την πλάτη στο καλάθι.
Από εμπορικής πλευράς είναι πάντα ο "βασιλιάς", ο "εκλεκτός", κι ας τον λένε loser, κι ας τον κράζουν επειδή έφυγε από το Cleveland για να πάει στο Miami, επειδή δεν σουτάρει σαν τον Kobe Bryant η επειδή έχει φτάσει την 8η σεζόν του στο ΝΒΑ και ακόμα δεν έχει πάρει τίτλο (όπως ο Jordan, ο οποίος παρεμπιπτόντως, τον πρώτο του τίτλο τον κατέκτησε στα 27 του χρόνια, όσο είναι φέτος ο LeBron...). Θα έρθει και η σειρά του, μην βιάζεστε...
ΠΗΓΗ: nba.com
Αλλο που δεν ήθελαν οι συντάκτες του ΝΒΑ Greece. Πεντε (Στέφανος Τριαντάφυλλος, Τάσος Μαγουλάς, Στέφανος Μακρής, Κώστας Κουκούσης, Λεωνίδας Πιστιόλης) επέλεξαν τον LeBron James, τον κατά πολλούς πληρέστερο παίκτη του πρωταθλήματος, ενώ ο Νίκος Παπαϊωάννου έμεινε πιστός στο... πουλέν του, τον Derrick Rose και ο Χάρης Σταύρου στο δικό του, τον Kevin Durant. Διαβάστε την αιτιολόγηση τους.
Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ποιον θα διάλεγα αν ήμουν τζένεραλ μάνατζερ; Θα έψαχνα να βρω τον παίκτη που θα συνδυάζε τα εξής: προσόντα, ταλέντο, κατάλληλη ηλικία (για να "χτιστεί" η ομάδα γύρω του) και τις προδιαγραφές να γίνει franchise player (απήχηση στον κόσμο, εμπορικές συμφωνίες κτλ). Οπότε η απάντηση είναι μάλλον απλή από τη στιγμή που πατάει σε αυτή τη Γη ο LeBron James. Ο άσος των Heat είναι -όπως έχει χιλιοειπωθεί και χιλιογραφτεί- σαν έναν άνδρα που παίζει με εφήβους. Τέτοια διαφορά έχουν τα αθλητικά του προσόντα με αυτά των υπολοίπων. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια έχει προσθέσει στο ρεπερτόριο του το σταθερό μακρινό σουτ, το παιχνίδι στο post και έχει τελειοποιήσει την πάσα του.
Με λίγα λόγια είναι ο παίκτης που κυριαρχεί περισσότερο από κάθε άλλον, προσφέροντας ανεξαιρέτως σε όλους τους βασικούς τομείς του μπάσκετ: στην άμυνα (ατομική-ομαδική, στο έδαφος και στον αέρα), στη δημιουργία, στο transition, στην εκτέλεση, στο ομαδικό παιχνίδι. Παντού. Τόσο στο Cleveland, όσο και στο Miami "μεταμόρφωσε" την ομάδα του σε διεκδίκητρια κι είναι τόσο πλήρες "πακέτο" που είμαι σίγουρος ότι θα το έκανε και στη δική μου ομάδα, γεμίζοντας παράλληλα και τις εξέδρες. Άλλωστε για να κρατήσω τη θέση μου δεν θα πρέπει να φέρω μόνο νίκες, αλλά και εισιτήρια.
Νίκος Παπαϊωάννου
Χωρίς δεύτερη σκέψη θα διάλεγα ως θεμέλιο της ομάδας μου τον Derrick Rose. Κατά παράδοση άλλωστε οι ομάδες υψηλού επιπέδου που φτάνουν στο σημείο να κάνουν πρωταθλητισμό είναι χτισμένες γύρω από έναν χαρισματικό γκαρντ. Ε λοιπόν αυτός είναι ο Rose, γιατί περιμένω να μου μεταμορφώσει την ομάδα, όπως κάνει με τους Bulls εδώ και τρία χρόνια.
Ο MVP της περασμένης περιόδου δεν φοβάται να τελειώσει τις φάσεις κολυμπώντας στα… βαθειά της ρακέττας, ενώ με την ίδια άνεση –πλέον- μπορεί να σουτάρει για τρεις ή απλά να δημιουργήσει δική του φάση από το πουθενά. Είναι συνεπής αμυντικός που κυνηγά το κλέψιμο, ενώ είναι αξιοσημείωτες οι επιδόσεις του στα ριμπάουντ. Κάθε χρόνο, από τότε που παίζει οργανωμένο μπάσκετ, αρχής γενομένης από το high school, παρουσιάζεται βελτιωμένος, προσθέτοντας κάποιο νέο στοιχείο στο παιχνίδι του. Μόνο φέτος οι μέσοι όροι του παρουσίασαν πτώση –από την πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ- και αυτό οφείλεται στα μικροπροβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει από το ξεκίνημα της χρονιάς.
Ομως η μεγάλη αρετή του Rose είναι ότι θα έρθει στην ομάδα μου με μία old school προσέγγιση, χωρίς να πιστεύει ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω του και αποφασισμένος να φτιάξει κάτι δικό του.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχω άγχος ότι θα φύγει μόλις λήξει το συμβόλαιό του, ούτε θα ξεκινήσει 1-2 χρόνια πριν την λήξη του ν’ αρχίσει ν’ ανακατεύει την ομάδα ζητώντας ενίσχυση επειδή νομίζει ότι είναι και general manager. Στην επέκταση του συμβολαίου που υπέγραψε προ εβδομάδων με τους Bulls αν και θα μπορούσε να βάλει option για να μείνει νωρίτερα ελεύθερος, αρνήθηκε. Δείχνοντας εμπράκτως πως είναι αφοσιωμένος “ψυχή τε και σώματι” στην (εκάστοτε) ομάδα του.
Επιπλέον, όπως λένε στα τμήματα μάρκετινγκ των μεγάλων αθλητικών εταιρειών, οι …. κοντοί είναι εκείνοι που “πουλάνε”, προς όφελος φυσικά της ομάδας (μου). O Rose εκτός από το ότι έχει μέσα του το πνεύμα του νικητή και είναι σπουδαίος παίκτης με πολλά περιθώρια βελτίωσης, ταυτόχρονα θα βοηθήσει την ομάδα μου να κόψει εισιτήρια και ν’ απογειωθεί εμπορικά αυξάνοντας την αξία της και τα έσοδά της.
Τάσος Μαγουλάς
A, ωραία δουλειά και ταιριάζει απόλυτα σε έναν δημοσιογράφο. Μην ξεχνάτε ότι ο David Kahn που κάνει κουμάντο στην Μινεσότα ήταν και συνάδελφος. Στις ΗΠΑ δε, είναι πολύ καλύτερη η συγκεκριμένη δουλειά, διότι μπορεί να είσαι ο Bryan Colangelo, να έχεις μαζέψει τον κάθε πικραμένο Ευρωπαίο (για τα δεδομένα του ΝΒΑ εννοείται), να μην μπορείς να κερδίσεις ούτε τους Εσκιμώους στην Αλάσκα, αλλά επειδή έχεις...πλάνο συνεχίζεις.
Επειδή όμως εμείς ως καλοί GM θέλουμε να κερδίσουμε, γι αυτό και θα πάμε στα σίγουρα.Τί θες για να ξεκινήσεις μία ομάδα; Έναν παίκτη με 30 πόντους στον αγώνα, να μαζεύει 10 ριμπάουντ, να δίνει οκτώ ασσίστ, να πηγαίνει πρώτος στον αιφνιδιασμό, να παίζει εκπληκτική άμυνα και η συμπεριφορά του να είναι τέτοια, ώστε να μην τρελλαίνεται με τις μετριότητες γύρω του. Να έχει την υπομονή να δουλέψει σε αυτό το περιβάλλον μέχρι η ομάδα να πάρει τα πάνω της. Ξέρετε έναν τέτοιο παίκτη;
Βεβαίως και λέγεται Lebron James. Δεν παίρνεις άλλωστε το παρατσούκλι "βασιλιάς" για το τίποτα.Το ταλέντο του, η παρουσία του, είναι αυτού του παίκτη που θα ξεκινήσεις μία ομάδα και μετά ξέρεις ότι ακόμα και με τον Booby Gibson ή τον Varejao θα πας ημιτελικά ή και τελικά. Το γεγονός ότι επέλεξε να γίνει ορντινάτζα του Wade δεν σημαίνει ότι μειώνεται η απίστευτη αξία του. ...
Βεβαίως όταν η ομάδα είναι έτοιμη, έχεις προσθέσει σοβαρά κομμάτια του παζλ, τότε τον δίνεις σε ανταλλαγή και φέρνεις τον Kobe για να μην σου πέσει τίτλος κάτω και να τους κάνει όλους πιο σκληρές προσωπικότητες.
Στέφανος Μακρής
Τον Jeremy Lin χωρίς αμφιβολία. Αν έπρεπε να διαλέξω τις τελευταίες δέκα μέρες τουλάχιστον. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι αν ο απόφοιτος του Harvard συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, αυτή η πρόταση δεν θα είναι καθόλου αστεία. Στο θέμα μας όμως.
Η λογική λέει LeBron James, η καρδιά λέει Dirk Nowitzki, το μέλλον φωνάζει Kevin Durant και Blake Griffin. Θα πάω όμως με την λογική, σκίζοντας την καρδιά μου στα δύο. Θα την πω την αμαρτία μου: Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του LeBron επειδή πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Είναι για μένα ο μόνος παίκτης που αντιπροσωπεύει ιδανικά τη φράση «όριό του είναι ο ουρανός», κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι κάθε χρόνο παρουσιάζει και ένα καινούριο στοιχείο στο παιχνίδι του, όπως φέτος που έμαθε (επιτέλους) να παίζει με πλάτη στο καλάθι.
Τα πράγματα είναι απλά: Υπάρχουν πολλοί παίκτες στο ΝΒΑ που μπορούν να μπουν σε μία κακή ομάδα και να την μετατρέψουν από μέτρια έως καλή με την παρουσία τους. O LeBron όμως έχει τη δυνατότητα να πάρει μία ομάδα της D-League και να την οδηγήσει σε 60 νίκες. Το απέδειξε με τους Cavaliers. Είναι ο ορισμός του παίκτη-ορχήστρα και ο καλύτερος στο ΝΒΑ στα πρώτα 46 λεπτά του παιχνιδιού. Εντάξει δεν άντεξα άλλο την είπα την κακία μου.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν παραμένει ο πληρέστερος παίκτης στο ΝΒΑ. Ένας τύπος με την σωματοδομή του Karl Malone, την ταχύτητα του Derrick Rose και την αίσθηση της πάσας ενός πόιντ γκαρντ, που μπορεί να βιδώσει όποιον παίκτη θέλει στην άμυνα. Στο φινάλε, στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα θα δίνω τη μπάλα στον Dirk. General manager δεν είμαι; Θα βρω έναν τρόπο να πείσω και τον Γερμανό να έρθει στην ομάδα μου.
Κώστας Κουκούσης
Εάν μπορούσα να πάρω όποιον παίκτη ήθελα τότε θα επέλεγα τον LeBron James. Οπως οι Cavaliers, που είχαν να μπουν στα playoffs από το 1998 πριν την άφιξη του στο Cleveland, μέσα σε τρία χρόνια θα ήμασταν στην postseason και σε τέσσερα στους τελικούς. Φυσικά δεν θα αποκλειόμασταν από τους Magic το 2009 και από τους Celtics το 2010 γιατί θα είχαμε καλύτερο ρόστερ σε σχέση με τους Cavs.
Το πρωτάθλημα δεν ξέρω εάν θα το παίρναμε κόντρα στους Lakers, αλλά σίγουρα θα το κατακτούσαμε πέρυσι απέναντι στους Mavericks γιατί ο LeBron θα είχε ανανεώσει το συμβόλαιο του και εκτός αυτού από την προηγούμενη σεζόν θα είχαμε προχωρήσει την ανταλλαγή με τους Suns οπότε στην ομάδα θα ήταν και ο Amar'e Stoudemire.
Επίσης στην τελευταία σεζόν της καριέρας του ο Shaquille O' Neal δεν θα είχε πάει στη Βοστώνη, θα ήταν απόλυτα υγιής και σε 20-25 λεπτά συμμετοχής θα είχε διψήφια νούμερα σε πόντους και ριμπάουντ οπότε δεν θα παιζόμασταν. Με τον "King" James λοιπόν σε οκτώ χρόνια θα είχαμε πάει τέσσερις φορές στους τελικούς και θα είχαμε τουλάχιστον ένα δαχτυλίδι. Καθόλου άσχημα!
Χάρης Σταύρου
Το συγκεκριμένο υποθετικό σενάριο (να γίνω δηλαδή GM) μοιάζει με όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, ξέρετε, από αυτές που κάθεσαι με την παρέα σου και συζητάς περί ανέμων και υδάτων. Παρόλα αυτά, σηκώνει μεγάλη συζήτηση, ειδικά από τη στιγμή που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο ΝΒΑ πολλοί παίκτες πρώτου επιπέδου. Κάποιος θα επιλέξει τον Kobe, κάποιος άλλος τον LeBron, ενώ ο Derrick Rose και ο Chris Paul είναι play maker που μπορούν να τραβήξουν μια ομάδα μέχρι το τέλος του δρόμου. Εγώ επιλέγω τον Kevin Durant. Με κλειστά μάτια.
Καταρχήν είναι μόλις 23 ετών και έχει μια γεμάτη δεκαετία από καλό μπάσκετ. Εχει βγάλει τέσσερις σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό κι αυτό είναι σημαντικό στοιχείο για να χτίσεις μια ομάδα γύρω από έναν παίκτη. Με ύψος 2μ.06 (τόσο τον δίνει το ΝΒΑ, αλλά λέγεται ότι ξεπερνάει τα 2μ.08-2μ.09) παίζει από shooting guard μέχρι power forward, έστω κι αν δεν έχει αρκετή δύναμη για να σταθεί σαν τεσσάρι. Αυτή τη στιγμή είναι ο πιο ταλαντούχος σκόρερ του πρωταθλήματος και ένας από τους 4-5 πιο ανταγωνιστικούς παίκτες. Κάθε φορά που χάνει τα βάζει με τον εαυτό του. Λίγοι κάνουν κάτι παρόμοιο.
Δεν είναι ατομιστής, καλύπτει τους συμπαίκτες του, έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική παρέα που ζηλεύουν σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ και λατρεύει την Oklahoma, παρά το γεγονός ότι δεν είναι η πατρίδα του. Ανανέωσε το συμβόλαιό του χωρίς δεύτερη σκέψη, θέλει να κερδίσει πολλούς τίτλους με τους Thunder και είναι πιστός στο project της ομάδας. Μπορεί να μην είναι σταρ του επιπέδου των Bryant-James, αλλά το χαμηλό προφίλ του τον έχει αναγάγει σε ένα από τα πιο συμπαθή πρόσωπα της λίγκας. Είναι από τους ελάχιστους σταρ που χειροκροτείται σε όποιο γήπεδο πηγαίνει κι αν συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς, στο τέλος της καριέρας του θα είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα των σκόρερ όλων των εποχών.
Λεωνίδας Πιστιόλης
Δεν είναι δα και δύσκολο... Η δουλειά του general manager είναι να βρίσκει τους καλύτερους παίκτες, συνεπώς αν ξεκινούσα τη δική μου ομάδα (χαχαχα, ωραίο ακούγεται!), θα το έκανα επιλέγοντας φυσικά τον... καλύτερο όλων. Τον LeBron James. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις για την επιλογή μου.
Από πλευράς ταλέντου, είναι μακράν ο πιο ολοκληρωμένος σύγχρονος παίκτης. He' s got the whole package που λένε και στο χωριό μου. Υπερφυσικός αθλητής, με προσόντα γκαρντ σε κορμί φόργουορντ, υψηλό μπασκετικό IQ, δεν κουράζεται, δεν τραυματίζεται (μέχρι πριν από μερικά χρόνια αναρωτιόμασταν αν... ματώνει), τα κάνει όλα και κάθε χρόνο βελτιώνεται και σε κάτι. Χρόνο με το χρόνο έφτιαξε το σουτ, τις βολές, τώρα μπορεί να παίξει αποτελεσματικά και με την πλάτη στο καλάθι.
Από εμπορικής πλευράς είναι πάντα ο "βασιλιάς", ο "εκλεκτός", κι ας τον λένε loser, κι ας τον κράζουν επειδή έφυγε από το Cleveland για να πάει στο Miami, επειδή δεν σουτάρει σαν τον Kobe Bryant η επειδή έχει φτάσει την 8η σεζόν του στο ΝΒΑ και ακόμα δεν έχει πάρει τίτλο (όπως ο Jordan, ο οποίος παρεμπιπτόντως, τον πρώτο του τίτλο τον κατέκτησε στα 27 του χρόνια, όσο είναι φέτος ο LeBron...). Θα έρθει και η σειρά του, μην βιάζεστε...
ΠΗΓΗ: nba.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου