FC: Τα καρπούζια κι η μασχάλη του Ερνέστο!!

Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Ολυμπιακός φέτος, δηλαδή να χωρέσει τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη, παλεύοντας και για το πρωτάθλημα και για την ευρωπαϊκή υπέρβαση, ξανάγινε από ελληνική ομάδα πριν πολλά - πολλά χρόνια: το 1995 - 96 ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα κι είχε φτάσει στους «4» του Champions League, είχε κερδίσει 1-0 εκτός τον Άγιαξ και λύγισε τελικά με 3-0 στο ΟΑΚΑ. Και μην αρχίσουμε τώρα να κάνουμε στείρες συγκρίσεις, λέγοντας οι μεν ότι άλλο το Champions League κι άλλο το Europa κι άλλο ο Άγιαξ τότε κι άλλο η Μέταλιστ, γιατί θα βγουν οι άλλοι και θα πουν «ναι, αλλά εμείς φέτος έχουμε και το κύπελλο, άρα παραπάνω αγώνες και παραπάνω καρπούζια» και άκρη δεν θα βγάλουμε.
Σχολιάζει το Fight Club.
Το θέμα δεν είναι να συγκρίνουμε ποιος είχε τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και ποιος βρήκε πιο βατό δρόμο μπροστά του - άλλωστε η δυναμική πλέον του Europa, είναι πολύ μεγαλύτερη από το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του παρελθόντος. Το θέμα είναι να δούμε πώς καταφέρνουν οι ελληνικές ομάδες να διαχειριστούν ένα τόσο βαρύ φορτίο, με πρόγραμμα γεμάτο μπόλικους αγώνες αλλά και πώς μπορεί αυτό το φαινόμενο να είναι πιο συχνό και να μην το βλέπουμε κάθε 15 χρόνια.

Το «τότε», ο Παναθηναϊκός του Ρότσα, ήταν μια άλλη ιστορία από τη σημερινή του Ολυμπιακού. Ο Χουάν είχε φτιάξει ένα οικογενειακό κλίμα στην Παιανία, βασισμένο στις καλές σχέσεις όλων με όλους και όχι στην σκληρή πειθαρχία - μίλαγε για όλα αυτά και ο Βαζέχα στην πολύ ωραία εκπομπή της NOVA, όπου οι παίκτες γούσταραν να περνάνε χρόνο μαζί και πήγαιναν στην παιανία 2 ώρες πριν την προπόνηση για να πιουν καφέ και να παίξουν τάβλι πριν βγουν στο χορτάρι. Ο Παναθηναϊκός τότε δεν είχε μεγάλο βάθος στο ρόστερ, δεν είχε αστέρια στη σύνθεσή του, είχε όμως ένα σύνολο δεμένο και ομοιογενές, είχε αρχή μέση και τέλος στο παιχνίδι του, είχε και την απαραίτητη δόση τύχης και έφτασε εκεί που έφτασε.

Ο Ολυμπιακός έχει Βαλβέρδε. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν έχει στον πάγκο του ούτε έναν «φίλο» των παικτών, αλλά ούτε έναν «δικτάτορα». Ο Ερνέστο έχει ένα ρόστερ με μεγάλο βάθος, με αστέρες, με «δικά του παιδιά» και παίκτες που δεν ήταν «δικοί του» αλλά έγιναν στην πορεία και την ευθύνη να κρατήσει ισορροπίες, να απορροφήσει τις γκρίνιες, να βρίσκει κίνητρο για όσους δεν παίζουν ώστε να είναι ορεξάτοι όταν κληθούν να μπουν στο γήπεδο. Κυρίως, έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και πίστη στις δυνατότητες τις δικές του και των παικτών του, που ήταν το ίδιο δυνατή όταν ο Ολυμπιακός ήταν στο -5 από την κορυφή - γνώριζε πως αν συνεχίσουν να δουλεύουν οι παίκτες του σκληρά, θα σταματούσε η ομάδα να έχει βαθμολογικές απώλειες και θα εκμεταλλευόταν αυτές που περίμενε ότι θα έχει ο Παναθηναϊκός.

Κι όσο για την Ευρώπη, εκεί - με εξαίρεση τον πρώτο αγώνα των ομίλων, που ήταν και ο πρώτος επίσημος της χρονιάς - υπάρχει σχέδιο που ακολουθείται κατά γράμμα. Όχι το ίδιο πάντα και παντού, αλλά ανάλογα με τον αντίπαλο, την κρισιμότητα του αγώνα και την χρησιμότητα του αποτελέσματος. Έτσι λοιπόν το κυριαρχικό παιχνίδι του «Emirates» που κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά όχι τους βαθμούς, έγινε το υπομονετικό στο «Καραϊσκάκης» με την Ντόρτμουντ, που έδωσε τους βαθμούς κι άφησε τις εντυπώσεις στους Γερμανούς. Το υπομονετικό παιχνίδι στο Καζάν, έγινε πιο πιεστικό στη ρεβάνς - τουλάχιστον στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Και υποθέτω ότι κάτι ανάλογο θα γίνει στη ρεβάνς με τη Μέταλιστ, σε σχέση με το ματς στο Χάρκοβο: θα προσπαθήσει να μπει δυνατά ο Ολυμπιακός, να κλείσει τον αντίπαλο, να του βάλει γκολ και να τον αναγκάσει να τρέχει μετά και να μην φτάνει.

Ο Ολυμπιακός έχει διάφορα καρπούζια να βάλει κάτω από τη μασχάλη, μόνο που ο προπονητής του φροντίζει να τα μοιράσει με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε καρπούζι να πηγαίνει και σε διαφορετική. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το πού θα φτάσει τελικά η ομάδα, πρέπει να του πιστωθεί.

πηγή: sportfm.gr