Είναι σίγουρα τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια που έχω κάνει στην ζωή μου
μέχρι σήμερα. Στις 3 Απριλίου 1996 όταν ο Βαζέχα σκόραρε και ο
Παναθηναϊκός κέρδιζε τον Αγιαξ στον πρώτο ημιτελικό του τσάμπιονς λιγκ
με 1-0. Ηταν μία μαγική, μία αξέχαστη βραδυά που πραγματικά εύχομαι να
την νιώσουν , αν μπορούν και οπαδοί άλλης ομάδας. Το καλύτερο και πιο
πολύτιμο δώρο. Ηταν η βραδυά που μας την θυμίζει συχνά η φωνή του
Χρήστου Σωτηρακόπουλου με την περιγραφή:
«Και είναι ο Δώνης τώρα και είναι δίπλα του ο Βαζέχα, θα του την δώσει, ναι ….» και στη συνέχεια το τρελό πανηγύρι για την γκολάρα του Χρηστάρα. Είναι οι βραδυές, που λες «είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός». Μπορεί τελικό να μην έπαιξε τότε η τρομερή ομάδα του Ρότσα, αλλά και εκεί που έφθασε είναι σαν να έπαιξε στον τελικό. Ο Αγιαξ εκείνης της εποχής ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και αυτό αποδείχθηκε και στη ρεβάνς που στο γεμάτο ΟΑΚΑ προκρίθηκε με τη νίκη 3-0. Θυμάμαι σαν και τώρα την στιγμή, που ο Βαζέχα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα.
Δεν το πιστεύαμε ότι η μπάλα καρφώθηκε στο παράθυρο. Και ο ίδιος ο Βαζέχα πανηγυρίζει δευτερόλεπτα μετά από την κατάληξη της μπάλας στα δίχτυα, διότι δυσκολεύεται να το πιστέψει. Αυτή η ομάδα ήταν , είναι και θα είναι χαραγμένη στο μυαλό κάθε Παναθηναϊκού, όσα χρόνια και αν περάσουν. Και ο Βαζέχα με τον Δώνη οι δύο παίκτες εκείνης της ομάδας που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του συλλόγου. Ο Βαζέχα διότι και στη συνέχεια έσπασε κάθε ρεκόρ και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού και ο Δώνης διότι με αυτή την κούρσα «εφτιαξε» ένα ιστορικό γκολ και μετά πήγε στην Μπλάκμπερν.
Αυτή η νίκη στον ημιτελικό και οι 15 μέρες που ακολούθησαν μέχρι την ρεβάνς ήταν οι πιο γλυκές , οι κορυφαίες στην σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Και φυσικά σήμερα μελαγχολούμε βλέποντας την ομάδα να οδηγείται ακυβέρνητη στα βράχια. 16 χρόνια μετά από αυτό τον θρίαμβο ο Παναθηναϊκός είναι στον πάτο! Ποιος θα το πίστευε τότε…
«Και είναι ο Δώνης τώρα και είναι δίπλα του ο Βαζέχα, θα του την δώσει, ναι ….» και στη συνέχεια το τρελό πανηγύρι για την γκολάρα του Χρηστάρα. Είναι οι βραδυές, που λες «είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός». Μπορεί τελικό να μην έπαιξε τότε η τρομερή ομάδα του Ρότσα, αλλά και εκεί που έφθασε είναι σαν να έπαιξε στον τελικό. Ο Αγιαξ εκείνης της εποχής ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και αυτό αποδείχθηκε και στη ρεβάνς που στο γεμάτο ΟΑΚΑ προκρίθηκε με τη νίκη 3-0. Θυμάμαι σαν και τώρα την στιγμή, που ο Βαζέχα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα.
Δεν το πιστεύαμε ότι η μπάλα καρφώθηκε στο παράθυρο. Και ο ίδιος ο Βαζέχα πανηγυρίζει δευτερόλεπτα μετά από την κατάληξη της μπάλας στα δίχτυα, διότι δυσκολεύεται να το πιστέψει. Αυτή η ομάδα ήταν , είναι και θα είναι χαραγμένη στο μυαλό κάθε Παναθηναϊκού, όσα χρόνια και αν περάσουν. Και ο Βαζέχα με τον Δώνη οι δύο παίκτες εκείνης της ομάδας που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του συλλόγου. Ο Βαζέχα διότι και στη συνέχεια έσπασε κάθε ρεκόρ και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού και ο Δώνης διότι με αυτή την κούρσα «εφτιαξε» ένα ιστορικό γκολ και μετά πήγε στην Μπλάκμπερν.
Αυτή η νίκη στον ημιτελικό και οι 15 μέρες που ακολούθησαν μέχρι την ρεβάνς ήταν οι πιο γλυκές , οι κορυφαίες στην σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Και φυσικά σήμερα μελαγχολούμε βλέποντας την ομάδα να οδηγείται ακυβέρνητη στα βράχια. 16 χρόνια μετά από αυτό τον θρίαμβο ο Παναθηναϊκός είναι στον πάτο! Ποιος θα το πίστευε τότε…
πηγή: Gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου