Ο Νάσος Γαλακτερός κατάγεται από μουσική οικογένεια και όλοι περίμεναν
πως η καριέρα του θα ήταν σε κάποιο Μέγαρο μουσικής, όπου θα έδινε
κονσέρτα παίζοντας πιάνο. Όμως, στα 14 του αποφάσισε πως οι παραστάσεις
του θα ήταν στο… παρκέ. Και αυτό χάρη στον συμμαθητή του Νώντα, καθώς
ήταν εκείνος που τον πήγε στον Αμύντα.
Μέχρι εκείνη την ημέρα ο παλαίμαχος διεθνής άσος, παρά το ύψος του, δεν είχε το μπάσκετ ως προτεραιότητα: «Δεν είχα καμία επαφή με το μπάσκετ. Όμως είχα ένα σημαντικό προτέρημα και αυτό ήταν το καλό επιτόπιο άλμα. Πηδούσα ψηλά. Επίσης, είχα και αρκετό πείσμα, καθώς την ώρα που οι φίλοι μου έβγαιναν, εγώ ξεκουραζόμουν για να πάω στο γήπεδο, την επόμενη μέρα, προκειμένου να γίνω καλύτερος».
Ο Νάσος Γαλακτερός, μόλις στα 26 του, ένιωθε πως είχε εκπληρώσει τους στόχους του και γι’ αυτό ήταν πολύ κοντά στο να αποσυρθεί από την ενεργό δράση: «Ήθελα να σταματήσω το μπάσκετ από τα 26 μου, όπου μέχρι τότε είχα μεράκι για το μπάσκετ. Πίστευα πως είχα εκπληρώσει όλους μου τους στόχους και πως δεν υπήρχε το κίνητρο για να συνεχίσω. Είχα κατακτήσει τίτλους σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η συμμετοχή μου στην πεντάδα της Εθνικής ομάδας, που ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Τελικά σταμάτησα όταν έγινα 30 ετών».
Η προπονητική δεν τον ενδιαφέρει, αλλά θα ήθελε να έχει έναν πόστο, το οποίο θα του δίνει την ευκαιρία να βρίσκεται κοντά στην ομάδα: «Δεν θέλω να γίνω προπονητής, αλλά ούτε μάνατζερ παικτών. Θα ήθελα να είμαι έφορος, προκειμένου να έχω επαφή με την ομάδα. Μου δόθηκε η ευκαιρία για αυτό το πόστο και το κάνω στην Εθνική ομάδα των Παμπαίδων. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από αυτό».
Ένας σύλλογος μπορεί να σου δώσει χρήματα και δόξα, όμως η καταξίωση έρχεται μόνο μέσα από την Εθνική ομάδα: «Επιβάλλεται να είναι ένας παίκτης στην Εθνική ομάδα. Και το λέω εγώ που κάποτε είχα αρνηθεί να συμμετάσχω, λόγω ενός τραυματισμού. Η Εθνική ομάδα καταξιώνει τους αθλητές αλλά και το άθλημα της χώρας. Ας έχεις το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, αλλά αυτό που μετράει είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Δεν πιστεύω πως κάποιος μπορεί να επικαλεστεί κούραση και να μην πάει. Έτσι όπως γίνονται οι προετοιμασίες των ομάδων, τα τελευταία χρόνια, δεν πιστεύω πως “καίγεται” ένας παίκτης».
Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας δεν πέρασαν απαρατήρητες από ομάδα του NBA: «Δύο φορές με είχε προσεγγίσει ομάδα από το NBA. Ήταν οι Ιντιάνα Πέισερς. Η πρώτη φορά ήταν το 1991, ήμουν έτοιμος να πω το “ναι”, αλλά τραυματίστηκα στον χιαστό μου και δεν μπορούσα να πάω. Τη δεύτερη ήταν το 1993, όπου τότε είπε “όχι”».
Όπως όλοι οι αθλητές, έτσι και ο Γαλακτερός, έχει μετανιώσει για κάτι που δεν έκανε: «Κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει που δεν έκανα, ήταν να πάω στο κολέγιο του “Ντιουκ”. Ο προπονητής Μάικ Σιζέφσκι μου έστελνε γράμματα για τρία χρόνια, αλλά οι απαντήσεις μου ήταν αρνητικές. Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο και η μητέρα μου, η οποία δεν ήθελε να ξαναπάω στις ΗΠΑ».
Στην καριέρα του, του δόθηκε η ευκαιρία να έχει μεγάλα ονόματα της προπονητικής, όπως οι Γιάννης Ιωαννίδης και Ντούσαν Ίβκοβιτς: «Ανάμεσα στον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς πιστεύω πως καλύτερος είναι ο Ίβκοβιτς, αναφορικά με το πώς βλέπει και “διαβάζει” το παιχνίδι. Όταν πρωτοπήγα στον Ολυμπιακό ήταν ο Ιωαννίδης, αλλά ήταν μία πολύ άσχημη χρονιά για μένα, καθώς είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και έχασα όλη τη σεζόν. Στη συνέχεια ήρθε ο Ίβκοβιτς, με τον οποίο δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις από τον ΠΑΟΚ. Με άφηνε συνεχώς εκτός 12άδας και δεν με υπολόγιζε. Όμως κάποια στιγμή είχαν τραυματιστεί όλα τα 3άρια στην ομάδα και με χρησιμοποίησε σε ένα ματς στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον Άρη, όπου έκανα πολύ καλή εμφάνιση και σχεδόν το πήρα μόνος μου το ματς. Αυτό το αναγνώρισε ο Ίβκοβιτς, αλλά μου είχε πει πως όταν θα επέστρεφαν οι τραυματίες, τότε θα ήμουν και πάλι εκτός».
Τέλος, όλοι οι αθλητές έχουν καλές και κακές στιγμές στην καριέρα τους: «Όλες οι αθλητικές στιγμές πιστεύω πως συνδέονται με εκείνες της ζωής. Η καλύτερή μου στιγμή ήταν μία νίκη του Άρη επί του ΠΑΟΚ, την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Η χειρότερη ήταν η πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό, όπου εκτός από τον τραυματισμό που με άφησε εκτός, έχασα τη μητέρα μου».
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Μέχρι εκείνη την ημέρα ο παλαίμαχος διεθνής άσος, παρά το ύψος του, δεν είχε το μπάσκετ ως προτεραιότητα: «Δεν είχα καμία επαφή με το μπάσκετ. Όμως είχα ένα σημαντικό προτέρημα και αυτό ήταν το καλό επιτόπιο άλμα. Πηδούσα ψηλά. Επίσης, είχα και αρκετό πείσμα, καθώς την ώρα που οι φίλοι μου έβγαιναν, εγώ ξεκουραζόμουν για να πάω στο γήπεδο, την επόμενη μέρα, προκειμένου να γίνω καλύτερος».
Ο Νάσος Γαλακτερός, μόλις στα 26 του, ένιωθε πως είχε εκπληρώσει τους στόχους του και γι’ αυτό ήταν πολύ κοντά στο να αποσυρθεί από την ενεργό δράση: «Ήθελα να σταματήσω το μπάσκετ από τα 26 μου, όπου μέχρι τότε είχα μεράκι για το μπάσκετ. Πίστευα πως είχα εκπληρώσει όλους μου τους στόχους και πως δεν υπήρχε το κίνητρο για να συνεχίσω. Είχα κατακτήσει τίτλους σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η συμμετοχή μου στην πεντάδα της Εθνικής ομάδας, που ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Τελικά σταμάτησα όταν έγινα 30 ετών».
Η προπονητική δεν τον ενδιαφέρει, αλλά θα ήθελε να έχει έναν πόστο, το οποίο θα του δίνει την ευκαιρία να βρίσκεται κοντά στην ομάδα: «Δεν θέλω να γίνω προπονητής, αλλά ούτε μάνατζερ παικτών. Θα ήθελα να είμαι έφορος, προκειμένου να έχω επαφή με την ομάδα. Μου δόθηκε η ευκαιρία για αυτό το πόστο και το κάνω στην Εθνική ομάδα των Παμπαίδων. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από αυτό».
Ένας σύλλογος μπορεί να σου δώσει χρήματα και δόξα, όμως η καταξίωση έρχεται μόνο μέσα από την Εθνική ομάδα: «Επιβάλλεται να είναι ένας παίκτης στην Εθνική ομάδα. Και το λέω εγώ που κάποτε είχα αρνηθεί να συμμετάσχω, λόγω ενός τραυματισμού. Η Εθνική ομάδα καταξιώνει τους αθλητές αλλά και το άθλημα της χώρας. Ας έχεις το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, αλλά αυτό που μετράει είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Δεν πιστεύω πως κάποιος μπορεί να επικαλεστεί κούραση και να μην πάει. Έτσι όπως γίνονται οι προετοιμασίες των ομάδων, τα τελευταία χρόνια, δεν πιστεύω πως “καίγεται” ένας παίκτης».
Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας δεν πέρασαν απαρατήρητες από ομάδα του NBA: «Δύο φορές με είχε προσεγγίσει ομάδα από το NBA. Ήταν οι Ιντιάνα Πέισερς. Η πρώτη φορά ήταν το 1991, ήμουν έτοιμος να πω το “ναι”, αλλά τραυματίστηκα στον χιαστό μου και δεν μπορούσα να πάω. Τη δεύτερη ήταν το 1993, όπου τότε είπε “όχι”».
Όπως όλοι οι αθλητές, έτσι και ο Γαλακτερός, έχει μετανιώσει για κάτι που δεν έκανε: «Κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει που δεν έκανα, ήταν να πάω στο κολέγιο του “Ντιουκ”. Ο προπονητής Μάικ Σιζέφσκι μου έστελνε γράμματα για τρία χρόνια, αλλά οι απαντήσεις μου ήταν αρνητικές. Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο και η μητέρα μου, η οποία δεν ήθελε να ξαναπάω στις ΗΠΑ».
Στην καριέρα του, του δόθηκε η ευκαιρία να έχει μεγάλα ονόματα της προπονητικής, όπως οι Γιάννης Ιωαννίδης και Ντούσαν Ίβκοβιτς: «Ανάμεσα στον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς πιστεύω πως καλύτερος είναι ο Ίβκοβιτς, αναφορικά με το πώς βλέπει και “διαβάζει” το παιχνίδι. Όταν πρωτοπήγα στον Ολυμπιακό ήταν ο Ιωαννίδης, αλλά ήταν μία πολύ άσχημη χρονιά για μένα, καθώς είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και έχασα όλη τη σεζόν. Στη συνέχεια ήρθε ο Ίβκοβιτς, με τον οποίο δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις από τον ΠΑΟΚ. Με άφηνε συνεχώς εκτός 12άδας και δεν με υπολόγιζε. Όμως κάποια στιγμή είχαν τραυματιστεί όλα τα 3άρια στην ομάδα και με χρησιμοποίησε σε ένα ματς στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον Άρη, όπου έκανα πολύ καλή εμφάνιση και σχεδόν το πήρα μόνος μου το ματς. Αυτό το αναγνώρισε ο Ίβκοβιτς, αλλά μου είχε πει πως όταν θα επέστρεφαν οι τραυματίες, τότε θα ήμουν και πάλι εκτός».
Τέλος, όλοι οι αθλητές έχουν καλές και κακές στιγμές στην καριέρα τους: «Όλες οι αθλητικές στιγμές πιστεύω πως συνδέονται με εκείνες της ζωής. Η καλύτερή μου στιγμή ήταν μία νίκη του Άρη επί του ΠΑΟΚ, την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Η χειρότερη ήταν η πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό, όπου εκτός από τον τραυματισμό που με άφησε εκτός, έχασα τη μητέρα μου».
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου