Ο ρεαλισμός στο ποδόσφαιρο δηλώνει αυτογνωσία!!

Όταν ξεκίνησε η φετινή περίοδος στην Premier League οι στόχοι της Λίβερπουλ ήταν τρεις. Κύπελλα ( Carling Cup, F.A. Cup) και τετράδα στο πρωτάθλημα.

Οι δηλώσεις προπονητών και παικτών ήταν συγκεκριμένες και έδειχναν τον προορισμό της ομάδας. Μέχρι στιγμής έχει χαθεί ο ένας και απομένει το Σάββατο να δούμε αν θα επιτευχθεί τον ντάμπλ που όλοι ονειρεύονται στο Merseyside.
Ο λόγος της μικρής αναφοράς στους στόχους έχει να κάνει με ποιον τρόπο αντιλαμβάνονται οι άμεσα εμπλεκόμενοι στην ομάδα, την επιβεβαίωση των λόγων τους. Είναι η λογική που μας έδωσαν για να τους κρίνουμε και να τους αντιμετωπίσουμε μετά το τέλος των υποχρεώσεων τους και να δεχτούμε την αλήθεια τους όπως οι ίδιοι προσπάθησαν να ακολουθήσουν στην διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου.
Ο ρεαλισμός της ομάδας απέναντι στον δεύτερο στόχο, ήταν το αναμενόμενο rotation σε έναν αγώνα χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον. Το πάθημα των, πριν τριών εβδομάδων, αποβολών τερματοφυλάκων αλλά και η επιπλέον κούραση παικτών, απαραίτητων για τον αγώνα του Σαββάτου οδήγησε τον προπονητή σε αλλαγή της ενδεκάδας , σε σχέση με τον τελευταίο αγώνα, κατά εννέα ενδέκατα.
Αυτή η ορθολογική επιλογή του προπονητή κοστίζει σε αποτέλεσμα και ποιότητα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ακριβώς εκεί εστιάζεται η αυτογνωσία που υπάρχει από τον προπονητή στις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας του. Ξέρει ότι το Κύπελλο μπορεί να το διεκδικήσει μία ενδεκάδα που δεν θα είχε νόημα να επιβαρυνθεί με έναν επιπλέον παιχνίδι όταν οι φυσικές δυνάμεις είναι απαραίτητες σε ένα πιο σημαντικό. Θα ήταν περίεργο να προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ανεξαρτήτως παικτών , η ομάδα έχει την πολυτέλεια να διεκδικήσει το τρόπαιο απέναντι στην φιναλίστ του Champions League.
Αυτές οι «πειραματικές ενδεκάδες» που βλέπουμε από ομάδες στο τέλος της σεζόν έχουν την δικιά τους προσέγγιση. Δεν κρίνονται σύνολα, αφού η έλλειψη συνοχής είναι δεδομένη, αλλά ατομικά χαρακτηριστικά παικτών που είναι χρήσιμα σε κάθε προπονητή.
Το αποτέλεσμα είναι μία συνισταμένη της «πειραματικής ενδεκάδας» και τις περισσότερες φορές είναι αρνητικό. Συνήθως όμως δεν επηρεάζει την πορεία της ομάδας και δεν χαλάει το γενικότερο κλίμα. Ο προφανής στόχος αποτελεί μεγάλο κίνητρο ώστε να ξεχαστεί πολύ γρήγορα μία κακή εμφάνιση ή ένα κακό αποτέλεσμα.
Η «πειραματική Λίβερπουλ»

Οι θέσεις του Ντάουνινγκ από την στιγμή που μπήκε ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο

Ο Νταλγκλίς δεν είχε κανένα λόγο να κρύψει ποιος είναι ο σκοπός στον αγώνα με την Φούλαμ. Η προφύλαξη των παικτών που υπολογίζει για τον τελικό του Κυπέλλου. Τίποτα δεν συνηγορούσε σε άλλη άποψη και σίγουρα γι’ αυτές τις αποφάσεις κρίνεται από τους οπαδούς.

• Ο σχηματισμός στο πρώτο ημίχρονο ήταν 4-4-1-1. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και την είσοδο του Ντάουνιγκ άλλαξε σε 4-4-2.

Σχόλιο: στο παιχνίδι με την Νόργουϊτς, πριν τρεις μέρες, ο σχηματισμός ήταν 4-4-1-1 με κέντρο τους Τζέραρντ, Χέντερσον, Σέλβεϊ, επίθεση τον Σουάρεζ και πλάγιους Ντάουνιγκ και Μπέλλαμυ. Στον αγώνα με την Φούλαμ στο κέντρο ήταν οι Χέντερσον, Σπίαρινγκ και Σέλβεϊ, επίθεση ο Κάρολ και πλάγιοι ο Κάϊτ με τον Μάξι. Τα χαρακτηριστικά των παικτών είναι αυτά που μπορούν να καθορίσουν ένα σχηματισμό. Δεν είναι εφικτό όλοι οι παίκτες μίας ομάδας να μπορούν να αποδίδουν τα μέγιστα σε ότι σχηματισμό επιλέγει ο προπονητής χωρίς να λαμβάνεται υπόψη τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας ξεχωριστά. Αυτή η ενδεκάδα έγινε ορθολογική όταν στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε 4-4-2.

• Άμυνα σε ζώνη έξω από την περιοχή. Έπαιξε το βάθος ο Σκρτελ όποτε ήταν απαραίτητο.
• Τα δύο αμυντικά χαφ Χέντερσον και Σπίαρινγκ κατέβαιναν μέχρι την περιοχή της Φούλαμ και μαζί με τον Σέλβεϊ που είχε ρόλο ελεύθερου παίκτη, είχαν την ευθύνη της δημιουργίας του παιχνιδιού.
• Το passing game ήταν κακής ποιότητας και από τους τρεις. Εύκολα «πουλούσαν» την μπάλα, αναλώθηκαν σε παράλληλο ποδόσφαιρο, ο ρυθμός που επέβαλαν ήταν αργός και οι συνεργασίες ήταν σε χαμηλό επίπεδο.
• Οι πλάγιοι πήραν όλο το πλάτος του γηπέδου. Ο σκοπός ήταν να απομονωθεί ο Κάρολ σε χώρους του άξονα με έναν αμυντικό ώστε να μπορεί να απειλήσει με μεγαλύτερη ευκολία.
• Η επιθετική λειτουργία βασίστηκε στο σχέδιο του προηγούμενου αγώνα αλλά έπασχε σε δύο σημεία: 1) ο Κάρολ δεν ελίσσεται γρήγορα σε όλους τους χώρους και στο παιχνίδι «ένας με έναν» του λείπει η αποτελεσματικότητα 2) ο Σέλβεϊ μπορεί λόγω σωματοδομής να κάνει το δεύτερο σέντερ φορ αλλά δεν μπορεί να παίξει το «1-2» και να σιγουρέψει τις πάσες που χρειάζεται για να ανοίξει την άμυνα.
• Οι σέντρες που βγήκαν δεν δημιούργησαν απειλητικές καταστάσεις και έτσι ένα δυνατό σημείο της επίθεσης έμεινε ανεκμετάλλευτο.
• Οι πλάγιοι αμυντικοί έμειναν στις θέσεις τους και ήταν λίγες οι φορές που έκαναν overlap.
• Η αλλαγή σε 4-4-2 έδωσε χώρο στους κεντρώους να κινηθούν περισσότερο και να ανοίξουν το παιχνίδι στα πλάγια και ήταν η αιτία η Λίβερπουλ να ανεβάσει την πίεση στην περιοχή των αντιπάλων.

Οι χώροι που κάλυπταν ο Μέρφι (13) και ο Ντέμπσεϋ (23) για να κατευθύνουν το παιχνίδι της Φούλαμ στις δύο πλευρές του γηπέδου

Η αλλαγή του Ντάουνιγκ άλλαξε τα δεδομένα του σχηματισμού και τον έκανε 4-4-2. Μπήκε στο γήπεδο με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Στα 45 λεπτά που έπαιξε κάλυψε την θέση του έξω δεξιά, του δεύτερου σέντερ φο, του έξω αριστερά. Οι κινήσεις αυτές δημιουργούν την αίσθηση ότι μερικές φορές ο υπερβάλλων ζήλος για την επιτυχία ενός τέρματος γίνεται με λανθασμένους τρόπους και χωρίς σχέδιο.
Η Φούλαμ έπαιξε το παιχνίδι της
Η επιτυχία της Φούλαμ , χωρίς τον Μάρτιν Γιολ στον πάγκο, έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί , για πρώτη φορά στην ιστορίας της , σε αναμετρήσεις με την Λίβερπουλ στο Άνφιλντ , φεύγει νικήτρια. Έσπασε μία παράδοση που κρατούσε από το 1934.
Με την νίκη της έφτασε στην βαθμολογία την Λίβερπουλ, μοιράζονται και οι δύο την 8η θέση με πλεονέκτημα των Red’s στην ισοβαθμία.

• Ο σχηματισμός ήταν 4-4-2 με τον Ντέμπσεϊ να παίζει λίγο πιο πίσω από το σέντερ φορ.
• Η άμυνας ζώνης είχε αλληλοκαλύψεις των αμυντικών χαφ στα πλάγια για τριπλό μαρκάρισμα.
• Οι αμυντικοί χαφ κάλυπταν με τοποθετήσεις στο ημικύκλιο της περιοχής την άμυνα και απέτρεπαν πάσες στον άξονα.
• Η τετράδα της άμυνας σε ευθεία γραμμή , με τους πλάγιους να μην ανεβαίνουν στην επίθεση παρά ελαχίστων εξαιρέσεων.
• Οι πλάγιοι του κέντρου «πατούσαν» περιοχή με συγκλίσεις. Δεν άλλαξαν πλευρές σε όλη την διάρκεια του αγώνα και έτσι δεν έγιναν διαγώνιες κινήσεις.
• Στην επίθεση, ο Ντέμπσεϊ έπαιρνε τις πρωτοβουλίες για την δημιουργία των επιθετικών προσπαθειών και είχε το ελεύθερο των κινήσεων σε όλους τους χώρους. Ο Πογκρέμπνιακ αποτελούσε την επιλογή μέσα στην περιοχή και λειτούργησε ως καθαρό φορ.
• Η συνολική λειτουργίας της Φούλαμ στηρίζεται σε δύο ποδοσφαιριστές. Στον Μέρφυ, για το μισό γήπεδο από την περιοχή προς το κέντρο και τον Ντέμπσεϊ για την λειτουργία της ομάδας από το κέντρο και μπροστά. Και οι δύο έχουν την ελευθερία κινήσεων στους χώρους ευθύνης του και οι συμπαίκτες τους κινούνται γύρω τους.

Τα βασικά στατιστικά του αγώνα

Συμπέρασμα
Ο αγώνας ήταν απ’ αυτούς που τα συμπεράσματα περιττεύουν. Πέρα της αναμονής για τον τελικό του Κυπέλλου , από την πλευρά της Λίβερπουλ και την νίκη, χωρίς κάποιο όφελος, της Φούλαμ η δυστοκία των επιθετικών των Red’s είναι πάλι μέσα στην συζήτηση. Πλησιάζουν στο τέρμα αλλά οι προσπάθειες σπαταλιούνται και χάνεται το αποτέλεσμα.
Με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα τα βλέμματα όλων στράφηκαν στο Γουέμπλεϋ και στο μυαλό όλων είναι πλέον ο αγώνας του Σαββάτου. Εκεί η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή.

πηγή: overlap.gr