Ο καθένας, φυσικά, θα έχει την άποψή του, καθώς οι απόψεις είναι σαν
τις ...μύτες. Ο καθένας έχει από μία, για να μετατρέψω σε «καθώς πρέπει»
την αντίστοιχη, περίφημη έκφραση του Κλιντ Ίστγουντ ως «Ντέρτι Χάρι»,
περί του ανατομικού σημείου που καταλήγει το παχύ έντερο. Η δική μου
μύτη, πάντως, ενοχλήθηκε.
Δεν θα μιλήσω για μυρουδιές και μπόχες, ωστόσο η πρώτη αίσθηση για το «μενού» αφήνει ερωτηματικά για την ποιότητα του κυρίως πιάτου.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν θα μιλήσω για μυρουδιές και μπόχες, ωστόσο η πρώτη αίσθηση για το «μενού» αφήνει ερωτηματικά για την ποιότητα του κυρίως πιάτου.
Ο καθένας, φυσικά, θα έχει την άποψή του, καθώς οι απόψεις είναι σαν τις ...μύτες. Ο καθένας έχει από μία, για να μετατρέψω σε «καθώς πρέπει» την αντίστοιχη, περίφημη έκφραση του Κλιντ Ίστγουντ ως «Ντέρτι Χάρι»,
περί του ανατομικού σημείου που καταλήγει το παχύ έντερο. Η δική μου
μύτη, πάντως, ενοχλήθηκε. Δεν θα μιλήσω για μυρουδιές και μπόχες, ωστόσο
η πρώτη αίσθηση για το «μενού» αφήνει ερωτηματικά για την ποιότητα του κυρίως πιάτου.
Φυσικά, πολλή κουβέντα θα γίνει για τους τερματζήδες. Για αυτούς που επέλεξε και αυτούς που άφησε εκτός. Γιατί Χαλκιάς, Τζόρβας, Σηφάκης κι όχι Χιώτης, Καρνέζης, Κωνσταντόπουλος αναρωτιούνται πολλοί φίλαθλοι στα σχόλιά τους σε μπλογκς και φόρουμ. Και έχουν τα δίκια τους, εδώ που τα λέμε...
Ο Χαλκιάς, ο οποίες σε λίγες μέρες μπαίνει στα 39 του, φέτος δεν ήταν σταθερά βασικός ούτε στον ΠΑΟΚ. Έπαιξε κι ο Κρέσιτς, μέχρι κι ο Γλύκος σε κάποια ματς, ενώ στο τελευταίο του παιχνίδι στα πλέι-οφ, είκοσι μέρες πριν το Γιούρο, αποχώρησε τραυματίας. Ο Τζόρβας πήγε μεταγραφή στο Παλέρμο, αλλά εκεί έπαιξε 11 ματσάκια και μετά τον έφαγε ο πάγκος. Όσο για τον Σηφάκη, έχασε σχεδόν όλη τη χρονιά λόγω σοβαρού τραυματισμού και στο μοναδικό ματς που πραγματικά τον θυμόμαστε, είναι αυτό με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη», όπου αποβλήθηκε.
Από την άλλη, ο Χιώτης οδήγησε το πρώην Αποελάκι και νυν Αποελάρα μέχρι τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ! Ο Καρνέζης έκανε εξαιρετικό δεύτερο γύρο με τον Παναθηναϊκό. Κι ο Κωνσταντόπουλος είναι σε μεγάλη φόρμα, βγάζοντας τα άπιαστα στα τελευταία παιχνίδια της ΑΕΚ. Κι όμως, προτιμήθηκαν οι τρεις πρώτοι...
Αν θέλετε κι άλλη μια ένσταση, θα έβαζα ερωτηματικό στον αποκλεισμό του Κλάους, ενώ από εκεί και πέρα κάποιες επιλογές θυμίζουν -για τους πιο παλιούς- τις αντίστοιχες του Αλκέτα Παναγούλια στο Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, όταν έφτιαξε μια Εθνική ...τιμής ένεκεν, παίρνοντας στην αποστολή ό,τι υπήρχε σε βετεράνο. Παίκτες με προσφορά μεν, αλλά όχι και στα καλύτερά τους από αγωνιστικής πλευράς και μάλλον προς το τέλος της καριέρας τους...
Αυτά, περί ενστάσεων, αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Εκείνη του προπονητή! Του ανθρώπου που ξέρει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, τους χαρακτήρες των παικτών, τα δυνατά και τα αδύνατά τους σημεία, τις ιδιαιτερότητες των διοργανώσεων. Του ανθρώπου που ξέρει μπάλα, ποδόσφαιρο, του «ειδικού». Άλλωστε, γιατί να είναι αυτός ο εκλέκτορας, αν την αποστολή την αποφάσιζαν οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι; Ποιος ο λόγος να παίρνει τόσα λεφτά...
Δεν έχω σκοπό ούτε να τον υπερασπιστώ, αλλά ούτε και να μηδενίσω τις γνώσεις του, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στην Ελλάδα των «ειδικών», των πολύξερων και των αυθεντιών. Πριν κράξουμε, λοιπόν, όλοι μαζί τον δον-Φερνάντο (το όνομα μου έχει κολλήσει από κάτι παλιά βραζιλιάνικα σίριαλ, τύπου «Μαρία η Τετραπέρατη» και «Χούλια η Μουρμουρέσα»), ας θυμηθούμε κάτι που είχε συμβεί επί Ρεχάγκελ.
Θυμάστε πόσα είχε ακούσει που δεν έπαιρνε στην Εθνική τον Στολτίδη και τον Ζήκο, που τότε ήταν χαφάρες και εντυπωσίαζαν σε Ολυμπιακό και Μονακό αντίστοιχα; Ε, τη μέρα που η αποστολή αναχωρούσε για την προετοιμασία της ενόψει του Γιούρο 2004, αυτός μόνο τους δύο «κομμένους» δεν σκεφτόταν. Αντίθετα, είχε στο μυαλό του έναν τραυματία και το είπε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου νομίζαμε και κάναμε ότι γελάμε, αλλά αυτός το έλεγε σοβαρά: «Αν είχα μαζί μου τον Πατσατζόγλου, θα το έπαιρνα».
Το πήρε και χωρίς αυτόν και χωρίς τους «κομμένους»...
Μέχρι να κρίνει η ιστορία ποιος έχει δίκιο, ποιος άδικο και ποια τριάδα τερματζήδων είναι καλύτερη για το συγκεκριμένο Γιούρο, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Φυσικά, πολλή κουβέντα θα γίνει για τους τερματζήδες. Για αυτούς που επέλεξε και αυτούς που άφησε εκτός. Γιατί Χαλκιάς, Τζόρβας, Σηφάκης κι όχι Χιώτης, Καρνέζης, Κωνσταντόπουλος αναρωτιούνται πολλοί φίλαθλοι στα σχόλιά τους σε μπλογκς και φόρουμ. Και έχουν τα δίκια τους, εδώ που τα λέμε...
Ο Χαλκιάς, ο οποίες σε λίγες μέρες μπαίνει στα 39 του, φέτος δεν ήταν σταθερά βασικός ούτε στον ΠΑΟΚ. Έπαιξε κι ο Κρέσιτς, μέχρι κι ο Γλύκος σε κάποια ματς, ενώ στο τελευταίο του παιχνίδι στα πλέι-οφ, είκοσι μέρες πριν το Γιούρο, αποχώρησε τραυματίας. Ο Τζόρβας πήγε μεταγραφή στο Παλέρμο, αλλά εκεί έπαιξε 11 ματσάκια και μετά τον έφαγε ο πάγκος. Όσο για τον Σηφάκη, έχασε σχεδόν όλη τη χρονιά λόγω σοβαρού τραυματισμού και στο μοναδικό ματς που πραγματικά τον θυμόμαστε, είναι αυτό με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη», όπου αποβλήθηκε.
Από την άλλη, ο Χιώτης οδήγησε το πρώην Αποελάκι και νυν Αποελάρα μέχρι τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ! Ο Καρνέζης έκανε εξαιρετικό δεύτερο γύρο με τον Παναθηναϊκό. Κι ο Κωνσταντόπουλος είναι σε μεγάλη φόρμα, βγάζοντας τα άπιαστα στα τελευταία παιχνίδια της ΑΕΚ. Κι όμως, προτιμήθηκαν οι τρεις πρώτοι...
Αν θέλετε κι άλλη μια ένσταση, θα έβαζα ερωτηματικό στον αποκλεισμό του Κλάους, ενώ από εκεί και πέρα κάποιες επιλογές θυμίζουν -για τους πιο παλιούς- τις αντίστοιχες του Αλκέτα Παναγούλια στο Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, όταν έφτιαξε μια Εθνική ...τιμής ένεκεν, παίρνοντας στην αποστολή ό,τι υπήρχε σε βετεράνο. Παίκτες με προσφορά μεν, αλλά όχι και στα καλύτερά τους από αγωνιστικής πλευράς και μάλλον προς το τέλος της καριέρας τους...
Αυτά, περί ενστάσεων, αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Εκείνη του προπονητή! Του ανθρώπου που ξέρει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, τους χαρακτήρες των παικτών, τα δυνατά και τα αδύνατά τους σημεία, τις ιδιαιτερότητες των διοργανώσεων. Του ανθρώπου που ξέρει μπάλα, ποδόσφαιρο, του «ειδικού». Άλλωστε, γιατί να είναι αυτός ο εκλέκτορας, αν την αποστολή την αποφάσιζαν οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι; Ποιος ο λόγος να παίρνει τόσα λεφτά...
Δεν έχω σκοπό ούτε να τον υπερασπιστώ, αλλά ούτε και να μηδενίσω τις γνώσεις του, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στην Ελλάδα των «ειδικών», των πολύξερων και των αυθεντιών. Πριν κράξουμε, λοιπόν, όλοι μαζί τον δον-Φερνάντο (το όνομα μου έχει κολλήσει από κάτι παλιά βραζιλιάνικα σίριαλ, τύπου «Μαρία η Τετραπέρατη» και «Χούλια η Μουρμουρέσα»), ας θυμηθούμε κάτι που είχε συμβεί επί Ρεχάγκελ.
Θυμάστε πόσα είχε ακούσει που δεν έπαιρνε στην Εθνική τον Στολτίδη και τον Ζήκο, που τότε ήταν χαφάρες και εντυπωσίαζαν σε Ολυμπιακό και Μονακό αντίστοιχα; Ε, τη μέρα που η αποστολή αναχωρούσε για την προετοιμασία της ενόψει του Γιούρο 2004, αυτός μόνο τους δύο «κομμένους» δεν σκεφτόταν. Αντίθετα, είχε στο μυαλό του έναν τραυματία και το είπε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου νομίζαμε και κάναμε ότι γελάμε, αλλά αυτός το έλεγε σοβαρά: «Αν είχα μαζί μου τον Πατσατζόγλου, θα το έπαιρνα».
Το πήρε και χωρίς αυτόν και χωρίς τους «κομμένους»...
Μέχρι να κρίνει η ιστορία ποιος έχει δίκιο, ποιος άδικο και ποια τριάδα τερματζήδων είναι καλύτερη για το συγκεκριμένο Γιούρο, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου