Πέρασαν κάμποσες ώρες. Αν και μετά από τόσες διοργανώσεις, τόσες
εικόνες, τόσα συναισθήματα έχω απομυθοποιήσει πολλά πράγματα, η βραδιά
του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ ήταν από τις πιο έντονες που έχω ζήσει. Το
πρωί έκλεισε το μάτι. Η ευκαιρία ενός μεγάλου ελληνικού τελικού χάθηκε.
Στο μυαλό στριφογύριζαν εικόνες όπως αυτή με το άστοχο λέι απ του Σάρας, το χουκ του Μάικ μπροστά στον Σισκάουσκας, η χαμένη πάσα του Διαμαντίδη, τα άλματα του Καϊμακόγλου στα ριμπάουντ, ο Σάρας (τι να πει κανείς για αυτό το παλικάρι;), το απίθανο καλάθι του Σβεντ που επιβεβαίωσε με τον οδυνηρό τον καταραμένο νόμο του Μέρφι, που λέει ότι. «Αν είναι πάει κάτι στραβά, θα πάει». Και πήγε! Αν και δεν έπρεπε. Ανάθεμά το! Δεν έπρεπε.
Ο Παναθηναϊκός, αν και στο δεύτερο ημίχρονο, έδινε την αίσθηση ότι μένει στο ματς με τεχνική υποστήριξη και τελικά μόνο έτσι δεν ήταν, έδωσε (ακόμα) μία μεγαλειώδη παράσταση. Στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν έχει υπάρξει καμία ομάδα, που να έχει εκμηδενίσει τόσο συχνά και τόσο πειστικά τις αποστάσεις σε αγώνες Φάιναλ Φορ. Ακόμα και αν ταξίδεψε ως αουτσάιντερ, ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο. Είτε το κατέκτησε, είτε πούλησε πολύ ακριβά το τομάρι του. Ακριβώς όπως στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ.
Δεν έχει υπάρξει καμία ομάδα που κατάφερε με την αύρα της, την αξία, την ποιότητα και την προσωπικότητά της, αλλά κυρίως με οντότητα του προπονητή της, να γεφυρώσει το χάσμα που μπορεί να τη χώριζε από τον εκάστοτε αντίπαλο, αν αυτός ήταν αντικειμενικά καλύτερος. Με λίγα λόγια ποτέ δεν παραδόθηκε. Κι όποτε θεωρητικά ήταν κατώτερος, στη διάρκεια του αγώνα, απεδείκνυε πόσο λάθος έκαναν όσοι τον θεωρούσαν τέτοιον.
Παρηγοριά στον άρρωστο; Όχι! Είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην νίκησε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, αλλά είναι νικητής. Αυτός ο τίτλος του αξίζει. Είναι ελάχιστες οι φορές που νιώθω έτσι για τον ηττημένο, εν προκειμένω όμως, ισχύει πέρα για πέρα. Και δεν τον αναφέρω αυτό λόγω της διαιτησίας, που ιδιαίτερα στα δύο τελευταία λεπτά ήταν ξεκάθαρο ποιο ρόλο έπαιζε. Κάποιες φορές ευνοείσαι, κάποιες άλλες αδικείσαι. Είναι γαϊτανάκι!
Βέβαια η ΤΣΣΚΑ εδώ και χρόνια έχει ξεχάσει τι σημαίνει διαιτησία, αλλά ας είναι. Ας το δει ο Μπερτομέου αυτό. Ο Παναθηναϊκός νίκησε, διότι έχει κερδίσει κατά κράτος μία ομάδα που πριν τον τζάμπολ έμοιαζε ανίκητη. Ο Ομπράντοβιτς έκανε και πάλι το θαύμα του. Και θα μπορούσε να έχει καθαρίσει το ματς, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Το μόνο δυσάρεστο στην ιστορία είναι το γεγονός ότι στην τελευταία φάση ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να σουτάρει. Όχι έτσι ρε γαμώτο. Κρίμα! Ας γινόταν έστω ένα σουτ. Κι ας ήταν κι άστοχο. Αυτή ήταν ίσως η μοναδική φάση, που ο Καζλάουσκας νίκησε τον Ομπράντοβιτς σε ένα ματς που εξελίχθηκε σε... περίπατο του Σέρβου κόντρα στον Λιθουανό. Η επιρροή του Ζοτς στο παιχνίδι ήταν καταλυτική για ακόμα μία φορά. Είχε διαβάσει τα πάντα στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ. Την ήξερε σαν την παλάμη του. Και είχε στη διάθεσή του τον κατάλληλο παίκτη για να εκτελέσει το σχέδιό του. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι το όνομά του, σε ένα παίκτη, μπροστά στον οποίο, όσοι αγαπούν το μπάσκετ, πρέπει να υποκλίνονται.
Στην άμυνα τα ίδια. Ο Παναθηναϊκός περιόρισε την ΤΣΣΚΑ στους 66 πόντους. Τι άλλο να κάνει. Και τώρα έρχονται τα «αν». Ένα από αυτά (τα πολλά ) αν να ήταν διαφορετικό ο Παναθηναϊκός θα είχε νικήσει. Ένα! Όχι περισσότερα! Ας είναι.
Κλείνοντας θα ήθελα αναφέρω ένα λόγο για το παιδί που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ολόκληρο τον κόσμο. Κώστα Καϊμακόγλου. Μία πολύ βαθιά υπόκλιση κι ένα τεράστιο respect εκ μέρους. Τόση αξιοσύνη σε έναν άνθρωπο είναι δύσκολο να βρει κανείς! Απίστευτος!
Στο μυαλό στριφογύριζαν εικόνες όπως αυτή με το άστοχο λέι απ του Σάρας, το χουκ του Μάικ μπροστά στον Σισκάουσκας, η χαμένη πάσα του Διαμαντίδη, τα άλματα του Καϊμακόγλου στα ριμπάουντ, ο Σάρας (τι να πει κανείς για αυτό το παλικάρι;), το απίθανο καλάθι του Σβεντ που επιβεβαίωσε με τον οδυνηρό τον καταραμένο νόμο του Μέρφι, που λέει ότι. «Αν είναι πάει κάτι στραβά, θα πάει». Και πήγε! Αν και δεν έπρεπε. Ανάθεμά το! Δεν έπρεπε.
Ο Παναθηναϊκός, αν και στο δεύτερο ημίχρονο, έδινε την αίσθηση ότι μένει στο ματς με τεχνική υποστήριξη και τελικά μόνο έτσι δεν ήταν, έδωσε (ακόμα) μία μεγαλειώδη παράσταση. Στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν έχει υπάρξει καμία ομάδα, που να έχει εκμηδενίσει τόσο συχνά και τόσο πειστικά τις αποστάσεις σε αγώνες Φάιναλ Φορ. Ακόμα και αν ταξίδεψε ως αουτσάιντερ, ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο. Είτε το κατέκτησε, είτε πούλησε πολύ ακριβά το τομάρι του. Ακριβώς όπως στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ.
Δεν έχει υπάρξει καμία ομάδα που κατάφερε με την αύρα της, την αξία, την ποιότητα και την προσωπικότητά της, αλλά κυρίως με οντότητα του προπονητή της, να γεφυρώσει το χάσμα που μπορεί να τη χώριζε από τον εκάστοτε αντίπαλο, αν αυτός ήταν αντικειμενικά καλύτερος. Με λίγα λόγια ποτέ δεν παραδόθηκε. Κι όποτε θεωρητικά ήταν κατώτερος, στη διάρκεια του αγώνα, απεδείκνυε πόσο λάθος έκαναν όσοι τον θεωρούσαν τέτοιον.
Παρηγοριά στον άρρωστο; Όχι! Είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην νίκησε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, αλλά είναι νικητής. Αυτός ο τίτλος του αξίζει. Είναι ελάχιστες οι φορές που νιώθω έτσι για τον ηττημένο, εν προκειμένω όμως, ισχύει πέρα για πέρα. Και δεν τον αναφέρω αυτό λόγω της διαιτησίας, που ιδιαίτερα στα δύο τελευταία λεπτά ήταν ξεκάθαρο ποιο ρόλο έπαιζε. Κάποιες φορές ευνοείσαι, κάποιες άλλες αδικείσαι. Είναι γαϊτανάκι!
Βέβαια η ΤΣΣΚΑ εδώ και χρόνια έχει ξεχάσει τι σημαίνει διαιτησία, αλλά ας είναι. Ας το δει ο Μπερτομέου αυτό. Ο Παναθηναϊκός νίκησε, διότι έχει κερδίσει κατά κράτος μία ομάδα που πριν τον τζάμπολ έμοιαζε ανίκητη. Ο Ομπράντοβιτς έκανε και πάλι το θαύμα του. Και θα μπορούσε να έχει καθαρίσει το ματς, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Το μόνο δυσάρεστο στην ιστορία είναι το γεγονός ότι στην τελευταία φάση ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να σουτάρει. Όχι έτσι ρε γαμώτο. Κρίμα! Ας γινόταν έστω ένα σουτ. Κι ας ήταν κι άστοχο. Αυτή ήταν ίσως η μοναδική φάση, που ο Καζλάουσκας νίκησε τον Ομπράντοβιτς σε ένα ματς που εξελίχθηκε σε... περίπατο του Σέρβου κόντρα στον Λιθουανό. Η επιρροή του Ζοτς στο παιχνίδι ήταν καταλυτική για ακόμα μία φορά. Είχε διαβάσει τα πάντα στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ. Την ήξερε σαν την παλάμη του. Και είχε στη διάθεσή του τον κατάλληλο παίκτη για να εκτελέσει το σχέδιό του. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι το όνομά του, σε ένα παίκτη, μπροστά στον οποίο, όσοι αγαπούν το μπάσκετ, πρέπει να υποκλίνονται.
Στην άμυνα τα ίδια. Ο Παναθηναϊκός περιόρισε την ΤΣΣΚΑ στους 66 πόντους. Τι άλλο να κάνει. Και τώρα έρχονται τα «αν». Ένα από αυτά (τα πολλά ) αν να ήταν διαφορετικό ο Παναθηναϊκός θα είχε νικήσει. Ένα! Όχι περισσότερα! Ας είναι.
Κλείνοντας θα ήθελα αναφέρω ένα λόγο για το παιδί που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ολόκληρο τον κόσμο. Κώστα Καϊμακόγλου. Μία πολύ βαθιά υπόκλιση κι ένα τεράστιο respect εκ μέρους. Τόση αξιοσύνη σε έναν άνθρωπο είναι δύσκολο να βρει κανείς! Απίστευτος!
πηγή: Leoforos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου