FC: Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν;

Στην Τσέλσι ο Λάμπαρντ με τον Τέρι δεν μπορούν να φανταστούν την ομάδα χωρίς τον Ντρογκμπά και στέλνουν μήνυμα προς τον Αμπράμοβιτς να τον κρατήσει - αν ο Ντιντιέ βάλει κανένα γκολάκι στον τελικό με τη Μπάγερν, βλέπω να μένει άλλα 5 χρόνια... Στο Τορίνο τα πανηγύρια των Γιουβεντίνων για το πρωτάθλημα μετατράπηκαν σε φωνή λαού για την παραμονή του Ντελ Πιέρο. Στη Ρόμα η παρουσία του καπιτάνο Τότι είναι αδιαπραγμάτευτη - είναι πιο Αιώνιος κι από την Αιώνια Πόλη. Στη Σάλκε ο Ραούλ έπαιξε μόλις δυο χρόνια, αλλά τώρα που φεύγει θα αποσύρουν τη φανέλα με το «7» για να τον τιμήσουν. Ο Σκόουλς και ο Γκιγκς στη Γιουνάιτεντ συμβολίζουν μια τεράστια εποχή για την ομάδα, γεμάτη νίκες, κούπες και επιτυχίες.
Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.
Τι τους κάνεις τους σπουδαίους παίκτες όταν σιτέψουν ποδοσφαιρικά, χάσουν τη σπιρτάδα τους, περπατάνε πολύ και τρέχουν σπάνια, ειδικά σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο θέλει μηχανάκια που να καταπίνουν τα χιλιόμετρα; Αναλόγως... Εδώ ας πούμε καμιά φορά τους «ξεπετάμε» με μια πλακέτα, άντε και με κανένα φιλικό προς τιμήν τους αν το θυμηθούμε. Ή αντί να τους δώσουμε το δικαίωμα να αποφασίσουν αυτοί το τέλος της καριέρας τους, τους το επιβάλλουμε με το να μην ανανεώσουμε το συμβόλαιό τους - αυτό που πάνε να κάνουν στη Γιουβέντους με τον Ντελ Πιέρο. Μόνο που στη Γιουβέντους ο κόσμος δηλώνει με δυνατή φωνή την αντίθεσή του, ενώ π.χ. στον Παναθηναϊκό πριν λίγα χρόνια ο Γιάννης Γκούμας σταμάτησε τη μπάλα, μετά από μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή στην ομάδα και δεν άνοιξε ρουθούνι...

Χωράνε οι θρύλοι και οι πάλαι ποτέ σπουδαίοι παίκτες στην ομάδα, αυτοί που έχουν κολλήσει χιλιάδες ένσημα και ξέρουν τα αποδυτήρια όσο κανείς άλλος. Κι αν δεν είναι στις βασικές επιλογές, πάντα μπορούν να έχουν ρόλο στην ομάδα, μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι να αποσυρθούν. Στον μπασκετικό Παναθηναϊκό ο Φραγκίσκος Αλβέρτης την τελευταία του χρονιά, έπαιξε αν θυμάμαι καλά μόνο σε έναν αγώνα για λίγα λεπτά - κανείς όμως δεν του είπε να φύγει, να σταματήσει, να κρεμάσει τα παπούτσια του, να μείνει ελεύθερος αν θέλει και να πάει κάπου αλλού. Έκλεισε την καριέρα του στην ομάδα και πέρασε σε άλλο πόστο, πάντα στο πλευρό της. Πάντα μπορούν να έχουν ρόλο αυτοί που συνέδεσαν το όνομά τους με μια μεγάλη εποχή της ομάδας, είτε αυτή η εποχή συνοδεύτηκε από τίτλους και επιτυχίες, είτε όχι. Εκτός αν κάποιοι έχουν φροντίσει να τους αποδομήσουν και να φθείρουν την εικόνα τους, βαφτίζοντάς τους «ρουφιάνους», «τσάτσους» και «αργόμισθους»...

Ο κάθε Ντρογκμπά, ο κάθε Ντελ Πιέρο, Τότι, Γκιγκς, Πουγιόλ, Ινζάγκι, ή Τζέραρντ έχει το «δικαίωμα» να επιλέξει πόσο θα μείνει στην ομάδα που δόξασε και με την οποία δοξάστηκε. Κι αν θέλει τελικά να πάει κάπου αλλού, λίγο πιο χαλαρά, μετά από λίγο θα έρθει ο καιρός που θα επιστρέψει και θα υπηρετήσει την ομάδα από ένα άλλο πόστο - αρκεί να είναι δίπλα της - υπογράφοντας «συμβόλαιο ζωής» - ακούς Ραούλ; Ακούω να λες!

πηγή: sportfm.gr