Το άνοστο ποδόσφαιρο των Ισπανών και η εικόνα του Ελ Σιντ!!

Δεν περίμενα ποτέ να βαρεθώ βλέποντας ποδοσφαιρικό ματς στη ζωή μου, σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά τελικά υπάρχει στη ζωή η πρώτη φορά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.

Σε βαθμό που ήμουν ικανός να δεχτώ ακόμη και να αλλάξει κάποιος το κανάλι, βάζοντας τούρκικο σίριαλ. Η Ισπανία μπορεί να νίκησε με το γνωστό της στυλ, το τίκι τάκα, την άνευρη και πλαδαρή Γαλλία στο Ντόνετσκ, αλλά τα νεύρα μας έγιναν σμπαράλια. Πιο εκνευριστικό θέαμα δεν έχω δει σε αυτό το Euro και δυστυχώς, δικαιώνομαι που έλεγα πως προτιμούσα ακόμη και την Ισπανία αντίπαλό μας στα νοκ άουτ ματς παρά την πυραυλοκίνητη Γερμανία του Λεβ. Απέναντι σε αυτό το εκνευριστικό παιχνίδι των Ισπανών οι δικοί μας θα στέκονταν όρθιοι και θα πάλευαν, αλλά δυστυχώς τους έλαχε η πιο θεαματική νατσιοναλμάνσαφτ που θυμάμαι προσωπικά μετά το 1990, για να μην πω ακόμη και από την εποχή του Νέτσερ και του Οφερατ στα πρώτα χρόνια των 70’s.Κρίμα!
Η ΙΣΠΑΝΙΑ εκνεύρισε τόσο πολύ κόσμο το Σάββατο το βράδυ, που κατάφερε ακόμη και τους Ελληνες οπαδούς να λένε πως θα ήθελαν τη Γερμανία να της δίνει ένα καλό μάθημα στον τελικό του Κιέβου σε λίγες μέρες! Και αυτό ξέρετε είναι επιτυχία, αν αναλογιστεί κανείς το πόσο αντιγερμανικός παροξυσμός έχει προκληθεί στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο ο κόσμος που βλέπει μπάλα, έχει ένα αλάνθαστο κριτήριο σε αυτό που παρακολουθεί. Το τίκι τάκα της Μπαρτσελόνα είναι ωραίο στο μάτι επειδή ακριβώς υπάρχει ο Μέσι που μετατρέπει αυτό το άνοστο φαγητό σε πεντανόστιμο με τις εμπνεύσεις του. Ομως αυτό το «θέλω να γίνω Μπάρτσα όταν μεγαλώσω» έκτρωμα που μας ταλαιπώρησε μετά το ματς με την Κροατία και με τους Γάλλους, μας έφτασε στα όριά μας. Τίκι Τάκα-τενάτσιο, μπορεί εύκολα να αποκληθεί, με την Ισπανία να κρατάει την μπάλα σε βαθμό ενοχλητικό, χωρίς να κάνει μία τελική προσπάθεια στο δεύτερο ημίχρονο, προσπαθώντας να κάνει ρεκόρ στις κατηγορίες πασών και κατοχής. Συγγνώμη αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι διαγωνισμός κορόιδου! Οι εντελώς ευνουχισμένοι Γάλλοι δικαίωσαν όσους από εμάς δεν τους πιστεύαμε πριν το τουρνουά, χάνοντας κυριολεκτικά με κάτω τα χέρια! Η Ισπανία, πλέον, φυσιολογικά θα είναι στον τελικό του Κιέβου, γιατί έχει να φέρει βόλτα τους αιώνιους δεύτερους και καταϊδρωμένους Πορτογάλους, εκτός και αν ο Ρονάλντο μπορέσει μόνος του να κάνει την υπέρβαση.
Πάντως προσωπικά δεν δίνω τύχη σε όποιον προκριθεί από αυτό το ζευγάρι στον τελικό απέναντι στους Γερμανούς ή ακόμη και σε Ιταλούς ή Αγγλους (αυτή τη στιγμή δεν ξέρω το αποτέλεσμα του μεταξύ τους ματς), γιατί απλούστατα ο τελικός θα κριθεί και στο νεύρο. Και τέτοιο αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουν οι Ιβηρες, είτε μιλάμε για Ισπανούς είτε για Πορτογάλους.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ από την Ισπανία είναι αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει τόσο το 2008 όσο και το 2010: η όρεξη και το κέφι. Η ομάδα της δείχνει απλά διατεθειμένη να διεκπεραιώσει τη δουλειά, σαν να είναι κάποιος υπάλληλος που κάνει στο πρωτόκολλο τα ίδια πράγματα για χρόνια και δείχνει ξεκάθαρα πως βαριέται!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραμικρή φαντασία, ούτε η παραμικρή φιλοδοξία. Κάποιοι το προχωράνε και μιλάνε για αλαζονεία, αλλά δεν εισπράττω κάτι τέτοιο. Αντίθετα νομίζω πως ακόμη η Ισπανία θέλει κάτι να αποδείξει, γιατί παρά τις επιτυχίες της νιώθει κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας! Είναι ίσως η αίσθησή μου, αλλά δεν μου βγάζει στο γήπεδο η Ισπανία την αυταρχικότητα και την εμπιστοσύνη που θα διέχεε στον αγωνιστικό χώρο η Ιταλία, η Γερμανία, ακόμη δε περισσότερο η Ολλανδία, αν ήταν στη θέση των «φούριας ρόχας» με τους ίδιους τίτλους ως παράσημα! Τους λείπει η δημιουργικότητα της τελικής πάσας (όλοι οι σταρ της κινούνται στα ρηχά) και η δυναμική του τελειώματος των φάσεων. Ο Τόρες του 2008 και ο Βίγια του 2010 δεν υπάρχουν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν «πατήματα» ούτε με το τρικ του ψεύτικου εννιαριού στο στυλ της Μπάρτσα, επειδή ακριβώς ο Σίλβα και ο Σεσκ δεν είναι (ούτε θα γίνουν ποτέ) Μέσι!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραμικρή βοήθεια από τον Πέδρο, ο Γιορέντε είναι μόνιμα στον πάγκο και ο Τόρες δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η Ισπανία μοιάζει με τον μποξέρ που είναι για χρόνια πρωταθλητής, αλλά ενώ τον έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του, η φήμη του που προηγείται της εικόνας, τον κρατά όρθιο στο ρινγκ. Μία μοντέρνα εκδοχή του Ελ Σιντ, που όμως αν βρεθεί απέναντί της μία ομάδα που δεν θα φοβηθεί, θα έχουμε σκληρή αποκαθήλωση! Και αυτή η Γερμανία που είδαμε κόντρα στην Ελλάδα, με την πληρότητα σε όλες τις γραμμές, με τον Οζίλ να κάνει όργια, τον Κλόζε να κινείται διαρκώς ανοίγοντας χώρους, τον Ρόις να πηγαίνει στο ένας με έναν, προκαλώντας τρόμο και τον Κεντίρα να αποτελεί τον πληρέστερο αμυντικό χαφ του τουρνουά, φτιάχνοντας και παιχνίδι, δεν έχει το παραμικρό δέος πια απέναντι στη μόνη ομάδα που την έχει νικήσει τα τελευταία 4 χρόνια σε επίσημο ματς. Μία τέτοια βραδιά που θα βρεθούν οι δυο τους αντίπαλοι, θα είναι η πιο ενδιαφέρουσα της χρονιάς. Και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι αυτή η νύχτα που θέλουν όλοι οι ουδέτεροι: ο τελικός του Κιέβου!
Πηγή: Sportday