Η Εθνική είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ που θα αντιμετώπιζε τους Γερμανούς, η Μέρκελ
«λάκιζε» και έψαχνε να βρει δικαιολογίες να μην πάει στο Γκντανσκ, οι
καταπιεσμένοι Πολωνοί ήταν μαζί μας και ακόμα και σοβαρά Μέσα είχαν
φορέσει τη φουστανέλα τραγουδώντας «έτσι πηδάνε αυτοί που σας χρωστάνε».
Στις 11:35 το βράδυ της Παρασκευής 22 Ιουνίου κανένας δεν είχε δει σε όνειρο ότι θα βάλει γκολ ο Σαμαράς, κανένας δεν πίστευε τόσο στη νίκη ώστε να κλείσει δωμάτιο για τα ημιτελικά, το πήδημα στους Γερμανούς επειδή τους χρωστάμε αναβλήθηκε για άλλη φορά και το ματς της Εθνικής με τη Γερμανία είχε ξαναγίνει ποδόσφαιρο.
Και τελειώνω με τροφή για σκέψη. Στην περίπτωση που η Ελλάδα αντί για τη Γερμανία κέρδιζε με 4-1, οι «φουστανέλες» θα δεχόντουσαν οι παίκτες της Εθνικής να αλλάζουν την μπάλα για να μην ανεβάσουν το σκορ, όπως έκαναν οι Γερμανοί, ή θα γκάριζαν να τους ξεφτιλίσουμε και να τους πηδήξουμε και ότι είναι βαριά η π...τσα του τσολιά; Τώρα τι έγινε; Πλύθηκε στους 60 και ελάφρυνε;
Στο ποδόσφαιρο η άποψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ισχύει για αρκετούς ανθρώπους. Στη λογική «παρ' το και ποιος θα το θυμάται πώς το πήρες» σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο στην Ελλάδα έχουμε δικαιολογήσει απίστευτα ταμπούρια και δεν μπορεί να πει κανείς κουβέντα. Μόνο που εδώ κρύβεται μια μεγάλη υποκρισία. Οι Έλληνες για δεκαετίες σιχαινόντουσαν το ιταλικό ποδόσφαιρο επειδή «παίζουν κατενάτσιο» και λάτρευαν το βραζιλιάνικο επειδή «κερδίσουν, χάσουν, με τους Βραζιλιάνους βλέπεις μπάλα». Με την υποκρισία, όμως, και με το επιχείρημα «δεν μπορούμε να παίζουμε και αλλιώς» κατορθώθηκε το σχιζοφρενικό οι Έλληνες να σιχαίνονται κάθε ομάδα που παίζει ταμπούρι, εκτός από τη δική τους. Είναι ο ορισμός του σοβινισμού και της φράσης του Νικολά Σοβέν «My country, right or wrong». By Jingo, που λέμε και στο χωριό μου, που τραγουδάγαμε το «We don't want to fight, but by Jingo if we do. We've got the ships, we've got the men, we've got the money too».
Πηγή: Sportday
Στις 11:35 το βράδυ της Παρασκευής 22 Ιουνίου κανένας δεν είχε δει σε όνειρο ότι θα βάλει γκολ ο Σαμαράς, κανένας δεν πίστευε τόσο στη νίκη ώστε να κλείσει δωμάτιο για τα ημιτελικά, το πήδημα στους Γερμανούς επειδή τους χρωστάμε αναβλήθηκε για άλλη φορά και το ματς της Εθνικής με τη Γερμανία είχε ξαναγίνει ποδόσφαιρο.
Και τελειώνω με τροφή για σκέψη. Στην περίπτωση που η Ελλάδα αντί για τη Γερμανία κέρδιζε με 4-1, οι «φουστανέλες» θα δεχόντουσαν οι παίκτες της Εθνικής να αλλάζουν την μπάλα για να μην ανεβάσουν το σκορ, όπως έκαναν οι Γερμανοί, ή θα γκάριζαν να τους ξεφτιλίσουμε και να τους πηδήξουμε και ότι είναι βαριά η π...τσα του τσολιά; Τώρα τι έγινε; Πλύθηκε στους 60 και ελάφρυνε;
Στο ποδόσφαιρο η άποψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ισχύει για αρκετούς ανθρώπους. Στη λογική «παρ' το και ποιος θα το θυμάται πώς το πήρες» σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο στην Ελλάδα έχουμε δικαιολογήσει απίστευτα ταμπούρια και δεν μπορεί να πει κανείς κουβέντα. Μόνο που εδώ κρύβεται μια μεγάλη υποκρισία. Οι Έλληνες για δεκαετίες σιχαινόντουσαν το ιταλικό ποδόσφαιρο επειδή «παίζουν κατενάτσιο» και λάτρευαν το βραζιλιάνικο επειδή «κερδίσουν, χάσουν, με τους Βραζιλιάνους βλέπεις μπάλα». Με την υποκρισία, όμως, και με το επιχείρημα «δεν μπορούμε να παίζουμε και αλλιώς» κατορθώθηκε το σχιζοφρενικό οι Έλληνες να σιχαίνονται κάθε ομάδα που παίζει ταμπούρι, εκτός από τη δική τους. Είναι ο ορισμός του σοβινισμού και της φράσης του Νικολά Σοβέν «My country, right or wrong». By Jingo, που λέμε και στο χωριό μου, που τραγουδάγαμε το «We don't want to fight, but by Jingo if we do. We've got the ships, we've got the men, we've got the money too».
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου