Πρώτον, γιατί δεν μου αρέσει να βλέπω διαρκώς το ίδιο έργο: οι ανόητοι
αποκλεισμοί των Άγγλων στα πέναλτι με έχουν κουράσει. Δεύτερον, γιατί το
ίδιο το τουρνουά έχει ανάγκη μια νίκη των Άγγλων: το ότι δεν κερδίζουν
τίποτα από το 1966 δεν είναι ωραίο για το ποδόσφαιρο. Στα δικά μου τα μάτια αυτή ήταν μια
από τις τελευταίες τους ευκαιρίες: στο μουντιάλ της Βραζιλίας θα είναι πολύ χειρότεροι.
Ο συντετριμμένος Ρόι Χότζον έλεγε τον πόνο του στο τέλος του ματς: «ο Άσλεϊ και ο Τζο (Κόουλ) στις προπονήσεις τα έβαζαν όλα τα πέναλτι, αλλά στις προπονήσεις δεν υπάρχει ούτε η ίδια ένταση, ούτε η κούραση, ούτε η πίεση που έχεις μετά από εκατόν είκοσι λεπτά παιχνιδιού. Δυστυχώς» έλεγε ο κόουτς «είναι αδύνατο να γίνει στην προπόνηση αναπαράσταση των συνθηκών του αγώνα ώστε να καταλάβουν οι παίκτες την ιδιαιτερότητα και τη δυσκολία της δοκιμασίας». Ο άνθρωπος έχει δίκιο. Ωστόσο λέει τη μισή αλήθεια: γιατί η άλλη μισή είναι ότι οι παίκτες του δεν είναι πρωταθλητές.
Πέναλτι
Έβλεπα την εκτέλεση του πέναλτι του Πίρλο και σκεφτόμουν αν υπάρχει ένας Άγγλος που θα τολμούσε, όχι να κάνει αυτού του τύπου το χτύπημα, αλλά να το σκεφτεί. Όποιος Άγγλος το σκεφτόταν, θα λιποθυμούσε. Ο Πίρλο έχει κατακτήσει κάνα δυο Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα μουντιάλ. Έφυγε στα 32 από τη Μίλαν και πήγε στη Γιουβέντους και την έβγαλε πρωταθλήτρια αήττητη. Χθες δεν ήταν απλά ο πιο προικισμένος στο γήπεδο, αλλά κι αυτός που έτρεξε πιο πολύ! Μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που 'χει πατήσει τα 33: κι όμως αρκούσε η δική του παρουσία και η δική του κλάση για να παραδώσουν οι Άγγλοι τη μεσαία γραμμή στη «Σκουάντρα Ατζούρα» και να τοποθετηθούν στα μετόπισθεν από τρόμο στις «ξυραφιές» του! Γιατί; Γιατί ο τύπος έχει προσωπικότητα κι αυτό φάνηκε και στο πέναλτι που εκτέλεσε.
Τακτική
Το πρόβλημα των Άγγλων δεν είναι η τακτική τους: σαν την ομάδα του Χότζον έπαιξε φέτος στον ημιτελικό και στον τελικό η Τσέλσι και κέρδισε. Ακόμα και η Λίβερπουλ του Τζέραρντ για να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ άμυνα έπαιζε: στο περίφημο θαύμα της Κωνσταντινούπολης κόντρα στη Μίλαν η Λίβερπουλ έπαιξε δέκα λεπτά επίθεση κι εκατόν δέκα άμυνα! Δυστυχώς το πρόβλημα των Άγγλων φοβάμαι πως είναι μεγαλύτερο: πρώτα σταμάτησαν να βγάζουν ποδοσφαιριστές και στη συνέχεια σταμάτησαν να βγάζουν πρωταθλητές. Κι αυτό στις μεγάλες διοργανώσεις φαίνεται.
Κοινό
Οι τέσσερις ομάδες που φτάνουν στα ημιτελικά του Euro του 2012 έχουν ένα μόνο κοινό: είναι εθνικές ομάδες που προέρχονται από πρωταθλήματα που παράγουν ποδοσφαιριστές που στις ομάδες τους έχουν συνήθως, αν όχι και πάντα, πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, φυσικά οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι μπολιάζουν με εγχώριους παίκτες τις Μπάγερν και τις Ντόρτμουντ, τις Γιουβέντους και τις Μίλαν, τις Μπαρστελόνες και τις Ρεάλ και φυσικά τις Πόρτο και τις Μπενφίκες τους. Τους πουλάνε κιόλας και πουλάνε ακριβά – οι Άγγλοι πολύ φοβάμαι πως έχουν μικρή παραγωγή κι επειδή οι ομάδες τους δεν πουλάνε, έχουν καταντήσει την Πρέμιερ Λιγκ ένα παράξενο θερμοκήπιο ακριβοπληρωμένων μετριοτήτων, τις ατέλειες των οποίων καλύπτουν οι διάφοροι Ντρογκμπά, Φαν Πέρσι, Σουάρες, Βίντιτς κ.λπ. Το θέμα τους δεν είναι ότι αγοράζουν ξένους: όλοι το κάνουν. Το πρόβλημά τους είναι ότι καλομαθαίνουν τόσο τους ελάχιστους εγχώριους παίκτες, ώστε οι πιο πολλοί από δαύτους αποκαλούνται «πρωταθλητές» χωρίς καλά καλά να είναι ποδοσφαιριστές. Η Εθνική Αγγλίας είναι μια ομάδα ανασφαλέστατων εκατομμυριούχων που στα μεγάλα τουρνουά φοβούνται πως θα φανεί το αληθινό τους μέγεθος. Και στα πέναλτι -σκοτωμένοι από την ανασφάλεια- καταρρέουν.
Λάθος
Είναι δυνατόν παίκτες όπως ο Γουέλμπεκ, ο Γουόλκοτ, ο Μίλνερ, ο Πάρκερ, να θεωρούνται αστέρια και να κοστολογούνται εκατομμύρια λίρες; Είναι δυνατόν να έχουν πληρωθεί τόσα χρήματα για τον Κάρολ και τον Γιανγκ; Γίνεται να παίζει στην Εθνική Αγγλίας ο Οξλεϊ Τσαμπερλέιν, που δεν έχει κερδίσει ούτε παιδικό τουρνουά; Πόσοι από αυτούς που πήγαν στην Ουκρανία θα ήταν στην εικοσιπεντάδα της Πρέμιερ Λιγκ, αν σχηματιζόταν μια τέτοια; Εγώ λέω δυο, το πολύ τρεις. Και πώς γίνεται τότε αυτοί που είναι στις ομάδες τους κομπάρσοι, να είναι ακριβότεροι από τους ξένους συμπαίκτες τους που καθαρίζουν για πάρτη τους; Κάτι λάθος συμβαίνει.
Ψυχολόγος
Αυτή τη φορά οι Άγγλοι δεν είχαν έπαρση. Ο Χότζον τους ζήτησε να μείνουν πίσω και να παίξουν ο ένας για τον άλλο στην άμυνα: το έκαναν συγκινητικά – σχεδόν τους θαύμασα. Όμως η τακτική δεν λύνει τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί το αγγλικό σταρ σίστεμ, ούτε και υπάρχει ψυχολόγος που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πρωταθλητής. Αυτό το νιώθεις αν είσαι ο Πίρλο και δυστυχώς για τους Τέρι, τους Ρούνεϊ και τους Τζέραρντ, αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία…
Εμπιστοσύνη
Οι Γάλλοι έπαθαν ό,τι ακριβώς και οι Ολλανδοί: δεν συνήρθαν ποτέ μετά την πρώτη ήττα και ας έμοιαζε η ήττα τους από τη Σουηδία ανώδυνη. Στο τέλος του ματς με τους Σουηδούς, παίκτες όπως ο Μπενζεμά, ο Νασρί και ο Ρεμί, έπιαναν τα κεφάλια τους από απόγνωση γιατί τους έλαχε η Ισπανία: αυτή η αντίδραση μαρτυρούσε και την ψυχολογία τους. Χωρίς έναν ηγέτη σαν τον Πλατινί ή τον Ζιντάν, η Γαλλία λύγισε - χάθηκε. Η ήττα από τη Σουηδία έβγαλε στην επιφάνεια την αδυναμία τους να συνυπάρξουν, τις γκρίνιες που υπάρχουν στα αποδυτήρια, την καχυποψία των έγχρωμων της ομάδας απέναντι στον Μπλαν: νομίζω ότι η σύνθεση της Γαλλίας κόντρα στην Ισπανία ήταν μια προσπάθεια του προπονητή να δείξει ότι δεν έχει παιδιά και αποπαίδια. Όμως αυτό δεν ήταν το ζητούμενο: το ζητούμενο ήταν να βρεθεί μια ενδεκάδα να σταματήσει τους Ισπανούς. Η υπομονή στον άκεφο Μαλουντά, η μη χρησιμοποίηση του Μενέζ, που είχε κρίνει το ματς με την Ουκρανία, η τοποθέτηση του Ντεμπισί σε ρόλο δεξιού εξτρέμ για να χωρέσει ο Ρεβεγέρ στην άμυνα ήταν λάθη που πληρώθηκαν – λάθη που έγιναν στο όνομα της εμπιστοσύνης.
Οι Γάλλοι μοιάζουν και σε κάτι άλλο με τους Ολλανδούς: πόνταραν κι αυτοί σε λάθος ηγέτη. Οι Ολλανδοί, με τον Σνάιντερ κουρασμένο και ντεφορμέ, ανέθεσαν τον ρόλο του ηγέτη στον Ρόμπεν που θα αποδείκνυε με τις μεγάλες εμφανίσεις του στο Euro ότι δεν ήταν αυτός το πρόβλημα της Μπάγερν Μονάχου στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γάλλοι περίμεναν να δουν τον Ριμπερί να κάνει επιτέλους ένα μεγάλο τουρνουά. Η επιλογή των δύο ήταν σχεδόν υποχρεωτική – η αποτυχία τους περίπου δεδομένη. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες κατά παραγγελία. Ενας ηγέτης μπορεί να είναι χαρισματικός, αλλά ένας χαρισματικός παίκτης δεν είναι απαραίτητα ηγέτης…
Πεζοπόρος
Στον δρόμο για την Ουκρανία ο Πραντέλι είχε πει στους δημοσιογράφους ότι αν η ομάδα του προκριθεί, θα πάει στο καθολικό μοναστήρι του Μπιελάνι για να προσευχηθεί: πρόκειται για μοναστήρι στο οποίο εδρεύει το καλογερικό τάγμα των Καμαλντολέζων που αρνούνται κάθε επαφή με τον κόσμο. Πριν το ματς με την Ιρλανδία πρόσθεσε ότι θα πάει εκεί περπατώντας: το 'κανε. Με τον Αλμπερτίνι και άλλους δώδεκα της ιταλικής ομοσπονδίας περπάτησαν μέσα στη νύχτα στις 19 Ιουνίου, 21 χιλιόμετρα σε τρεισήμισι ώρες.
Ελπίζω να μην παίρνει ιδέες ο Αναστασιάδης…
Πηγή: Sportday
τίποτα από το 1966 δεν είναι ωραίο για το ποδόσφαιρο. Στα δικά μου τα μάτια αυτή ήταν μια
από τις τελευταίες τους ευκαιρίες: στο μουντιάλ της Βραζιλίας θα είναι πολύ χειρότεροι.
Ο συντετριμμένος Ρόι Χότζον έλεγε τον πόνο του στο τέλος του ματς: «ο Άσλεϊ και ο Τζο (Κόουλ) στις προπονήσεις τα έβαζαν όλα τα πέναλτι, αλλά στις προπονήσεις δεν υπάρχει ούτε η ίδια ένταση, ούτε η κούραση, ούτε η πίεση που έχεις μετά από εκατόν είκοσι λεπτά παιχνιδιού. Δυστυχώς» έλεγε ο κόουτς «είναι αδύνατο να γίνει στην προπόνηση αναπαράσταση των συνθηκών του αγώνα ώστε να καταλάβουν οι παίκτες την ιδιαιτερότητα και τη δυσκολία της δοκιμασίας». Ο άνθρωπος έχει δίκιο. Ωστόσο λέει τη μισή αλήθεια: γιατί η άλλη μισή είναι ότι οι παίκτες του δεν είναι πρωταθλητές.
Πέναλτι
Έβλεπα την εκτέλεση του πέναλτι του Πίρλο και σκεφτόμουν αν υπάρχει ένας Άγγλος που θα τολμούσε, όχι να κάνει αυτού του τύπου το χτύπημα, αλλά να το σκεφτεί. Όποιος Άγγλος το σκεφτόταν, θα λιποθυμούσε. Ο Πίρλο έχει κατακτήσει κάνα δυο Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα μουντιάλ. Έφυγε στα 32 από τη Μίλαν και πήγε στη Γιουβέντους και την έβγαλε πρωταθλήτρια αήττητη. Χθες δεν ήταν απλά ο πιο προικισμένος στο γήπεδο, αλλά κι αυτός που έτρεξε πιο πολύ! Μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που 'χει πατήσει τα 33: κι όμως αρκούσε η δική του παρουσία και η δική του κλάση για να παραδώσουν οι Άγγλοι τη μεσαία γραμμή στη «Σκουάντρα Ατζούρα» και να τοποθετηθούν στα μετόπισθεν από τρόμο στις «ξυραφιές» του! Γιατί; Γιατί ο τύπος έχει προσωπικότητα κι αυτό φάνηκε και στο πέναλτι που εκτέλεσε.
Τακτική
Το πρόβλημα των Άγγλων δεν είναι η τακτική τους: σαν την ομάδα του Χότζον έπαιξε φέτος στον ημιτελικό και στον τελικό η Τσέλσι και κέρδισε. Ακόμα και η Λίβερπουλ του Τζέραρντ για να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ άμυνα έπαιζε: στο περίφημο θαύμα της Κωνσταντινούπολης κόντρα στη Μίλαν η Λίβερπουλ έπαιξε δέκα λεπτά επίθεση κι εκατόν δέκα άμυνα! Δυστυχώς το πρόβλημα των Άγγλων φοβάμαι πως είναι μεγαλύτερο: πρώτα σταμάτησαν να βγάζουν ποδοσφαιριστές και στη συνέχεια σταμάτησαν να βγάζουν πρωταθλητές. Κι αυτό στις μεγάλες διοργανώσεις φαίνεται.
Κοινό
Οι τέσσερις ομάδες που φτάνουν στα ημιτελικά του Euro του 2012 έχουν ένα μόνο κοινό: είναι εθνικές ομάδες που προέρχονται από πρωταθλήματα που παράγουν ποδοσφαιριστές που στις ομάδες τους έχουν συνήθως, αν όχι και πάντα, πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, φυσικά οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι μπολιάζουν με εγχώριους παίκτες τις Μπάγερν και τις Ντόρτμουντ, τις Γιουβέντους και τις Μίλαν, τις Μπαρστελόνες και τις Ρεάλ και φυσικά τις Πόρτο και τις Μπενφίκες τους. Τους πουλάνε κιόλας και πουλάνε ακριβά – οι Άγγλοι πολύ φοβάμαι πως έχουν μικρή παραγωγή κι επειδή οι ομάδες τους δεν πουλάνε, έχουν καταντήσει την Πρέμιερ Λιγκ ένα παράξενο θερμοκήπιο ακριβοπληρωμένων μετριοτήτων, τις ατέλειες των οποίων καλύπτουν οι διάφοροι Ντρογκμπά, Φαν Πέρσι, Σουάρες, Βίντιτς κ.λπ. Το θέμα τους δεν είναι ότι αγοράζουν ξένους: όλοι το κάνουν. Το πρόβλημά τους είναι ότι καλομαθαίνουν τόσο τους ελάχιστους εγχώριους παίκτες, ώστε οι πιο πολλοί από δαύτους αποκαλούνται «πρωταθλητές» χωρίς καλά καλά να είναι ποδοσφαιριστές. Η Εθνική Αγγλίας είναι μια ομάδα ανασφαλέστατων εκατομμυριούχων που στα μεγάλα τουρνουά φοβούνται πως θα φανεί το αληθινό τους μέγεθος. Και στα πέναλτι -σκοτωμένοι από την ανασφάλεια- καταρρέουν.
Λάθος
Είναι δυνατόν παίκτες όπως ο Γουέλμπεκ, ο Γουόλκοτ, ο Μίλνερ, ο Πάρκερ, να θεωρούνται αστέρια και να κοστολογούνται εκατομμύρια λίρες; Είναι δυνατόν να έχουν πληρωθεί τόσα χρήματα για τον Κάρολ και τον Γιανγκ; Γίνεται να παίζει στην Εθνική Αγγλίας ο Οξλεϊ Τσαμπερλέιν, που δεν έχει κερδίσει ούτε παιδικό τουρνουά; Πόσοι από αυτούς που πήγαν στην Ουκρανία θα ήταν στην εικοσιπεντάδα της Πρέμιερ Λιγκ, αν σχηματιζόταν μια τέτοια; Εγώ λέω δυο, το πολύ τρεις. Και πώς γίνεται τότε αυτοί που είναι στις ομάδες τους κομπάρσοι, να είναι ακριβότεροι από τους ξένους συμπαίκτες τους που καθαρίζουν για πάρτη τους; Κάτι λάθος συμβαίνει.
Ψυχολόγος
Αυτή τη φορά οι Άγγλοι δεν είχαν έπαρση. Ο Χότζον τους ζήτησε να μείνουν πίσω και να παίξουν ο ένας για τον άλλο στην άμυνα: το έκαναν συγκινητικά – σχεδόν τους θαύμασα. Όμως η τακτική δεν λύνει τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί το αγγλικό σταρ σίστεμ, ούτε και υπάρχει ψυχολόγος που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πρωταθλητής. Αυτό το νιώθεις αν είσαι ο Πίρλο και δυστυχώς για τους Τέρι, τους Ρούνεϊ και τους Τζέραρντ, αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία…
Εμπιστοσύνη
Οι Γάλλοι έπαθαν ό,τι ακριβώς και οι Ολλανδοί: δεν συνήρθαν ποτέ μετά την πρώτη ήττα και ας έμοιαζε η ήττα τους από τη Σουηδία ανώδυνη. Στο τέλος του ματς με τους Σουηδούς, παίκτες όπως ο Μπενζεμά, ο Νασρί και ο Ρεμί, έπιαναν τα κεφάλια τους από απόγνωση γιατί τους έλαχε η Ισπανία: αυτή η αντίδραση μαρτυρούσε και την ψυχολογία τους. Χωρίς έναν ηγέτη σαν τον Πλατινί ή τον Ζιντάν, η Γαλλία λύγισε - χάθηκε. Η ήττα από τη Σουηδία έβγαλε στην επιφάνεια την αδυναμία τους να συνυπάρξουν, τις γκρίνιες που υπάρχουν στα αποδυτήρια, την καχυποψία των έγχρωμων της ομάδας απέναντι στον Μπλαν: νομίζω ότι η σύνθεση της Γαλλίας κόντρα στην Ισπανία ήταν μια προσπάθεια του προπονητή να δείξει ότι δεν έχει παιδιά και αποπαίδια. Όμως αυτό δεν ήταν το ζητούμενο: το ζητούμενο ήταν να βρεθεί μια ενδεκάδα να σταματήσει τους Ισπανούς. Η υπομονή στον άκεφο Μαλουντά, η μη χρησιμοποίηση του Μενέζ, που είχε κρίνει το ματς με την Ουκρανία, η τοποθέτηση του Ντεμπισί σε ρόλο δεξιού εξτρέμ για να χωρέσει ο Ρεβεγέρ στην άμυνα ήταν λάθη που πληρώθηκαν – λάθη που έγιναν στο όνομα της εμπιστοσύνης.
Οι Γάλλοι μοιάζουν και σε κάτι άλλο με τους Ολλανδούς: πόνταραν κι αυτοί σε λάθος ηγέτη. Οι Ολλανδοί, με τον Σνάιντερ κουρασμένο και ντεφορμέ, ανέθεσαν τον ρόλο του ηγέτη στον Ρόμπεν που θα αποδείκνυε με τις μεγάλες εμφανίσεις του στο Euro ότι δεν ήταν αυτός το πρόβλημα της Μπάγερν Μονάχου στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γάλλοι περίμεναν να δουν τον Ριμπερί να κάνει επιτέλους ένα μεγάλο τουρνουά. Η επιλογή των δύο ήταν σχεδόν υποχρεωτική – η αποτυχία τους περίπου δεδομένη. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες κατά παραγγελία. Ενας ηγέτης μπορεί να είναι χαρισματικός, αλλά ένας χαρισματικός παίκτης δεν είναι απαραίτητα ηγέτης…
Πεζοπόρος
Στον δρόμο για την Ουκρανία ο Πραντέλι είχε πει στους δημοσιογράφους ότι αν η ομάδα του προκριθεί, θα πάει στο καθολικό μοναστήρι του Μπιελάνι για να προσευχηθεί: πρόκειται για μοναστήρι στο οποίο εδρεύει το καλογερικό τάγμα των Καμαλντολέζων που αρνούνται κάθε επαφή με τον κόσμο. Πριν το ματς με την Ιρλανδία πρόσθεσε ότι θα πάει εκεί περπατώντας: το 'κανε. Με τον Αλμπερτίνι και άλλους δώδεκα της ιταλικής ομοσπονδίας περπάτησαν μέσα στη νύχτα στις 19 Ιουνίου, 21 χιλιόμετρα σε τρεισήμισι ώρες.
Ελπίζω να μην παίρνει ιδέες ο Αναστασιάδης…
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου